รักปิ้งๆหวานฉ่ำหัวใจ ของฉันกับยัยสุดสวย

ลำดับตอนที่ #2 : การประกวดพริตตี้ประจำโรงเรียน

ตอนที่ 2

++วันรุ่งขึ้น++

เช้านี้อากาศสดชื่นมากเลย ฉันเดินไปเปิดตูเพื่อหยิดชุดนักเรียน

ว้าว..

ชุดโครตๆสวยเลย เป็นเสื้อแขนยาวสีขาว มีโบสีชมพูเข้ม กระโปรงลายสก๊อตสีชมพูอ่อน ส่วนของผู้ชายเป็นเสื้อเชิตสีขาวมีเน็กไทสีน้ำเงิน กางเกงสีฟ้า โครตเท่เลยอ่ะ

"พริ้นไปกันเถอะ"

"อืม.."

ในระหว่างเดินมาอาคารเรียน เนเน่ก็เล่าเรื่องราวต่างๆที่เกี่ยวกับที่นี่ให้ฉันฟัง เนเน่บอกว่า อาจารย์ชงนม จะใจดีกับนักเรียนที่เป็นหนุ่มหล่อเท่านั้น ส่วนนักเรียนหญิงก็อย่าหวังเลยว่าเจ้แกจะมาดูแลเอาใจใส่ และเนเน่ก็บอกว่าที่โรงเรียนนี้มีหนุ่มหล่อประจำโรงเรียนอยู่ 4 คน แต่เนเน่ไม่ได้บอกว่าชื่ออะไร

"พริ้น..ไปสมัครสาวพริตตี้กันเถอะ"เนเน่ชวน

"จะดีหรอ"

"ดีสิ..ไปเถอะ"

"ก็ได้" จากนั้นเรา 2 คนก็เดินไปสมัครสาวพริตตี้กัน แล้วเราจะได้หรอ? ได้หรือไม่ก็ไม่เป็นไร แค่ได้เรียนรู้ชีวิตก็พอแล้ว (ตรงไหนฟะ) หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ โฮะๆๆ

"เนเน่.."

"อะไรหรอ"

"ฉัน..อยากเข้าห้องน้ำอ่ะ" ฉันตอบ

"ไปสิ ฉันก็ปวดเหมือนกัน" และเราก็เดินไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ใกล้ที่สุด

โห..ห้องน้ำที่นี่โครตหรูเลยอ่ะ อยากใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ตลอดไปจัง (เว่ออีกแล้วววว ปล. จากผู้แต่ง)

"เนเน่ฉันออกไปรอข้างนอกนะ" ฉันตะโกนบอกเนเน่ที่อยู่ในห้องน้ำด้านในสุด

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" เสียงใครกรี๊ดอ่ะ ออกไปดูดีกว่า (งานอดิเรกของดิฉันคือ ชอบ เ-สื-อ-ก เรื่องของชาวบ้านค่ะ)

"กรี๊ด โนวูเท่มากๆเลยอ่ะ" มีเสียงกรี๊ดอีกแล้ว

ถ้ามีคนกรี๊ดอีกคน ฉันก็คงจะต้องรีบวิ่งไปดูซะแล้ว

"กรี๊ด นินคา น่ารักกกกกกกกกก" ตอนนี้ฉันต้องติดล้อที่ขาซะแล้ว

#_#!! คนเค้ามุงดูอะไรกันอ่ะ ฉันจะต้องแทรกตัวเข้าเพื่อปฏิบัติการสอดรู้สอดเห็น ภาพที่เห็นคือ

 กรี๊ด..

โค-ตา-ระ-หล่อ เลยอ่ะ

กรี๊ด..

 หัวใจฉันมันเต้นไม่ยอมหยุดเลย เท่โครตๆ

ทันใดนั้น สายตาของฉันก็เห็นลูกกลมๆขาวๆลอยมาที่ฉัน

ตุ๊บ..

ตอนนี้มันโดนหน้าฉันแล้วค่ะ ฮือๆๆ เจ็บมากๆเลยอ่ะ ใครก็ได้ช่วยฉันที

"นี่..เป็นอะไรมากไหม ฉันขอโทษนะ"

"มะ..ไม่เป็นไร" นี่มัน..เทพบุตรชัดๆ

"ทำเป็นสำออย อยากให้โนวูพาไปห้องพยาบาลหละสิ เชอะ"

"ยัยนี่ต้องเป็นเด็กใหม่แหงเลย"

"ใช่ๆ ฉันก็ว่างั้นแหละ ดัจริต จริงๆ" นี่ตือเสียงของพวกสาวๆที่ซุบซิบฉันอยู่

"ไปนั่งตรงนั้นก่อนเถอะ เดี่ยวฉันจะพาไปนะ"

นายคนที่ปาบาสมาโดนหัวฉันพาฉันมานั่งที่เก้าอี้ข้างสนามบาส และก็พูดว่า

"เธอเจ็บมากไหม ฉันไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะ"

"อืม" อายนะเฟ้ย มองอยู่ได้

"ฉันชื่อ ปาร์คโนวู เธอหละ"

"พริ้นจ๊ะ ฉันเป็นเด็กใหม่อ่ะ"

"อืม..แล้วเรื่องที่ยัยพวกนั้นว่าเธอ ก็ไม่ต้องไปสนใจนะ" ฉันพยักหน้าเป็นเชิงตอบ

"เธอเป็นคนไทยหรอ" โนวูถาม

"อินเดียมั้ง"

"เธออย่ากวนฉันได้ไหม ฉันแค่อยากจะบอกว่าคนไทยน่ารักทุกคนเลยนะ"

"หรอ"

"เธอไม่คิดจะขอบคุณที่ฉันชมสาวไทยเลยหรอ" โนวูพูดไปหน้าบูดไป

"ก็นายชมคนไทย แต่ไม่ได้ชมฉันซักหน่อย"

"ฉันไม่อยากยุ่งกับคนอย่างเธอแล้ว ยัยผู้หญิงอัปลักษณ์" โนวูพูดและแลบลิ้นใส่ฉัน ก่อนจะเดินจากไป นายนั่นแหละอัปลักษณ์ กล้าดียังไงมาว่าฉัน บ้าที่สุด..

ฉันนั่งเล่นอยู่ตรงนี้ซักพักก็มีมือๆนึงมาสะกิดไหล่ฉัน ฉันหันไปมอง ปรากฎว่า..นี่มัน ฮือๆ ไม่อยากจะคิด มันคือ..เนเน่นั่นเอง โฮะๆๆ

"พริ้น..มาทำอะไรตรงนี้ ไหนบอกว่าจะรอหน้าห้องน้ำไง หาแทบตาย"

"เอ่อ..จริงด้วย โทษที"

"ขึ้นห้องกันเถอะ" เนเน่ชวน

"อืม..."

“อืม...”

พอเรา 2 คนขึ้นไปบนห้องได้ไม่นานนัก อาจารย์ประจำชั้นก็เข้ามา อยากรู้ไหมคะ ว่าใครเป็นครูประจำชั้นของห้องฉัน..อาจารย์ประจำชั้นของเราก็คือ ครู ชงนม นั่นเอง (ตกลงจะครูหรืออาจารย์กันแน่ฟะ..งงนะเนี่ย)

“สวัสดีตอนเช้าจ๊ะทุกคน วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่ที่มาจากเมืองไทยมาแนะนำให้รู้จักนะ เชิญจ๊ะพรประภา” เจ๊ชงนมพูด

“สวัสดี ฉันชื่อ พริ้น ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะจ๊ะ”

แป๊ะๆ แป๊ะๆ.. นี่คือเสียงปรมมือค่ะ

จากนั้น อาจารย์ชงนม ก็พูดต่อว่า

“นักเรียนรู้ไหม ว่าเมืองหลวงของไทยคืออะไร”

“เชียงราย ครับ”

“สมุยครับ ที่นี่ผมเคยไปตอน ม. 1”

“ชลบุรีตาหาก”

“ไม่ใช่หรอกค่ะ หนูว่า จะต้องเป็นอยุธยามากกว่า หนูเคยเปิดดูในเว็บ เค้าบอกว่าที่นี่มีเมืองโบราณด้วย”

“ไม่ใช่หรอก เธอจำผิดหรือเปล่า เมืองหลวงของไทย คือ สยามพารากอนตาหาก”

“แต่ฉันว่า น่าจะเป็นระยองนะ”

ที่ตอบมาผิดทุกคนเลยนะเนี่ย สมุยมันเป็นเกาะ สยามพารากอนก็เป็นห้าง อยากจะบ้าตายจริงๆ ถ้าฉันอยู่ที่นี่นานๆ ฉันต้องติ้งต๊องแน่ๆเลย

“พรประภาเธอเฉลยซิ ว่าใครถูก”

“ผิดทุกคนเลยจ๊ะ คำตอบที่ถูกคือ กรุงเทพมหานคร” เซ็ง…

จากนั้นฉันก็เดินกลับไปนั่งที่ แต่ว่ามีคนมานั่งแล้ว ฉันก็จะต้องหาที่นั่งใหม่อ่ะสิ ฉันเดินไปหลังห้อง แล้วก็เจอที่นั่งที่นึง ฉันเดินเข้าไปนั่ง มีเด็กผู้ชายคนนึงนั่งอยู่ข้างๆฉันเค้ากำลังนอนฟุบโต๊ะอยู่ ฉันเลยถามเค้าว่า

“นายไม่เรียนหรอ”

“อย่ามายุ่งกับฉันยัยอัปลักษณ์” ไอผู้ชายบ้า บ้าที่สุดเลยด้วย..เชอะ

คำพูดของนายเหมือนคำพูดของใครบางคนเลยนะ ฉันรู้สึกว่าจะได้ยินมันเมื่อเช้า..เด็กผู้ชายคนนี้ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับพูดว่า

“คิดถึงฉันมากเลยหรอ”

“โนวู”

“ขอบใจนะที่จำชื่อฉันได้”

“ใครบอกว่าฉันคิดถึงนาย”

“ไม่มี”

“บ้า”

เราเรียนไปแค่ 2 ชั่วโมงก็ถึงเวลาพักกลางวัน

“นักเรียนคะ ก่อนไปทานอาหารฟังทางนี้ก่อนนะ ครูจะให้จับกลุ่มกับ กลุ่มละ 6 คน ถ้าจับได้แล้วก็เขียนชื่อใส่กระดาษแล้วเอามาให้ครูนะ”

พออาจารย์ชงนมพูดเสร็จฉันก็เดินไปที่โต๊ะเนเน่

“อยู่กลับใครดีอ่ะ”

“ก็อยู่กลับพวกฉันไง” ฉันกับเนเน่หันไปดูตามเสียงนั้น

“ใครบอกว่าฉันจะอยู่กับนาย”

“ไม่รู้แหละ..ฉันเขียนชื่อเธอไปแล้ว”

“พริ้น..อยู่กับโนวูก็ได้ นะๆ”

“ก็ได้”

จากนั้นเราก็เดินไปโรงอาหารกัน โนวูอาสาจะไปซื้ออาหารมาให้  พวกเราจึงนั่งรออยู่ที่โต๊ะ

พอโนวูกลับมา ก็แนะนำเพื่อนๆให้ฉันรู้จัก

“นี่ ปาร์ค จูโน นี่ ปาร์ค ฮายอง ส่วนนี่ ปาร์ค นินคา”

“อืม..ฉันพริ้น” เรานั่งกินข้าวกันได้ซักพัก ฮายองก็พูดขึ้นว่า

“เมื่อเช้าฉันเจอเด็ก ม.2 คนนึง รู้สึกว่าจะเป็นเด็กใหม่มั้ง โครตน่ารักเลยว่ะ”

“เด็กใหม่ที่นายว่า ชื่อ แพน ป่ะ” ฉันถาม

“ไม่ใช่อ่ะ..ชื่อพิชามณตาหาก” ว่าแล้ว..ต้องเป็นยัยแพนแน่ๆ

“นายจะจีบหรอ”เนเน่ถามฮายอง

“ใช่..ใครไม่จีบก็โง่แล้ว”

“นายจะจีบเด็กคนนี้ไม่ได้นะ”ฉันแทรกขึ้นมา

“ทำไมฉันจะจีบไม่ได้”

“ไม่รู้แหละ ยังไงก็จีบไม่ได้ นายต้องขออนุญาติฉันก่อน”

“นี่เธอ..” ฮายองต้องสะดุดคำพูดเมื่อเห็นยัยแพนเดินมา

“พี่พริ้น..แพนมีเรื่องจะบอก”แพนพูดกับฉัน

“อะไร”

“แพนจะเข้าชมรม ลีลาศ พี่พริ้นว่าไงอ่ะ ดีป่ะ”

“จะมาบอกพี่แค่นี้เนี่ยนะ”

“ไปก็ได้”