บันใดสื่อรัก

          ทุกที่บนโลกล้้วนมีบันใดนั้นเชื้อมต่อกับที่ไหนสักแห่งหนึ่ง มีบันใดมากมายเชื้อมต่อกับคอบฟ้า หลบทุกกการมองเห็น ดาวเทียม กล้อง สัตว์หรือมนุษย์ มันเหมือนกับวิญญาณ สุดขอบฟ้าแต่ปลายบันใดแตะไม่เคยถึงพื้นโลก สุดขอบฟ้าเหลอของบนนั้นมีอะไรน้ะ

           01:00 ณ ผับแห่งหนึ่งในเมือง A

 

          "ริน"

           เด็กสาวรีบหันมาตอบรับอย่างยิ้มแย้มไปหาผู้จัดการหนุ่ม ผู้จัดการคนนี้ชื้อเน็ต ตาคมขาวจมูกโด้งเป็นสัน ขิ้วหนา สูง180เซน ดูหน้าเกรงขาม แบบเอเชียญี่ปุ่น มากกว่าไทยซะอีก

            

           "ค่ะพี่เน็ตมีอะไรค่ะ"

           ชายหนุ่มงุนงงกับถ้าทางอารมณ์ดีของเธอ

เธอมีใจให้เรารึปล่าวหนอ เด็กคนนี้ชื้อ ชริน แต่คนใกล้ตัวเธอชอบเรียกริน ดวงตากลมโตพิวขาว

รูปร้างไม่ผอมมากไม่สูงไม่เตี้ยจนเกินไป ริมฝีปากดูชุ่มชื้นมาก ทำให้ปากของเธอน้าจูบมาก มีผู้ชายไม่น้อยที่อยากจะคว้าตัวเธอมาจูบดับกระหาย

แต่ไม่วายผูู้ชายอย่างเน็ตจะยอมทนดูลูกน้องถูกลวนลาม เลย อยากให้ รินย้ายจากพนัคงานเก็มโต๊ะเช็ดโต๊ะเป็นบาร์เทนเดอร์ซะเลย

            "เดือนน้าไม่ต้องมาทำงานตำแหน่งนี้แล้วนะ"

            จากหญิงสาวที่ดูสดไส เศร้าหมองทันที 'ฮาฮาฮา ปฎิกริยา แบบนี้น้าสนุกจัง

             "รินจะปรับตัวค่ะ พี่เน็ตจะลดเงินเดือนนิดหนึ่งรินก็ใด้ ให้รินทำงานต่อนะคะ..."

             "เหลอะพูดเองน่ะ ว่าจะให้เข้าบาร์ ซะหน่อยแต่ขอให้ลดเงินเดือนซะงั้น"

             ผู้จัดการมองเด็กสาวอย่างขาดหวังทันใดนั้นเองเด็กสาวโผเข้ากอดผู้จัดการากด้านหลัง

              "เอ่อ ขอโทษโทษค่ะดีใจไปหน่อยค่ะที่ผู้จัดการไม่ไล่รินออกนะคะ"

              'ไม่เหมือนที่คิดเลยนี้หว่า(" ;")' ผู้จัดการตะลึงน้านิ้งขั้วครู้

               "พี่จะให้รินเป็นบาร์เทนเดอร์ต่างหาก"

               "จริงหรอค่ะรินจะทำใด้จริงเหรอค่ะ"

              หญิงสาวดีใจแกมกลุ้มใจเล็กน้อยแต่ผู้จัดกาารก็รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

               "ไม่ต้องห่วงหรอกพี่ไม่ปล่อยคนคออ่อนมาชิมเหล้าหรอกรินแค่มีหน้าที่เตรียมของแต่งเช็ดแก้วรับออเด้อ เซ็ตของใว้ขายในวันต่อไปเท่านั้น น้าที่ชงเหล้าใว้ให้พี่พี่ในบาร์ทำ"

               "แล้วเริ้มงานวันไหนค่ะรินเตรียมตัวทันคะ่"

               "เดือนน้านี้แหละ ไป กลับบ้านได้แล้วเลิกงานแล้วนี้เดี้ยวพี่ส่งใหม"

                ผู้จัดการหนุ่มพูดกับเธอโดยโมงไปรอบร้านโดยไม่กล้ามองหน้าหญิงสาว 

                "ไม่เป็นไรค่ะ รินนั้งรถเมล์ สามป้ายเองค่ะ รถเมล์สายนี้ วิ่งถึงตีสาม ค่ะ "

                

                ความคาดหวังพังทลายจ้า

   

                "กลับดี ๆ ล่ะ "

        

               ผู้จัดการหนุ่มเอ่ยทักก่อนหญิงสาวจะเดินออกจากผับไป 

               ณ รถเมล์ 

          

               ' หือ..อย่ากปีนบันใดนั้นจังปลายทางคือที่ไหนกันน่ะ อย่ากรู้้จัง '

               หญิงสาวนึกในใจ คณะมองออกจากน้าต่างรถเมล์ มีบันใดมากมายที่ท้อดลงมาจากขอบฟ้าแต่ไม่เคยถึงพื้นโลกเลยกลางนครหลวง เธอเห็นมันตั้งแต่เด็กๆ หลังจากประสบอุบัติเหตุทางถนน พ่อแม่ลูกนั่งรถด้วยกัน ด้วยถนนที่เปียกชุ่มไปด้วยฝน รถเสียหลักด้วยความลื่นของถนน

พ่อแม่ของเธอเสีย เธอเห็นตอนที่บันใดพวกนั้นพาเธอไปที่ให้นสักแห่ง เหลือเพียงร่างกายที่ไร่วิญญาน หลังจากนั้นเธอ ก็ไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ตั้งแต่ ห้าขวบ เพราะไม่เหลือญาติให้

ผึ้งพิง หลังเรียนจบออกมาทำงาน เธอก็ส่งเงิน

ไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าบ้างแต่ไม่มาก เธอเรียนจบสายอาชีพ เกี่ยวกับอาหารมาพอสมควร

เธอเลยอย่ากทำเกี่ยวเครื้องดื้มบ้างเลยสมัคงานสายนี้มา

              ' ถึงแล้ว '

              พอถึงอพาร์ทเม้นท์ เข้าก็ทิ้งตังลงนอน

              ' อาบน้ำดีไหมนะ '

              เธอพึมพำอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหลับไป

              ณ 12:30 

           

              " ฮือ.. ลืมอาบอีกแล้ว ต้องเอาเสื้อไปซัก

ฮือ...."

              เธอไช้เวลาในการสะสางตัวเองก่อนออกไปทำงาน

               

              ณ รถเมล์ 15:45

              ในขณะที่เธอมองออกไปที่หน้าต่างเธอก็ผงะเข้ากับบางสิ่ง ดวงตาของเธอมองเห็นบันใดมากมายไม่ทำให้เธอตลึงเท่ากับ

               "บันใดแดง.."

               ' ไม่ผิดแน่ไม่ผิดแน่ นั้นเป็นบันใดที่พาพ่อแม่เราไป ' 

               "..พี่เน็ตคะหนูขอลางานหนึงวันนะคะขอโทษนะคะที่กะทันหันแบบนี้ ขอโทษนะคะ "

               ทันทีที่โทรบอกผู้จัดการหนุ่มก็รีบไปที่ไปบันใดแดงที่อยู่บนตึกหรูที่ทอดจากยอดตึกสู่ขอบฟ้า

              

              ' ที่ตีนบันไดต้องหาให้เจอ '

              ณ ตึก แลนด์ การ์ด ทาวเวอร์

              ทีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งทำงานอยู่ชั้นบนสุดของตึกชีวิตมีแต่เอกสารตลอด ในใจรู้ศึกหวาเหว่

หลังเรียนจบมาก็สานต่อธุรกิจใหญ่ระดับประเทศ

ทำให้ชายหนุ่มรู้ศึกเหนื่อยและตอนนี้ ' หิวจังเลย'

              "คุณนิดผมจะไปโรงอาหารนะ"

              เลขาสาวงุนงงกับคำพูดของคุณประธานแบบ ร้อยวันพันปีไม่เคยไปที่นั้นตลอดสองปีเลย

              "เฮ้ย...ดูนั้นสิไครน่ะ"

     

              "นั้นท่านประทานนี้หล่อกว่าในรูปที่แปะบนบอดบริหารอีก อ่ะ. "

              เค้าคนนี้คือ ไวน์ ประธานประบริสัทแห่งนี้ยุคก่อนน้านี้มีนาจพอจะควบรัฐบานใด้ทีเดียว น้าคมหล่อจมูกใด้รูปแต่สายตาเย็นชาเหมือนเสือพร้อมกระโจนล่าเหยื่อ สตายเอเชียรัสเซีย

              ' พวกเธอไม่คู่ควร '