ปริศนานัยน์ตาพารัก

เนื้อเรื่อง

      นับจากวันที่ฉัน ตาล แนน สี่และนิ้ง ต้องจากกันเพราะเราจบป.6 จำต้องเข้าโรงเรียนมัธยมที่ตนจะอยู่ เฮอ คิดถึงเพื่อนๆจังเลย T_T ตอนนี้ฉันเองก็อยู่มัธยมแล้วคะโรงเรียนนี้มีพี่ๆหล่อๆเต็มไปหมดเลย ลืมแนะนำตัวเลยคะ ฉันชื่อโนน่าคะ มีพี่ชื่อไนท์มีฝาแฝดชื่อนีน่าคะ ขณะนี้ฉันฉันก็กำลังกลับบ้าน (คนเดียว) แฮะๆก็ไม่มีเพื่อนเลยวันนี้ก็วันแรกปรกติฉันเป็นคนอัธยาสัยดีเพื่อนเยอะ อุ๊ย! โทษคะโม้ใหญ่แล้วฉัน แล้วอยู่ดีๆก็มีคนมาดึงฉันไปด้วยความเร็วแสง (เวอร์ไปนิส)   

“คุณเป็นใครน่ะมาดึงฉันทำไม” ฉันพูดทั้งๆที่ไม่เห็นหน้าเขา

“เป็นใครก็ชั่ง แต่ผมต้องการคุณ” เขาพูดแล้วดึงฉันไปที่ซอกตึก อะ...อะไรเนี้ยจะข่มขืน ฆ่าชิงทรัพย์รึไงหน้อยรู้จักโนน่าน้อยไปซะแล้ว

“ช่วยด้วย!! ช่วยด้วยค่ะมีคนจะข่มขืนหนู” ฉันตะโกนด้วยความบ้าคลั่ง

“ยัยบ๊อง ฉันแค่จะให้เธอช่วยอะไรนิดหน่อย” ให้ช่วยอะไรหว่า ช่วยยอมหรอ

“ช่วยอะไรมิทราบยะ” ฉันพูดประมาณว่ากวนบาทาเขา และฉันก็เห็นหน้าของเขาอย่างชัดเจน หล่อสุดๆเลยคะ ขอบอก

“ฉันโดนคำสาป แล้วมีเธอที่ช่วยฉันได้” พูดซะน้ำเน่าเชียวเดี๋ยวนี้มีที่ไหน

“อะไรของนายเดี๋ยวนี้น่ะโลกมนุษย์เค้าพัฒนากันแล้วยะ เรื่องคำส่งคำสาปอะไรของนายน่ะล้าสมัยแล้วจะบอกให้” ฉันบ่นเขาซะยาว

“ก็เพราะฉันไม่ใช่มนุษย์น่ะสิยัยบ๊อง” ฮะ อะไรนะ

“ก็-เพราะ-ฉัน-ไม่-ใช่-มนุษย์-น่ะ-สิ-ยัย-บ๊อง” เขาพูดอีกครั้งเหมือนจะรู้ความคิดของฉันและเขาก็เน้นคำสุดท้ายอย่างเห็นได้ชัด

“แล้วนายเป็นอะไรล่ะ นายก็เหมือนมนุษย์นิ”

“จะว่าฉันเป็นมนุษย์ต่างดาวก็ได้นะ เพราะฉันมาจากดาวอังคาร” ฮะ อะไรนะ

“นี้ ยัยเบือกจะให้ฉันพูดอีกกี่รอบ”

“โทษที คือฉันไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้น่ะ”

“งั้นเธอฟังนะ ฉันเป็นพวกนัยน์ตาสีน้ำเงินซึ่งหมายถึงความเข็มแข็งและมีพลังมากอีกอย่างพวกเราน่ะจะมีความรักยากมาก ต่างจากพวกนัยน์ตาสีอื่น และตอนนี้นัยน์ตาของฉันก็มีสีม่วงซึ่งหมายความว่าจะมีความรัก แต่เพราะฉันยังไม่เคยรักใครมันก็เลยเป็นเรื่องที่น่าอายสำหรับฉัน เธอเข้าใจรึยัง” เขาพูดยาวมากๆ แต่ฉันก็พอเข้าใจ

“แล้วนายมีนัยน์ตาสีม่วงได้ไงล่ะ”

“ก็ฉันเข้าไปในสถานที่ต้องห้ามน่ะสิ สถานที่นั้นน่ะมันมีตำนานเกี่ยวกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งมีความรักกับพวกนัยน์ตาสีน้ำเงิน และคนๆนั้นก็ทิ้งเธอไป ณ ที่นั้น จากนั้นเป็นต้นมาเธอก็เลยใช่พลังของเธอสาปให้คนที่มาที่นั้นให้มีความรัก แล้วเธอคนนั้นก็มีนัยน์ตาสีชมพู และเธอก็มีนัยน์ตาสีชมพู เธอสามารถช่วยฉันได้”

“แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ ผู้หญิงบนโลกมีตั้งเยอะไม่รู้จักหา”

“ก็เพราะโลกนี้มีเธอคนเดียวน่ะสิ แล้วฉันก็ตามหาเธอมีสี่ปีแล้วด้วย”

“งั้นก็หมายความว่า...”

“ใช่ เธอต้องช่วยฉัน”

“ม่ายเอา” ฉันรีบวิ่งหนีเขา อยากไปให้พ้นๆ โอ้วฉันจะบ้าตายมันมีเรื่องบ้าๆนี้เกิดขึ้น แล้วเขาก็ดึงมือของฉันไว้และเป็นจังหวะเดียวกับที่ฉันหันไปพอดี รู้ไหมคะมันเกิดอะไรขึ้น first kiss ของฉัน ฉันจะเก็บเอาไว้ให้พี่ตูน

“ปล่อยฉันนะ” ฉันพูดและผลักเขาออก

“..........” เขาไม่พูดอะไรแต่ก็ปล่อยฉัน และฉันก็เดินออกไปจากซอกตึกนั้นทันทีโดยที่ไม่หันมามองเขาเลยแม้แต่นิด

“เธอจะไม่ช่วยฉันเลยหรอ” เขาพูดเสียงเบามาก แต่ฉันก็พอที่จะได้ยิน ฉันรู้สึกตาลายชะมัดเลย ปวดหัวด้วย ตอนนี้ตัวฉันชาไปหมดแล้ว

…ฟุบ…

ฉันเป็นลมคะ ล้มลงไปต่อหน้านายมนุษย์ต่างดาวเลย แล้วนายมนุษย์ต่างดาวก็รีบวิ่งมาอุ้มฉันอย่างทะนุถนอม พอสักหนึ่งนาทีได้นายมนุษย์ต่างดาวก็ลงมาจากรถคันหรูแล้วตรงมาหน้าบ้านฉัน ตอนนี้นายมนุษย์ต่างดาวใช้พลังทำให้คนอื่นรู้จักตัวเองในฐานะหนุ่มหล่อและก็รวยคะ

*****^o^*****^o^*****

  ผมตามหาหญิงสาวคนหนึ่งที่มีนัยน์ตาสีชมพูซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นมนุษย์ พวกเราเองก็ชอบแสวงหาความรักที่โลกมนุษย์เพราะมนุษย์มีความรักที่บริสุทธิ์ ต่างจากพวกผม แต่ผมเป็นพวกที่ยึดติดกับพลังเป็นส่วนใหญ่ผมไม่เสียเวลาเพราะเรื่องพวกนี้หรอก ที่ผมต้องมาตามหาหญิงสาวที่มีนัยน์ตาสีชมพูก็เพราะไม่อยากอับอาย แต่พอผมมาเจอเธอจริงๆแล้วเธอน่ารักกว่าที่คิดมากเลย ผมคิดว่าผมคงจะชอบเธอแล้วหละ แต่เธอมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ไม่เป็นไรถ้าเธอสามารถทำให้ผมมีนัยน์ตาเป็นสีน้ำเงินเหมือนเดิมได้ผมจะทำให้เธอสมหวัง ตอนนี้เธออยู่ในอ้อนแขนผม ผมว่าผมคงจะทำให้เธออบอุ่นได้บ้างถึงแม้จะไม่เท่าพี่ตูนของเธอ ต่อจากนี้ผมแค่ขออยู่ใกล้ๆเธอก็พอผมไม่ขอหัวใจเธอหรอก

*****^o^*****^o^*****

“คุณน้าครับเปิดประตูให้หน่อยครับ” นายมนุษย์ต่างดาวพูด

“ใครน่ะ” แม่ของฉันพูด

“ผมโดโด้ครับ”

“โด้...โด้ไหนล่ะ”

“โด้ไหนก็ช่างเถอะครับ ผมหนัก” หลังจากที่นายมนุษย์ต่างดาวพูดแม่ฉันก็รีบออกมาทันที O_Oแล้วนี้ก็หน้าตาของแม่ฉัน ^-^แล้วนี้ก็หน้าตาของนายมนุษย์ต่างดาว

แม่ฉันตกใจสุดขีดเลยคะ ส่วนนายโดโด้นั้นก็ยิ้มสุดขั้ว

“โด้...โด้จริงๆด้วย โด้ลูกแม่” อ้าว ไหงแม่ทำเงี้ยล่ะ

“ครับคุณแม่ เออ แต่ผมหนักครับ” นายโด้พูด (ตอนนี้พัฒนาการพูดแล้วคะ)

“จ๊ะๆเชิญจ๊ะ” หลังจากนั้นนายโด้ก็วางฉันไว้บนโซฟา แล้วก็คุยกะแม่ฉัน

“แล้วโด้ไปเจอโนน่าที่ไหนหรอ”

“ผมเจอข้างถนนครับ” ดูสิ ดูมันพูดฉันเป็นหมาข้างถนนรึไงยะ

“อ้าวแล้วโนน่าไปทำอะไรข้างถนนล่ะจ๊ะ” ดูสิแม่ฉันก็เป็นไปด้วย เห็นหนูไปทำอาชีพเสริมหรอคะ อาชีพขอทานน่ะคะ

“เธอเป็นลมครับ”

“อ้อ จ๊ะ แล้วโด้รู้จักโนน่ารึปล่าวจ๊ะ”

“ไม่รู้จักครับ แต่ผมก็อยากรู้จัก”

“อืม ก็โด้อยู่แต่คฤหาสน์สินะคุณพ่อคุณแม่ก็ไม่ให้ไปไหนก็เลยไม่มีเพื่อน”

“ครับ โนน่าน่ารักดีนะครับ ชื่อก็น่ารัก”

“จ๊ะขอบคุณนะจ๊ะที่ชม”

“เออ ผมชมโนน่านะครับ”

“เออ จ๊ะโทษที ^-^;” ก๊ากๆๆ ไม่อยากเชื่อแม่ฉันลงตัวเองชะมัด

“ผมขอค้างที่นี้ได้ไหมครับ”

“ถ้าไม่กลัวคุณพ่อคุณแม่ว่าก็ได้นะจ๊ะ”

“แล้วจะปล่อยโนน่าให้นอนตรงนี้หรอครับ”

“งั้นโด้ช่วยน้าขนเจ้าโนน่าไปที่ห้องหน่อยสิ”

“ครับ ^^”