[ KNB ] Cruel Love | ความรักที่โหดร้าย [ All x Kuroko ]
ตอนที่ 1 : Prologue (รีไรท์นิดหน่อย)
บางทีการไม่รู้อะไรเลยอาจจะดีที่สุดแล้วก็ได้....
-คุโรโกะ เท็ตสึยะ-
Prologue
วันนี้เป็นวันพิเศษ...
ใช่..เป็นวันพิเศษของคนสำคัญของเขา...
วันนี้เป็นวันเกิดของคนสำคัญของเขาแต่คนใจร้ายกลับบอกว่าวันนี้มีธุระ เขาเลยตั้งใจมาที่ห้องของอีกฝ่ายเพื่อรอ แต่พอเขามาถึงก็รู้ได้เลยว่าธุระที่ว่าของผู้ชายเลือดเย็นอย่าง 'อาคาชิ เซย์จูโร่' คือธุระบนเตียง...!! ไม่จำเป็นต้องมีใครมาบอกอะไรเขาก็รู้แล้วว่าภาย
ในห้องตอนนี้นั้นมีอะไรเกิดขึ้น...
เป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก หัวใจเต้นรัวด้วยความรู้สึกที่ปนเปกันไปหมด ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ ร่างกายชาก็จนแทบไร้ความรู้สึก เรี่ยวแรงที่มีอยู่ในตอนแรกนั้นก็หายไปดื้อๆ ...เขาไม่นึกเลยว่า อีกฝ่ายจะโกหกเขาเพื่อมาทำเรื่องแบบนี้...
โกหก...คนโกหก....
"อาคาชิซัง...อ๊าา..." เสียงครางกระเส่ายังคงดังอย่างต่อเนื่อง จนร่างบางที่พิงกำแพงอยู่อยากจะเอาหูฟังมาสวมให้รู้แล้วรู้รอด
ร่างบางผมฟ้านาม ' คุโรโกะ เท็ตสึยะ ' นั่งกอดเข่าพิงกำแพงห้องนอนของอีกฝ่ายฟังเสียงที่เล็ดลอดออกมาจากภายในห้องทั้งใจที่เจ็บปวดเหมือนโดนบีบรัด ...ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ตลอดเวลาบัดนี้กลับมีน้ำตาไหลออกมาอาบแก้มใส
"อึก...เจ็บ...อ๊าา" คุโรโกะรีบยกมือที่สั่นขึ้นมาปิดหูแน่น ปิดกั้นเสียงครางอันแสนจะมีความสุขของทั้งสอง
ไม่ได้ยิน...ใช่..ไม่ได้ยิน...
คุโรโกะหลับตาแน่นพลางกัดริมฝีปากจนห้อเลือด ไหล่บางห่อตัวขึ้นพยายามกลั้นเสียงสะอื้น อัดอั้นความรู้สึกเจ็บปวดเอาไว้...
ร่างบางยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน กี่ชั่วโมง กี่นาที แต่น้ำตาของเขาก็ยังไม่หยุดไหลเสียที บทเพลงรักที่บุคคลในห้องบรรเลงอย่างต่อเนื่อง นั่งฟังเสียงครางที่เต็มไปด้วยความสุขสม
เจ็บ...เจ็บเหมือนหัวใจจะแตกเป็นเสี่ยง
อยากออกไปจากตรงนี้...
....จริงสิ เขาควรจะรีบกลับบ้าน....มานั่งอยู่แบบนี้คงจะไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก
เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างบางก็ช้อนตัวลุกขึ้น ลากขาที่ไร้เรี่ยวแรงตั้งใจจะเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบทิ้งไว้เพียงหนุ่มผมเเดงและคู่นอนของเขาที่กำลังมีความสุขที่อีกด้านของฝั่งประตูห้อง...
●●●
หลังจากที่เสร็จภารกิจกับคู่นอนที่ตอนนี้สลบอยู่บนเตียงของเขา หนุ่มเรือนผมสีแดงก็จัดการกับร่างกายตัวเอง พลางหยิบเสื้อผ้ามาสวม ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนมา สิ่งแรกที่เขาสังเกตเห็นคือ กล่องของขวัญที่วางอยู่บนโต๊ะ ไม่รอช้าร่างสูงรีบสาวเท้าไปหาของสิ่งนั้นโดยทันที
ของใครกันนะ...?
กล่องของขวัญสีแดงและริบบิ้นสีขาว ร่างสูงพลิกกล่องของขวัญไปมาจนพบกับการ์ดใบหนึ่ง ภายในการ์ดนั้นมีใจความว่า....
ถึง : อาคาชิ เซย์จูโร่ (อาคาชิคุง)
สุขสันต์วันเกิดครับอาคาชิคุง...คุณคงยังไม่ลืมวันเกิดตัวเองใช่หรือเปล่าครับ หวังว่าจะชอบของขวัญนะครับ มีความสุขมากๆนะครับอาคาชิคุง
ป.ล.ผมมาหาคุณแล้วคุณไม่อยู่ เค้กอยู่ในตู้เย็นนะครับ
คุโรโกะ เท็ตสึยะ
เมื่อเห็นชื่อของเจ้าของการ์ดทำให้ร่างสูงเผลอยิ้มออกมาบางๆ
จริงด้วยสิ..วันนี้วันเกิดของเขานี่นา แต่ว่าเท็ตสึยะมาที่ห้องของเขางั้นเหรอ...?
มาตั้งแต่ตอนไหนกันนะ...แล้วกลับไปเมื่อไหร่กัน...
เขาได้แต่ขออย่าให้เท็ตสึยะมาเห็นหรือได้ยินอะไรเลย...การกระทำอันแสนต่ำช้าของเขา
ใช่...เขามีคนอื่น คนอื่นที่ไม่ใช่เท็ตสึยะ แต่ไม่ใช่เขาแค่คนเดียวหรอกที่มีคนอื่นน่ะ
ถึงอย่างนั้นคนที่เขาชอบที่สุดก็คือเท็ตสึยะ อีกอย่างนะ...
เขาไม่ได้นอกใจเท็ตสึยะสักหน่อยนี่...แค่นอกกายเท่านั้นเอง... :)
●●●
"กลับมาแล้วครับ..." เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยออกมาอย่างเคยชินแม้ว่าจะไม่มีใครอยู่บ้านเลยก็ตามที...
ร่างบางผมฟ้าที่เพิ่งลากขากลับมาถึงบ้านของตนทิ้งตัวนอนลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อนเนื่องจากเขาลืมกระเป๋าสตางค์ไว้ที่ห้องของอาคาชิเลยทำให้ไม่สามารถขึ้นรถกลับบ้านได้จึงต้องลากขาเดินกลับบ้านเอง ถ้าจะกลับไปเอามันก็กระไรอยู่ ถึงเหตุผลจริงๆก็แค่ไม่อยากกลับไปเจอคนที่กำลังมีความสุขก็เท่านั้น...
เมื่อนึกถึงเรื่องราวเมื่อตอนกลางวันน้ำตาก็พานจะไหลอีกรอบถึงความจริงนั้นคุโรโกะรู้ดีอยู่แล้วว่าอาคาชิมีคนอื่น ไม่สิ...ไม่ใช่แค่อาคาชิคนเดียวที่มีคนอื่น...และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุโรโกะเจอเหตุการณ์แบบวันนี้...แต่ถึงจะเจอบ่อยแค่ไหนคุโรโกะก็ไม่เคยที่จะคุ้นชิน...มีแต่จะทำให้ความเจ็บปวดในอกเพิ่มขึ้นมากเท่านั้น
เขาทำได้เพียงแค่ทน...
เขายอมเป็นคนโง่เพื่อที่จะได้อยู่กับทุกคนต่อไป...
เขาไม่อยากเป็นคนงี่เง่าในสายตาของอาคาชิและคนอื่นๆ...
ตอนนี้ คุโรโกะ เท็ตสึยะ กำลังอ่อนแอ แค่มีอะไรมากระทบจิตใจนิดหน่อยก็สามารถทำให้จิตใจอันบอบบางแตกสลายได้อย่างง่ายดาย...
Rrrrrr
เสียงโทรเข้าของใครบางคนดึงความสนใจจากร่างบางได้เป็นอย่างดี คุโรโกะเงยหน้าขึ้นจากหมอนมองโทรศัพท์ที่กำลังสั่นด้วยสายตาว่างเปล่า ขอบตาแดงจากการร้องไห้อย่างหนัก...ก็พอจะรู้ถึงบุคคลที่โทรมาหาเขาคือใครและโทรมาเพื่ออะไร...
"ครับอาคาชิคุง" เขาพยายามจะบังคับน้ำเสียงตนเองเพื่อไม่ให้เสียงสั่น พยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
[เท็ตสึยะเหรอ...ผมแกะของขวัญแล้วนะ ชอบมากเลยล่ะ]
ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ยิ่งทำให้คุโรโกะรู้สึกเจ็บจนแทบจะหายใจไม่ออก
"ดีใจที่ชอบนะครับ ว่าแต่วันนี้อาคาชิคุงไปไหนมาเหรอครับ ผมไปที่ห้องแล้วไม่เจอเลย"
ถึงคุโรโกะจะรู้ดีว่าอาคาชิไม่ได้ไปที่ไหนมาก็ยังถามออกไป...
เขาแค่อยากหลอกตัวเอง...
[ผมไปหาคุณพ่อมาน่ะ]
ถึงจะรู้ว่าอาคาชิโกหก...เขาก็ยังจะเชื่อ...
"งั้นเหรอครับ...ผมจะนอนแล้ว ฝันดีนะครับอาคาชิคุง"
[ฝันดีนะ เท็ตสึยะ"]
อีกฝ่ายตัดสายไปแล้ว...คำโกหกของอาคาชิทำให้คุโรโกะเริ่มรู้สึกว่าขอบตาร้อน ดวงตาฟ้าสั่นไหวอย่างเจ็บปวด น้ำตาเริ่มคลอต็มบ่อตาเป็นระลอกคลื่นอีกครั้ง ความรู้สึกเจ็บในอกค่อยๆเพิ่มสูงขึ้นจนในที่สุด...เขาก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง...
คุโรโกะซบหน้าลงไปกับฝ่ามือทั้งสอง ระบายความรู้สึกที่อัดอั้นลงกับฝ่ามือเล็กๆ
"ฮึก..ฮึก" นี่เขาร้องไห้อีกแล้วเหรอ... น้ำใสๆไหลอาบแก้มไม่หยุดไม่ว่าจะเช็ดออกขนาดไหนก็ตาม
มันมักจะเป็นแบบนี้เสมอๆทั้งเจ็บปวดทั้งเสียใจ...สุดท้ายก็จะลงเอยด้วยน้ำตาอยู่เสมอไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง...
ทำไม...ทำไมกันล่ะ...
ความรักที่เขามีให้มันไม่พอหรือยังไงถึงต้องไปมีคนอื่นน่ะ...
ถ้าเบื่อเขาแล้วก็บอกกันมาสิ...ทำไมต้องโกหก
โง่...เขานี่โง่จริงๆ...
ความรักมันทำให้คนอ่อนแอ...เหมือนตัวเขาในตอนนี้...ช่างน่าสมเพชเสียจริงๆ...
-to be continued-
--------------------------------------------------------
คุยกันนิดนึง><
(ก่อนอื่นน ขอโทษที่หายไปนานนะค้าา อย่างอนเค้า555)
"ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ" จบไปแล้วค่ะสำหรับบทนำ(อาจจะสั้นไปหน่อยต้องขอโทษด้วยนะคะ) เย้ๆๆๆ เป็นยังไงกันบ้างคะ ไรต์กังวลมากเลยค่ะ ลบแล้วลบอีก5555 แต่ก็ผ่านมาได้เพื่อรีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน ตอนนี้ออกแค่นายน้อยคนเดียวพอ คนอื่นค่าตัวแพง เค้าไม่มีเงินจ้าง(ฮาา)
นี่แค่บทนำนะคะ นายน้อยยังเลวไม่พอค่ะ ต้องเลวกว่านี้ ///กรรไกรเฉี่ยว5555
และรับรองว่าคนที่เลวไม่ใช่แค่นายน้อยค่ะ ///ลูกบาสกระแทกหัว5555
ขอให้สนุกกับบทนำนะคะ แล้วพบกันค่ะ
Rena
ว่างๆแวะมาอ่านของเพื่อนไรต์ได้นะคะ Allkuro เหมือนกัน
^
^
^
^
นี่ๆ
สนุกนะๆ ไปอ่านกันโลด5555
"ผมไม่ได้นอกใจเท็ตสึยะสักหน่อยนี่...แค่นอกกายเท่านั้นเอง... :)"
-อ่านแล้วอย่าลืมเม้นกันน้าาา เพื่อเป็นกำลังใจให้อัพเร็วๆ5555-
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
อ่านตอนเเรกเราร้องไห้แล้วง่า~~~
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 22 ตุลาคม 2560 / 21:23
แก้ไขครั้งที่ 2 เมื่อ 23 ตุลาคม 2560 / 08:54
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 23 ตุลาคม 2560 / 08:53