ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนพิเศษ เตือนว่าออกแนวเศร้า
เตือนก่อนว่ามันเป็นแนวรักข้างเดียว ตามชื่อตอนนั้นแหละ แค่มีอารมณ์อยากแต่งนะ แค่ตอนนี้แหละ เดี๋ยวจะยกให้คนรู้จักแต่งต่อ อ้อ ลืมบอกนะ บ้างทีจะลงเป็นแบบตอนเดียวจบไรงี้ ตอนสั้นประมาณนั้นนะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
สวัสดีครับผมโคมัตสึครับ ทุกคนคงจำผมได้สินะครับ ตอนนี้ทุกคนคงสงสัยสินะครับว่าผมอยู่ไหน และกำลังทำอะไรอยู่ ตอนนี้ผมอยู่ที่โบสถ์ครับ คงสงสัยใช่ไมครับ วันนี้... เป็นวันที่คุณโทริโกะ... จะแต่งงานกับคุณรินครับ แต่ผมก็จะเข้าไปร่วมงานครับ และก็กะว่าจะไปแค่วันเดียว งานจัดสามวันสามคืนครับ แต่คุณโทริโกะอยากให้ผมไปร่วมทุกวัน เหตุผลเพราะว่าผมเป็นคู่หูของคุณโทริโกะ เพราะเป็นแค่คู่หูเพื่อนคนสำคัญ ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น...
"โคมัตสึคุงไม่เป็นอะไรแน่นะ?" เสียงของคุณโคโคะเรียกสติของผมให้กลับมา มองผมด้วยสายตาเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรครับ แค่รู้สึกไม่สบายนิดหน่อยนะครับ" ผมยิ้มให้หวังให้อีกฝ่ายหายกังวลเรื่องของผม เขาเป็นห่วงผม และเพราะเชารู้ว่าผมคิดยังไงกับคุณโทริโกะด้วย
"เดี๋ยวผมไปบอกโทริโกะว่าโคมัตสึต้องการพักผ่อนแล้วกันนะครับ" คุณโคโคะไม่ฟังคำพูดของผมเดินตรงไปที่คุณโทริโกะทันที่เลย
ผมก็ได้แต่ถอนหายใจก่อนจะเบนหน้าหนีเพราะไม่อยากเห็น... เจ็บแค่ไหนก็ต้องทน เพราะนั้นคือสิ่งที่จะทำให้ผมได้อยู่ใกล้ชิดกับเขา ถึงเรื่องราวทั้งหมดจะจบลงด้วยดี อะ ผมยังไม่ได้บอกสินะครับ การต่อสู้จบลงด้วยฝ่ายที่คุณโทริโกะเป็นฝ่ายชนะครับ และแน่นอนว่าหลังจากจบสงครามแล้วสิ่งที่ตามมา... คือการฉลองและ... การแต่งงานของคุณโทริโกะกับคุณริน
"โคมัตสึคุงไปกันเถอะ" คุณโคโคะเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับโอบไหล่ผมไว้หลวมๆ ก่อนจะเดินนำผมไป
"คุณโคโคะครับ ช่วยพาผม... อึก ไปทีนะครับ" สุดท้ายแล้ว... ผมก็อดทนไม่ได้ แต่ผมไม่อยากให้ใครเห็นต้องเก็บมันไว้ ถึงจะเจ็บยังไง.. ผมก็ต้องเข้มแข็งเข้าไว้
"ได้สิ..." น้ำเสียงของคุณโคโคะอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยได้ยิน อุ้มผมขึ้นท่าอะไรพอเดากันได้ไมครับ ท่าเจ้าสาวครับ
ผมตกใจอุทานเบาๆ มองหน้าคุณโคโคะก่อนจะต้องตกใจอีกรอบ เมื่อคุณโคโคะก้มหน้าลงใกล้ ใกล้เสียจนได้ยินเสียงลมหายใจที่เป่ารดใบหน้าของผม ผมไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย... ผมพอรู้ว่าคุณโคโคะคิดยังไงกับผม แต่ผมไม่อยากยอมรับไม่อยากรับรู้
"โคมัตสึคุง..." พูดเสียงเบาจนน่าจะเรียกว่าเป็นเสียงกระซิบซะมากกว่า แต่ผมไม่ให้มันเกิดขึ้นแน่... ผมไม่แน่
"ผมเหนื่อยนะครับ อยากพักผ่อน ขอร้องล่ะครับ ผมในตอนนี้ไม่อยากรับรู้อะไร" ผมพูดสวนทันที่ก่อนที่คุณโคโคะจะพูดจบ
คุณโคโคะมองมาที่ผมสายตาของเขา... ถึงจะแค่แวบเดียวแต่ในระยะแค่นี้ ไม่มีทางที่จะมองไม่เห็น สายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า ก่อนจะเดินตรงไปที่นก(ลืมชื่ออีกแล้ว)ของตัวเอง ก่อนจะกระโดดขึ้นไปและบินไปในที่ๆ ผมไม่รู้จัก และผมไม่อยากรู้ด้วย ตอนนี้... ผมไม่อยากรู้ไม่อยากรับรู้อะไร ...อีกแล้ว ถ้าลืมไปได้ก็ดีสินะ ความรู้สึกแบบนี้นะ... สติผมดับวูบไปหลังจากที่ได้คิดไปแบบนั้น
"............."
อะไรนะ? เหมือนได้ยินเสียงของใครสักคน แต่... เป็นใครล่ะ?
"...........ส"
เริ่มได้ยินชัดขึ้นแล้ว แต่ก็เดาไม่ได้อยู่ดีแฮะ
".....มั...สึ...."
เสียง... เหมือนเคยได้ยินที่ไหน แต่ทำไม... กลับจำไม่ได้ล่ะ?
"โคมัตสึคุง!"
ผมสะดุ้งลืมตามองคนที่เรียกผม ผมสีดำยาวประมาณต้นคอ ดวงตาสีน้ำตาลน่าหลงใหลที่ส่องประกาย มองมาด้วยสายตาเป็นห่วง ห่วงเหรอ?
"เป็นอะไรไมโคมัตสึคุง? ผมตกใจหมดที่อยู่ๆ ก็หายตัวไป" เขาทำสีหน้าโล่งอกก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
โคมัตสึ...? ใคร? แล้วคนนี้... ผมมองหน้าเขาด้วยสายตาเรียบเฉย ไม่แสดงความรู้สึกอะไร ก่อนจะปัดมือของเขาที่จับมือผมอยู่ อย่างรังเกียจ เขาดูตกใจกับท่าทีของ และผมเพิ่งสังเกตุว่าไม่ได้มีแค่คนนี้ ผมไล้มองไปทีละคน คนแรกมีสีผมแปลกประหลาดมีหลายสี คนต่อมาก็ผู้ชายรูปร่างใหญ่ยักษ์ผมสีชมพูเข้ม ต่อมาก็ผู้หญิงผมสีดำยาวต้นคอ ยังมีผู้ชายผมสีฟ้าอีกคน... แต่ทำไมกัน ไม่อยากรู้จักคนนี้เลย
"พวกเราเป็นห่วงมากเลยนะ กลัวว่าโคมัตสึคุงจะเป็นอะไรไป" ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้น
แต่ทำไมรู้เกลียดคนนี้จัง ทั้งๆ ที่เกลียดขนาดนี้แต่กลับจำไม่ได้ว่าเป็นใคร ตัวเราคงไม่ได้ทำอะไรโง่ๆ เพื่อหลบหนีอะไรสักอย่างหรอกนะ
"ขอโทษนะโคมัตสึคุง ถ้าตอนนั้นผมไม่ปล่อยไปโคมัตสึคุงก็คงไม่ต้องตกเหวไปแน่" คนผมสีดำที่เจอครั้งแรกพูดขึ้น
"พวกคุณเป็นใครครับ?" ผมพูดน้ำเสียงเย็นชาห่างเหินมากที่สุด พลางมองด้วยสายตาเย็นชาใส่ด้วย
หึ ถึงตัวผมเมื่อก่อนจะทำอะไรไว้ แต่ไม่ต้องห่วงนะ ตัวผมอีกคน ผมจะแก้แค้นคืนให้แน่นอน จะทำให้พวกมันเจ็บยิ่งกว่าเป็นล้านเท่าแน่นอน!!!!!!!!!!
สั้นไมล่ะ? ก็แอบมีภาคต่อมั้ง 555+ ภาคแรกจะไปไม่รอดยังจะเอาภาคสองต่อ ก็จบด้วยประการฉะนี้ขอรับ ไปล่ะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
สวัสดีครับผมโคมัตสึครับ ทุกคนคงจำผมได้สินะครับ ตอนนี้ทุกคนคงสงสัยสินะครับว่าผมอยู่ไหน และกำลังทำอะไรอยู่ ตอนนี้ผมอยู่ที่โบสถ์ครับ คงสงสัยใช่ไมครับ วันนี้... เป็นวันที่คุณโทริโกะ... จะแต่งงานกับคุณรินครับ แต่ผมก็จะเข้าไปร่วมงานครับ และก็กะว่าจะไปแค่วันเดียว งานจัดสามวันสามคืนครับ แต่คุณโทริโกะอยากให้ผมไปร่วมทุกวัน เหตุผลเพราะว่าผมเป็นคู่หูของคุณโทริโกะ เพราะเป็นแค่คู่หูเพื่อนคนสำคัญ ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น...
"โคมัตสึคุงไม่เป็นอะไรแน่นะ?" เสียงของคุณโคโคะเรียกสติของผมให้กลับมา มองผมด้วยสายตาเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรครับ แค่รู้สึกไม่สบายนิดหน่อยนะครับ" ผมยิ้มให้หวังให้อีกฝ่ายหายกังวลเรื่องของผม เขาเป็นห่วงผม และเพราะเชารู้ว่าผมคิดยังไงกับคุณโทริโกะด้วย
"เดี๋ยวผมไปบอกโทริโกะว่าโคมัตสึต้องการพักผ่อนแล้วกันนะครับ" คุณโคโคะไม่ฟังคำพูดของผมเดินตรงไปที่คุณโทริโกะทันที่เลย
ผมก็ได้แต่ถอนหายใจก่อนจะเบนหน้าหนีเพราะไม่อยากเห็น... เจ็บแค่ไหนก็ต้องทน เพราะนั้นคือสิ่งที่จะทำให้ผมได้อยู่ใกล้ชิดกับเขา ถึงเรื่องราวทั้งหมดจะจบลงด้วยดี อะ ผมยังไม่ได้บอกสินะครับ การต่อสู้จบลงด้วยฝ่ายที่คุณโทริโกะเป็นฝ่ายชนะครับ และแน่นอนว่าหลังจากจบสงครามแล้วสิ่งที่ตามมา... คือการฉลองและ... การแต่งงานของคุณโทริโกะกับคุณริน
"โคมัตสึคุงไปกันเถอะ" คุณโคโคะเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับโอบไหล่ผมไว้หลวมๆ ก่อนจะเดินนำผมไป
"คุณโคโคะครับ ช่วยพาผม... อึก ไปทีนะครับ" สุดท้ายแล้ว... ผมก็อดทนไม่ได้ แต่ผมไม่อยากให้ใครเห็นต้องเก็บมันไว้ ถึงจะเจ็บยังไง.. ผมก็ต้องเข้มแข็งเข้าไว้
"ได้สิ..." น้ำเสียงของคุณโคโคะอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยได้ยิน อุ้มผมขึ้นท่าอะไรพอเดากันได้ไมครับ ท่าเจ้าสาวครับ
ผมตกใจอุทานเบาๆ มองหน้าคุณโคโคะก่อนจะต้องตกใจอีกรอบ เมื่อคุณโคโคะก้มหน้าลงใกล้ ใกล้เสียจนได้ยินเสียงลมหายใจที่เป่ารดใบหน้าของผม ผมไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย... ผมพอรู้ว่าคุณโคโคะคิดยังไงกับผม แต่ผมไม่อยากยอมรับไม่อยากรับรู้
"โคมัตสึคุง..." พูดเสียงเบาจนน่าจะเรียกว่าเป็นเสียงกระซิบซะมากกว่า แต่ผมไม่ให้มันเกิดขึ้นแน่... ผมไม่แน่
"ผมเหนื่อยนะครับ อยากพักผ่อน ขอร้องล่ะครับ ผมในตอนนี้ไม่อยากรับรู้อะไร" ผมพูดสวนทันที่ก่อนที่คุณโคโคะจะพูดจบ
คุณโคโคะมองมาที่ผมสายตาของเขา... ถึงจะแค่แวบเดียวแต่ในระยะแค่นี้ ไม่มีทางที่จะมองไม่เห็น สายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้า ก่อนจะเดินตรงไปที่นก(ลืมชื่ออีกแล้ว)ของตัวเอง ก่อนจะกระโดดขึ้นไปและบินไปในที่ๆ ผมไม่รู้จัก และผมไม่อยากรู้ด้วย ตอนนี้... ผมไม่อยากรู้ไม่อยากรับรู้อะไร ...อีกแล้ว ถ้าลืมไปได้ก็ดีสินะ ความรู้สึกแบบนี้นะ... สติผมดับวูบไปหลังจากที่ได้คิดไปแบบนั้น
"............."
อะไรนะ? เหมือนได้ยินเสียงของใครสักคน แต่... เป็นใครล่ะ?
"...........ส"
เริ่มได้ยินชัดขึ้นแล้ว แต่ก็เดาไม่ได้อยู่ดีแฮะ
".....มั...สึ...."
เสียง... เหมือนเคยได้ยินที่ไหน แต่ทำไม... กลับจำไม่ได้ล่ะ?
"โคมัตสึคุง!"
ผมสะดุ้งลืมตามองคนที่เรียกผม ผมสีดำยาวประมาณต้นคอ ดวงตาสีน้ำตาลน่าหลงใหลที่ส่องประกาย มองมาด้วยสายตาเป็นห่วง ห่วงเหรอ?
"เป็นอะไรไมโคมัตสึคุง? ผมตกใจหมดที่อยู่ๆ ก็หายตัวไป" เขาทำสีหน้าโล่งอกก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
โคมัตสึ...? ใคร? แล้วคนนี้... ผมมองหน้าเขาด้วยสายตาเรียบเฉย ไม่แสดงความรู้สึกอะไร ก่อนจะปัดมือของเขาที่จับมือผมอยู่ อย่างรังเกียจ เขาดูตกใจกับท่าทีของ และผมเพิ่งสังเกตุว่าไม่ได้มีแค่คนนี้ ผมไล้มองไปทีละคน คนแรกมีสีผมแปลกประหลาดมีหลายสี คนต่อมาก็ผู้ชายรูปร่างใหญ่ยักษ์ผมสีชมพูเข้ม ต่อมาก็ผู้หญิงผมสีดำยาวต้นคอ ยังมีผู้ชายผมสีฟ้าอีกคน... แต่ทำไมกัน ไม่อยากรู้จักคนนี้เลย
"พวกเราเป็นห่วงมากเลยนะ กลัวว่าโคมัตสึคุงจะเป็นอะไรไป" ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้น
แต่ทำไมรู้เกลียดคนนี้จัง ทั้งๆ ที่เกลียดขนาดนี้แต่กลับจำไม่ได้ว่าเป็นใคร ตัวเราคงไม่ได้ทำอะไรโง่ๆ เพื่อหลบหนีอะไรสักอย่างหรอกนะ
"ขอโทษนะโคมัตสึคุง ถ้าตอนนั้นผมไม่ปล่อยไปโคมัตสึคุงก็คงไม่ต้องตกเหวไปแน่" คนผมสีดำที่เจอครั้งแรกพูดขึ้น
"พวกคุณเป็นใครครับ?" ผมพูดน้ำเสียงเย็นชาห่างเหินมากที่สุด พลางมองด้วยสายตาเย็นชาใส่ด้วย
หึ ถึงตัวผมเมื่อก่อนจะทำอะไรไว้ แต่ไม่ต้องห่วงนะ ตัวผมอีกคน ผมจะแก้แค้นคืนให้แน่นอน จะทำให้พวกมันเจ็บยิ่งกว่าเป็นล้านเท่าแน่นอน!!!!!!!!!!
สั้นไมล่ะ? ก็แอบมีภาคต่อมั้ง 555+ ภาคแรกจะไปไม่รอดยังจะเอาภาคสองต่อ ก็จบด้วยประการฉะนี้ขอรับ ไปล่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น