ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การจากลากับชีวิตใหม่
ฉันสาวน้อยผู้แสนจะน่ารักมีนามว่า ปาริฉัตร ต้องย้ายมาอยู่โรงเรียนใหม่ เฮ้อ! ทำไมชีวิตฉันต้องมาเจอเรืองว่นวายแบบนี้ ไหนพ่อกับแม่ยังจะต้องไปทำงานที่ต่างประเทศอีก แล้วไหนฉันจะต้องหาเพื่อนสนิทใหม่อีก และที่สำคัญฉันจะต้องโดนไอน้องชายสุดสวาทด่าทุกวันอีก แต่ก็ช่างเถอะไหนๆก้ไหนๆแล้ว เป็นไงเป็นกัน สู้ขาดใจค่ะ
เช้าวันรุ่งขึ้น
\"ฉัตรตื่นยังลูก\"
\"ตื่นแล้วค่ะแม่\"
\"ป้าแก่ตื่นเร็วๆหน่อยจะกินแรงชาวบ้านเค้าไปถึงไหน\" คำพูดแบบนี้จะเป็นคำพูดของใครไปไม่ได้นอกจากเน้องชายสุดสวาทของฉันเอง (น่าปลื้มใจไหมล่ะมีน้องชายแบบนี้)
\"รู้แล้วจ้าๆๆๆๆคุณผู้ชาย\" (เชอะ! ทีใครทีมันย่ะ)
หลังจากฉันลุกขึ้นไปอาบนำแต่งตัวเสร็จ
\"ยิ่งแก่ยิ่งช้านะป้า\"
(อีกแล้วนะไอน้องบ้า)
\"แหม! แล้วทีตัวเองล่ะอาบน้ำทีเป็นชั่วโมงเป็นชั่วโมงไม่เห็นจะมีใครว่า\" ฉันแหวใส่
\"ใครอาบน้ำเป็นชั่วโมงไ
\"ก็นายไง\"
\"ใครว่าฉัน เธอนั่นแหละอาบทีเป็นชั่วโมงว่าแต่คนอื่นเค้า\"
\"แต่ฉันอาบน้ำเร็วกว่านาย 99 วินาที ถือว่าฉันอาบเร็วกว่า\"
\"เธอนี่มัน\"
\"ทำไมไม่ทราบ\" ฉันทำหน้าตาทะเล้นและดีใจสุดๆที่สามารถแก้แค้นตาพงษ์ได้
(อ้อ! ฉันลืมบอกไปว่าน้องชายฉันชื่อ \"พัชรพงษ์\"
\"พอ พอเลยพี่น้องสองคนนี้อยู่ใกล้กันทะเลาะกันทุกที แล้วแบบนี้แม่กับพ่อจะปล่อยให้อยู่ด้วยกันตามลำพังกันสองคนไหมเนี่ย\"
\"นั่นสิแม่ พ่อล่ะเป็นห่วงจริงๆเลย กลัวจะทะเลาะกันทุกกวัน เฮ้อ!\"
\"ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ หนูกับพงษ์อยู่กันสองคนได้พ่อกับแม่ไปออสเตรเรียให้สบายใจเถอะค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงหนูกับพงษ์อยู่กัน ได้สบายมาก จริงไหมพงษ์\" ฉันหันไปหาพงษ์แล้วทำตาดุจ้องไปที่พงษ์เพื่อให้พงษ์รู้ว่าจะตอบว่ายังไง
\"ใช่ครับ พ่อกับแม่ไปต่างประเทศกันให้สบายเถอะครับผมกับฉัตรอยู่กันได้สบายมาก\"
\"งั้นก็ดีแล้ว รีบขึ้นรถเถอะเดี๋ยวพ่อกับแม่ไปขึ้เครื่องไม่ทัน\"
\"ค่ะ ครับ\" ฉันกับพงษ์พูดขึ้นพร้อมกัน
ในรถ
\"เออ! ลูกแล้วลูกสองคนอยากอยู่ที่ไหนกันล่ะ\" แม่ถาม
\"นั่นสิจะอยู่บ้านหรือคอนโด\" พ่อถามอีกคน
\"ผมอยากอยู่คอนโดครับ\"
\"แล้วลูกล่ะฉัตรอยากอยู่ที่ไหน\"
\"เอ่อ! คือ\" (เพื่อไม่ให้พ่อกับแม่เป็นห่วงฉันจะยอมตอบว่าเป็นคอนโด\"
\"หนูอยากอย่คอนโดค่ะ\" ฉันตอบเสียงแข็ง
\"แม่ว่าก็ดีเหมือนกันนะ จะได้ไม่ต้องเหนื่อยทำความสะอาดบ้าน\"
\"งั้นพ่อจะพาไปเช่าคอนโดที่ดีที่สุดในย่านนี้ละกัน\"
(ความจริงฉันไม่อยากจะอยู่คอนโดหรอก แต่เพื่อไม่ให้พ่อกับแม่เป็นห่วงฉันจะยอมอยู่)
\"ถึงแล้วคอนโดที่ลูกจะอยู่\" เสียงพ่อดังขึ้น
แล้วสัญชาตญาณฉันก็สั่งให้ฉันหันไปมองมัน
\"โอ้โห! มันสวยมากครับ พ่อนี่หาได้เยี่ยมจริงๆ\"
\"นั่นสิพ่อ แม่ยังไม่รู้เลย\"
\"ฝีมือๆ\"
\"แล้วฉัตรล่ะชอบไหมลูก\"
\"หนูหรอค่ะ ก็พออยู่ได้ค่ะ\"
\"อะไรนะลูก\"
\"อะ อ๋อ! สวยมากค่ะ หนูชอบสุดๆ\" (ลืมไปว่าต้องไม่ให้แม่ป็นห่วง)
\"งั้นพ่อว่าเราไปจองห้องกันดีกว่าไหม\"
\"อ้าว! แล้วพ่อกับแม่ไม่ไปออสเตรเรียแล้วหรอครับ\"
\"เออ! นั่นน่ะสิ กี่โมงแล้วเนี่ย\" ทพ่อยกแขนขึ้นมาดูนาฬิกา
\"ตายแล้วแม่\"
\"แม่ยังไม่ตาย\"
\"ไม่ใช่แม่ พ่อหมายถึงว่าอีกหนึ่งชั่วโมงเครื่องก็จะออกแล้ว\"
\"อือ ฮ่ะ! อีกชั่วโมงเครื่องจะออก\"
\"ใช่ งั้นเร็วพ่อรีบไปเดี๋ยวตกเครื่อง\"
\"แล้วลูกล่ะ\"
\"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูกับพงษ์ไปจองห้องกันเองได้\"
\"แน่ใจนะลูก\"
\"ค่ะ\"
\"งั้นพ่อกับแม่ไปล่ะนะ\"
\"ค่ะ\"
ฉันยืนมองดูพ่อกับแม่ขับรถออกไปอย่างเศร้าใจ พอพ่อกับแม่ขับรถออกไปจนลับสายตา ฉันก็หันไปหาพงษ์ แต่ แต่ว่า พงษ์หายไปไหนหรือว่า ฉันรีบวิ่งเข้าไปในคอนโด นึกแล้วว่าต้องอยู่ในนี้
\"พงษ์ แหมเผลอไม่ได้เลยนะ\"
“ใครจะโง่เหมือนกับเธอล่ะ มัวแต่ยืนอยู่นั่นแหละ”
“ช่างเถอะ แต่ฉันจะอยู่ห้องที่มีระเบียง”
“ฉันจองก่อน เธอไม่มีสิทธิ์”
“นายขี้โกงนี่ เล่นขึ้นมาก่อนอย่างนี้ นายก็ต้องได้อยู่แล้วแหละ ฉันว่าเรามาเป่ายิงฉุบกันดีกว่า ใครชนะได้ห้องนี้ไป ตกลงไหม”
“ได้”
ยัง-ยิง-ยา-ปักเป่า-ยิงฉุบ!
แล้วโชคก็ไม่เข้าข้างสาวน้อยอย่างฉัน ฉันเป่าแพ้ ฮือ! ฮือ! ฮือ!
เช้าวันรุ่งขึ้น
\"ฉัตรตื่นยังลูก\"
\"ตื่นแล้วค่ะแม่\"
\"ป้าแก่ตื่นเร็วๆหน่อยจะกินแรงชาวบ้านเค้าไปถึงไหน\" คำพูดแบบนี้จะเป็นคำพูดของใครไปไม่ได้นอกจากเน้องชายสุดสวาทของฉันเอง (น่าปลื้มใจไหมล่ะมีน้องชายแบบนี้)
\"รู้แล้วจ้าๆๆๆๆคุณผู้ชาย\" (เชอะ! ทีใครทีมันย่ะ)
หลังจากฉันลุกขึ้นไปอาบนำแต่งตัวเสร็จ
\"ยิ่งแก่ยิ่งช้านะป้า\"
(อีกแล้วนะไอน้องบ้า)
\"แหม! แล้วทีตัวเองล่ะอาบน้ำทีเป็นชั่วโมงเป็นชั่วโมงไม่เห็นจะมีใครว่า\" ฉันแหวใส่
\"ใครอาบน้ำเป็นชั่วโมงไ
\"ก็นายไง\"
\"ใครว่าฉัน เธอนั่นแหละอาบทีเป็นชั่วโมงว่าแต่คนอื่นเค้า\"
\"แต่ฉันอาบน้ำเร็วกว่านาย 99 วินาที ถือว่าฉันอาบเร็วกว่า\"
\"เธอนี่มัน\"
\"ทำไมไม่ทราบ\" ฉันทำหน้าตาทะเล้นและดีใจสุดๆที่สามารถแก้แค้นตาพงษ์ได้
(อ้อ! ฉันลืมบอกไปว่าน้องชายฉันชื่อ \"พัชรพงษ์\"
\"พอ พอเลยพี่น้องสองคนนี้อยู่ใกล้กันทะเลาะกันทุกที แล้วแบบนี้แม่กับพ่อจะปล่อยให้อยู่ด้วยกันตามลำพังกันสองคนไหมเนี่ย\"
\"นั่นสิแม่ พ่อล่ะเป็นห่วงจริงๆเลย กลัวจะทะเลาะกันทุกกวัน เฮ้อ!\"
\"ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ หนูกับพงษ์อยู่กันสองคนได้พ่อกับแม่ไปออสเตรเรียให้สบายใจเถอะค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงหนูกับพงษ์อยู่กัน ได้สบายมาก จริงไหมพงษ์\" ฉันหันไปหาพงษ์แล้วทำตาดุจ้องไปที่พงษ์เพื่อให้พงษ์รู้ว่าจะตอบว่ายังไง
\"ใช่ครับ พ่อกับแม่ไปต่างประเทศกันให้สบายเถอะครับผมกับฉัตรอยู่กันได้สบายมาก\"
\"งั้นก็ดีแล้ว รีบขึ้นรถเถอะเดี๋ยวพ่อกับแม่ไปขึ้เครื่องไม่ทัน\"
\"ค่ะ ครับ\" ฉันกับพงษ์พูดขึ้นพร้อมกัน
ในรถ
\"เออ! ลูกแล้วลูกสองคนอยากอยู่ที่ไหนกันล่ะ\" แม่ถาม
\"นั่นสิจะอยู่บ้านหรือคอนโด\" พ่อถามอีกคน
\"ผมอยากอยู่คอนโดครับ\"
\"แล้วลูกล่ะฉัตรอยากอยู่ที่ไหน\"
\"เอ่อ! คือ\" (เพื่อไม่ให้พ่อกับแม่เป็นห่วงฉันจะยอมตอบว่าเป็นคอนโด\"
\"หนูอยากอย่คอนโดค่ะ\" ฉันตอบเสียงแข็ง
\"แม่ว่าก็ดีเหมือนกันนะ จะได้ไม่ต้องเหนื่อยทำความสะอาดบ้าน\"
\"งั้นพ่อจะพาไปเช่าคอนโดที่ดีที่สุดในย่านนี้ละกัน\"
(ความจริงฉันไม่อยากจะอยู่คอนโดหรอก แต่เพื่อไม่ให้พ่อกับแม่เป็นห่วงฉันจะยอมอยู่)
\"ถึงแล้วคอนโดที่ลูกจะอยู่\" เสียงพ่อดังขึ้น
แล้วสัญชาตญาณฉันก็สั่งให้ฉันหันไปมองมัน
\"โอ้โห! มันสวยมากครับ พ่อนี่หาได้เยี่ยมจริงๆ\"
\"นั่นสิพ่อ แม่ยังไม่รู้เลย\"
\"ฝีมือๆ\"
\"แล้วฉัตรล่ะชอบไหมลูก\"
\"หนูหรอค่ะ ก็พออยู่ได้ค่ะ\"
\"อะไรนะลูก\"
\"อะ อ๋อ! สวยมากค่ะ หนูชอบสุดๆ\" (ลืมไปว่าต้องไม่ให้แม่ป็นห่วง)
\"งั้นพ่อว่าเราไปจองห้องกันดีกว่าไหม\"
\"อ้าว! แล้วพ่อกับแม่ไม่ไปออสเตรเรียแล้วหรอครับ\"
\"เออ! นั่นน่ะสิ กี่โมงแล้วเนี่ย\" ทพ่อยกแขนขึ้นมาดูนาฬิกา
\"ตายแล้วแม่\"
\"แม่ยังไม่ตาย\"
\"ไม่ใช่แม่ พ่อหมายถึงว่าอีกหนึ่งชั่วโมงเครื่องก็จะออกแล้ว\"
\"อือ ฮ่ะ! อีกชั่วโมงเครื่องจะออก\"
\"ใช่ งั้นเร็วพ่อรีบไปเดี๋ยวตกเครื่อง\"
\"แล้วลูกล่ะ\"
\"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูกับพงษ์ไปจองห้องกันเองได้\"
\"แน่ใจนะลูก\"
\"ค่ะ\"
\"งั้นพ่อกับแม่ไปล่ะนะ\"
\"ค่ะ\"
ฉันยืนมองดูพ่อกับแม่ขับรถออกไปอย่างเศร้าใจ พอพ่อกับแม่ขับรถออกไปจนลับสายตา ฉันก็หันไปหาพงษ์ แต่ แต่ว่า พงษ์หายไปไหนหรือว่า ฉันรีบวิ่งเข้าไปในคอนโด นึกแล้วว่าต้องอยู่ในนี้
\"พงษ์ แหมเผลอไม่ได้เลยนะ\"
“ใครจะโง่เหมือนกับเธอล่ะ มัวแต่ยืนอยู่นั่นแหละ”
“ช่างเถอะ แต่ฉันจะอยู่ห้องที่มีระเบียง”
“ฉันจองก่อน เธอไม่มีสิทธิ์”
“นายขี้โกงนี่ เล่นขึ้นมาก่อนอย่างนี้ นายก็ต้องได้อยู่แล้วแหละ ฉันว่าเรามาเป่ายิงฉุบกันดีกว่า ใครชนะได้ห้องนี้ไป ตกลงไหม”
“ได้”
ยัง-ยิง-ยา-ปักเป่า-ยิงฉุบ!
แล้วโชคก็ไม่เข้าข้างสาวน้อยอย่างฉัน ฉันเป่าแพ้ ฮือ! ฮือ! ฮือ!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น