ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 การพบกันที่(ไม่)บังเอิญ
ขอบอกก่อนว่าเอาบางช่วงของเรื่องจริงมาบางคงไม่ว่ากันน่ะ และอาจมีบางช่วงที่มัว
+++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++
มีคนเคยกล่าวไว้ว่า มีปลาที่มีรสชาติเปลี่ยนไปตามฤดูกาลและมีสีที่ตัวเป็นสีทองอร่ามเหมือนทองบริสุทธิ์ ปลาฤดูกาล และยังมีต้นไม้ที่ออกผลเป็นเนื้อที่มีรสชาติคล้ายกับเนื้ออัญมณี ส่วนลำต้นถ้าเมื่อแกะดูก็จะมีน้ำโซดาที่มีรสชาติหลากหลายผสมกันมากมาย ต้นโซดาเนื้อ
ณ เกาะร้างแห่งหนึ่งในโลกกรูเมต์
"ว๊ากกกกกกกกกกกก คะ คุณ คุณโทริโกะ!!!!!!!" เชฟเด็กหนุ่มน้อยที่มีฝีมือที่อยู่ในระดับที่ยอดเยี่ยมนั้น ตะโกนว่าหวังจะให้คู่หู่ของตนได้ยิน เพราะตอนนี้ตัวเองดันมาเจอสัตว์ร้ายที่มีความยากอยู่ในระดับที่ไม่ทราบแน่ชัด
"อ้าว นั้น มัตสึจังไม่ใช่เหรอ^^"
"คุณริน ที่เจอกันตอนนั้นนี่เอง" โคมัตสึเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นผู้ที่รู้จักกันได้ไม่นานนักเมื่อวานนี้นี่เอง ไม่สิต้องบอกว่าเป็นผู้ช่วยชีวิตต่างหาก ถึงจะไม่เชิงว่าช่วยก็เถอะ แค่ทำอาหารให้เฉย ๆ เองนิ
ย้อนกลับไปเมื่อวานนี้
ณ โรงแรมสักแห่งในเมืองราชิ(มัวเอา)
"คุณโทริโกะ คราวนี้จะไปหาวัตถุดิบที่ไหนเหรอครับ" โคมัตสึถามขึ้นมาในขณะที่โทริโกะนั้นเช็คบิลอยู่ แต่เจ้าตัวกลับไม่ได้ยิน เพราะเหม่อลอย หรือว่าแกล้งก็ไม่ทราบ จนสุดท้ายโคมัตสึจึงเป็นฝ่ายเงียบบ้าง จนกระทั้งถึงห้องพัก
"โคมัตสึ เดี๋ยวฉันจะออกไปข้างนอกสักนะ แล้วก็อาจจะกลับดึกสักหน่อย" นักล่าอาหารโทริโกะพูดหลังจากที่เก็สัมภารเรียบร้อยแล้ว
"อะ ครับ ไปดีมาดีนะครับ" ยังไม่ทันที่โคมัตสึจะพูดจบดีก็ออกไปแล้ว วันนี้คุณโทริโกะเป็นอะไรไปนะ เมื่อเช้ายังอารมณ์ดีอยู่เลยแท้ ๆ เอาล่ะ ออกไปสูดอากาศข้างนอกมั้งดีกว่า โคมัตสึคิดในใจ ก่อนที่จะลุกออกไปเดินเล่นตามแนวชายหาด
ระหว่างที่โคมัตสึเดินเล่นตามชายหาดเพลิน ๆ ยามเย็นอยู่นั้น ก็เหลือบไปเห็นคนที่กำลังขึ้นจากทะเล แต่จู่ ๆ ก็หล่มลงไป
"ปะ เป็นอะไรไมครับ" โคมัตสึที่รีบวิ่งมาเพราะตกใจที่จู่ ๆ ก็หล่มลงไป
"ขะ ขอ ขออาหารหน่อย" เสียงที่ตอบกลับมานั้นแหบพร่าน และแถบจะฟังไม่รู้เรื่อง เหมือนกับว่าไม่ได้กินอะไรเลยมาเป็นเดือน และพูดซ้ำไปมาหลายรอบ
"เข้าใจแล้วครับ" โคมัตสึที่ฟังพอเข้าใจบางเล็กน้อยจึงรีบพาตัวเธอเข้าไปในโรงแรม และยังช่วยปฐมพยาบาลที่มีแผลถลอกตามตัวเต็มไปหมด แต่โคมัตสึเองก็เพิ่งสังเกตุเห็นเขาเป็นผู้หญิงที่สวยมากเลย
ผู้หญิงคนนั้นขยับตัวเล็กน้อยว่าเป็นสัญญาณว่าเธอกำลังจะตื้น แล้วหันมองรอบ ๆ ตัวเอง และก็ได้ไปสบตาเข้าพอดีกับโคมัตสึที่กำลังเอาอาหารออกมา ว้าวสวยจังเลยแฮะ โคมัตสึไม่รู้จะสันหาคำพูดไหนมาบรรยายได้เลย
"อะ จริงด้วย นี่ครับเชิญทานได้ตามสบายเลยนะครับ ยังมีเหลืออีกครับไม่ต้องเกรงใจ" โคมัตสึพูดขึ้นมาเพราะเธอมีท่าทีลังเลนิดหน่อย หลังจากที่ได้ยินดังนั้นเธอจึงเริ่มกิน
"อร่อยรึป่าวครับ" โคมัตสึถามขึ้นหลังจากที่เธอกินเสร็จ เธอแค่พยักหน้านิดหน่อยก่อนจะหันไปยิ้มให้ โคมัตสึหน้าขึ้นสีเล็กน้อยเพราะเธอยิ้มได้สวยและน่ารักมาก ๆ เลย
"ฉันชื่อ ริน นานามิ ริน ยินดีที่ได้รู้จัก^^ อ้อ ขอบคุณที่ช่วยไว้น่ะ^^" รินยิ้มหวานแต่ไม่รู้ทำไมโคมัตสึรู้สึกไม่ชอบยิ้มแบบนั้นเลย
"ครับ ผมโคมัตสึครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ^^;" เด็กหนุ่มโค้งตัวเล็กน้อยพอเป็นพิธี "เอ่อ ทำไมคุณรินถึงได้ เอ่อ..." โคมัตสึลังเลนิดหน่อยที่จะถาม เพราะไม่ควรยุ่งเรื่องส่วนตัวของคนอื่นนัก
"อ้อ แผลพวกนี่นะเหรอ ไนโตร น่ะ ดันซวยไปเจอซะได้" รินพูดไปพลางดูแผลพลาง "แล้วนี่ มัตสึจังเช็ดตัวให้เหรอ หืม มัตสึจัง"
"คะ คุณรินไปเจอไนโตรที่ไหนเหรอครับ!!!"
"หืม ที่ไหนเหรอ ใต้ทะเลนะ โชคดีน่ะที่มีระเบิดควันแบบพิเศษติดตัวไปด้วย เลยรอดมาได้เชียดชิวเลย ว่าแต่ มัตสึจังรู้จักไนโตรด้วยเหรอ"
"ครับ แล้วคุณรินรู้จักไนโตรได้ยังครับ" โคมัตสึถามกลับด้วยแววตาใคร่อยากรู้
"อยากรู้เหรอ^^" รินถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หากใครมาเห็นเธอตอนนี้คงรู้สึกขยะแขยงแน่นอน ทำเอาเด็กหนุ่มถึงกับเสียวสันหลังวาบเลย
"ครับ" โคมัตสึตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นก็จริง แต่ใครจะรู้ว่าก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายมันกลับสวนทางกลับคำพูด
"หึ ๆ ความ ลับ" หญิงสาวตอบกลับไปอย่างหยอกล้อ
"อ้าว ทำไมละครับ" โคมัตสึถามกลับด้วยท่าทีเสียดายเล็ก ๆ
"เอาล่ะ ฮึบ" หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียง แล้วถือวิสาสะเดินไปเอาเสื้อผ้าในตู้มาใส่ เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้น ที่ไม่ใช่ของใครอื่นนอกจากโคมัตสึ
"คุณรินนั่นของผมนะครับ" เด็กหนุ่มได้แต่ยืนดูเธอใส่เสื้อผ้าของตัว โชคยังดีที่ผมของเธอยาว และมีผ้าพันแผลไว้
"เอาน่า ไว้ฉันใช่คืนให้แล้วกัน^^ ไว้เจอกันใหม่ อ้อ จริงสิ" หญิงสาวหยิบผลไม้ที่อยู่ในกระเป๋าออกมาก่อนที่จะโยนมันให้โคมัตสึ "เก็บไว้ในยามจำเป็นน่ะ ถ้าไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ขับขันจริง ๆ อย่ากินเชียว เข้าใจไม"
"ทำไมล่ะครับ" เด็กหนุ่มถามกลับด้วยความสงสัย
"เข้า ใจ ไม^^"
"ขะ เข้าใจแล้วครับ" โคมัตสึตอบกลับเสียงสั่น
"ดีมาก อะ เกือบลืมอีกอย่าง อาหารอร่อยมากเลยนะ^v^"
ทันทีที่หญิงสาวพูดจบเธอก็กระโดดออกไปทางหน้า แต่หลังจากที่โคมัตสึตามไปดูก็ไม่เห็นมีใครอยู่เลย ถึงแม้ว่าจะเป็นตึกที่ไม่ได้สูงมากก็จริง แต่ก็ไม่น่าจะหายไปเร็วขนาดนี้เลยนิหนา
จบการย้อนเวลา
"แล้วหนีอะไรมาเหรอ" หญิงสาวถามขึ้นหลังจากที่เห็นว่าอีกฝ่ายเหมือนกำลังเหม่อ นึกอะไรสักอย่างอยู่
"เอ๊ะ อ๊ากกกกกก" โคมัตสึหันไปมองด้านหลังก็พบว่าตัวเองกำลังจะโดนกิน โดยลืมไปว่าถูกสัตว์ร้ายตามมาอยู่
"ชีจัง ชีจังไม่ใช่เหรอ"
"เอ๊ะ คะ คุณริน" โคมัตสึแปลกใจเล็กน้อยที่อยู่ ๆ คุณรินก็หันไปพูดกับสัตว์ร้าย
"ชีจังจริง ๆ ด้วย 555+ คิดถึงจังเลย" สัตว์ร้ายเอาแต่เลียมือของหญิงสาว ที่ดูเหมือนสัตว์เลี้ยงกำลังต้อนรับผู้เป็นนาย "พอแล้วน่า" แค่คำเดียวสัตว์ร้ายก็ปฏิบัติตาม
"คุณรินมีสัตว์เลี้ยงเป็นสัตว์ร้ายจากโลกกรูเมต์เหรอเนี้ย" โคมัตสึได้แต่อึ้งกับเหตุการณ์ที่เจอ
"จริงด้วยสิ จะแนะนำให้รู้จักนะ นี่ชีจัง สัตว์โคลนนิ้งของเปกาซัส สัตว์ในตำนาน" เด็กสาวพูดโดยไม่สนใจอาการตกใจของเด็กหนุ่มแม้แต่น้อย
"โคมัตสึ!!"
"คุณโทริโกะ!"
++++++เอาไปแค่นี้ก่อน ต้องไปแล้ว รู้สึกว่าจะมีพิมพ์บางคำนะ++++++
Rasp
ณ เกาะร้างแห่งหนึ่งในโลกกรูเมต์
"ว๊ากกกกกกกกกกกก คะ คุณ คุณโทริโกะ!!!!!!!" เชฟเด็กหนุ่มน้อยที่มีฝีมือที่อยู่ในระดับที่ยอดเยี่ยมนั้น ตะโกนว่าหวังจะให้คู่หู่ของตนได้ยิน เพราะตอนนี้ตัวเองดันมาเจอสัตว์ร้ายที่มีความยากอยู่ในระดับที่ไม่ทราบแน่ชัด
"อ้าว นั้น มัตสึจังไม่ใช่เหรอ^^"
"คุณริน ที่เจอกันตอนนั้นนี่เอง" โคมัตสึเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นผู้ที่รู้จักกันได้ไม่นานนักเมื่อวานนี้นี่เอง ไม่สิต้องบอกว่าเป็นผู้ช่วยชีวิตต่างหาก ถึงจะไม่เชิงว่าช่วยก็เถอะ แค่ทำอาหารให้เฉย ๆ เองนิ
ย้อนกลับไปเมื่อวานนี้
ณ โรงแรมสักแห่งในเมืองราชิ(มัวเอา)
"คุณโทริโกะ คราวนี้จะไปหาวัตถุดิบที่ไหนเหรอครับ" โคมัตสึถามขึ้นมาในขณะที่โทริโกะนั้นเช็คบิลอยู่ แต่เจ้าตัวกลับไม่ได้ยิน เพราะเหม่อลอย หรือว่าแกล้งก็ไม่ทราบ จนสุดท้ายโคมัตสึจึงเป็นฝ่ายเงียบบ้าง จนกระทั้งถึงห้องพัก
"โคมัตสึ เดี๋ยวฉันจะออกไปข้างนอกสักนะ แล้วก็อาจจะกลับดึกสักหน่อย" นักล่าอาหารโทริโกะพูดหลังจากที่เก็สัมภารเรียบร้อยแล้ว
"อะ ครับ ไปดีมาดีนะครับ" ยังไม่ทันที่โคมัตสึจะพูดจบดีก็ออกไปแล้ว วันนี้คุณโทริโกะเป็นอะไรไปนะ เมื่อเช้ายังอารมณ์ดีอยู่เลยแท้ ๆ เอาล่ะ ออกไปสูดอากาศข้างนอกมั้งดีกว่า โคมัตสึคิดในใจ ก่อนที่จะลุกออกไปเดินเล่นตามแนวชายหาด
ระหว่างที่โคมัตสึเดินเล่นตามชายหาดเพลิน ๆ ยามเย็นอยู่นั้น ก็เหลือบไปเห็นคนที่กำลังขึ้นจากทะเล แต่จู่ ๆ ก็หล่มลงไป
"ปะ เป็นอะไรไมครับ" โคมัตสึที่รีบวิ่งมาเพราะตกใจที่จู่ ๆ ก็หล่มลงไป
"ขะ ขอ ขออาหารหน่อย" เสียงที่ตอบกลับมานั้นแหบพร่าน และแถบจะฟังไม่รู้เรื่อง เหมือนกับว่าไม่ได้กินอะไรเลยมาเป็นเดือน และพูดซ้ำไปมาหลายรอบ
"เข้าใจแล้วครับ" โคมัตสึที่ฟังพอเข้าใจบางเล็กน้อยจึงรีบพาตัวเธอเข้าไปในโรงแรม และยังช่วยปฐมพยาบาลที่มีแผลถลอกตามตัวเต็มไปหมด แต่โคมัตสึเองก็เพิ่งสังเกตุเห็นเขาเป็นผู้หญิงที่สวยมากเลย
ผู้หญิงคนนั้นขยับตัวเล็กน้อยว่าเป็นสัญญาณว่าเธอกำลังจะตื้น แล้วหันมองรอบ ๆ ตัวเอง และก็ได้ไปสบตาเข้าพอดีกับโคมัตสึที่กำลังเอาอาหารออกมา ว้าวสวยจังเลยแฮะ โคมัตสึไม่รู้จะสันหาคำพูดไหนมาบรรยายได้เลย
"อะ จริงด้วย นี่ครับเชิญทานได้ตามสบายเลยนะครับ ยังมีเหลืออีกครับไม่ต้องเกรงใจ" โคมัตสึพูดขึ้นมาเพราะเธอมีท่าทีลังเลนิดหน่อย หลังจากที่ได้ยินดังนั้นเธอจึงเริ่มกิน
"อร่อยรึป่าวครับ" โคมัตสึถามขึ้นหลังจากที่เธอกินเสร็จ เธอแค่พยักหน้านิดหน่อยก่อนจะหันไปยิ้มให้ โคมัตสึหน้าขึ้นสีเล็กน้อยเพราะเธอยิ้มได้สวยและน่ารักมาก ๆ เลย
"ฉันชื่อ ริน นานามิ ริน ยินดีที่ได้รู้จัก^^ อ้อ ขอบคุณที่ช่วยไว้น่ะ^^" รินยิ้มหวานแต่ไม่รู้ทำไมโคมัตสึรู้สึกไม่ชอบยิ้มแบบนั้นเลย
"ครับ ผมโคมัตสึครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ^^;" เด็กหนุ่มโค้งตัวเล็กน้อยพอเป็นพิธี "เอ่อ ทำไมคุณรินถึงได้ เอ่อ..." โคมัตสึลังเลนิดหน่อยที่จะถาม เพราะไม่ควรยุ่งเรื่องส่วนตัวของคนอื่นนัก
"อ้อ แผลพวกนี่นะเหรอ ไนโตร น่ะ ดันซวยไปเจอซะได้" รินพูดไปพลางดูแผลพลาง "แล้วนี่ มัตสึจังเช็ดตัวให้เหรอ หืม มัตสึจัง"
"คะ คุณรินไปเจอไนโตรที่ไหนเหรอครับ!!!"
"หืม ที่ไหนเหรอ ใต้ทะเลนะ โชคดีน่ะที่มีระเบิดควันแบบพิเศษติดตัวไปด้วย เลยรอดมาได้เชียดชิวเลย ว่าแต่ มัตสึจังรู้จักไนโตรด้วยเหรอ"
"ครับ แล้วคุณรินรู้จักไนโตรได้ยังครับ" โคมัตสึถามกลับด้วยแววตาใคร่อยากรู้
"อยากรู้เหรอ^^" รินถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หากใครมาเห็นเธอตอนนี้คงรู้สึกขยะแขยงแน่นอน ทำเอาเด็กหนุ่มถึงกับเสียวสันหลังวาบเลย
"ครับ" โคมัตสึตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นก็จริง แต่ใครจะรู้ว่าก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายมันกลับสวนทางกลับคำพูด
"หึ ๆ ความ ลับ" หญิงสาวตอบกลับไปอย่างหยอกล้อ
"อ้าว ทำไมละครับ" โคมัตสึถามกลับด้วยท่าทีเสียดายเล็ก ๆ
"เอาล่ะ ฮึบ" หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียง แล้วถือวิสาสะเดินไปเอาเสื้อผ้าในตู้มาใส่ เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้น ที่ไม่ใช่ของใครอื่นนอกจากโคมัตสึ
"คุณรินนั่นของผมนะครับ" เด็กหนุ่มได้แต่ยืนดูเธอใส่เสื้อผ้าของตัว โชคยังดีที่ผมของเธอยาว และมีผ้าพันแผลไว้
"เอาน่า ไว้ฉันใช่คืนให้แล้วกัน^^ ไว้เจอกันใหม่ อ้อ จริงสิ" หญิงสาวหยิบผลไม้ที่อยู่ในกระเป๋าออกมาก่อนที่จะโยนมันให้โคมัตสึ "เก็บไว้ในยามจำเป็นน่ะ ถ้าไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ขับขันจริง ๆ อย่ากินเชียว เข้าใจไม"
"ทำไมล่ะครับ" เด็กหนุ่มถามกลับด้วยความสงสัย
"เข้า ใจ ไม^^"
"ขะ เข้าใจแล้วครับ" โคมัตสึตอบกลับเสียงสั่น
"ดีมาก อะ เกือบลืมอีกอย่าง อาหารอร่อยมากเลยนะ^v^"
ทันทีที่หญิงสาวพูดจบเธอก็กระโดดออกไปทางหน้า แต่หลังจากที่โคมัตสึตามไปดูก็ไม่เห็นมีใครอยู่เลย ถึงแม้ว่าจะเป็นตึกที่ไม่ได้สูงมากก็จริง แต่ก็ไม่น่าจะหายไปเร็วขนาดนี้เลยนิหนา
จบการย้อนเวลา
"แล้วหนีอะไรมาเหรอ" หญิงสาวถามขึ้นหลังจากที่เห็นว่าอีกฝ่ายเหมือนกำลังเหม่อ นึกอะไรสักอย่างอยู่
"เอ๊ะ อ๊ากกกกกก" โคมัตสึหันไปมองด้านหลังก็พบว่าตัวเองกำลังจะโดนกิน โดยลืมไปว่าถูกสัตว์ร้ายตามมาอยู่
"ชีจัง ชีจังไม่ใช่เหรอ"
"เอ๊ะ คะ คุณริน" โคมัตสึแปลกใจเล็กน้อยที่อยู่ ๆ คุณรินก็หันไปพูดกับสัตว์ร้าย
"ชีจังจริง ๆ ด้วย 555+ คิดถึงจังเลย" สัตว์ร้ายเอาแต่เลียมือของหญิงสาว ที่ดูเหมือนสัตว์เลี้ยงกำลังต้อนรับผู้เป็นนาย "พอแล้วน่า" แค่คำเดียวสัตว์ร้ายก็ปฏิบัติตาม
"คุณรินมีสัตว์เลี้ยงเป็นสัตว์ร้ายจากโลกกรูเมต์เหรอเนี้ย" โคมัตสึได้แต่อึ้งกับเหตุการณ์ที่เจอ
"จริงด้วยสิ จะแนะนำให้รู้จักนะ นี่ชีจัง สัตว์โคลนนิ้งของเปกาซัส สัตว์ในตำนาน" เด็กสาวพูดโดยไม่สนใจอาการตกใจของเด็กหนุ่มแม้แต่น้อย
"โคมัตสึ!!"
"คุณโทริโกะ!"
++++++เอาไปแค่นี้ก่อน ต้องไปแล้ว รู้สึกว่าจะมีพิมพ์บางคำนะ++++++
berry
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น