พ่อหนูเป็นนักเรียนเเบบไม่ธรรมดา

               ผมชื้อ นักซิน อยู่ ม. ปลายปี2 อายุ17ปี ทุกวันผมเป็นนักเรียนธรรมดาเเต่เเล้วก็มีหยดน้ำขนาดไหญ่ตกมาจากท้องฟ้าเเล้วมาครอบตัวผมจนกลายเป็นพลึกเเก้วที่ข้างในมีผมติดอยู่เเละเพื้อนอีก2คนจากนั้นไม่เห็นอะไรอีกเลย

               เเต่เเล้วก็ตื่นขึ้นสิ่งที่ผมมองเห็นคือร้างของผมเพื้อนอยู่ในพลึกเเก้วเเล้วห่างออกใปก็เห็นนักเรียนเเละครูมุงพลึกเเก้วที่มีมนุษอยู่ข้างในอย่างตกใจทุกคนมี่ผมเห็นพวกดูช้าขึ้น เดินช้าขึ้น พูดช้าขึ้น การกระทำของคนที่มามุงดูผลึกเเก้ว จะช้าเหมือนเวลาจะเดินช้าขึ้น

               ผมกับเพื้อนอีกสองคนที่เป็นวิญญานต่างตกใจพูดอะไรไม่ออก

               ผ่านไป1เดือนสัมหรับคนปติกมันเป็นธรรมชาติ เเต่ผมที่เป็นวิญญาญ1เดือนเหมือนหนึ่งปีเเต่ไม่คิดอยู่เฉยหรอก ผมข้นผมสิ่งหนึ่งที่ร้างวิญญานสามารถทำได้ 

               (อย่ากรู้ก็ติดตาม,ผมเป็นเด็กLDไม้เอกไม้โทสับสนสองตัวนี้มาก)