Half Blood ตอน ต้องสาป

         “แล้วนายอายุเท่าไหร่แล้วอ่ะ”

         “ก็ไม่มากเท่าไหร่หรอก”

         “แล้วไอ้ที่ไม่มากเนี่ยเท่าไหร่แล้วล่ะ”

         “ก็แค่สองพันกว่าปี”

         “ก็แค่นั่นแหละ ก็แค่ สะ สะ สองพันปี!”

         “ตกใจอะไรหนักหนากะอีแค่สองพันกว่าปี”

         “นายไม่ได้อายุแค่ทศวรรษ ศตวรรษ แต่นายอายุเป็นสหัสวรรษเนี่ยนะไม่มาก” โอ้พระเจ้าช่วย! เขาหน้าตาไม่แก่เลยแม้แต่น้อยโดยไม่ต้องพึ่งโบทอกซ์หรือกินยาอายุวรรถณะเลยเชียวนะ “พวกนายทุกคนอายุกันเท่านี่หมดเลยอย่างนั้นเหรอ” ฉันมานั่งอยู่ท่ามกลางเหล่าผู้มีอายุเท่ากับวัตถุโบราณที่ไร้ที่ติไม่มีแม้กระทั่งรอยกัดกินของเวลา มิน่าล่ะถึงได้ทำข้อสอบได้ง่ายได้ไม่ต้องตั้งใจเรียนก็ทำได้คะแนนเต็มตลอด อีกทั้งยังมองไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตาเพราะพวกเขาคงมองมามากแล้วมองจนเบื่อ สองพันกว่าปี ทวดของทวดของบรรพบุรุษเลยนะนั่น

         “อยากรู้ไปทำไม เธอคงไม่อยากวิจัยเรื่องนี้หรอกจริงมั้ย” โทกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังพลางจิบชาจากชุดถ้วยชาที่ค่อนข้างจะเก่าแก่แต่ดูมีราคาเป็นถ้วยมรกต ฉันคาดว่ามันน่าจะทำจากหยกอ่านะ รวยได้อีกแต่พวกเขาไม่ใช่คนอยู่แล้วเงินคงไม่ได้เป็นปัจจัยหลักในการดำรงชีพล่ะมั้ง

"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

         “พอใจหรือยังล่ะ หรือจะเอาอีกยก”

         “ฉันว่านายจัดการที่มันแนบกับต้นขาฉันให้สงบลงก่อนดีกว่ามั้ย” ความรู้สึกตื่นตัวของเขาดุนดันอยู่ที่ต้นขาเธอ ใบหน้าเอียงอายตอนที่พูดนั่นทำให้เขาอยากจะ...

         “ก็เพราะเธอนั่นแหละที่ยั่วฉัน”

         “ฉันตั้งใจยั่วให้โกรธไม่ได้ยั่วให้โด่”

         “ยังจะพูดอีก”

         “ก็นายเข้าใจไม่ถูกต้องนี่นา ฉันก็ต้องอธิบาย”

         “ร่างกายของเธอตอนนี้เป็นของเธอแล้วสินะ เริ่มรับรู้แล้วนิ”

         “รับรู้ว่าสตินายกำลังเตลิด หรือว่าตรงนั้นกำลังจะระเบิดอ่ะ”

         “เธอนี่มัน เธอเป็นผู้หญิงนะ สำรวมหน่อยจะได้มั้ย”

         “แล้วไอ้ที่เกยอยู่ตรงต้นขาฉันนี่นับว่าสำรวมหรือเปล่าล่ะ ว่าแต่ฉัน นายก็อย่าเป็นซะเองสิ”

         “ฉันไม่ใช่ผู้หญิง”

         “แต่ผู้ชายก็ควรสำรวม เอาลงสักทีสิ ฉันไม่ชอบให้เกยอยู่แบบนี้”

         “ช่วยไม่ได้ เธอทำให้มันตื่นเอง ฉันเองก็หมดปัญญา”