รักปิ้งๆหวานฉ่ำหัวใจ ของฉันกับยัยสุดสวย

ลำดับตอนที่ #1 : เดินทางไปเกาหลี

ตอนที่ 1

"แม่ขา พริ้นไปนะค่ะ"

"จ๊ะ รีบกลับนะลูก"

"ค่ะ" ฉันบอกลาแม่ก่อนออกจากบ้าน "พี่พีไปยัง" ฉันพูดกับพี่ชาย

"อืม..ขึ้นรถดิ" จากนั้นรถสปอตสีแดง กับสีดำ ก็แล่นออกจากบ้าน ก่อนอื่นฉันก็ขอแนะนำตัวก่อนเลยนะค่ะ ฉัน พรประภา หรือพริ้น เกิดวันที่ 14 กุมภา อายุ 17 ปี เรียนอยู่ชั้น ม. 5 ค่ะ ชั้นมีพี่ชาย 4 คน และ น้องสาว 1 คน

พี่ชายคนแรกชื่อ พอส อยู่ ปี 2 ( พี่ชายที่แสนจะสุภาพและอ่อนโยนสำหรับ พ่อ แม่ และผู้หญิงคนอื่นๆยกเว้นน้องสาว 2 คนของตัวเอง ) ^_^ !

พี่คนที่ 2 ชื่อ โพส อยู่ ปี 1( พี่คนนี้เป็นพี่ที่น่ารักสำหรับน้องๆทุกคน ทุกคำพูดของพี่โพสถูกจารึกอยู่ในความทรงจำอันน้อยนิดของฉันตลอด เพราะไม่ว่าจะพูดอะไร ทุกคำพูดที่ออกมาก็จะเป็นนิยายรักไปหมด )

พี่คนที่ 3 กับ 4 เป็นฝาแฝดกัน คนนึงชื่อ พี คนนึงชื่อ พีส เรียนอยู่ ชั้น ม. 6 ( พี่ชายของฉัน 2 คนนี้เป็นหนุ่มหล่อประจำโรงเรียน และที่สำคัญพี่ชายของฉันก็เป็นเพลบอยอีกด้วย พี่พี กับพี่พีส คบผู้หญิงแต่ละคนไม่ซ้ำหน้ากันเลยแหละ )

คนสุดท้ายเป็นน้องสาวคนเล็ก ชื่อแพน อยู่ ม.2 ( แพนเป็นเด็กผู้หญิงที่หวานที่สุดเท่าที่ฉันเคยรู้จักมา เรียนก็เก่ง ทำอะไรเก่งไปหมด ) ++@~@++

ส่วนพ่อกับแม่ของพวกเรา เป็นเจ้าของบริษัทรองเท้าแบรนเนมชื่อดังของเมืองไทยในตอนนี้ จึงไม่แปลงที่เราจะมีรองเท้าดีๆหลายคู่ใส่กัน

ตอนนี้ฉันกับพี่พี่และก็น้องสาวก็มาถึงที่สยามแล้ว สาเหตุที่มาที่นี่ก็เพราะว่าจะมาซื้อของ เพราะพรุ่งนี้เรา 6 คนพี่น้องจะต้องเดินทางไปเรียนต่อที่เกาหลี

"จะไปซื้ออะไรก่อนดี"พี่พอสพูด

"ผมว่า..เราไปดูหนังกันก่อนดีกว่า"พี่พีพูด

"เรามาซื้อของโว้ย.."พี่พีสพูด

"หาซื้อพวกเสื้อผ้าก่อนดีกว่า"พี่โพสพูด

"ก็ดีเหมือนกันค่ะ"แพนพูด แล้วฉันหละ ฉันยังไม่ได้พูดเลยนะ @_@!!

วันนี้ทั้งวัน เรา 6 คนพี่น้อง ได้ใช้ชีวิตอยู่ในห้างตลอด ไม่ว่าจะเป็น มาบุญครอง สยาม สยามพารากอน และทุกทีที่เราไปก็จะมีอะไรเล็กๆน้อยๆติดตัวมาด้วยทั้งนั้น

++เช้าวันต่อมา++

ปั้งๆ.....

ใครมาเคาะประตูห้องแต่เช้าฟะ คนจะหลับจะนอน สงสัยจะเป็นไอพี่พอสแน่เลย ไม่มีมารยาท

ปั้งๆ.....

“นี่ตื่นได้แล้ว จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน”

ฉันบอกแล้วว่าต้องเป็นไอพี่พอส โตขึ้นฉันไปเป็นหมอดูดีกว่า

ปั้งๆ.....

“ยัยบ้าตื่นซะทีเถอะ..เดี๋ยวก็ไปไม่ทันเครื่องบินหรอก”

เอ่อใช่! วันนี้เราต้องเดินทางไปเกาหลีนี่หน่า ฉันรีบเดินจ้ำๆไปเปิดประตูห้อง

“ยัยเบอะ” พี่พอสพูดส่งท้าย

“ไอพี่เนรคุณ” เชอะ..

ตอนนี้เป็นเวลา 6.08 นาที ฉันต้องอาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จก่อน 6 โมงครึ่ง และฉันก็ต้องรีบเดินจ้ำๆเข้าห้องน้ำอีกรอบนึง

เอ๊ะ..ยาสีฟันหมดแล้วนี่หน่า เปลี่ยนหลอดใหม่ดีกว่า จากนั้นฉันก็หยิบยาสีฟันโคโดโมะรสสตอเบอร์รี่ออกมาจากลิ้นชัด รสนี้ฉันโครตชอบเลย อร่อยค่ะ (ทำอะไรไม่ดูวัยตัวเองเลย ปล. จากผู้แต่ง)

ท่านผู้อ่านค่ะ วันนี้มีรายงานสดจากบ้านเจ้าของรองเท้าชื่อดังของเมืองไทย ทางทีมงานของเราได้รับข่าวมาว่า ลูกสาวคนที่ 5 ของบ้านนี้นองตายอนาถคาห้องน้ำ เนื่องจากกินยาสีฟันเข้าไปค่ะ ตอนนี้ขอกลับไปยังสถานนีก่อนนะค่ะ ถ้ามีอะไรคืบหน้าจะมารายงานให้ฟังอีกทีค่ะ (ไม่อยากคิดภาพตัวเองเล้ยยยยยยยย)

แต่นแตนแต้น..ในที่สุดฉันก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จภายใน 10 นาที เร็วไหมคะ..

~ ตกหลุมรักเฉยเลย ไม่ทันได้ตั้งตัว กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่เธอ.. ~ ฉันเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์สีดำเครื่องใหม่ล่าสุดที่วางอยู่บนเตียงมารับสาย

“ฮาโหล  สวัสดีค่ะ” พูดเพราะสมกับเป็นกุลสตรีไทยจริงๆ

“โหล..ใครวะ !” แกสิใคร..บังอาจมากเลยนะแก มาตะคอกใส่ฉัน

“คนเว้ย” อิอิ กวนมันเข้าไป

“ยัยผู้หญิงบ้า..เธอจะกวนตีนฉันไปถึงไหน” หมอนั่นพูดต่อ

“จนกว่าจะเข้าที่อ่ะ”

“ฮะ..” งงหละสิ  งั้นฉันจะบอกให้นะ

“ฉันก็จะเอาตีนของนายมาใส่ไว้ในหม้อ แล้วเอาไม้พายกวนขนมมากวนตีนของนายแทนอ่ะสิ..ผู้ชาบบ้า” แต่แตๆแต้ ติ๊ดๆ (เสียงปิดมือถือ พยายามอ่านให้เป็นจังหวะนะคะ)

พอวางสายเสร็จฉันก็หยิบกระเป๋าเดินทางออกจากห้อง แต่ก่อนที่จะออกไปนั้น สายตาของฉันก็ไปสะดุดกับกระจกบานใหญ่ที่ตั้งโด่อยู่ในห้อง ฉันยิ้มให้กับตัวเองพร้อมพูดว่า

“ดูไปดูมาฉันก็น่ารักไม่เบาเลยนะเนี่ย” (อาการหลงตัวเองกำเริบค่ะ) ฿+$^^

++สนามบินดอนเมือง++

“ดูแลตัวเองดีๆนะลูก เดี๋ยวแม่จะโทรไปหา”

“ถ้าพ่อว่างเมื่อไหร่ พ่อก็จะไปหานะ”

“แม่คะ  โรงเรียนที่เราจะไปเรียนเป็นหอผักป่ะคะ” ฉันถามแม่

“ใช่จ๊ะลูก..แม่ว่าลูกไปขึ้นเครื่องกันเถอะนะ”

จากนั้นพวกเราพี่น้องก็บอกลาพ่อกับแม่

และตอนนี้เราก็อยู่บนเครื่องบินแล้ว พี่พอส พี่พี พี่โพสนั่งด้วยกัน พี่พีส แพน และฉันก็เลยต้องมานั่งด้วยกัน ในเครื่องบินไม่ให้เปิดมือถือซะด้วยสิ...เซ็งเลย ฉันต้องนั่งในนี้กี่ชั่วโมงเนี่ย

“พี่พีส อีกกี่ชั่วโมงถึง”ฉันถามพี่ชายที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ

“...........” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ตุ๊ดๆ

เชอะ ไม่พูดก็ไม่พูด ไอพี่บ้า

และเราก็ถึงเกาหลีภายในเวลาไม่ถึง 70 ชั่วโมง (เว่อไปป่ะ ปล. จากผู้แต่ง)

“เราจะไปไหนต่อคะ”แพนถาม....ใครซักคนที่รู้

“เดี๋ยวครูใหญ่จะมารับเรา”พี่โพสตอบ

10 นาทีผ่านไป

25 นาทีผ่านไป

“เมื่อไหร่จะมาอ่ะ” (พี่พีส)

“.................” (ฉันเอง) ฮะๆ โฮะๆ สมน้ำหน้า เรื่องอะไรฉันจะตอบหละ

“เด็กบ้า” (พี่พีส)

และฉันก็ไม่ตอบอีกตามเคย เพียงแต่แรบลิ้นใส่เท่านั้น

จากนั้นก็มีผู้หญิงคนนึง หน้าตาพอใช้ได้เดินเข้ามาทางพวกเรา เฮ้ย..ไม่ใช่สิ เดินเข้ามาหาพี่พี

“สวัสดีค่ะ คุณเป็นคนไทยหรอคะ” แม่นั่นพูด

“ใช่ครับ” (พวกเราพูดภาษาเกาหลีได้ค่ะ)

“คุณรอใครอยู่หรอคะ” ดูยัยนั่นพูดสิ..ทำเหมือนนางแมวยั่วสวาทชัดๆ

“ผมรออาจารย์ใหญ่ครับ”

“หรอค่ะ ดิฉันก็มารับนักเรียนจากไทยเหมือนกันค่ะ”

“ใครคะ..” ฉันพูดแทรก

“นักเรียนย่ะ” แหม..หมั่นไส้จริงๆ ไม่เห็นพูดเพราะๆกับฉันเลย

“ใครคะ..” ฉันถามอีกรอบ

“หนูหนวกหรอจ๊ะ”

“ใครคะ..” และฉันก็ถามอีกรอบ

“นัก-เรียน” แม่นั่นย้ำอีกรอบ แบบชัดๆ

“ใครถามย่ะ” ฮิฮิ

“นังเด็ก...” ยัยนี่ไม่กล้าว่าฉันหรอกค่ะ เพราะตอนนี้สายตาของพี่ๆฉันจ้องมาที่ยัยนี่คนเดียว “เอ่อ..อิอิ” ยัยนี่ยิ้มให้กับพวกเรา “แล้วพวกเธออยู่ รร. ไหนจ๊ะ”

“เซ้น จู เนียร์ ที่โซล ครับ”พี่พีตอบ

“งั้นพวกคุณก็เป็นเด็กใหม่ใช่ไหมคะ”

“ครับ”

“งั้นก็เชิญกลับโรงเรียนกับดิฉัน เพราะดิฉันเป็นอาจารย์ใหญ่ของ เซ้น จู เนียร์ ฉันชื่อ อาจารย์ คิม ชง นู”

ยัยนี่ไม่น่ามาเป็นครูใหญ่เล้ย..

พอมาถึงโรงเรียนอาจารย์ ชง นม (ขอเรียกอย่างนี้นะคะ) ก็บอกให้พวกเราเอาของไปเก็บที่หอพัก หอพักของที่นี่นองได้ห้องละ 2 คน จะแยกเป็นฝั่งชาย ฝั่งหญิง

อาจารย์ ชง นม พาฉันมาส่งที่ห้องและบอกว่าพรุ่งนี้จะแนะนำให้เพื่อนๆรู้จัก

ก๊อกๆ  ก๊อกๆ

แอ๊ด (พยายามคิดว่านี่คือเสียงเปิดประตูนะคะ)

ภาพที่ฉันเห็นคือ เด็กผู้หญิง ผมซอย น่าตาน่ารัก ที่อยู่ในชุดสีฟ้า

“สวัสดี เข้ามาสิ”

“อืม..”

“เธอเป็นเด็กใหม่ใช่ ชื่ออะไรหละ ฉันชื่อ ซอง เน เน่ เรียกว่า เนเน่เฉยๆก็ได้”

“ฉันชื่อ พริ้นจ๊ะ” ชื่อนี้เพราะจังเลยฉันอยากชื่อ เนเน่บ้างอ่ะ

“นี่เตียงของเธอนะ”

“อืม”

หอพักที่นี่น่ารักมากเลยอ่ะ  เตียงก็เป็นสีขาว 2 ชั้น ผนังเป็นสี ชมพู มีแอร์และห้องน้ำในตัวด้วย ตูเสื้อผ้ามี 2 ตูเป็นสีเขียวอ่อน ตูที่อยู่ด้านซ้ายเป็นของฉันเองค่ะ

“พริ้น เธอสวยจังเลย”

“ฉะ..ฉันน่ะหรอ”

“อืม..ใช่ๆ พรุ่งนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก และก็จะมีการคัดเลือกสาวน้อยพริตตี้ด้วยนะ เธอต้องได้แน่ๆเลย”

“คงไม่หรอก” เขินจัง มีคนชมด้วย

“ไปแช่น้ำกันไหม”

“ไปสิ”

ที่โรงเรียนนี้มีบ่อน้ำแร่ด้วยแหละ แช่แล้วรู้สึกสบายมากเลย อยากอยู่ในนี้นานๆจัง งั้นฉันขอนอนอาบน้ำแร่แช่น้ำนมอีกซักพักนะคะ