คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 2 เพราะมันน่าสนุกน่ะสิ
“โทริโกะซัง! คุณหายไปไหนมาเนี้ย...” โคมัตสึยังไม่ทันพูดจบก็มีเสียงหนึ่งแทรกมาสะก่อน
“ไม่เจอกันนานนะ โคมัตสึคุง” ผู้มาใหม่คนที่ 1
“ยังทำหน้าตาดูไม่ได้เหมือนเดิมเลยนะ” ผู้มาใหม่คนที่ 2
“ไม่ได้เจอกันตั้งนานฝีมือคงพัฒนาขึ้นนะ เจ้าหนู” ผู้มาใหม่คนที่ 3
“ทุกคน!! มาได้ไงครับเนี้ย” โคมัตสึพูดทันที่ที่ได้เจอกันอีกครั้ง ไม่คิดว่าจะได้เจอกับทุกคนเร็วจังแหะ เด็กหนุ่มได้แต่คิดในใจพลางแย้มยิ้มนิด ๆ
“ความจริงเรามาทำงานกันนะ” หนึ่งในสี่จตุรเทพ โคโคะ พูดขึ้นพร้อมกับร้อยยิ้มอบอุ่นที่เป็นเอกลักษณ์ประจำตัว
“ทำงานเหรอครับ”
“ใช่ ประธานไววานมานะว่า ใครที่ทำสำเร็จก็จะได้รางวัลพิเศษไป นะ”
“แล้วรางวัลพิเศษที่ว่าคืออะไรเหรอครับ”
“ไม่รูสิ ประธานไม่ยอมบอกนะน่ะ บอกแค่ว่า เป็นของที่พวกแกอยากได้นักหนาเลยล่ะนะ” คราวนี้เป็น ซานี่ ที่พูดขึ้นมา
“เจ้าแก่นั้น ถ้ารางวัลที่ว่าสมน้ำสมเนื้อกับงานล่ะก็ เตรียมตัวไปลงนรกได้เลย” ซีบรา ว่าขึ้น
“แล้วงานที่ประธานให้ทำคืออะไรเหรอครับ” โคมัตสึยังนึกสงสัยไม่หาย ถึงกับเรียกเหล่าสี่จตุรเทพมาแบบนี้ คงเป็นงานที่อันตรายมากแน่เลย เด็กหนุ่มคิดไปก็ถอนหายใจ
“ให้หาคนที่ชื่อ แอนนีโมนี แล้วพาตัวกลับไปให้ได้” คราวนี้เป็นโทริโกะคนพูดขึ้นบาง หลังจากรู้สึกเป็นคนนอกมานาน
“ในป่าหนาทึบแบบนี้น่ะครับ” โคมัตสึยังถามต่อไป
“ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ชอบที่ ๆ มีคนพลุกพล่านนะ” โคโคะพูดตอบ
“แล้วเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะครับ” โคมัตสึยังถามไม่หยุด
“ไม่รู้สิ แต่ประธานเรียกว่า หมอนั้น นี่น้า คงเป็นผู้นั้นล่ะนะ” ซานี่พูดเปรยขึ้นมา
และอีกมากมายจนพูดแต่งขี้เกียจพิมพ์
พากย์ ริน
-_- ดูเหมือน... ฉันจะถูกลืมนะ ไม่มีใครสังเกตฉันชักคน เห็นแล้วมันน่าขยี้ให้เละจริง ๆ ฉันมองโคมัตสึและคนอื่น ๆ ด้วยสายเรียบนิ่ง ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ทั้งสิ้น ถูกโลกลืมเลย แต่... อืม เวลาโคมัตสึยิ้มแบบนั้นให้ความรู้สึกอยากปกป้องดีจัง ดูเหมือนคนที่สังเกตเห็นร้อยยิ้มนิด ๆ นั้น ดูเหมือนจะมีแค่ฉันสินะ
“กรรรรรรรรร!!!” ชีจังจะไม่ชอบที่ถูกเมิน จึงได้คำรามขึ้นเสียงดัง โชคดีนะ ที่ปิดหูทัน ไม่งั้นหูชาไปหลายชั่วโมงเลย-_-^
“เธอเป็นใคร” ซีบราพูดขึ้น
“ดะ เดี๋ยวก่อนครับทุกคน คือว่าความจริงแล้ว...” โคมัตสึพยายามพูด แต่ฉันแย้งขึ้นก่อน
“ความจริงแล้ว ...”
ฉันก็อธิบายให้ฟังแต่ไม่เล่าตอนให้ผลไม้กับมัตสึจัง
“แบบนี้นี่เอง” โทริโกะว่าขึ้น “ถึงว่า ได้กลิ่นแปลก ๆ ที่แท้ก็เป็นเธอนี่เอง”
“ไหน ๆ ก็ ไหน ๆ แล้ว ไปบ้านฉันไหมล่ะ ดูท่าพวกนายคงอยู่ที่นี้อีกนานใช่ไมล่ะ^^” ฉันยิ้มตามแบบฉบับของตัวเอง ยิ้มที่แสแสร้ง
“เธอ... อยู่ที่เหรอ ในที่ ๆ เต็มไปด้วยของน่าขยะแขยงเนี้ยเหรอ” ซานี่ว่าขึ้นด้วยใบหน้าแบบไหนฉันว่าทุกคนคงรู้เนอะ -_-
“กรรรรรรรรรรร!!(ถอนคำพูดของเจ้าสะ!!)”
“ดูเหมือชีจังจะไม่ชอบที่นายพูดแบบนั้นนะ” ฉันพูดขึ้นพยายามดับอารมณ์โกรธของเพื่อนฉัน ทุกคนคงสงสัยใช่ไมว่าทำไมฉันถึงพูดไปแบบนั้น แถมยังฟังที่ชีจังซึ่งเป็นสัตว์รู้เรื่องด้วย นั้นก็เพราะ อ๊ะ เกือบหลุดปากสะแล้ว ^^ ไม่ไหว ๆ ฉันเนี้ยชอบเผลอจริง เกือบลืมตัวทุกทีสิน่า
“ว่าไงนะย่ะ” ซานี่พูดขึ้นมาทำท่าทางไม่พอใจที่เห็นชีจังตีตัวเสมอตัวเอง มั้ง
ฉันบอกไปยังว่าชีจังนะ เป็นพวกยิ่งในศักดิ์ศรี หลงตัวเอง ไม่สนใจใคร นอกจาก ของสวยงาม เท่านั้น ถ้าจะให้พูดง่าย ๆ ก็ คล้ายกับซานี่นั้นแหละ
“เอาน่าซานี่ แล้วบ้านเธออยู่ไหนงั้นเหรอ” โทริโกะเข้าไปห้ามปราบ และหันไปถาม
“เดี๋ยวฉันนำทางให้ ตามมาสิ มัตสึจัง มานี้หน่อยสิ^^”
ฉันกัวมือเรียก มัตสึจังมีท่าทีลังเลนิดหน่อยก่อนจะเดินมาหา
“มีอะไรเหรอครับ เหวอ!”
ฉันอุ้มมัตสึจังขึ้นหลังของชีจัง ก่อนจะกะโดดตามขึ้นไป ตัวของชีจังใหญ่พอควรจึงสามารถขึ้นไปนั่งได้สักสามถึงสี่คน
“ทำอะไรนะครับ” มัตสึจังร้องทักขึ้น
“ก็แบบว่า... ” ฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนเหลือแคคืบ “แกล้งเหล่าจตุรเทพนิดหน่อยนะ”
หลังจากที่ฉันพูดจบก็ผละออกมา และหันไปมองเหล่าจตุรเทพ
หึ ฉันเยียดยิ้มอย่างผู้ชนะ
“นี้แก อยากลองดีรึไง” ซีบราพูดขึ้นด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยจิตอาฆาต
“หึ” ฉันเยียดยิ้ม “ตามให้ทันล่ะกันนะหนุ่ม ๆ นี่ก็ใกล้มืดแล้ว เพราะงั้นเราจะใช้ทางลัดกันนะ^^”
“ทางลัด?”
“เอาล่ะ ไปกันเถอะ ฝากทีนะชีจัง^^”
“กรรรรร(ไว้ใจฉันได้เลย)”
ฟึ่บ
“เฮ รอเดี๋ยวสิ!”
หลังจากที่บินมาได้สักพัก
ตูม!!!
“อะ อะไรเนี้ย!”
“อุ๊ยตาย^^ ลืมบอกแหนะ ว่าทางลัดนะมันมีแต่สัตว์ร้ายที่อยู่ในระดับ300ขึ้นไปนะน่ะ” และมีกับดักอีกเพียบเลย ประโยคหลังฉันได้แต่คิดใจ
ฉันไม่ผิดนะ^^ พวกนั้นไม่ถามเองนิ หึๆๆ^v^
“โถเว้ย ทำไมจัดการยากจริง” ซีบราพูดขึ้นในขณะที่หลบการของพวกมัน
คนอื่น ๆ ก็กำจัดพวกนั้นไปพลาง บ่นไปพลาง จนฉันชักเริ่มฉุนแล้วนะ-_- ให้ตายเถอะพวกนั้นสู้กันเงียบ ๆ ไม่เป็นรึไงนะ หนวกหูเป็นบ้าเลย
“เฮ้อ จริงสิ มัตสึจัง ฉันร้องเพลงให้ฟังเอาไม^^”
“เอ๋” มัตสึจังหันมามองฉัน
“ฉันถามว่าร้องเพลงให้ฟังเอาไม^^”
“คุณรินร้องเพลงเก่งเหรอครับ”
“ก็พอตัวนะ ว่าไงล่ะ^^” ฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้มัตสึจังเรื่อย ๆ “อยากฟังไม”
“คะ ครับ^_^;”
เพลงที่ร้องก็ตามลิ้งนี้เลยจร้า http://www.youtube.com/watch?v=h0UjO5n-e90
“เพาะมากเลยครับ!” มัตสึจังพูดขึ้นทันทีที่ฉันร้องจบ
“ถ้าเธอชอบก็ดี”
“เพาะสุด ๆ เลยล่ะครับ”
“กรรรรร(ถึงแล้ว)”
“หวา ถึงแล้วเหรอเนี้ย ไวจังเลยแหะ อ้าว พวกนั้นยังไม่มาเหร...”
ฟิ้ว
ฉันยังไม่ทันพูดจบก็มีของบางอย่างลอยผ่านเฉียดหน้าฉันไป ให้ทายว่าเป็นอะไร
“นี่แกรู้ว่ามันมีกับดักอยู่สินะ” โทริโกะพูดขึ้นคนแรก
“ใช่^^”
“แล้วทำไมไม่บอกพวกเรางั้นเหรอครับ” โคโคะถามต่อ
“พวกนายไม่ถามนิ^^”
“แล้วทำกับดักเพื่ออะไร ในเมื่อมีพวกสัตว์ร้ายพวกนั้นอยู่เพียบ” ซานี่ถามต่อ
“ก็แค่ทำเล่น ๆ ^^”
“งั้นแกอยากไปเที่ยวนรกดูบ้างไมล่ะ” ซีบราถามบางแต่คราวนี้อีกทุกคนปล่อยจิตอาฆาตรุงแรงออกมาพร้อมกัน
“ไม่ล่ะ เกรงใจ^^”
“ทะ ทุกคนใจเย็นก่อนครับ” มัตสึจังช่วยพูดให้ทุกคนใจเย็นลง แต่ไม่เป็นผล
“เอาล่ะ ฉันจะเข้าบ้านแล้วนะ ถ้าพวกนายอยากนอนข้างนอกก็เชิญตามสบาย ปะ มัตสึจังเข้าบ้านกัน”
“ผมไม่มีอะไรเลยนะครับ”
“หึ ๆ ๆ” ฉันเดินไปข้างหน้าสามก้าว แล้วหยิบกุญแจขึ้นมา แล้วทำเหมือนไขประตูอยู่ และผลที่ได้คือ
แกร๊ก
แอ๊ด
ภาพที่ปรากฏตรงหน้าคือประตูเหล็กที่ค่อย ๆ เปิดออก
“เข้าไปกัน” ฉันจูงมือมัตสึจังให้ตามมา และเหล่าจตุรเทพก็ค่อย ๆ เดินตามมาเช่นกัน
ฉันเดินมาได้สักพัก ก็ถึงบ้าน (ก็ตามรูปเลย บ้านเค้ามี 2 หลัง เพราะเลือกไม่ถูกว่าจะเอาอันไหนดี)
“ว้าว สวยสุด ๆ เลย*o*” มัตสึจังทำตาลุกวาวเชียว
“ใช่มาย^^ เอาล่ะ มาแบ่งกันก่อน ฉันและมัตสึจัง จะนอนกันที่หลังนี้ (ทางซ้ายมือ) ส่วนพวกนายไปนอนที่หลังโน้น (ทางขวามือ)”
“ทำไม” X 4
“เพราะฉันเป็นเจ้าของ ถ้าไม่ชอบก็เชิญออกไปหาสัตว์กรูเมต์โน้น^^”
“ก็ได้ ฉันตกลง” โทริโกะพูด ก่อนจะขึ้นบันไดไป
“ฉันก็ไม่มีปัญหานะ” คราวนี้เป็นโคโคะ
“ไม่ใช่เพราะฉันยอมเธอหรอกนะ ฉันแค่เห็นว่ามันงดงาม และมันเหมาะสมกับฉันต่างหากล่ะ เชอะ” ซานี่
“ชิ” ซีบรา
อยู่กับพวกนี้ไม่เคยรู้สึกเบื่อเลยแหะ หึๆๆ
++++++++++มาต่อได้แค่นี้แหละ เค้าเลือกไม่ถูกอ่ะ ว่าจะเอาอันไหนดี++++++++++
++++++++++เพราะมีหลายแบบที่อยาากลงนะแต่เวลาไม่อำนวย จึงมาได้แค่นี้แหละ++++++++++
ความคิดเห็น