Harry Potter กับศิลาอาถรรพ์ (ฉบับเจ้าหญิงฟิวตี้)

ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 3 ฮอกวอสต์

ในที่สุดรถไฟก็เดินทางมาถึงชานชาลาของฮอกวอสต์แล้วรถไฟก็ค่อยๆจอดแล้วก็นิ่งสนิทไป แล้วเด็กๆก็คอยๆทยอยลงมาจากรถไฟ

“เอาละเด็กปี 1 ทุกคนเดินมาหาฉันส่วนปีอื่นๆไปรวมกันตรงทางเข้าได้เลย”ชายร่างสูงไว้หนวนยาวพูดขึ้น

แล้วแฮร์รี่ รอน และแมร์รี่ ก็เดินเข้ามาหา รอนทำตาโตเมื่อเห็นรูปร่างของแฮกริค ส่วนแมร์รี่ยิ้มให้ แล้วแฮร์รี่ก็ทักชายร่างยักษ์

“สวัสดีครับ แฮกริค”แฮร์รี่ทักชายร่างสูง แล้วชายที่ชื่อแฮกริดก็หันมาทางเขาแล้วพูดว่า

“ไงแฮร์รี่ เดินทางสนุกไหม”แฮกริคถาม

“ครับ สนุกมากๆเลย”แฮร์รี่พูด

“เอาละ ฉันจะนำพวกเธอทุกคนเข้าไปในโรงเรียนนะ เด็กปี 1 ทุกคนเดินตามฉันมา”แฮกริคพูด

เด็กปีหนึ่งทุกคนเดินตามแฮกริคไปจนไปถึงหนองน้ำขนาดใหญ่ มีเรือจอดอยู่ประมาณ 10 กว่าลำได้ แล้วแฮกริคก็พูดขึ้นว่า

“เรือนี้รับน้ำหนักได้เรือละ 6 คน เวลาลงค่อยๆลงกันด้วยละกันนะ”แฮกริคพูด

แฮร์รี่เดินนำไปลงเรื่องเป็นคนแรก ตามด้วยรอน แมร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ เด็กชายผมดำหน้าตาเซ่อๆคนหนึ่ง แล้วก็หญิงสาวผมดำยาวอีกคน ตอนนี้เรือแฮร์รี่เต็มแล้ว รอนเป็นคนรับหน้าที่ถือ คบไฟ แล้วเรืองก็คอยๆเคลื่อนตัวออกไป ตามด้วยเรือที่เหลือ เรือคอยๆเคลื่อนไปจนเห็นรูปร่างปราสาทใหญ่ขึ้นใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เด็กทุกคนถึงกับตกใจในความใหญ่โตของมัน รวมไปถึงแมร์รี่ด้วย

“ไม่น่าเชื่อว่ามันจะใหญ่ขนาดนี้ ที่คิดไว้ไม่ใช้ขนาดนี้เลยนะนี้”แมร์รี่พูดขึ้น

“ฉันก็เหมือนกันถึงแม้ว่า พ่อกับแม่ และพวกพี่ๆจะเล่าให้ฟัง ฉันก็ไม่คิดว่ามันใหญ่ขนาดนี้มาก่อนเลย”รอนพูด

แล้วเรือก็เคลื่อนมาถึงอีกฝั่งหนึ่ง พอเรือจอดก็ปรากฏว่ามีหญิงวัยกลางคนในชุดยาวสีเขียวเข้มยืนคอยเธออยู่ แมร์รี่เห็นก็รู้ทันที

“ศ.มิเนอร์วา มักกอนนากัล นี้หน่า”แมร์รี่พูดขึ้น

“เธอรู้จักด้วยหรอ แมร์รี่”แฮร์รี่หันไปถาม

แมร์รี่พยักหน้าแล้วก็พูดขึ้นมาว่า

“เธอเป็นอาจารย์ผู้ดูแลบ้านกริฟฟินดอร์นะ”แมร์รี่พูด

“เธอรู้ได้ไง”เฮอร์ไมโอนีถามขึ้นมา

แมร์รี่หันไปยิ้มให้เธอแล้วก็พูดไปว่า

“ฉันอ่านเจอมานะ เดียวก็รู้ว่าฉันเดาถูกไหม”แมร์รี่พูด

พอเรือจอดสนิท ศ.มักกอนนากัล ก็พูดขึ้นว่า

“ขึ้นจากเรือกันเร็วเด็กๆ เกือบจะได้เวลาคัดสรรบ้านกันแล้ว”เธอพูด

พอเด็กๆทุกคนขึ้นจากเรืองเสร็จเธอก็แนะนำตัวเธอ

“ฉันชื่อ ศ.มิเนอร์วา มักกอนนากัล เป็นอาจารย์ผู้ดูแลบ้านกริฟฟินดอร์ ฉันจะเป็นคนนำเธอไปที่ห้องโถงใหญ่เอง พวกเธอตามฉันมา”ศ.มักกอนนากัลป์พูด

ทำให้แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนีหันไปมองแมร์รี่เป็นตาเดียว แมร์รี่ยิ้มแล้วพูดว่า

“เห็นไหมฉันเดาถูกด้วย”แมร์รี่พูดพร้อมยิ้ม

แล้วพวกเขาทั้งหมดก็เดินตาม ศ. มักกอนนากัลไปติดๆ แล้วก่อนที่จะเข้าห้องโถง ศ.มักกอนนากัลก็หันมาพูดกับเด็กๆว่า

“ในนี้จะมีศาสตราจารย์มากมายรอพวกเธออยู่ แล้วรวมไปถึงพวกรุ่นพี่เธอด้วย แล้วบนเวทีจะมีหมวกคัดสรรบ้าน ฉันจะเรียกชื่อพวกเธอทีละคน ให้ขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ ฉันจะสวมหมวกแล้วหมวกจะขานว่าเธออยู่บ้านหลังไหนพอเธอได้บ้านแล้วให้เธอเดินลงไปนั่งที่โต๊ะของบ้านนั้นๆ แล้วก็ นี้ คางคกของใคร ผู้ดูแลของเราเจอมันอยู่บนรถไฟ”ศ.มักกอนนากัลพูดจบ

เนวิลล์ก็พุ่งออกไปในทันที

“ฉันหาแกอยู่ตั้งนาน”เนวิลล์พูด ทำให้เด็กทุกคนถึงกับหัวเราะขึ้นมา

“แบบนี้ละนะพวกใช่ไม่ได้”เดรโกพูดขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาแฮร์รี่

“นายคงน่าจะเลือกคบเพื่อนที่มีเกรียติเท่าเทียมกันนะพอตเตอร์”เดรโกพูด

“นายดีตายละ มาว่าคนอื่นเขาแบบนั้นนะ”รอมพูดขึ้น เดรโกหันไปหารอนแล้วพูดจาดูถูกว่า

“ก็ดีว่าตระกูลของนายก็เลยกัน วิสลีย์ ผู้ทรยศต่อสายเลือด”เดรโกพูดแล้วหันไปหาแฮร์รี่พร้อมยืนมือออกไป

“ฉันเดรโก มัลฟอย เราน่าจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้นะ พอตเตอร์”เดรโกพูด

“ฉันไม่คิดที่จะคบกับคนที่ชอบดูถูกคนอื่นหรอกนะ”แฮร์รี่พูดพร้อมปฏิเสธที่จะจับมือกับมัลฟอย ทำให้มันฟอยเสียหน้ามากๆ แล้วแมร์รี่ก็เดินเข้ามาหามัลฟอยแล้วพูดว่า

“ทำตัวดีๆหน่อยนะจ้า เดรโก” แมร์รี่พูดพร้อมยิ้มหวานให้เขาแล้วเดินไปหาแฮร์รี่ เดรโกได้หันไปมองตามแทนที่จะโกรธเขากับหน้าแดงสะนี้ แล้วรีบเดินไปหาลูกน้องทั้งสองของเขาในทันที

แล้วศ.มักกอนนากัลก็พูดขึ้นว่า

“ได้เวลาแล้วเด็กๆ เดินเป็นสองแถวตอนลึกแล้วตามครูมาละกัน”
ศ.มักกอนนากัลพูด

เด็กๆรีบทำตามในทันที แฮร์รี่ ยืนข้างๆรอน ส่วนแมร์รี่ก็ยืนข้างๆเฮอร์ไมโอนี  พอเด็กทุกคนเดินมาถึงหน้าเวที ที่มีหมวกเก่าๆวางอยู่บนเก้าอี้ แล้วอยู่ๆหมวกก็พูดขึ้นมาว่า

“ยินดีตอนรับเด็กใหม่ทุกคน”หมวกคัดสรรพูดขึ้น แล้วเริ่มขับขานเสียงเพลงเป็นบทกวีว่า

เธออาจไม่คิดว่าฉันสวย
พนันกันตัวได้ถ้าจำเป็น
เธออยากใส่หมวกกลมก็ตามใจ
เพราะฉันเป็นหมวกคัดสรรโรงเรียนนี้
อะไรเอ่ยซ่อนไว้ในหัวเธอ
สวมฉันซิแล้วจะบอกได้ทันใจ
เธออาจไปอยู่บ้านกริฟฟินดอร์
ชอบท้าทายเป็นวีรบุรุษยิ่ง
ฮัฟเฟิลพัฟอาจเป็นแห่งที่เธอไป
ยุติธรรมภักดีไม่รีรอ
พวกฉลาดไปอยู่เรเวนคลอ
อีกเรียนรู้วิชาการเป็นประจำ
หรือเธออาจไปอยู่สลิธีริน
ฉลาดโกงใช้ทุกยุทธวิธี
โอ้สวมฉันเร็วเข้าไม่ต้องกลัว
ปลอดภัยน่าอยู่ในมือที่ไม่พาล
ระวังด้วยอย่าตัดสินแต่ที่เห็น
หาหมวกเด่นเช่นฉันเป็นไม่มี
หรือหมวกใบสูงเพรียวไม่เกี่ยวนี่
และฉันดีเด่นกว่าหมวกทุกใบ
ฉันอ่านเจอเห็นตลอดปลอดโปร่งใส
ว่าบ้านไหนเธอควรไปพำนักพิง
ซึ่งเป็นหอของผู้กล้าหัวใจสิงห์
นี่คือสิ่งสัญลักษณ์กริฟฟินดอร์
บ้านนี้ไว้คนทนไม่ย่อท้อ
ไม่สอพลอไม่เกี่ยงงานวานก็ทำ
บ้านนี้ขอคนเก่งพูดขันขำ
สิ่งสำคัญคือต้องมีความรู้ดี
ซึ่งเป็นถิ่นพบมิตรแท้ชีวิตนี่
ให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ใจต้องการ
ไม่ต้องมัวทำประสาทใจอาจหาญ
เขาเรียกขานฉันหมวกคิดพินิจใจ

 

พอหมวกร้องจบทั้งห้องก็พากันตบมือ แล้วเสียงเคาะแก้วก็ดังขึ้น แล้วอาจารย์ที่นั่งอยู่ตรงกลางของโต๊ะที่พวกอาจารย์นั่งอยู่ก็ลุกขึ้น ทำเด็กทั้งห้องเงียบลงในทันที

“ยินดีตอนรับเด็กใหม่ทุกคนเข้าสู่โรงเรียนพ่อมดแม่มด ฮอกวอสต์ ฉันชื่อ อัมบัส ดัมเบิลดอร์ อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียน ฮอกวอสต์ แห่งงนี้ ขอให้พวกเธอมีความสุขในการศึกษาที่นี้ และพยายามให้มากที่สุดเท่าที่พวกเธอทำได้ก็แล้วกันนะ”ศ.ดัมเบิลดอร์พูดจบก็นั่งลงเหมือนเดิม แล้วศ.มักกอนนากัลยกหมวกขึ้นก็พูดขึ้นมาว่า

“ได้เวลาแล้ว คนแรก เฮอร์ไมโอนี เกรนเจอร์”เธอเรียก

เฮอร์ไมโอนี้ถึงกับสะดุ้งแล้วก็เดินขึ้นไปด้วยสีหน้าหวาดๆ แล้วเธอก็นั่งลงบนเก้าอี้แล้วศ.มักกอนนากัลก้เอาหมวกสวมให้เธอ แล้วหมวกก็ตระโกนออกมาในทันทีว่า

“กริฟฟินดอร์” เฮอร์ไมโอนีทำหน้าตาดีใจในทันที พอมักกอนนากัลเอาหมวกออกเธอรีบวิ่งไปนั่งที่โต๊ะ

กริฟฟินดอร์ในทันที

“คนแต่ไป เดรโก มัลฟอย”มักกอนนากัลพูด เดรโกเดินขึ้นไปด้วยใบหน้าที่ดูหวาดๆเล็กน้อย พอเขาขึ้นไปนั่งที่เก้าอี้พอมักกอนนากัลเอาหมวกส่วมให้ยังไม่ลงไปบนศีรษะดี หมวกก็ตระโกนออกมาว่า

“สลิธิริน”มัลฟอยยิ้มออกมาอย่างดีใจในทันที

“สริธิรินไม่น่าอยู่เอาสะเลย”รอนพูด

“ทำไมหรอ”แฮร์รี่ถาม

“ก็เป็นแต่บ้านที่มีแต่พวกตัวร้ายอยู่กันนะสิแฮร์รี่”แมร์รี่พูด

ทำให้แฮร์รี่พยักหน้าเข้าใจในทันที แล้วมักกอนนากัลป์ก็ตระโกนเรียกชื่อ

“โรนัน วิสลีย์” รอนได้ยินก็ทำหน้าตาหวาดๆไม่แพ้กับเฮอร์ไมโอนี แล้วเขาก็เดินขึ้นไปที่เก้าอี้แล้วนั่งลง แล้วมักกอนนากัลก็เอาหมวกสวนให้เข้าในทันที พอสวนหมวกหมวกก็พูดขึ้นในทันที

“อ้า...วิสลีย์อีกคนหนึ่งแล้วหรือนี้ ฉันจะทำยังไงกับเธอดี งันก็ กริฟฟินดอร์”รอนทำหน้าตาโล่งอกแล้วยิ้มออกมาในทันแล้ว พอมักกอนนากัลเอาหมวกออกเขารีบวิ่งไปนั่งที่โต๊ะทันที

“คนต่อไป ซูซาน โบนร์”สาวน้อยผมยาวสีดำเดินขึ้นไปบนเวทีด้วยหน้าแต่หวาดๆไม่แพ้กัน แล้วแฮร์รี่ก็มองไล่จนไปปะทะกับสายตาของอาจารย์คนหนึ่งทำให้แผลเขาเจ็บขึ้นมาในทันที เขารีบเอามือจับไปที่แผลเป็น แมร์รี่เห็นก็ถามขึ้นว่า

“เป็นอะไรไปหรอแฮร์รี่ เธอเจ็บแผลหรือ”แมร์รี่ถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันไม่เป็นอะไร”แฮร์รี่ตอบเธอ

แล้วสาวน้อยที่ชื่อ ซูซาน โบนร์ ก็ได้ไปอยู่ เรเวนครอ แล้วมักกอนนากัลก็ขานที่ทำให้ทุกคนในห้องต้องหันมาสนใจ

“แฮร์รี่ พอตเตอร์”พอเธอขานชื่อนี้ทำให้ทั้งห้องต่างเต็มไปด้วยเสียงฮีฮา พอแฮร์รี่เดินขึ้นไปบนเวที ทุกคนในห้องต่างพากันจ้องมาที่เขารวมไปถึงอาจารย์ทุกท่านด้วย แล้วแฮร์รี่ก็เดินมานั่งที่เก้าอี้แล้วมักกอนนากัวก็เอาหมวกวางที่ศีรษะของเขาแล้วหมวกก็พูดขึ้นว่า

“อ้า....ยากจัง มีพรสวรรค์แบบสุดๆ”หมวกพูด

“ไม่เอา สลิธิริน ไม่ ไม่เอาสลิธิริน”แฮร์รี่พุดเบาๆกับหมวก

“ไม่เอาสลิธิรินยังงันหรอ เธอมีหัวสมองคิดเองได้งันหรือไง”หมวกพูด

“ไม่เอา สลิธิริน ไม่เอา”แฮร์รี่ยังพูดย้ำกับหมวก

“ไม่เอาสลิธิริน งันก็ กริฟฟินดอร์”หมวกตะโกนทำให้เด็กที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ต่างพากันดีใจรวมไปถึงแฮร์รี่ด้วย พอมักกอนนากัลเอาหมวกออกแอร์รี่ก็รีบวิ่งไปหารอนในทันที พอเขาหันไปหาโต๊ะอาจารย์ ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ยกแก้วน้ำให้เขาในการแสดงความยินดี

“ต่อไปก็เหลือแต่แมร์รี่สินะ มาดูกันว่าเธอจะได้อยู่กับเราไหม”รอนพูด

แฮร์รี่พยักหน้าแล้วหันไปมองเพื่อนสาวของเขา ไม่ใช่แค่พวกแฮร์รี่เท่านั้นที่ลุ้น รวมไปถึงใครบางก็นั่งลุ้นเธอจนตัวเกรงเช่นกัน นั้นก็คือ เดรโก มัลฟอยนั้นเอง เขาอธิฐานอยากให้เธอมาอยู่ สลิธิรินกับเขา แต่ด้วยนิสัยของเธอ เธอไม่น่าที่จะมาอยู่ สลิธิรินแน่ๆ แต่เขาก็แอบหวังไม่ได้เช่นกัน

“เอาละวะ เหลือแต่เราแล้วอะสิทีนี้ ไม่รู้อนาคตตัวเองสะด้วย ถ้าไม่ได้กริฟฟินดอร์ละแย่แน่ๆ แม่เจ้าตื่นเต้นจะแย่อยู่แล้วนี้ เรารู้ของคนอื่นเขาหมด แต่ดันไม่รู้ของตัวเองโอ้ย...ชีวิตฉัน”เธอคิดในใจแล้วสักพัก

มักกอนนากัลก็เรียกชื่อเธอ

“แมร์รี่ วอตเตอร์”เธอสะดุ้งในทันที ทำหน้าทั้งตื่นเต้นทั้งกลัวๆเลยทีเดียว

“ไม่เคยตื่นเต้นอะไรเท่านี้ในชีวิตมาก่อนเลย”เธอคิดแล้วเดินขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ แล้วมักกอนนากัลเอาหมวกวางลงบนศีรษะเธอ หมวกก็พูดขึ้นว่า

“อะไรกันนี้ อะไรกันนี้ อยู่มาหลายพันปีไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน”หมวกพูดอย่างตกใจ

แมร์รี่หลับตาแล้วทำสีหน้ากลัวๆในทันที

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ฉันคนนี้ เป็นหมวกของพ่อมดแม่มด ที่มีชื่อเสียงแท้ๆ แต่ทำไมฉันถึงจัดเธอให้ไปอยู่ที่บ้านไหมไม่ได้เลยละ ความสามารถมากมาย ความรู้ที่รู้ลึกและรู้ไปสะทุกอย่าง ความกล้าหาญที่ไม่เคยมี ความคิดที่ลึกลับ เด็กที่เคยสวมฉันทุกคนฉันคัดสรรให้ไปอยู่บ้านต่างๆอย่างง่ายด้าย แต่เธอไม่เลย”หมวกพูด ทำให้ทั้งห้องจ้องมาที่เธอ แมร์รี่เริ่มหายกลัวละ เธอก็เลยตัดสินใจพูดว่า

“เอาง่ายๆเลยนะค่ะ คุณหมวกเจ้าขา ถ้าคุณคัดสรรฉันไม่ได้ งันฉันขออยู่กริฟฟินดอร์ก็แล้วกันนะ”เธอพูดกระซิบกับหมวก

“เอาแบบนั้นก็ได้ กริฟฟินดอร์”หมวกตระโกนออกไป แมร์รี่ถอนหายใจอย่างโล่งออกในทันที รวมไปถึงรอนกับแฮร์รี่ด้วย เฮอร์ไมโอนี่ก็รู้สึกดีใจเช่นกัน เดรโกถึงจะทำหน้าผิดหวังเล็กน้อยก็ตาม แต่เขาก็ต้องยอมรับว่าเธอเหมาะกับกริฟฟินดอร์จริงๆ พอมักกอนนากัลเอาหมวกออกแมร์รี่ก็รีบวิ่งมาหาแฮร์รี่กับรอนในทันที ทั้งสองยิ้มให้เธอ แล้วเธอก็เดินไปนั่งข้างๆเฮอร์ไมโอนี่

“ดีใจจังที่ได้อยู่บ้านเดียวกัน ฉันกลัวแทบแย่ว่าจะไม่ได้อยู่กับพวกเธอ”แมร์รี่พูด

“พวกฉันเองก็เหมือนกันนะ ดีใจมากๆเลย”รอนพูดพร้อมยิ้มให้เธอ แฮร์รี่ก็ยิ้มอย่างดีใจให้เธอเช่นกัน แล้วแมร์รี่ก็หันไปยิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่ก็ยิ้มให้เธอเช่นกัน

แล้วในที่สุดการคัดสรรก็จบลงด้วยดี แล้วศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ก็ลุกขึ้นแล้วพูดว่า

“ลงมือทานกันได้แล้ว”ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์พูด

แล้วเด็กทุกคนก็ลงมือทานกันอย่างเอร็ดอร่อย

*-------------------------------------------------------------*
จบไปอีตอนแล้วนะค่ะ

เฮ้ย....เหนือยจัง ฟิวตี้ ต้องกลับไปดูแฮร์รี่ภาค 1 ใหม่เลยนะค่ะเนีย ถึงแต่ออกมาได้แบบนี้เนีย

เพราะดันลืมไปแล้วสะงั้น แม่เจ้า อิอิอิ

ยังไงก็อย่าลืมติดตามตอนต่อไปของ ฟิวตี้นะค่ะ

เม้มเป็นกำลังใจให้นักแต่งนิยายมือสมัครเล่นคนนี้ด้วยนะค่ะ

เม้มที่ละนิด จิตแจ่มใส่นะค่ะ อิอิอิอิ

พอเข้ามาอ่านเองพบคำผิดเยอะมาเลยเข้ามาแก้ เซ็งจริงๆเลย