รักอันตราย เจ้าชายแวมไพร์......?

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ...

บทที่1...คุณลึกลับ0[]0!!

ณ ป่าหลังโรงเรียน  12.00 (เที่ยงคืน)

                “เรกิ เธอว่ามั้ยว่าเอซูเกะเค้าควรจะถูกส่งไปโรง’บาลบ้างน่ะ = =; ” สาวน้อยเจ้าของใบหน้าตาสวยคมนามว่า มินซอน เอ่ยถามเพื่อนสาวของเธอ

                “อืม... เค้าบ้าแน่ๆล่ะ ที่รู้ๆกับการที่หลับในห้องเรียนแค่นี้ มีการมาลงโทษบ้าบออะไรนี่อีกล่ะ ผลประโยชน์เข้าตัวเองชัดๆ!” เรกิสาวน้อยหน้าตาหวานหยาดเยิ้มเอ่ยอย่างไม่พอใจ

                พวกเธอทั้งสองคนโดนลงโทษเพราะหลับในห้องเรียน วิชาของอาจารย์เอซูเกะสอนสังคม และสิ่งที่เด็กในรั้วแห่งโรงเรียนหญิงล้วนนั้นหวาดกลัวในตัวของเค้าก็คือ เค้าบ้าไสยศาสตร์และสิ่งลึกลับมาก เวลาเค้าโกรธเด็กคนไหน วันต่อมาเค้าก็จะเอาสิ่งของที่เป็นของเด็กที่ไปทำคุณไสย และเนื่องจากเค้าชอบเรื่องแห่งความลึกลับ จึงให้สาวทั้งสองผู้โชคร้ายมาทำการลืบในป่าหลังโรงเรียน ที่มีการลือกันต่างๆนาๆว่ามีสิ่งลึกลับอยู่มากมาย...

                “ใช่! หาสิ่งลึกลับน่ะหรอ แล้วฉันจะรู้มั้ยเนี่ย...อะไรดีล่ะ ดอกไม้เรืองแสง ใบไม้มีปาก อะไรทำนองนี้ หรอ?” มินซอนว่าอย่างเบื่อหน่ายพลางนั่งลงบนโขดหินข้างทาง เรกิก็ตามมานั่งลงข้างๆโขดหินอีกอัน

                “แล้วเราจะเริ่มต้นจากอะไรดีล่ะ” เรกิเอ่ยแล้วหยิบกิ่งไม้ขนาดไม่เล็กมากมาเขี่ยตามพื้นดิน

                “เฮ้อ....เอซูเกะงี่เง่าที่สุดเลย!!!” ทั้งคู่ถอนหายใจพร้อมกันและงึมงำความไม่พอใจออกมา เวลาผ่านไป ทั้งสองก็เงียบลงพลางใช้ความคิดหาวิธีค้นหาสิ่งลึกลับ

3 นาที

5 นาที

25 นาที

                “ฉันว่าจะ เรามาลองเสี่ยงดวงอะไรกันมั้ย” เรกิออกความคิดพลางลุกขึ้นไปหยิบก้อนหินบนพื้นมาขนาดพอเหมาะมือ

                “ยังไง” มินซอนถามด้วยความสงสัย

                “ดูๆๆๆนะ...โอมมมมมม ~~คุณสิ่งลึกลับประหลาดประหล่นทั้งหลายเจ้าขา ช่วยออกมาด้วยเถิ๊ดดดดดเถิดนะค้า พวกหนูอยากกลับบ้านแล้วเจ้าค่า> <!” เรกิตะโกนเสียงดังลั่นแล้วยกมือที่พนมไว้หลวมๆขึ้นมาเขกหน้าผากตัวเองอยู่หลายครั้ง

                “เธอบ้าหรือเธอบ้าห้ะ! ถ้าเกิดสิ่งลึกลับเป็นวิญญาณหรือ ผี!!ล่ะ?” มินซอนเอ่ยแล้วลุกขึ้นมาเกาะแขนเรกิ

                “เออจริงด้วยTT~ เอ่ออ...ถ้าเกิดเป็นคุณลึกลับที่น่ากลัวก็ไม่ต้องปรากฏออกมานะคะ ขอให้ไปหาอาจารย์เอซูเกะแล้วบอกว่าพวกหนู เรกิกับมินซอนได้พบคุณลึกลับแล้วนะคะ” เรกิเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

                “แล้วเธอจะทำอะไรต่อ?” มินซอนถามแล้วจับตามองก้อนหินในมือเรกิอย่างไม่วางตา

                “ก็ฉันจะโยนก้อนหินนี่ไปข้างหน้าเอาให้ไกลที่สุด แล้วถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ฉันก็จะถือว่ามันคือสิ่งลึกลับ” เรกิพูดอย่างภาคภูมิใจกับสิ่งที่ตนคิดขึ้น

                “เพื่ออะไรของเธอเนี่ย-*-“ มินซอนเอ่ยอย่าง งงงวย แต่เธอก็จำต้องยอมเรกิเพราะว่าไม่มีวิธีไหนที่สามารถคิดออกได้แล้วในเวลานี้

                “ฉันจะขว้างล่ะนะ” เรกิเว่าอย่างไม่สนใจเพ่อนสาว

1....

2......

3........

ฟิ้ววววววววว ว~ (ก้อนหินผ่านอากาศ)

                ....

.........

...........

.............................

พรึ่บๆ (ฝูงนก= =*)

พริ้ววว ว~~ (ใบไม้ปลิวหล่น = =*)

                “เธอจะเอาใบไม้ล่วง หรือนกแตกรัง เป็นสิ่งลึกลับจากป่านี้หรอ= =*” มินซอนเอ่ยอย่างหน่ายๆ

                “ช่างเถอะน่า....กลับกันเลยดีมั้ยฉันก็ไม่รู้จะทำไงแล้ว” เรกิ พูดอย่างหมดหนทาง

                “แล้วเอซูเกะไม่ฆ่าเราตายหรอ” มินซอนเอ่ย ....เอซูเกะสั่งให้พวกเธอมาสือหาสิ่งลึกลับในป่านี้ ให้เวลาถึงช่วงก่อนปิดเทอม ก็จริงอยู่แต่เค้าต้องการข้อมูลอย่างน้อยๆภายในวันแรกของหารมาสือเรื่องของสาวทั้งสอง

                “ให้ตาย!! ฉันจะกลับแล้วเอซูก่งเอซูเกะอะไรนั่นก็ช่างเค้าเถ่อะ เรื่องของพรุ่งนี้ วันนี้อย่าไปคิดเลย” เรกิว่าอย่างหงุดหงิดและเดินฉับๆไปทางออก

                “อย่าอารมเสียไปสิ่ เร......(กิ)” มินซอนยังเอ่ยไปทันจบประโยคก็มีเสียงฝีเท้าคนมาทางด้านหลัง

                “พวกเธอรบกวนเวลาอาหารของฉัน” เสียงชายหนุ่มเอ่ยอย่างนุ่มนวล สองสาวไม่กล้าแม้จะหันกลับไปมองพวกเธอรีบก้าวขาไวขึ้นและเร่งความเร็วเพื่อออกจากป่านี้ไป

                 ....(เรกิ) เวลาอาหารอะไร บ้ารึปล่าวดึกขนาดนี้....

                ….(มินซอน) โจรแน่ๆเลย ต้องเป็นพวกตัดไม้ไปขายแน่ๆทำไงดี....

                “หยุดเดี๋ยวนี้!” เสียงนุ่มนวลนั้น เอ่ยดังขึ้น...

                ....(เรกิ) บ้ารึไงหยุดก็โง่แล้ว....

                ....(มินซอน) จะหยุดดีมั้ยเนี่ย เค้าอาจจะมีปืน....

                “ถ้าพวกเธอไม่หยุดเดิน.........”

ฟึ่บ!!

                0.0!!(เรกิ)

                0.0!!(มินซอน)

                “เห้ย! ทำได้ไง> <!” เรกิเอ่ย ความตื่นเต้นเข้ามาแทนที่ความกลัวไปซะหมดแล้ว...เจ้าของเสียนุ่มนวลกระโดดข้ามไปยืนตัดหน้าสองสาวทำให้ต้องหยุดชะงักทันที

                “นี่เรกิ พวกเรากำลังแย่นะ” มินซอนกระซิบเอ่ยเตือนเพื่อนสาว ทำให้เรกิที่ตื่นเต้นอยู่นั้นเงียบกริบและหน้าซีดลทันที

                ....(เรกิ) นี่มันไม่ใช่คน รึปล่าว?....  <<<<เพิ่งนึกได้= =;

                “ฉันจะฆ่าเธอซะ” หนุ่มในเงามืดเอ่ยอีกครั้งด้วยเสียงที่แหบพร่า และทุ้มต่ำเบาราวกระซิบ

                “ฉันหยุดแล้วนี่ไง” เรกิพูดออกไป เสียงของเธอดังมากจนน่าตกใจ เธอกล้า....

ฟุก ฟิด ฟุด ฟิด

                หนุ่มในเงามืดก้มหน้าลงมาทำให้ใบหน้าเสี้ยวหนึ่งกระทบกับแสงจันทร์ เผยให้เห็นเขี้ยวคมที่เปรอะเปรื้อนไปด้วยเลือด พลางใช้จมูกโด่งๆของเค้าสูดดมบริเวณต้นคอของสาวหน้าหวาน

                “ทำอะไรของนาย มันจะมา....(มากเกินไปแล้วนะ)”

เพี๊ยะ!

                เรกิยังพูดไม่ทันจบก็ถูกหนุ่มในเงามืดตบลงที่ใบหน้าอย่างรุนแรงจนล้มลงกับพี้นดิน....

                “นายมันบ้า มาตบเพื่อนของฉันทำไมห๊า” มินซอนที่กลัวจนตัวสั่นก็เริ่มเอ่ยอีกครั้งเมื่อเพื่อนตนถูกทำร้าย

                “ช่วยไม่ได้จริงๆนะ เพื่อนเธอปาก้อนหินมาโดนพวกเราทำให้อาหารมื้อสำคัญของพวกเราหายไป แถมยังมีหน้ามาพูดจาน่ารังเกียจอีก” คล้ายว่ามีชายหนุ่มผู้ลึกลับอีกคนเดินตามมาทางด้านหลังของคนแรก

                “แล้วพวกนายมากินอาหารอะไรกันในนี้ เวลาอย่างนี้....แต่ยังไงฉันขอโทษด้วยนะคือพวกเรากำลังรีบ จริงๆนะขอโทษ” มินซอนว่าอย่างนอบน้อมและพยุงเรกิขึ้นมา

                “พวกนายเป็นใครกันแน่ ทำไมต้องหลบในเงาล่ะ แน่จริงก็ออกมาเจอกันหน่อยเป็นไง ถึงฉันจะเป็นผู้หญิงฉันก็ไม่กลัวหรอกนะโว้ยยย*” เรกิเอ่ยอย่างเคียดแค้น

                “ปากดีจังนะ....หึ๊!” ร่าง2ร่างปรากฏแก่สาวน้อยทั้งสอง......

……………………………………………