[ KNB ] Cruel Love | ความรักที่โหดร้าย [ All x Kuroko ]

ตอนที่ 3 : Chapter Two || ความหึงหวง

ความเจ็บปวดของนายคือความเจ็บปวดของฉันเพราะงั้นเลิกร้องไห้ได้แล้ว!!

-ไฮซากิ โชโงะ-

Chapter  Two

คิเสะคุง...

    เมื่อหันไปมองทางต้นเสียงก็พบกับร่างสูงผมทองที่ยืนกางร่มอยู่ท่ามกลางสายฝนแสดงสีหน้าเป็นห่วงอย่างปิดไม่มิด

"..." คุโรโกะรีบปาดน้ำตาแบบลวกๆและยังคงนั่งเงียบและไม่ตอบอะไรกลับมา 

"คุโรโกจจิ..." ร่างสูงรีบสาวเท้าเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว เมื่อเข้าไปใกล้เขาก็สังเกตได้ว่าอีกฝ่ายนั้นกำลังตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด ภาพที่เห็นนั้นทำเอาคิเสะพูดอะไรไม่ออกได้แต่ยืนมองร่างบางที่ไร้เรี่ยวแรงแม้แต่ลุกขึ้นยืนด้วยความสงสารจับใจ

ซ่า...ซ่า

    ทั้งที่มองเห็นสายฝนที่โปรยปรายอยู่ตรงหน้าแต่ทำไมตอนนี้ตัวเขาถึงไม่รู้สึกถึงฝนที่น่าจะตกลงมาอย่างหนักเลย...ด้วยความสงสัยร่างเล็กจึงเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าทันที ทำให้พบสาเหตุของฝนที่ไม่ได้กระทบมาโดนร่างกายเขาแม้แต่น้อย...

"คิเสะคุง...เดี๋ยวเปียกนะครับ" เสียงทุ้มหวานเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาท่ามกลางฝนที่ตกลงมาอย่างกระหน่ำ

    ในตอนนี้คิเสะกำลังยืนถือร่มกางปกคลุมร่างกายเขาเอาไว้เป็นเหตุผลที่ทำให้ในตอนนี้

เขาไม่รู้สึกถึงสายฝนที่กระทบโดนร่างกายตัวเองแม้แต่น้อย

"คุโรโกจจินั่นแหละที่จะไข้ขึ้นอีกรอบ" คิเสะพูดด้วยน้ำเสียงปนดุเล็กน้อยที่แสดงถึงความเป็นห่วง ก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงอีกครั้งพร้อมกับย่อตัวลงนั่งข้างๆคนตัวเล็ก

"กลับกันเถอะนะฮะ" 

"ที่ไหนครับ...คนที่บ้านผม...ไม่อยู่กันหรอกนะครับ" คิเสะกระตุกยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์หลังจากที่ได้ยินคำถามสุดซื่อของร่างบางตรงหน้า ก่อนจะตอบกลับไปด้วยประโยคที่ทำให้คนฟังนั้นแทบจะหยุดหายใจ

"ก็..........ที่คอนโดของฉันไงล่ะ :) " 

●●●

"เชิญเลยฮะๆ" เจ้าของห้องพูดอย่างร่าเริงพลางผายมือให้อีกฝ่ายเดินเข้าห้องไปก่อนตามมารยาท

สุดท้ายเขาก็มาจริงๆซะด้วยสิ...

"ขอรบกวนหน่อยนะครับ" ร่างบางบอกอย่างสุภาพก่อนจะเดินเข้าห้องไปอย่างช้าๆแล้วถอดรองเท้าวางไว้ที่ชั้นด้านข้างประตูห้องอย่างเป็นระเบียบก่อนจะเริ่มสำรวจห้องของคิเสะ

    ภายในเป็นห้องสุดหรูที่ได้รับการตกแต่งอย่างดี ผนังห้องทาสีสะบายตา เครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน สะอาดสะอ้านและน่าอยู่...ก็สมกับเป็นห้องของนายแบบชื่อดังอย่างคิเสะ เรียวตะ

"ทำตัวตามสบายเลยนะฮะ" 

ถึงจะบอกแบบนั้นก็เถอะแต่...เขาจะไปทำตัวตามสบายเหมือนตัวเองเป็นเจ้าของห้องได้ยังไงกัน!!

"ไปอาบน้ำก่อนเลยฮะ เดี๋ยวจะไข้ขึ้นอีก เสื้อผ้ากับผ้าเช็ดตัวก็อยู่ในห้องน้ำนะฮะ แล้วก็ชุดที่ใส่แล้วถอดไว้ในห้องน้ำได้เลยเดี๊ยวฉันเอาไปซักให้เอง" 

"คิเสะคุงก็เปียกเหมือนกันนะครับ อีกอย่างนี่มันห้องของคุณด้วย คุณอาบก่อนเลยครับ" คุโรโกะบอกอย่างเกรงใจ

"ฉันแข็งแรงจะตายนะ ไม่ป่วยง่ายๆหรอก เพราะงั้นคุโรโกจจิอาบก่อนได้เลย"

"แต่คิเสะคุ---" ร่างบางยังพูดไม่ทันจบแต่คิเสะก็พูดขัดขึ้นมาก่อน...          

"หรือว่า...คุโรโกจจิ..." เด็กหนุ่มผมทองค่อยๆเดินเข้ามาหาร่างบางด้วยสีหน้าที่อ่านไม่ออกก่อนจะสวมกอดจากด้านหลังแล้วก้มลงกระซิบข้างใบหูที่เริ่มแดงก่ำ 

"อยากจะอาบน้ำกับฉันล่ะฮะ" 

    มือหนาค่อยๆเคลื่อนไปปลดกระดุมเสื้อของอีกฝ่าย ไล่สายตามองร่างกายแสนบอบบางผ่านเสื้อนักเรียนที่เปียกจนแนบไปกับลำตัว คิเสะเริ่มไซร้ที่ซอกคอของอีกฝ่าย ใบหน้าขาวซีดแดงฉ่า แก้มขาวซีดเริ่มมีเลือดฝาด ก่อนจะรีบสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่ายโดยเร็ว ร่างสูงเห็นดังนั้นก็ลอบยิ้มที่มุมปากบางๆอย่างเจ้าเล่ห์....

"ผะ..ผมจะอาบก่อนก็ได้ครับ" เสียงพูดที่ตะกุกตะกักบอกถึงความเขินอายของร่างบางได้เป็นอย่างดีบวกกับใบหน้าเรียบนิ่งที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ...ช่างเป็นท่าทางที่หาดูได้ยากนักจากร่างบางผมฟ้าตรงหน้า

ช่างน่ารักจริงๆ...

    เมื่อพูดจบคนตัวเล็กก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันทีและไม่ลืมที่จะหันมาค้อนวงใหญ่ใส่อีกฝ่ายเพื่อหวังจะให้คนขี้แกล้งสำนึกแต่การกระทำนั้นกลับทำให้ความอยากแกล้งของคิเสะเพิ่มมากขึ้นไปอีก

ครืด~ครืด~ครืด~

    เสียงแจ้งเตือนที่ถูกส่งมาทางโทรศัพท์ของร่างบางเรียกความสนใจจากคิเสะได้เป็นอย่างดี  ตาคมตวัดหันไปมองโทรศัพท์ที่กำลังสั่นอยู่ด้วยสายตาที่สื่อว่ากำลังรำคาญ

ถึงจะเสียมารยาทไปหน่อยก็เถอะที่ไปวุ่นวายกับของคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต

แต่ก็นะ...

    มือหนาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ด้วยความอยากรู้อยากเห็น นายแบบหนุ่มไม่รอช้ารีบกดโทรศัพท์เปิดดูข้อความที่ถูกส่งมาอย่างถือวิสาสะ ทันทีที่ข้อความดังกล่าวได้ปรากฎในสายตาของคิเสะ คิ้วเรียวก็เริ่มขมวดเข้าหากันด้วยความหงุดหงิด

' เท็ตสึ ทำอะไรอยู่..นอนรึยัง ' 

    แค่ข้อความสั้นๆเพียงประโยคเดียว ก็สามารถทำให้คิเสะอารมณ์เสียขึ้นมาทันควัน นิ้วยาวรีบจิ้มลบข้อความก่อนจะพับหน้าจอโทรศัพท์ลงและวางไว้ที่เดิมเพื่อไม่ให้เจ้าของโทรศัพท์สงสัย ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาด้วยความเหนื่อยอ่อน ค่อยๆหลับตาลงช้าๆพลางนึกถึงเรื่องราวต่างๆ...ภาพความทรงจำที่เล่นซ้ำฉายขึ้นในหัวเหมือนเครื่องเล่นวิดีโอ เรื่องที่เกิดขึ้นในห้องพยาบาล ทั้งเรื่องที่ร่างบางโดดซ้อมเพื่อไปตามหาอาโอมิเนะ...จริงๆแล้วเขาก็พอรู้นะ...ถึงเหตุผลที่อาโอมิเนะโดดซ้อมน่ะ.....

    เมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อน เขาบังเอิญผ่านไปเห็นพอดี...ในโรงยิมของทีมสามที่ไร้ผู้คน

ในยามค่ำคืน เขาเห็นโอมิเนะที่กำลังมีความสุขกับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ ภาพที่ล่อแหลม

ของทั้งคู่นั้นทำให้คิเสะทั้งอึ้งทั้งโกรธ...อึ้ง..ที่กล้ามาทำเรื่องแบบนี้ในโรงเรียน และ

โกรธ..ที่อาโอมิเนะทรยศทำลายความเชื่อใจของคนตัวเล็กอย่างไม่ใยดี... 

    เขาเลือกที่จะไม่บอกคุโรโกะและเก็บเป็นความลับต่อไป ไม่ใช่เพราะอยากให้อีกคนกลายเป็นคนโง่แต่เพราะเขากลัว...กลัวว่าอีกฝ่ายนั้นจะเสียใจ เขาไม่อยากเห็นภาพที่คนตัวเล็กร้องไห้

    คิเสะค่อยๆลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องน้ำที่ถูกเปิดออกมาอย่างช้าๆ สายตาคมกริบมองร่างบางที่ค่อยๆเดินเข้าหาเขาด้วยท่วงท่าที่เรียบร้อยก่อนจะจ้องมองเสื้อผ้าของอีกฝ่ายที่ชวนให้คิดลึก..ทั้งเสื้อสีขาวบางที่ตัวใหญ่กว่าขนาดตัวทำให้เปิดโชว์ลาดไหล่ขาวที่น่าลิ้มลอง ทั้งกางเกงขาสั้นที่โชว์ขาอ่อนอันแสนจะเรียวบาง  อีกทั้งหยดน้ำที่เกาะตามปลายเส้นผมเพิ่มความเซ็กซี่ให้ร่างบางเข้าไปอีก...

"คิเสะคุง ห้องน้ำว่างแล้วนะครับ"

    คุโรโกะเอ่ยบอกคิเสะด้วยน้ำเสียงราบเรียบตามฉบับของเจ้าตัว ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟา พลางเอื้อมมือเพื่อตั้งใจจะไปหยิบโทรศัพท์แต่โทรศัพท์ของเขาก็ถูกหยิบไปโดยคนผมทองที่นั่งอยู่ข้างๆนั่นเอง

"ขอยึดไว้ก่อนนะฮะ แล้วจะคืนให้พรุ่งนี้นะ" 

    เมื่อพูดจบคนผมทองก็รีบสาวเท้าเดินเข้าห้องน้ำทันทีทิ้งให้คนตัวเล็กนั่งอยู่คนเดียว...

คุโรโกะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ดวงตากลมโตค่อยๆมองออกไปนอกหน้าต่าง ฝนที่ตกอย่างกระหน่ำเมื่อครู่ก็หายเงียบสนิทราวกับเป็นเรื่องโกหก...

    ความเงียบเริ่มคลืบคลานเข้ามาจนเหลือแต่เสียงเข็มนาฬิกาที่ดังอยู่ตลอดเวลาเท่านั้นคนตัวเล็กนั่งกอดเข่าอย่างเหม่อลอยราวกับคนไร้สติ ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่เขารู้สึกว่าเปลือกตานั้นเริ่มหนักขึ้นจนแทบลืมไม่ขึ้น ในที่สุดเขาก็ทนต่อความง่วงไม่ไหวจนผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน

●●●

    

    เมื่ออาบน้ำเสร็จคิเสะก็ตั้งใจจะกลับมาแกล้งร่างเล็กๆนั่นเล่นอีกครั้งแต่ก็น่าเสียดายที่ลูกแมวน้อยนั้นได้หลับไปก่อนแล้ว ลมหายใจที่สม่ำเสมอนั้นเป็นตัวบ่งบอกว่าร่างเล็กได้หลับสนิทไปเสียแล้ว

ให้ตายเถอะ...ไม่ระวังตัวเอาซะเลย

มานอนในที่แบบนี้เดี๊ยวหมาป่าจับก็กินเอาหรอก...ก็เขาไงล่ะหมาป่า :)

    คิเสะถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะค่อยๆช้อนตัวร่างบางขึ้นเบาๆก่อนจะอุ้มเข้าไปในห้องนอนแล้ววางร่างเล็กลงอย่างเบามือเพราะกลัวอีกฝ่ายจะตื่น ร่างสูงทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงพลางเอื้อมมือไปลูบหัวอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา

พอได้มองอีกฝ่ายใกล้ๆยิ่งน่ารักกว่าเดิมอีกแฮะ...

    ใบหน้าเรียวค่อยๆเข้าไปใกล้อีกฝ่าย สำรวจใบหน้าหวานที่ของคนตัวเล็กอย่างละเอียด

 โครงหน้าเรียวสวยได้รูป จมูกโด่งเล็กดูน่ารัก ผิวขาวราวกับไม่เคยได้สัมผัสแสงแดด  ผมสีฟ้าอ่อนที่ดูยุ่งเหยิงแต่ก็อ่อนนุ่มราวกับสายไหม ขนตางอนที่ยาวเป็นแพ และไล่สายตามาหยุดที่ริมฝีปากเล็กสีชมพูอ่อน...ริมฝีปากเรียวค่อยๆเคลื่อนเข้าใกล้ทีละนิดเพื่อหวังจะประกบริมฝีปากคนตัวเล็กแต่ก็ต้องถอยใบหน้าออกไปอย่างรวดเร็วเพราะความคิดในหัวที่คอยเตือนสติ

ก็ถ้าไม่หยุดตรงนี้ เขาคงต้องเผลอทำอะไรที่มากเกินกว่าจูบเป็นแน่...

คิเสะหัวเราะออกมาเบาๆกับความคิดของตนเองก่อนจะลุกยืนและเดินออกจากห้องไป

●●●

'เท็ตสึยะนายมันน่าเบื่อ น่านำคาญ อย่าโผล่หน้ามาให้ผมเห็นอีกนะ!!!'

ไม่นะอาคาชิคุง...ผมขอโทษ...

'โอ๊ยย จะอะไรนักหนาเนี่ยเท็ตสึ!!น่ารำคาญว่ะ อย่างี่เง่านักได้ไหม!!!'

อาโอมิเนะคุง...

'คุโรโกจจิ เลิกทำตัวงี่เง่าสักทีได้ไหม ก็บอกว่าไม่มีอะไรไง เซ้าซี้อยู่ได้ น่ารำคาญ!!!'

คิเสะคุง...อย่าทิ้งผมไป...

'...'

มิโดริมะคุง...อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้น...

'คุโรจิน น่ารำคาญ เดี๊ยวก็ขยี้ซะหรอก'

มุราซากิบาระคุง...

ทุกคน...ได้โปรดอย่าทิ้งผมไป ผมขอโทษ...ขอโทษ...ขอโทษ...

'ลาก่อน!!'

เฮือก!

    หนุ่มผมฟ้าสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ ใบหน้าขาวซีดสนิทมีหยาดเหงื่อผุดขึ้นตามไรผมริมฝีปากสั่นระริกแสดงถึงความกลัวอย่างเห็นได้ชัด ดวงตากลมโตค่อยๆมองไปรอบๆเพื่อประมวลผล

เมื่อกี้...ฝันไปสินะ...ค่อยยังชั่ว

    คุโรโกะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก เขาหันไปมองแขนที่พาดอยู่บนลำตัว ทำให้ความคิดเขาหวนย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ในค่ำคืนที่ผ่านมา...

จริงสิ เมื่อวานเขามานอนค้างบ้านคิเสะนี่นา ว่าแต่เขามานอนบนเตียงได้ยังไง..หรือว่า..

    คุโรโกะรีบไล่ความคิดแสนน่าอายออกไปจากหัว ก่อนจะค่อยๆลุกออกจากเตียงอย่างเงียบๆเพราะกลัวว่าคนข้างๆจะตื่น แต่เหมือนอีกฝ่ายจะตื่นอยู่ก่อนแล้ว คิเสะรีบคว้าเอวบางไว้ก่อนจะดันให้ตัวคุโรโกะแนบไปบนเตียงแล้วเป็นฝ่ายขึ้นมาคร่อมอยู่ด้านบน

!!!

    เด็กหนุ่มเบิกตากว้างเงยหน้าสบตากับนัยน์ตาสีเหลือทอง คิเสะกำข้อมือทั้งสองของคุโรโกะแล้วกดไว้เหนือศีรษะของอีกฝ่ายด้วยมือข้างเดียว แสดงให้เห็นถึงความแตกต่างของพละกำลัง

"ปล่อยนะครับคิเสะคุง"

    คิเสะไม่ฟังคำร้องขอจากคุโรโกะ นัยน์ตามีประกายแพรวพราวเจ้าเล่ห์กวาดไล่สายตาไปหยุดนิ่งที่ลำคอขาวของอีกฝ่าย คุโรโกะเริ่มรับรู้ว่าคนตัวสูงกำลังจะทำอะไรหัวใจดวงน้อยเต้นอย่างบ้าคลั่งราวกับจะระเบิด

"คิเสะคุง"

  ร่างสูงค่อยๆโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงมา เลื่อนริมฝีปากร้อนลงมาที่ซอกคอขาวแล้วใช้ริมฝีปากกัดเม้มแรงๆสร้างรอยแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้ ก่อนจะเลื่อนมาที่ซอกคออีกด้านก่อนจะกัดเม้มริมฝีปากหนักๆลงมาอีกครั้งทำให้ซอกคอขาวเต็มไปด้วยรอยแดง แทนที่ร่างสูงจะปล่อยเขาให้เป็นอิสระแต่กลับทำในสิ่งที่สติของเขาแทบจะแตกสลายไปในพริบตา...

    ริมฝีปากหนาก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากบางอย่างรวดเร็วและนุ่มนวลแต่ก็ร้อนแรง สัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้ทำให้คุโรโกะเริ่มคล้อยตาม เรียวลิ้นของคิเสะเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อราวกับต้องการแกล้งอีกฝ่าย... เมื่อคุโรโกะเริ่มหายใจไม่ออกก็เริ่มส่งเสียงอู้อี้ในลำคอเหมือนจะบอกว่าเขาไม่ไหวแล้ว คิเสะจึงต้องยอมถอนริมฝีปากออกมาอย่างนึกเสียดาย...

    คุโรโกะเมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระเเล้วก็รีบกอบโกยอากาศเข้าปอดทันที ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อหอบหายใจหนัก...

"แฮ่กๆๆทำอะไรของคุณน่ะ แฮ่ก...ครับ"เสียงหวานทุ้มพูดอย่างเขินๆ เสียงหอบหายใจนั้นดูยั่วมากสำหรับคิเสะ

"ก็ 'มอร์นิ่งคิส' ไงฮะ" คิเสะยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างเจ้าเล่ห์มองร่างบางที่กำลังหอบอยู่ใต้ร่างเขาด้วยสายตาที่โหยหาจนคุโรโกะต้องเป็นฝ่ายหลบสายตา...

"ปล่อยผมได้รึยังครับ" คุโรโกะพูดด้วยเสียงแผ่วเบาเหมือนคนกำลังจะหมดแรง 

"ก็ได้ฮะ แต่เพื่อเป็นข้อแลกเปลี่ยนคุโรโกจจิหอมแก้มฉันทีสิ แล้วฉันจะปล่อย" คิเสะเลิกคร่อมอีกฝ่ายแล้วพลิกตัวมานอนข้างๆพลางกอดคุโรโกะแน่น คนที่ถูกกอดหน้าขึ้นสีทันที..จะทำอะไรเขาก็เสียเปรียบทั้งนั้น...

    คิเสะพองเเก้มแล้วค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปหาคุโรโกะ...คุโรโกะหลับตาแน่น ใบหน้าหวานค่อยๆเลื่อนเข้าไปใกล้อีกฝ่าย คิเสะมองท่าทีที่น่ารักของอีกฝ่ายแทบไม่กระพริบตา ก่อนที่จมูกเล็กๆจะฝังลงบนแก้มของคิเสะอย่างแผ่วเบา คิเสะใช้โอกาสนี้หอมแก้มอีกฝ่ายกลับอย่างรวดเร็วก่อนจะรีบวิ่งหนีออกจากหนีออกจากห้องไปทิ้งไว้แต่ร่างเล็กที่หน้าแดงก่ำไปด้วยความเขินอาย

คนนิสัยไม่ดี! ชอบฉวยโอกาส!!

●●●

"เฮ้อ.."

    คุโรโกะถอนหายใจออกมาเป็นครั้งที่นับไม่ถ้วนหลังจากที่เขามองภาพของตนที่สะท้อนในกระจก...ทั้งรอยแดงที่ลำคอเด่นชัดไม่ต่ำกว่าห้ารอยและริมฝีปากที่เจ่อบวมช้ำเป็นรอยแดง...

ให้ตายสิ แล้วแบบนี้เขาจะกล้าออกไปข้างนอกได้ยังไงกัน!!

"คุโรโกจจิ ออกมาได้รึยังฮะ อาหารเช้าเสร็จแล้วนะฮะ" เสียงเรียกดังมาจากในครัวทำให้คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาอีกครั้งก่อนจะแง้มประตูเปิดออกอย่างเบาที่สุด ขาเรียวเล็กก้าวออกมาจากห้องน้ำอย่างช้าๆแล้วค่อยๆเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามของคิเสะที่เช้านี้ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ 

    ความเงียบปกคลุมโต๊ะอาหาร ไร้ซึ่งคำพูดใดๆต่างฝ่ายต่างก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารตรงหน้าของตน คุโรโกะเริ่มรู้สึกว่ากำลังโดนมองอยู่ก็ทำตัวไม่ถูก ดวงตากลมโตแสร้งทำเป็นมองนู่นนี่ไปเรื่อย  มือบางปิดลำคอไว้แน่นด้วยความกลัวว่าอีกฝ่ายจะทำรอยไว้อีก ท่าทีดังกล่าวนั้นทำให้คิเสะนึกสนุกอยากแกล้งคนตัวเล็กขึ้นมาอีกทันที

    เงาดำมืดของคิเสะค่อยๆซ้อนทับด้านหลังของร่างเล็กก่อนจะก้มลงกระซิบข้างใหหูของคุโรโกะด้วยน้ำเสียงแหบพร่าที่แฝงด้วยความเจ้าเลห์ทำเอาคนฟังนั้นเสียวสันหลังวาบ

"อาหารที่ผมทำมันไม่อร่อยเหรอฮะ คุ-โร-โกจ-จิ"

ไม่พูดเปล่าลิ้นหนาก็เริ่มไล้เลียใบหูที่เริ่มแดงก่ำของเด็กผมฟ้าที่นั่งอยู่จนอีกฝ่ายต้องหดคอหนี

"อะ..อร่อยครับ อื้อ" ความรู้สึกจั๊กจี้ที่ใบหูทำให้ร่างบางเผลอหลุดเสียงน่าอายออกมาอย่างช่วยไม่ได้ มือเล็กๆรีบตะปปปิดปากตัวเองแน่น คิเสะเห็นดังนั้นก็ลอบยิ้มออกมาก่อนมือปลาหมึกจะเริ่มลูบไล้ร่างกายเล็กที่อยู่ตรงหน้า

"เห..แล้วเป็นอะไรไปงั้นเหรอฮะ ท่าทีดูแปลกๆนะฮะ ไม่สบายตรงไหนงั้นเหรอฮะ?" คิเสะแกล้งถามออกมาด้วยท่าทางเหมือนเป็นห่วงทั้งที่มือใหญ่ก็ค่อยๆเคลื่อนเข้าไปในเสื้อของอีกฝ่ายอย่าช้าๆ

พลั่ก!!

"ผะ..ผมไม่เป็นไรครับ ขอบคุณสำหรับที่พักและอาหารครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ" คุโรโกะใช้แรงทั้งหมดผลักร่างสูงใหญ่ของคิเสะออกไปได้สำเร็จก่อนจะลุกขึ้นหยิบกระเป๋าที่วางอยู่ที่พื้นแล้วก้าวออกจากห้องของอีกคนไปอย่างรวดเร็วจนลืมบางสิ่งที่สำคัญไป...

บางสิ่งที่สำคัญ...

"อ้าว..คุโรโกจจิไม่เอามือถือเหรอฮะ :)"

●●●

ผมจะไม่มาบ้านคุณอีกแล้วครับ!! คิเสะคุงคนลามก!!

    เสียงตะโกนดังก้องดังซ้ำๆอยู่ในหัวสมองของหนุ่มน้อย หลังจากที่เมื่อเช้าคุโรโกะวิ่งพรวดพราดออกมาจากห้องของคิเสะแล้วก็กลับมาคิดมากเรื่องรอยแดงตามต้นคอและเรื่องริมฝีปากที่บวมช้ำอยู่ตอนนี้ เรียกได้ว่า...

ไม่ต้องถึงขั้นสังเกตแค่มองผ่านๆยังรู้เลยว่ามันคือรอยจูบ!!!

"เฮ้อ" เสียงถอนหายดังออกมาอีกครั้งจากหนุ่มร่างเล็ก สีหน้าเป็นกังวลที่ปิดไม่มิดจากเด็กผมฟ้า พอเอื้อมือไปแตะที่ลำคอความรู้สึกเจ็บแปล๊บก็เเล่นเข้ามาในสมองทันทีเป็นหลักฐานชั้นดีเลยว่าเขาไม่ได้คิดไปเอง..คุโรโกะพยายามก้มหน้าหดคอเต็มกำลังเพื่อปกปิดร่องรอยที่หนุ่มผมทองได้ทำไว้

จนไม่ทันได้รับรู้ถึงสายตาแปลกๆที่เริ่มมองมาที่ตัวเขาตั้งแต่เมื่อครู่...

●●●

    วันนี้ที่ชมรมงดซ้อมจึงไม่ค่อยมีคนมาที่โรงยิมสักเท่าไหร่นักแต่ไม่ใช่สำหรับร่างบางผมฟ้าคนนี้ เพราะคุโรโกะรู้ตัวดีว่าตามหลังคนอื่นในทีมอยู่มากจึงพยายามฝึกซ้อมอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อไล่ตามทุกคนให้ทัน รู้ตัวอีกทีนี่ก็เย็นมากแล้วเด็กหนุ่มจึงตัดสินใจที่จะกลับบ้าน...จะเรียกว่าลางสังหรณ์คงได้เพราะตัวคุโรโกะเองก็รู้สึกเเปลกๆมาตั้งแต่เมื่อกลางวันแล้ว...รู้สึกเหมือนมีใครบางคนจ้องมองอยู่ตลอด

"เท็ตสึ" เสียงเรียกที่ดังมาจากด้านหลังทำเอาเจ้าของชื่อสะดุ้งด้วยความตกใจก่อนจะค่อยๆหันไปหาบุคคลที่มาใหม่ทั้งที่ในใจลึกๆแล้วก็หวาดระแวงคนตรงหน้าอยู่ไม่น้อย

"อาโอมิเนะคุง..มีอะไรเหรอครับ" คุโรโกะตีหน้านิ่งเหมือนอย่างเคย เสียงหวานเอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย

"เมื่อคืนฉันส่งข้อความไปหานาย ได้อ่านรึยัง" เสียงเรียบนิ่งของอาโอมิเนะทำให้คุโรโกะเสียวสันหลังวาบ หนุ่มร่างเล็กจึงเริ่มคิดทบทวนถึงข้อความที่อาโอมิเนะบอกว่าส่งมาเมื่อคืนแต่ก็นึกได้แต่...

'ขอยึดไว้ก่อนนะฮะ แล้วจะคืนให้พรุ่งนี้นะ'

นึกออกแล้ว!! คิเสะคุงเอาโทรศัพท์เขาไป!! 

"ยังครับ" คุโรโกะพูดเสียงอ่อย

"แล้วทำไมไม่อ่าน" 

"..."

น้ำเสียงเย็นเยียบของอาโอมิเนะทำให้คุโรโกะไม่กล้าที่จะปริปาก ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น

"หึ..ตอบไม่ได้ล่ะสิ นึกว่าฉันจะไม่รู้รึไงว่านายกับไอ้คิเสะมันทำอะไรกัน!!"

"!!!"

"สนุกกันทั้งคืนจนลืมโทรศัพท์เลยรึไง!!"

"มันไม่ใช่แบบที่คุณคิดนะครับ!!" คุโรโกะที่ทนคำดูถูกไม่ไหวจึงตวาดกลับใส่อาโอมิเนะด้วยความเหลืออด คนที่ถูกตะโกนใส่บ้างก็หน้าตึงขึ้นมาทันทีด้วยความโกรธ อาโอมิเนะผลักร่างเล็กของคุโรโกะติดล็อคเกอร์อย่างเเรงจนคุโรโกะต้องนิ่วหน้า อาโอมิเนะกระชากเสื้อของเด็กหนุ่มผมฟ้าทิ้งจนเผยให้เห็นรอยแดงตามลำคอนับสิบรอย

"โห..ไอ้คิเสะมันเจ๋งดีนี่หว่า ลีลามันเด็ดรึเปล่า..ตอนอยู่บนเตียงน่ะ" คำพูดเย้ยหยันทำเอาคุโรโกะสะอึก

"งั้นถ้าฉันทำบ้าง...คงไม่เป็นไรสินะ" เสียงทุ้มพร่าก้มลงมากระซิบข้างหู เฝ้าดูท่าทีของคนตัวเล็กเหมือนหมาป่าที่ค่อยๆขย้ำเหยื่อ

"อาโอมิเนะคุง!!!" ข้อมือของเด็กน้อยถูกจับเข้าด้วยกันด้วยมือเพียงข้างเดียว ใบหน้าคมคายเริ่มซุกไซร้ซอกคอขาวของคนตัวเล็กอย่างหื่นกระหาย ขบเม้มซอกคอสร้างรอยทับของคิเสะอยู่หลายครั้งจนรอยแดงเริ่มมีเลือดซิบออกมา

"อาโอมิเนะคุง! ปล่อยครับ ผมเจ็บ" เสียงของคุโรโกะเริ่มแผ่วลงทุกที สองมือที่ออกแรงดันอกแกร่งของอาโอมิเนะก็สั่นเครือ จนในที่สุดก็ไม่อาจต่อต้านพละกำลังของร่างสูงตรงหน้า...

    รืมฝีปากอวบอิ่มของคุโรโกะกำลังถูกครอบครองโดนร่างสูงตรงหน้า แต่สัมผัสที่รุนแรงและป่าเถื่อนของอาโอมิเนะทำให้คุโรโกะรู้สึกรังเกียจ เด็กผมฟ้าพยายามดิ้นรนต่อต้านการคุกคามของอาโอมิเนะแทบขาดใจจนกระทั่ง...

"นี่นาย...กัดฉันเหรอ?" อาโอมิเนะยกมือขึ้นมาเเตะริมฝีปาก นัยน์ตาคมตวัดมองคนตัวเล็กอย่างเอาเรื่อง

"สงสัยว่า..นายจะชอบใช้ความรุนแรงมากสินะ เท็ตสึ" คุโรโกะรู้ตัวดีว่าสถาณการณ์แบบนี้มันอันตรายถึงขีดสุดแล้ว!! 

"อย่านะครับ! ไม่!!" อาโอมิเนะไม่ว่าเปล่ามือหน้าขยับไปปลดเข้มขัดคนตัวเล็ก คุโรโกะเบิกตากว้าง ในหัวพยายามคิดหาวิธีเอาตัวรอดสุดชีวิต  

"ช่วยผมด้วยครับ!! ใครก็ได้ ช่วยผม..อุ๊บ!!" ปากเล็กถูกบดขยี้อีกครั้ง กลิ่นเลือดจางๆจากปากของอาโอมิเนะแทรกซึมเข้ามาถึงลิ้นของคุโรโกะ

ต้องทำยังไงดี..ใครก็ได้ช่วยผมด้วย!!

"เฮ้ย!"

ผลัวะ!!

"ใครวะ!?" อาโอมิเนะที่โดนต่อยจนเซล้มไปเมื่อตั้งตัวได้เด็กหนุ่มก็ลุกขึ้นมาต่อว่าคนมาใหม่แต่เมื่อเห็นหน้าอีกฝ่ายชัดๆเเล้ว คิ้วเรียวก็ขมวดเข้าหากันทันที...

"ไฮซากิ!? / ไฮซากิคุง.."

    การปรากฎตัวของ 'ไฮซากิ โชโงะ' ทำเอาเด็กหนุ่มทั้งสองอึ้งไปชั่วขณะ..เมื่อไฮซากิเห็นเห็นสภาพเสื้อหลุดลุ่ยของคุโรโกะแล้ว หนุ่มผมเทารีบเดินตรงดิ่งเข้ามาหาร่างบางทันทีก่อนจะรีบถอดเสื้อนอกให้อีกคนสวมเพราะสภาพอีกคนในตอนนี้..ไม่โดนกดก็ให้มันรู้ไปเถอะ!!

"เท็ตสึยะ เป็นอะไรมากรึเปล่า" น้ำเสียงอ่อนโยนของเพื่อนสนิทอย่างไฮซากิทำเอาขอบตาของคุโรโกะเริ่มร้อนผ่าว ก่อนจะยิ้มให้แล้วส่ายหัวเบาๆเป็นเชิงบอกว่าเขาไม่เป็นไร

"ลุกไหวไหม มา..ฉันช่วย" ไฮซากิค่อยๆพยุงคุโรโกะให้ลุกขึ้นยืนอย่างเบามือแต่ร่างเล็กก็เซล้มลงไปอีกครั้ง อาโอมิเนะที่เห็นดังนั้นก็เริ่มพูดจิกกัดหนุ่มน้อยผมฟ้าทันที

"เหอะ..แค่นี้ทำมาเป็นสำออย" ได้ยินดังนั้นไฮซากิก็หันไปจ้องหน้าอาโอมิเนะอย่างเอาเรื่องและทำท่าเหมือนจะพุ่งเข้าไปต่อยอีกรอบทำให้คุโรโกะแทบจะรั้งไว้ไม่ทัน

"ไดกิ!! แก.."

"ไฮซากิคุง..พอเถอะครับ ผมไม่เป็นไรแล้ว เรากลับกันเถอะนะครับ" คุโรโกะเอ่ยด้วยใบหน้าขอร้องทำเอาไฮซากิใจอ่อนยวบ แต่ก็ต้องหน้าตึงด้วยประโยคที่แสนหยาบคายของคนผิวแทน

"เมื่อวานก็คิเสะ วันนี้ก็ไฮซากิ พรุ่งนี้จะอ่อยใครอีกล่ะเท็ตสึ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่านายเป็นคนเเบบนี้ เหอะ! ร่านซะไม่มี"

"!!!"

"ไดกิ!! ถอนคำพูดเดี๊ยวนี้!! อย่างแกจะไปรู้อะไรล่ะวะ!! แล้วทีแกล่ะทำอะไรไว้บ้าง!! อย่าคิดว่าฉันจะไม่รู้นะโว้ย เรื่องที่แก.."

"หยุดเถอะครับไฮซากิคุง..พอแล้ว ผม..อยากกลับบ้าน" เสียงที่เริ่มสั่นของคุโรโกะทำให้ไฮซากิชะงักไปชั่วขณะก่อนจะรีบพยุงคุโรโกะออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าไป

    ระหว่างทางเดินกลับบ้านนั้นไม่มีใครพูดอะไรเลยสักคำจนไฮซากิต้องเป็นฝ่ายทำลายความเงียบ

"เท็ตสึยะ"

"ครับ?" เจ้าของชื่อตอบกลับมาอย่างแผ่วเบาทำเอาคนฟังแทบใจหาย จู่ๆไฮซากิก็หยุดเดินกระทันหันทำให้ร่างเล็กของคุโรโกะที่เดินอยู่ด้านหลังชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างอย่างจัง ไฮซากิสังเกตเห็นสิ่งที่ผิดปกติของคุโรโกะได้ทันทีเพราะปกติแล้วคุโรโกะจะต้องโวยวายใส่เขาใหญ่แน่ๆ แล้วนี่มันอะไร..คุโรโกะไม่แม้แต่จะปริปากว่าเขาสักคำ เจ้าตัวเอาแต่ก้มหน้านิ่ง ซึ่งนั่นทำให้ไฮซากิหงุดหงิดมากแต่พอเห็นหยดน้ำตาของร่างเล็กแล้วก็พูดอะไรไม่ออก...

!!

"ไม่เป็นไร..ร้องออกมาให้หมดเถอะ เท็ตสึยะ"

    คุโรโกะเบิกตากว้างเมื่อไฮซากิดึงร่างของเขาให้ไปซุกในอ้อมกอด ความอบอุ่นของมันทำให้เด็กน้อยกลั้นน้ำตาและเสียงสะอื้นไว้ไม่ไหว ราวกับว่าได้ระบายความเจ็บปวดจากใครสักคน น้ำตาเม็ดใสไหลงลงจากดวงตากลมโตอย่างไม่ขาดสาย มือบางกำเสื้อนักเรียนของอีกฝ่ายไว้แน่น 

"นายไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวหรอกนะ...เท็ตสึยะ"

.

.

.

.

.

"ขอบคุณนะครับ..ไฮซากิคุง.."

-to be continued-

--------------------------------------------------------

คุยกันนิดนึง><

"ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ"

    มาลงเพิ่มแล้วน้าา >< ขอโทษจริงๆค่ะ ที่หายไปนาน สาเหตุหลักคือคอมเสียค่ะ สาเหตุรองคือช่วงนี้ตัวข้านั้นติดละครมากเลยล่ะออเจ้า555 มีใครดูบ้างคะ?? (เรื่อง 'บุพเพสันนิวาส'ค่ะ) แนะนำคนที่ยังไม่ดูนะคะ เพราะเรื่องนี้สนุกมากจริงๆค่ะ ดูแล้วมาคุยกับไรต์ได้นะคะ555

    กลับมาต่อที่เรื่องของเราเถอะค่ะ มาตอนนี้ทุกคนจะสังเกตแล้วเนอะว่าคีจังไม่ได้ดีอย่างที่คิด ส่วนอาโฮ่นั้นก็เลวเหนือคำบรรยายจริงๆค่ะ ตอนนี้ใครทีมไหนบ้างเม้นบอกกันได้นะคะ~ เพราะไรต์ก็เปลี่ยนทีมแล้วเรียบร้อยค่ะ555

    บอกเลยว่าต่อจากนี้จะไปแซ่บมากค่ะ5555น้องจะต้องเจอศึกหนักกันเลยทีเดียว ต้องรอติดตามกันต่อไปค่ะ!

ป.ล. ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นและทุกกำลังใจเลยนะคะ <3

ขอให้สนุกน้า แล้วพบกันค่ะ

Rena

"เหอะ แค่นี้ทำมาเป็นสำออย"

"เมื่อวานก็คิเสะ วันนี้ก็ไฮซากิ พรุ่งนี้จะอ่อยใครอีกล่ะเท็ตสึ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่านายเป็นคน

เเบบนี้ เหอะ! ร่านซะไม่มี"

ช่องทางการติดต่อ

มีเพจแล้วนะ กดติดตามกันได้เลยค่ะ จะแจ้งเวลาการอัพไว้ที่เพจนะคะ<3

-เหมือนเดิมค่ะ55 อ่านแล้วช่วยเม้นเป็นกำลังใจให้เค้าหน่อยน้า ขอบคุณงับ^^-

T
B