ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 2 ไปไหนนะ!!!
“ไม่...จริง...น่า” เหล่าทีมจากโรงเรียนอื่น ๆ ได้แต่อึ้งทำตัวไม่ถูก หลังจากที่ได้เห็นผลการแข่ง ที่ไม่น่าเชื่อ เป็นใครก็คงไม่เชื่อแน่ ๆ ว่าผลการแข่งนี้จะเกิดจากฝีมือของคน ๆ เดียว
80 – 111
เซย์รินชนะ ไม่น่าเป็นไปได้ ผลการแข่งนี้มันอะไร ปีศาจชัด ๆ มันไม่ใช่คนแล้ว และคำพูดอีกมากมาย
เจ้าเบอร์สิบเอ็ดนั้น!!!
และคำพูดอีกมากมายที่ผู้ชมจะสรรหามาได้ แต่คงไม่พ้นคำว่า ปีศาจ
ณ ห้องเปลี่ยนเสื้อเซย์ริน
ปัง!
“ทำแบบนี้หมายความว่าไงคุโรโกะ!!!” คางามิตะคอกถามทันที่ที่เหล่าทีมเซย์รินกลับมาถึงห้องเปลี่ยนเสื้อ
“......................” คุโรโกะไม่พูดอะไรเอาแต่นิ่งเงียบไปหลังจากที่จบการแข่ง
“พูดอะไรสะบ้างสิ!” คางามิยังคงตะคอกถามไป จนกัปตันเข้ามาห้าม
“.............พอ”
“มีอะไรเหรอคุโรโกะ” โค้ชหันไปถามเพราะดูเหมือนเจ้าตัวจะพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่ได้ยินจึงถามย้ำอีกครั้ง
“แค่เนี้ย มันยังไม่พอหรอก” ทันทีที่คุโรโกะพูดจบคางามิก็เข้ามากระชากคอเสื้อชนกับกำแพง
“นายเป็นอะไรของนาย!!!”
“หึ ปล่อยผมลงไทกะคุง” น้ำเสียงที่ฟังยังไงก็ดูเหมือนกำลังเย้ยยันดังออกมาจากร่างบาง
แต่ที่น่าแปลกกว่าคือ ทำไมคุโรโกะถึงได้เรียกว่าไทกะล่ะ ปกติจะเรียกคางามิตลอดนิน่า
ก๊อก ๆ ๆ
“อ๊ะ คะ ใครคะ?” โค้ชสาวลุกออกไปเปิดประตูก็พบกับกลุ่มคนประมาณห้าถึงหกคนยืนอยู่
“เอ่อ...”
“ขอเข้าไปหน่อยนะ” ชายสวมฮู๊ดพูดขึ้นและเข้าทันที โดยไม่รอรับอนุญาตจากโค้ช
“เท็ตสึ” ชายสวมฮู๊ดพูดทักขึ้นก่อนจะดึงคางามิออกให้ห่างจากคุโรโกะ หลังจากนั้นจึง
เพี้ย!
“!!!!!” ทุกคนต่างตกใจกับการกระทำของชายหนุ่มปริศนาที่จู่ ๆ ก็เข้าตบหน้าคุโรโกะ
“นายนะถ้าออกมาแล้วทำตัวอย่างนี้ ก็ไม่ต้องออกมาอีกจนกว่าฉันจะเรียกอีกทีเข้าใจไม”
“หึ คิดว่าผมจะทำตามเหรอครับ^^”
“จะลองไมล่ะ^^”
“ไม่ครับ^^”
“งั้นก็กลับไปสะ^^”
“ไม่ครับ^^”
“จะกวนประสาทฉันเหรอ^^”
“ไม่ครับ^^”
“เอมิเตรียมจองศาลาไว้ให้สิ^^” ชายหนุ่มทนไม่ไหวจึงหันไปพูดกับเพื่อน เนื่องจากทนไม่ไหวแล้ว
“ได้ เอาที่ไหนดีล่ะ^-^” เด็กชายผมสีเหลืองทองพูดตอบกลับ
“อเมริกา^^”
“!!!!!”
“ผมไม่ไปครับ^^”
“ไป^^”
“ไม่^^”
“ไป^^”
“ไม่^^”
“ไป^^”
“ไม่^^”
“ไป^^”
“ไม่^^”
“โว้ย!!!!! น่ารำคาญ! จะทะเลาะอะไรกันนักน่า!” สุดท้ายแล้วคางามิก็ทนไม่ไว้ตะโกนออกมา
“คางามิคุงมันหนวกหูนะครับ” คุโรโกะพูดอีกครั้งแต่คราวนี้เป็นน้ำเสียงที่เชยชาเหมือนแต่ก่อน
“กว่าจะกลับมาได้นะ”
“ผมขอโทษครับ แล้วก็ต้องขอโทษทุกคนด้วยครับ ที่ให้เห็นด้านแย่ ๆ” คุโรโกะพูดพลางก้มหัวให้กับทุกคน
“เอ่อ... คุ คุโรโกะคุง” ทุกคนยังทำท่าอำอึ้งเล็กน้อย เพราะปรับตัวไม่ทัน
“เฮ้อ เท็ตสึเจอกันที่เดิมเวลาเดิมนะ” ชายสวมฮู๊ดพูดเพื่อทำลายบรรกาศ
“ครับ”
“งั้นไว้เจอกัน”
“ไปก่อนนะ” เด็กชายผมทองพูดขึ้น
“ขอโทษที่มารบกวน” ชายหนุ่มอีกคนผมสีเขียวทะเลพูดก่อนที่จะปิดประตูให้ แล้วจากไป
“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” คุโรโกะพูดขึ้นและออกไปจากห้อง แต่ก็ไม่วายเจอกับ(เหล่า)บุคคลที่ไม่อยากเจอในเวลานี้มากที่สุดสะได้
“เท็ตสึ / คุโรโกจจิ / คุโรจิน / คุโรโกะ / เท็ตสึยะ”
“ทุกคน” ทำไมต้องเวลานี้ด้วยนะ เด็กหนุ่มได้แต่คิดในใจ “.....มีอะไรงั้นเหรอครับ” คุโรโกะเว้นช่วงหนึ่งจึงถามต่อ
“ผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีว่าผมกำลังรีบ” คุโรโกะพูดไปพลางหันหน้าหนี เพราะสำหรับเขาตอนนี้ยังกล้าพอที่จะเผชิญหน้ากับคนสำคัญ ถึงแม้ว่าคนสำคัญเหล่านั้นจะไม่เห็นเขาเป็นคนสำคัญก็ตามที
“เดี๋ยวก่อนคุโรโกจจิ” คิเสะวิ่งมารั้งแขนไว้ก่อน
“ปล่อยผมครับคิเสะคุง” คุโรโกะยังปฏิเสธโดยที่เสมองไปทางอื่น
“ฉันอยากคุยกับคุโรโกจจินะ” คิเสะยังดึงดันให้ได้
“ปล่อยครับ” คุโรโกะยังคงปฏิเสธ
ขอโทษครับคิเสะคุง แต่ผมยังไม่อยากคุยกับพวกคุณ
ถ้างั้น ให้ฉันจัดการเอง
คุณคือ.....
หึ ไว้เป็นหน้าที่ฉันเอง นายนะพักผ่อนไปเถอะ
“ปล่อยผมครับเรียวตะคุง^^” คุโรโกะพูดไปเยียดยิ้มไปด้วย
“เอ๊ะ” คิเสะผงะไปเล็กน้อย เพราะท่าทีที่เปลี่ยนไปกะทันหันของร่างบาง ทำไมจู่ ๆ เรียกว่าเรียวตะละ นั้นคือสิ่งที่ทุกคนในตอนนี้คิดกัน
“นายใช่เท็ตสึยะที่ฉันรู้จักไม” อาคาชิถามออกไปจ้องตาร่างตรงหน้านิ่ง
“ครับ ผมไม่ใช่เท็ตสึยะที่คุณรู้จัก^^” ถ้าเป็นเท็ตสึยะคนก่อนก็คงจะไม่กล้าทำแบบนี้แน่
“เท็ตสึยะฉัน...” อาคาชิพูดไม่ทันจบก็โดนร่างบางใช้มือเล็ก ๆ นั่นเลื่อนเข้ามาปิดปาก และยื้นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ จนจมูกชนเข้ากับหูของอาคาชิ ก่อนจะยักยิ้มน้อย ๆ ส่วนมืออีกข้างเลื่อนไปโอบกอดเพื่อกระชับให้ร่างอีกฝ่ายเข้ามาใกล้
“ผมกำลังรีบ ไว้ค่อยคุยกันที่หลังนะครับ” อาคาชินิ่งไปเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าเท็ตสึยะอีกคนจะกล้าทำขนาดนี้ “นะครับ เซนจูโร่คุง นะครับ” เท็ตสึยะยิ้มอย่างอ่อนโยนสำหรับหลาย ๆ คนที่ได้เห็นก็ต้องรู้สึกหลงใหลไปกับ แต่สำหรับ อาคาชิ เซนจูโร่นั้นมันเป็นยิ้มที่เสแสร้งชัด ๆ อาคาชินิ่งไปเพียงชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย
“ขอบคุณครับเซนจูโร่คุง” เท็ตสึยะเห็นแบบนั้นก็ยิ้มน้อย ๆ ก็จะพูดในสิ่งที่ทำให้อีกฝ่ายอึ้ง “ผมรักคุณครับ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น