ศึกรักพิทักยัยตัวเล็ก เด็กห้องคิง อิอิ

ลำดับตอนที่ #1 : ยัยตัวเล็ก ผู้หญิงอะไร น่ารักเป็นบ้าเลย -///-

ผมชื่อ เชน นักเรียนม.3ห้อง6 หน้าตาธรรมดา ผิวแทนๆ สูงประมาณ 169ได้ละมั้ง 

ชีวิตผมก็ธรรมดาๆเนี่ยแหละ ติดเกม ติดเพื่อน เช้าไปโรงเรียน เรียนมั่งไม่เรียนมั่ง เย็นก็เตะบอล แต่ไม่ถึงกับเกเรอะไร 
เกรดประมาณ2.5 ผมก็ไม่ได้เดือดร้อน ก็พอไปวัดไปวาได้ใช่ไหมละครับ

 แต่เรื่องนึงที่ผมไม่เคยสนใจเลยก็คือ เรื่องผู้หญิง ผมไม่ใช่เกย์ หรืออะไร ผมก็มองบ้างในฐานะผู้ชายทั่วๆไป แต่ก็ไม่เคยรักใครไม่เคยสนใจใครและไม่เคยจีบใคร ผมไม่ใช่ผู้ชายที่หล่อเลิศ ไม่ได้เป็นเพลบอย ชีวิต15ปีมานี้ผมเลยไม่เคยมีแฟน แล้วก็ไม่คิดอยากมีด้วย 

จนวันที่ผมพบยัยนั่น เธอผู้ทำให้ชีวิตของผมไม่ว่างเปล่าอีกต่อไป

ตอนนั้นผมอยู่ม.2 

 

ตอนเย็นของวันศุกร์ที่แสนสบาย ผมรีบแจ้นเข้าห้องสมุดทันที แนะๆ อย่าคิดว่าผมจะไปอ่านหนังสือละ

ผมเข้าไปงีบ ก็แหม จะมีที่ไหนเย็นสบายเงียบสงบเท่าที่นี่อีกละ ก็ที่นี่แหลครับ.....ที่ผมเจอยัยตัวเล็ก

ยัยนั่นเป็นผู้ช่วยบรรณารักษ์ แบกหนังสือกองโตเชียว เฮ้อออ เด็กเรียนก็เงี้ย น่าเบื่อ

 

ผมเห็นยัยนั่นแบกหนังสือไปไว้โน่นนี่อยู่หลายรอบ จน5โมงกว่าๆ ผมจะกลับบ้าน 

ลุกจากเก้าอี้ก็ชน โครม!!! กะยัยนั่นเข้าอย่างจัง 

วินาทีแรกที่ยัยนั่นเงยหน้าขึ้นมาเหมือนหัวใจผมหยุดเต้น  นี่ใช่ไหมที่เค้าเรียกว่า “อาการรักแรกพบ”

น่ารักเป็นบ้าอะ .... ตัวเตี้ยๆเล็กๆ สูง147เองมั้ง ตาหยีๆใส่แว่น ผิวขาว แบบอาหมวยเลย

 ผมบ๊อบถูกระเบียบเปะ 

 

“ขอโทษค่ะๆๆๆ นกขอโทษจริงๆ ขอโทษนะคะ” ยัยตัวเล็กนั่น รีบขอโทษผมเป็นการใหญ่

คนอะไร ขนาดขอโทษยังน่ารักเลย หุหุ O////O

“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร” (น้ำเสียงสุภาพบุรุษขึ้นมาทันที อิอิ)

 

ก็นี่แหลครับ ครั้งแรกที่ผมเจอยัยตัวเล็กนั่น

 

พอตอนเย็นวันนั้นเลยที่ผมกะเพื่อนๆเล่นบอลเสร็จ และตอนนั้นแหละที่ผมได้พบเธอ คุณเคยดูหนังรักตอนที่คนสองคนสบตากันแล้วเกิดรักแรกพบไหมครับ ประมาณนั้นเลย

ยัยนั่นเดินมากับแม่(ผมคิดว่าแม่นะ) 

 

 เธอหันมาส่งยิ้มให้ผมด้วย ลักยิ้มสวยๆ ดัดฟันด้วย 

น่ารักเป็นบ้าเลย…..

ผมไม่รู้ว่าคนอื่นจะมองยัยตัวเล็กนี่ยังไงนะ แต่สำหรับผมแล้ว ยัยเนี่ยน่ารักโคตรๆๆๆๆ

ยัยนั่นไม่รู้ตัวหรอกว่า เธอได้ขโมยหัวใจของผมไปตั้งแต่นาทีแรกที่เราสบตากัน เหอะๆ พูดแล้วก็อยากจะอ้วกตัวเอง ผมไม่ชอบอะไรหวานๆ แต่มันรู้สึกแบบนี้จริงๆ มันหาคำอื่นมาอธิบายไม่ได้แล้วละครับ^^

 

“ไอเชน…ไอเชนเว้ย!!!”   ไอ้บอยมันตบไหล่ทำผมตื่นจากอาการรักแรกพบทันที

ผมหันไปมองมัน มันก็ยิ้มอย่างรู้ทัน  

“กูรู้นะมึงคิดอะไรอยู่ มึงชอบยัยเตี้ยนั่นใช่ไหม   ^^ ” 

“มึงรู้ได้ไงอะ” -////-

“เหอะ สายตาหวานหยดย้อยซะขนาดนั้น ถ้าไม่รู้ก็ไปไถนาได้ละ” = =

“แล้วมึงพอรู้จักเค้ารึป่าววะ ”

“ แหนะ สนใจอะดิ กูว่ามึงเปลี่ยนไปชอบคนอื่นเหอะ กูไม่รู้ชื่อยัยคนนั้นหรอกนะ แต่กูพอรู้ว่าเป็นเด็กห้องคิง

แล้วที่สำคัญ……..มึงเห็นนั่นมะ” 

ไอบอยชี้ไปที่ผู้ชายคนนึงซึ่งเป็นเด็กโรงเรียนเดียวกะผม ใส่แว่นหนาเตะ ท่าทางเด็กเรียน เดินเข้าไปช่วยยัยตัวเล็กของผมถือของ คุยกันสนิทสนมเชียว มันทำให้ผมหงุดหงิดขึ้นมาทันที

“เค้าเป็นแฟนกันหรอวะ”  -*-

“ปล่าว…..ไอแว่นนั่นนะ ชื่อมาโนช ที่1ของห้องคิง ที่1ของระดับด้วย ใครๆก็รู้ว่ามันกำลังจีบยัยเตี้ยของมึงอยู่ ไอนั่นมันลูกหมอด้วย นิสัยนี่อย่าให้เซด กูไม่อยากให้มึงไปยุ่งกะไอพวกเด็กเรียนเลยหวะ” มันตบไหล่ผมเบาๆ

 

 

นี่คือสิ่งที่ไอบอยเพื่อนรักของผมมันพูดและอยากให้ผมตัดใจ แต่หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยลืมยัยตัวเล็กนั่นเลย เดินผ่านก็มอง ทำได้แค่มอง ยังแอบชอบยังคิดถึงอยู่ทุกวัน ถึงเราจะไม่รู้จักกันแต่ผมก็มีความสุขแล้วละที่ได้มองเธอแบบนี้ จะอารมณ์เสียบ้างก็ตอนที่ไอ้มาโนชนั่นมันมาทำใกล้ชิดยัยตัวเล็กของผม

 

ผมเคยไปถามพวกห้องคิงมาเหมือนกันว่ายัยตัวเล็กนั่นชื่ออะไร เห็นว่าชื่อ “นก” ชื่อน่ารักเชียร ยัยลูกนกตัวเล็ก