fic KNB แสงและเงา ผมกับนาย

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 3 พี่ชายของคุโรโกะ!

ณ สนามบาสของคฤหาสน์โทโดริ

พากย์ ทัตสึกิ

“แฮ่ก ๆ ๆ”

 

หืม ดูเหมือนว่าจะมาแล้วนะ แต่ว่า สายไปห้านาที คงต้องทำโทษสักหน่อยแล้วสิ ฉันหันไปหาน้องชายต่างพ่อของแม่ ด้วยความที่ว่าเราหน้าตาคล้ายกันแต่ฉันจะออกแนวเซ็กซี่กว่า 

 

“มาสายนะ น้องชาย” ฉันพูดก่อนจะดึงหมวกออกพลางโยนลูกบาสเข้าห่วงได้อย่างสวยงาม แต่ว่าเป็นการหันหลังโยน (กลัวว่าไม่เข้าใจ เพราะคนแต่งเองก็ไม่เข้าใจเท่าไร)

 

“ขอโทษครับ” น้องชายสะดุ้งเล็กน้อย ดูเหมือนว่าจะเหนื่อยมากสินะ ก็สมควรอยู่หรอก เป็นครั้งแรกที่เจ้านั้นออกมานิน่าช่วยไม่ได้คงต้อง... หึ หึ หึ 

 

“มี... อะไรงั้นเหรอครับ” เท็ตสึยะพยายามเก็บอาการสั่น แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาของผู้ที่มีประสบการณ์กว่าได้หรอก

 

“ตั้งแต่พรุ้งนี้ไป ฉันจะไปเรียนที่โรงเรียนของ ............................. ล่ะนะ”

 

“มะ หมายความว่าไงนะครับ!!!”

 

“หึ หึ หึ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะดูแลเพื่อนของนายเป็นอย่าดีเลย” ฉันพูดยิ้มเย็นจนเท็ตสึยะสะดุ้งน้อย ๆ

 

“ทำไมต้องเป็น..................คุงครับ” เท็ตสึยะถามเสียงเรียบเพราะมัวแต่สนใจฉันไม่ทันสังเกตว่ามีคนแอบมาอยู่ข้างหลัง และเอาผ้าปิดปากเท็ตสึไว้ แน่นอนว่าผลที่ตามมาคือ

 

“อึก!” เท็ตสึยะฟุบลงไปแต่โชคดีที่ฉันรับทัน “ทะ ทำไม...” เท็ตสึยะพยายามถาม

 

“ทำไมนะเหรอ นั้นก็เพราะมันสนุกนะสิ” ว่าเสร็จเท็ตสึยะก็สลบไป ฉันโยนน้องให้คนรับใช้ของเพื่อนฉันรับผิดชอบ ฉันเดินเข้าบ้านหรือคฤหาสน์ก็ไม่รู้ ฉันเดินตรงไปยังห้องโถงใหญ่และก็ได้เจอพวกเพื่อนที่ทำหน้าตาบอกบุญไม่รับ

 

“ทัตสึกิ... ตกลงเอาไงต่อล่ะ” ลิล่าที่เห็นฉันเป็นคนแรกเอ่ยทักอย่างนึกสนุก เห็นหมอนี้นึกสนุกที่ไร เป็นต้องมีเรื่องทุกที่

 

“ก็... ตามแผน ฉันจะไปเรียนที่โรงเรียน...............” ฉันเดินไปนั่งข้างลิล่า ซึ่งทำตาวาวเป็นประกาย

 

“แล้วพวกเราที่เหลือล่ะ?” ยูกะพูดขึ้นแต่เจ้าตัวยังคงอ่านหนังสือไม่เงยหน้ามามอง

 

“จับฉลากเอา” ฉันพูดไปตามความจริง เพราะฉันไม่ได้คิดไว้ว่าพวกมันจะตามมาด้วย ตอนแรกฉันมาคนเดียวไง แต่พวกมันแอบตามมาจึงเกิดความเงียบเข้าปกคลุม

. 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 

“ว่าไงนะ!!!!!!!” x5

ฉันปิดหูแทบไม่ทัน แถมเล่นตะโกนพร้อมกันอีก ก็มันจริงนิ ฉันไม่ได้คิดเผื่อพวกนี้สะหน่อย

 

“เดี๋ยวๆๆๆๆ เฮ้ยทัตสึกิ ทำไมพวกเราต้องจับฉลากด้วยล่ะ?” เอมิที่ดูเหมือนจะเรียกสติกลับมาได้ก่อนพูดถามฉัน

 

“ฉันก็เห็นด้วยกับเอมินะ” ไอพยักหน้าเห็นด้วยกับเอมิ

 

“จริงด้วย ให้พวกเราไปเรียนตามความสามารถพวกเราไม่ดีกว่าเหรอ?” อากาเนะที่เงียบพูดขึ้นบ้าง คราวนี้ยูกะก็พยักหน้าเห็นด้วย มีแต่ลิล่าที่ทำท่าเหมือนนึกอะไรอยู่

 

“ไม่ดีหรอก ต้องคละกันไป...” ฉันหยุดนึกอะไรสักเล็กน้อย ก่อนจะแสยะยิ้มออกมา “ไว้พรุ่งนี้ฉันจะบอกพวกเธออีกทีแล้วกัน” ฉันลุกเดินขึ้นไปเข้าห้องของฉัน และเตรียมอะไรสักเล็กน้อย

 

จบพากย์

 

เช้าวันใหม่เด็กหนุ่มบนเตียงขยับเล็กน้อยเป็นสัญญาณว่าใกล้ตื่น ประตูเปิดออกโดยทัตสึกิเดินตรงไปหา เขายืนมองพิจารณาใบหน้าน้องชายที่ดูเหมือนไม่ใช่ผู้ชายเท่าไร

 

“อืม...” เท็ตสึยะพลิกตัว ค่อยๆปรือตามอง ปรับแสงสว่างเล็กน้อยก่อนจะลืมตามองรอบห้อง “อรุณสวัสดิ์ครับ... พี่” เท็ตสึยะพูดเสียงเบาตรงคำว่าพี่

 

“เอาล่ะ ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว จะได้ไปโรงเรียน” ชายหนุ่มพูดจบก็ชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้า ก่อนจะเดินออกไป เด็กหนุ่มลุกขึ้นทำตามหน้าที่ เค้าเจอกับพี่ชายคนนี้แค่สองครั้ง ครั้งนี้ครั้งที่สาม

 

ครั้งแรกเจอกันตอนที่เด็กหนุ่มย้ายเข้าไปอยู่ด้วย เจอกันครั้งแรกเด็กหนุ่มก็ถูกมองด้วยสายตาเย็นชาเสมอมา ครั้งที่สองคือพี่ชายกลับมาเอาของที่ลืมไว้ก่อนจะย้ายออกไปเพื่อไปเรียนต่อ แต่ครั้งนี้ที่เจอกัน กลับถูกมองด้วยสายตาที่ชวนน่าขนลุก เมื่อวานก็ยังคงมองเค้าด้วยสายตาแปลกๆ เหมือนกัน

เมื่อเท็ตสึยะจัดการตัวเองเรียบร้อยเสร็จแล้วก็ลงมาแต่กลับไม่เจอใครเลย มีแต่พ่อบ้านแม่บ้านที่ยืนต้อนรับเท่านั้น 

"ท่านเท็ตสึยะ เชิญทานอาหารเช้าก่อนครับ แล้วทางเราจะไปส่งที่โรงเรียนให้เองครับ" พ่อบ้านที่ดูอายุมากแล้วเดินเข้ามาหาก่อนจะเอ่ยพูดอย่างสุภาพ

"อะ ครับ ขอบคุณนะครับ" เท็ตสึยะตอบกลับแล้วเดินตามพ่อบ้านคนนั้นไป

เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จเท็ตสึยะก็เดินออกมาขึ้นรถที่จอดรอเตรียมไว้พร้อมแล้ว ตลอดทางเท็ตสียะนั่งเกร็งไม่กล้าทำอะไรเลยสักนิด ไม่อยากรู้เลยว่าพี่จะทำอะไรอีก ตัวเขารู้แค่ว่าพี่นั้นเป็นคนที่สร้างปัญหาให้พ่อมากที่สุด แต่ด้วยความสามารถด้านการบริหารงานจึงไม่ถูกลงโทษเลยสักนิด แต่ก็มีบางแค่ทำงานหนักขึ้น หรือไปออกงานแทนพ่อเท่านั้นเอง

"ท่านเท็ตสึยะถึงแล้วครับ" คนขับรถพูดเมื่อรถจอดสนิทอยู่ใกล้ทางเข้าหน้าโรงเรียน

"ขะ ขอบคุณครับ" เท็ตสึยะรีบลงจากรถแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปในโรงเรียนเพราะทนสายตาของคนอื่นที่มองมาอย่างสนอกสนใจไม่ได้