คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 3 เป็นผู้หญิงงั้นเหรอ!!!
ตอนนี้เป็นเวลาที่เช้าแต่ก็ยังมืดอยู่ ง่าย ๆ ก็เช้ามืด(พูดไปว่าตีสี่เลยดีกว่า แล้วจะพูดเพื่อ -_-) แต่ว่าได้มีร่างหญิงสาวที่ตื้นมาตั้งแต่ดึก ความจริงคือ นั้นก็เพราะเหล่าสี่จัตรุเทพทะเลาะกันจนสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย
ย้อนกลับไปเมื่อคืนนี้
หลังจากที่เข้าบ้านกันเรียบร้อยแล้วนั้น ต่างคนก็ต่างแยกย้ายเลือกห้อง และนั้นเป็นเหตุให้สี่จัตรุเทพทะเลาะกันด้วยเรื่องไรสาระ
“เฮ้ย ฉันมาถึงก่อนนะ” ซีบราเห็นว่ามันใหญ่ดีเลยจะมานอนห้องนี้ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอกับโคโคะ
“แต่ว่าผมเองก็ชอบห้องนี้ครับ” โคโคะเองก็ไม่ยอมง่าย ๆ เช่นกัน
อีกด้านหนึ่ง
“นี้นาย ห้องที่แสนสวยงามนะมันก็ต้องเหมาะกับคนที่สวยงามเช่นฉัน นายนะไปนอนห้องโน้นไป” ซานีพูดตามที่คิด
“ไม่ละ ฉันชอบห้องนี้ แล้วก็อีกอย่างนะ ฉันมาก่อนด้วย” โทริโกะพูดไปตามที่คิดด้วย
ณ บ้านอีกหลังหนึ่ง
“ให้ตายเถอะ เจ้าพวกนั้นอยู่กันเงียบ ๆ ไม่เป็นรึไงนะ-_-^” รินถอนหายใจหลายครั้ง เพราะตั้งแต่เข้าบ้าน ไปเจ้าพวกนั้นไม่เคยอยู่เงียบ ๆ เลย
“ขอโทษคุณรินด้วยนะครับ” โคมัตสึพูดพลางหัวเราะแห้ง ๆ สำหรับเขานั้นชินแล้ว เลยไม่ได้อะไรมาก
“ไม่เป็นไร ๆ โคมัตสึชินแล้วสินะ กับเรื่องแบบนี้นะ” รินถามไปพลางกินไอศกรีมไปพลาง และแน่นอนว่าโคมัตสึเป็นคนทำ “แล้ว อ้ำ งั้ม ๆ ว่าแต่ว่า นายคงไม่บอกพวกนั้นเกี่ยวกับผลไม้ที่ฉันให้ใช่ไม”
“เอ่อ ไม่ครับ แล้วทำไม่ต้องไม่บอกทุกคนด้วยละครับ” โคมัตสึพูดด้วยน้ำเสียงสงสัย แต่ในมือก็ทำไอศกรีมไปด้วย
“อืม... นั้นสิ เพราะอะไรกันน๊า” รินพูดไปพลางหันหน้าไปมองบ้ายที่อยู่ตรงกันข้ามที่ที่สี่จัตรุเทพอยู่ สุดท้ายแล้วพวกนั้นก็ยัง... แย่งห้องกันไม่เลิก -_-^ ให้ตายเถอะ เสียงดังแบบนี้ใครมันจะไปหลับลงกัน คิดถูกคิดผิดที่พาพวกนั้นมาด้วยเนี้ย เฮ้ออออออ ไม่ไหว ๆ
“โคมัตสึไหน ๆ ก็ไหนไม่ลองกินสักหน่อยล่ะ งั้นฉันไปอาบน้ำนอนก่อนแล้วกัน” รินเดินหนีไปอย่างเร็ว ทิ้งให้เด็กหนุ่มครุ่นคิดสงสัยไม่เลิก
คุณรินเนี้ยชอบทำให้รู้สึกไม่เป็นมิตรก็จริง แต่ทำไมกันนะ รู้สึกว่าคุณรินไม่ใช่แบบที่เห็นภายนอกเลยสักนิด แถมยังรู้สึกอบอุ่นเวลาที่ได้อยู่ใกล้ด้วย โว้ย! ไม่เข้าใจจริง ค่อยคิดที่หลังวันพรุ้งนี้แล้วกัน คุณรินบอกว่าให้ลองกินดูงั้นเหรอ
โคมัตสึหยิบผลไม้ออกมาจากกระเป๋า ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจกินเข้าไป “รสชาติแปลก ๆ แหะ” โคมัตสึที่กินผลไม้เข้าไปจนหมด ก็ไปอาบน้ำเข้านอน และหลับสนิทเรียกได้ว่าไม่รู้สึกตัวเลยที่เดียว
อีกด้านหลังจากที่รินเดินออกมาก็ตรงไปที่ชั้นใต้ดินทางเข้ามันอยู่ในห้องหนังสือร่างบางเดินตรงไปที่โต๊ะหยิบกุญแจออกมาก่อนจะไขมันลงที่ประตู (เอ่อ ถ้าใครจิ้นไม่ออกให้คิดว่ากุญแจที่รินมีมันเหมือนกับของยูคิโอะจาก Ao No Exorcist) เพราะเนื่องจากชั้นใต้ดินนี้เป็นที่เก็บเสียงที่สุด จึงคิดว่าเสียงของเจ้าพวกนั้นไม่น่ามาถึง
“กรรรรรรรรรร(หนวกหูเป็นบ้าเลย)” ชี สัตว์โคลนนิงของเปกาสัด พูดหรือบ่น เพราะแต่เดิมแล้วเป็นคน(?)ที่ไม่ชอบเสียงเอะอะ ที่ที่มีเสียงดังอยู่แล้ว
“เอาน่า มันน่าสนุกดีไม่ใช่เหรอ” รินที่ลงมาได้ยินก็พูดที่เล่นที่จริง ก่อนจะมองหาบางอย่าง ก่อนจะถามหา “แล้วเจ้านั้นไปไหนซะล่ะ”
“กรรร กรรรรรรรรรร (ไม่รู้สิ ไม่เห็นมันตั้งแต่มาถึงแล้ว)”
“งั้นเหรอ... อืม” หญิงสาวยื้นคิดบ้างอย่างก่อนจะพึมพำออกมา “คงไม่มั้ง”
“กรรรรร (มีอะไรเหรอ)” หูของชีจะได้ยินดีกว่าหูของมนุษย์ จึงได้ยินสิ่งที่ผู้เป็นนายกล่าว
“...ไม่แน่ใจแหะ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้”
“กรรรรรรรรรร (แล้วมันคืออะไรล่ะ)” ชีหันมาสนใจตั้งใจฟัง แต่ผู้เป็นนายสายหน้าน้อย ๆ ก่อนจะเดินไปนั่งบนที่นอนขนาดบิ๊กไซส์ ก่อนจะล้มตัวลงนอน และหลับไปในที่สุด
“.................”
รินงั้วเงี้ยตื้นขึ้นมาเพราะรู้สึกได้ยินเสียงบางอย่างจึงลุกขึ้นมา “หืม เสียงไรนะ”
ตูม!!!
เฮือก!
“เกิดอะไรขึ้น!” รินรีบวิ่งขึ้นไปข้างบนทันที และภาพที่เห็นคือ...
“หมัดตะปู!”
และอื่น ๆ (คนเขียนจำไม่ได้) โชคดีที่บ้านทั้งสองหลังทำจากไม้หายากที่อยู่ลึกสุดในโลกกรูเม่ต์ มันจึงทนไม่สิมันแข็งเท่ากับเหล็กร้อยชั้นเลยที่เดียว รินหันไปมองนาฬิกาพบว่าตอนนี้มันตีสามกว่าเกือบตีสี่ และสิ่งแรกที่รินคิดคือ
ไอ้พวกนี้ยังทะเลาะกันไม่เลิก!!!!!
“ไอ้... พวก... นี้” รินกำมือแน่นพยายามระงับอารมณ์ไว้ให้ได้มากที่สุด แต่ว่า
ฟิ้ว
และนั้นคือเศษไม้ที่เสียดหน้าเธอไปจนเกิดรอย ถึงไม่ลึกก็จริงแต่เลือกก็ไหลได้ และนั้นเส้นกั้นความอดทนก็ขาดลง
“พวกแกตาย!!!!!!!!!!”
ขอไว้อาลัยสามวิ (บาย ๆ)
จบการย้อนความ
โชคดีนะที่ไม่เป็นแผลเป็นนะ ถ้าเป็นล่ะก็ต้องไปเล่นอีกรอบ หึหึหึ รินคิดในใจพลางยิ้มสยอง ถ้าใครมาเห็นเธอตอนนี้ล่ะก็ แหะ ๆ ๆ
“คุณรินครับ! ข้าวเช้าเสร็จแล้วนะครับ” โคมัตสึเรียกรินที่กำลังยิ้มเย็นอยู่ ตอนแรกก็ไม่กล้าเรียกหรอก
“ได้จร้า จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” รินหันไปตะโกนบอกก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปและปิดล็อคประตูแน่น นั้นก็เพราะว่า
“โคมัตสึฉันหิวแล้วล่ะ”
“โคมัตสึคุงผมหิวแล้วล่ะ”
“เจ้าหนูทำของอร่อยให้กินหน่อยสิ”
“นี่ฉันหิวแล้วนะเปิดประตูสิย่ะ”
“ไม่มีทางย่ะ” รินพูดไปพลางเดินไปนั่งที่บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารที่ดูน่าอร่อยมากมาย นี่คงไม่ได้ทำเพื่อเจ้าพวกนั้นใช่มั้ยเนี้ย
“แล้วพวกคุณโทริโกะล่ะครับ” โคมัตสึที่มัวแต่ยุ้งกับในครัวก็หันมาถาม
“ว่าแล้ว ถ้าพวกโทริโกะล่ะก็ฉันทำโทษเจ้าพวกนั้นอยู่นะ” คำแรกเป็นแค่งึมงำโคมัตสึจึงไม่ได้ยิน แต่ประโยคถัดมารินจงใจพูดเสียงดังฟังชัดให้สี่จัตรุเทพได้ยิน เจ้าพวกนั้นสะดุ้งน้อย ๆ ก่อนจะเก็บอาการกันอย่างไม่ค่อยเนียนเท่าไร
“ทำโทษ... เรื่องอะไรงั้นเหรอครับ” โคมัตสึเดินออกมาจากห้องอาหารแล้วนั่งลงตรงกันข้ามกับฉัน
“ทานล่ะนะ/ครับ” รินลงมือทานอย่างอร่อย ก่อนจะหันหน้าไปมองเด็กหนุ่มตรงข้าม “คือเรื่องมันเป็นงี้นะ...” รินเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น
“งั้นเหรอครับ” โคมัตสึพูดพลางเก็บจานไปด้วย เสียงดังขนาดนั้นทำไมเราไม่ได้ยินกันนะ ได้แต่คิดในใจ
“ยิ่งพูดยิ่งอยากจะแกล้งสะให้เข็ดเลย” พูดไปพลางยิ้มเย็น โคมัตสึเห็นแบบนั้นก็ได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ เพราะว่าไม่รู้จะพูดไรดี แล้วตอนที่รินหัวเราะแบบนี้น่ากลัวที่สุดเลยด้วย
18.30 น.
“โคมัตสึนายได้กินผลไม้ที่ฉันให้รึป่าว” รินหันไปถามเพราะเพิ่งนึกได้ ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในห้องรับแขก
“กินแล้วครับ รสชาติมันแปลก ๆ ยังก็ไม่รู้ครับ” เด็กหนุ่มตอบไปโดยไม่คิดอะไร
“งั้นเหรอ อืม โคมัตสึคืนนี้มีเทศกาลพอดีไปเที่ยวกันเถอะ” หญิงสาวครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะนึกแผนเด็ด ๆ ออกมาได้
“งานเทศกาลเหรอครับ”
“ใช่ งานของที่นั้นนะสนุกมาเลยนะ ฉันชอบมาก ๆ เลย”
“ถ้างั้นผมก็จะไปด้วยครับ”
“ได้ เดี๋ยวฉันเตรียมชุดไว้ให้นะ^^”
“ขอบคุณครับ”
“ไปเตรียมตัวได้เลยนะ”
“ครับ” โคมัตสึพูดก็ขึ้นไปชั้นสองเพื่อเตรียมตัว
“หึหึหึ ได้สนุกกันแน่” หญิงสาวหัวเราะออกมาน้อย ๆ ใครมาเห็นเธอตอนนี้ต้องสะยองแน่ ๆ
18.55 น.
รินหันไปมองนาฬิกาก่อนจะรีบตรงไปที่ห้องของโคมัตสึทันทีและไม่ลืมชุดยูคาตะที่เตรียมไว้ พอมาถึงหน้าห้องก็หันไปมองนาฬิกาอีกทีก่อนจะเคอะประตูสามที สักพักก็ยินเสียงเป็นเชิงอนุญาต
“มีอะไรเหรองั้นครับ” โคมัตสึหันไปโดยที่ยังใส่เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีเทา พร้อมที่จะใส่ชุดยูคาตะสำหรับผู้ชาย แต่หารู้ไม่ว่าชุดที่เตรียมนะมันไม่ใช่ “อะ! ระ ร้อน” โคมัตสึทรุดลงกับพื้นทันที
“ได้เวลาแล้วสินะ” รินพยายามช่วยโดยใช้พลังของตัวเองช่วยเหลือ แต่ว่าดูเหมือนจะช่วยได้ไม่มาก เด็กหนุ่มใต้อ้อมกอดรู้สึกทรมาณ ร่างกายร้อนจนเหมือนจะละลายไปเลย เด็กหนุ่มได้แต่คิดแบบนั้น ผ่านไปสักพัก
“คือว่า...” โคมัตสึอ้ำอึงพูดไม่ออกเพราะหลังจากที่ได้เห็นตัวเองในกระจก
โคมัตสึตอนนี้ใครมาเห็นก็คงต้องตกใจแน่ ไม่คิดว่าจะสวยขนาดนี้ นั้นคือสิ่งที่รินคิดตอนนี้
“ทำไม... ถึงเป็นแบบนี้ได้เนี้ย” โคมัตสึพูดด้วยน้ำเสียงอันสั้นเครือ สำหรับเจ้าตัวอาจจะน่าเกลียด แต่สำหรับคนที่มาเห็นนะมัน...
น่ารักโว๊ย!!!!!
“คือว่านะโคมัตสึ... ความจริงแล้วผลไม้ที่ฉันให้เธอกินนะ เป็นผลไม้ที่ฉันได้มาจากคนรู้จักของฉันนะชื่อว่าดอฟฟี่นะ”
“เอ๊ะ มะ หมายความว่าไงครับ” โคมัตสึพยายามเรียบเรียงเหตุการณ์ทั้งหมด
“คือว่าเจ้านั้นบอกว่าเป็นผลไม้ที่อร่อยมาก และมันยังสามารถทำให้คนที่กินมันเข้าไปสมปรารถนาได้ด้วยนะ”
“..........” สมปรารถนา... เหรอ
“ฉันอยากตอบแทนเธอที่เธอช่วยชีวิตฉันไว้นะ”
“..........” ยกโทษให้... ดีมั้ยนะ
“ฉันพูดจริง ๆ นะ”
“ก็ได้ครับ” ช่วยไม่ได้นิน่า ดูเหมือนว่าคุณรินจะไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน
แต่ป่าวเลย มันตรงข้ามกับที่เด็กหนุ่มคิดลิบลับเลย เธอได้มาจากดอฟฟี่ก็จริงส่วนเรื่องผลข้างเคียงนั้นเธอก็รู้ดีด้วย
“งั้นโคมัตสึใส่ยูคาตะแล้วไปเที่ยวกัน”
“ผะ ผมไม่กล้าหรอกครับ นะ น่าอายออก” โคมัตสึพยายามจะเลี่ยงที่จะต้องเจอกับทุกคน มันน่าอายนิน่า
“ไปเถอะนะ มัตสึจัง”
“กะ ก็ได้ครับ”
“เย้! งั้นเดี๋ยวฉันช่วยนะ”
ชุดที่โคมัตสึใส่ก็ประมาณนี้ (อย่ามองดาบนะ) ไม่นับหน้ากากนะ
ส่วนที่รินใส่ก็ประมาณนี้ แต่ตรงลายจะเป็นสีแดงสด ไม่นับแมว(?)อ้วนนะ สายสร้อย(รึเปล่า)ก็ไม่นับนะ
ความคิดเห็น