คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : บทที่ 8 การแข่งขันควิกดิช ระหว่างบ้านกริฟฟินดอร์กับบ้านสลิธิริน
ในเช้าวันที่อากาศแจ่มใสวันนี้คงเป็นวันที่เริ่นต้นของสิ่งดีๆ แมร์รี่ วอตเตอร์ ผู้ตื่นสายกับตื่นขึ้นมาแต่เช้า ด้วยใบหน้าที่สดใส แต่ที่ไหนได้ ตอนนี้อากาศที่นี้ย่างเข้าฤดูหนาวอันแสนเย็น
“หนาวจัง หนาวกว่าที่ภาคเหนือบ้านเราอีกนะเนีย”แมร์รี่พูดพร้อมเอามือกอดอกแล้วเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าต่างห้องนอน
“อีกไม่นานหิมะสีขาวๆก็จะตกแล้วสินะ อดใจที่จะเห็นมันไม่ได้จริงๆ อยากลองสัมผัสมันจริงๆ ว่ามันจะรู้สึกยังไง หิมะเจ้าขา ตกลงมาเยอะๆเลยนะเจ้าค่ะ แมร์รี่คนนี้ อยากสัมผัสท่านเหลือเกิน”แมร์รี่คิดพร้อมทำหน้าตาเหม่อลอยออกไปนอกหน้าตา
“แมร์รี่ กำลังมองอะไรอยู่”เสียงที่งวงเงียงถามขึ้น
แมร์รี่หันไปมองก็พบว่า เฮอร์ไมโอนี่ตื่นแล้ว แมร์รี่ยิ้มให้แล้วพูดว่า
“กำลังรอหิมะแรกของปีนี้อยู่จ้า”แมร์รี่พูด
“มันหนาวจะตายไป ถึงหน้าหนาวที่ไรหนาวทุกทีฉันไม่ชอบเลย”เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมลุกขึ้นนั่ง
“แต่ฤดูหนาวเป็นฤดูที่แสนสวยงามนะฉันว่า ทุกอย่างเต็มไปด้วยสีขาว ทั้งสนามหญ้าและทุ่งหญ้าต่างถูกหิมะที่เป็นสีขาวกบทับจนไม่เห็นสีเขียวของทุ่งหญ้า สวยจะตายไป ยิ่งวันคริสมาสยิ่งสวย ต้นสนถูกประดับไปด้วยหลอดไฟสีสันสวยงาม มีขนม คุกกี้ให้กินมากมาย อยากให้ถึงไวๆจังเลยวันคริสมาส”แมร์รี่พูดด้วยใบหน้าที่เพ้อฝัน
“อย่าหวังอะไรให้มากนักนะ จริงด้วยวันนี้บ้านกริฟฟินดอร์กับบ้านสลิธิริน แข่งควิชดิกกันนี้หน่า”เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นอย่างตื่นเต้น
“ใช่แล้ว แต่วางใจได้เลยยังไงกริฟฟินดอรืของเราก็ต้องชนะอยู่แล้ว”แมร์รี่พูดขึ้น
“เธอมั้นใจจังเลยนะแมร์รี่”เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้น
แมร์รี่หันไปยิ้มให้เธอ แล้วพูดขึ้นว่า
“ฉันมั้นใจยิ่งกว่ามั้นใจเสียอีกเฮอร์ไมโอนี่ นายมัลฟอยนั้นเตรียมตัวรับความพายแพ้จากฉันได้เลย”แมร์รี่พูดขึ้นแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง
*-------------------------------------------------------*
20% ก่อนนะค่ะ ช่วงนี้ฟิวตี้งานเยอะ
กำลังจะอวกแตกตายเพราะงานอะค่ะ
มาต่อ อีก 80% นะค่ะ
*------------------------------------------------------------*
แล้วเวลานั้นก็มาถึงแห่งความสนุกแห่งปี ควิชดิก แมร์รี่กำลังเดินไปที่อัศจรรย์ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เธอไม่ได้เดินไปพร้อมรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ เพราะเธอดันกินอาหารเที่ยงช้านั้นเอง แต่เธอก็ไม่มีความกังวนเลยแม้แต่น้อย เพราะเธอรู้ว่ายังไงกริฟฟินดอร์ก็ต้องชนะ แล้วเธอก็ชนะพนันมัลฟอย 100%
“สบายใจจริงๆ”แมร์รี่พูดกับตัวเอง
“สบายใจเรื่องอะไรงันหรือแมร์รี่”เสียงที่ดังมาจากด้านซ้ายมือพูดขึ้น แมร์รี่หันไปแล้วก็ยิ้มหวานๆให้แล้วพูดว่า
“สบายใจ เพราะฉันจะชนะพนันนาย แล้วนายก็จะไม่ได้มายุ่งกับชีวิตฉันอีกยังไงละมัลฟอย”แมร์รี่พูด
เดรโกเดินเข้ามาหาเธอแล้วพูดว่า
“ไม่มีวัน แมร์รี่ ยังไงสลิธิริน ก็ต้องชนะไม่ว่าด้วยวิธีไหนก็ตาม”เดรโกพูด
“เอาไวดูกัน ก็แล้วกันนะมัลฟอย แล้วนายอย่ามาร้องให้เสียใจทีหลังก็แล้วกันนะ”แมร์รี่พูดพร้อมยิ้มให้
“ไม่ว่านายจะเอาอะไรไปฟาดหัวพวกนักกีฬาก็เสียเปล่า เพราะยังไงกริฟฟินดอร์ก็ต้องชนะ แถมแฮร์รี่ยังจับลูกสนิฟสีทองได้อีกด้วย”แมร์รี่พูดเสริมด้วยความมั่นใจเต็มร้อย
เดรโกได้ยินก็ถึงกับกัดฟันดังกรอบๆ
“ทำไมเธอถึงเชื่อมั่นในเจ้าพอตเตอร์มันมากนัก การเชื่อมั่นมาก พอผิดหวังแล้วมันจะทำให้เธอเจ็บ แล้วคอยดูการที่เธอเชื่อใจพอตเตอร์มากจนเกินไป เธอจะต้องพายแพ้ให้แก่ฉัน แมร์รี่”เดรโกพูดแต่ในใจเขากับโกรธจนแทบอยากระบาย
“ขอบใจที่เตือนด้วยความหวังดีนะ มัลฟอย แต่การที่ฉันเชื่อมั่น เพราะแฮร์รี่คือแฮร์รี่ ถึงแม้ว่าแฮร์รี่จะชนะหรือแพ้ แฮร์รี่ก็ยังเป็นแฮร์รี่ ฉันไม่กลัวว่าแฮร์รี่จะแพ้ ถ้าแฮร์รี่แพ้นายชนะพนันฉัน ฉันก็ไม่กลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับฉัน ขอบอกไว้ ณ. ที่แห่งนี้ ฉันแมร์รี่ วอตเตอร์ เชื่อมั่นใจตัวของ แฮร์รี่ พอตเตอร์”แมร์รี่พูดขึ้นแล้วหันเดินตรงไปที่อัศจรรย์ เดรโกได้ยินก็ถึงกับกำหมัดแน่นพร้อมต่อยอย่างแรงไปที่กำแพง
“แมร์รี่...แมร์รี่ เธอเป็นของฉัน ไม่มีวันที่ฉันจะยอมยกเธอให้กับใครหน้าไหนเด็จขาด ถ้าเธอเชื่อมั่นใจตัวพอตเตอร์มันมากนัก จำเอาไว้ให้ดีๆ ฉันคนนี้จะขยี่ เจ้าพอตเตอร์นั้นให้เลอะ ฉันจะไม่ปล่อยมันเอาไว้เด็จขาด”เดรโกพูดเบาๆกับตัวเองพร้อมมองไปทางที่แมร์รี่เดิน แล้วเขาก็เดินตรงไปที่อัศจรรย์ของสลิธิริน
ไปทางแมร์รี่ตอนนี้แมร์รี่เดินขึ้นไปบนอัศจรรย์เรียบร้อยแล้ว แล้วเธอก็เดินแซกตรงไปหาเฮอร์ไมโอนี่กับรอน แล้วเธอก็ถามขึ้นว่า
“คะแนนเป็นยังไงบาง เฮอร์ไมโอนี่”แมร์รี่ถาม
เฮอร์ไมโอนี่หันไปหาแล้วพูดขึ้นว่า
“เธอไปไหนมาแมร์รี่ทำไมพึงมา”เฮอร์ไมโอนี่ถาม
แมร์รี่ยักไหล่แล้วพูดขึ้นว่า
“มีเรื่องระหว่างทางนะ แล้วคะแนนเป็นยังไงบาง”แมร์รี่ถามย้ำ
“กริฟฟินดอร์นำ2-0 นะ แบบนี้ชนะใส่ๆแน่ๆ”เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น
แมร์รี่ได้ยินก้หันกลับไปมองที่สนาม ขณะนี้กริฟฟินดอร์ยังเป็นต่ออยู่จริงๆ
(ในนามของ ฟิวตี้ เพื่อนๆคงจะรู้แล้วนะค่ะว่ามันต้องเป็นยังไง ฟิวตี้ของไปเขียนบทที่เสริมเอาดีกว่านะค่ะ ถ้าให้บรรยายฟิวตี้จำชื่อตัวละครที่รวมแข่งควิชดิกทั้งหมดไม่ได้ ขออภัยด้วยนะค่ะ)
ตอนนี้พอแข่งไปเรื่อยๆผู้เล่นของกริฟฟินดอร์ก็โดนทำร้ายบาดเจ็บไป 2 คน และคะแนนของสลิธิรินก็ตามมาเป็น 2-2 แล้ว
แล้วดูเหมือนว่าแฮร์รี่มองเห็นลูกสนิฟสีทองแล้ว
“เราต้องจับลูกนี้สินะ ถ้าเราจับไม่ได้แมร์รี่แย่แน่ๆ เพื่อแมร์รี่”แฮร์รี่คิดแล้วก็พุ่งตรงไปหาลูกสนิฟสีทอง ก่อนที่จะได้ทะยานออกไปอยู่ๆไม้กวาดก็เกิดอาการผิดปกติขึ้นมา รอนที่ส่องกล้องส่องทางไกลดูอยู่ก็พูดขึ้นว่า
“ไม้กวาดของแฮร์รี่ผิดปกติ”รอนพูดขึ้น
แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ดึงกล้องมาแล้วส่องไปที่นั่งของพวกศาสตราจานย์ แล้วพูดขึ้นว่า
“สเนปกำลังรายมนตร์ใส่ไม้กวาดของแฮร์รี่”เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น แล้วเธอก็รีบวิ่งออกไป แมร์รี่หันไปมองเธอจะห้ามก็ห้ามไม่ทัน แต่ถ้าไม่ห้ามไม้กวาดของแฮร์รี่ก็จะไม่หยุดอาราวาท และเจ้าคนที่เธอก็รู้ว่าใครคนนั้น ก็ต้องไม่หยุดรายมนตร์สาปไม้กวาดแฮร์รี่แน่ๆ แมร์รี่เลยได้แต่มองไปที่แฮร์รี่ด้วยสายตาที่เป็นห่วง แล้วสักพักไม้กวาดของแฮร์รี่ก็หยุด แล้วแฮร์รี่ก็ปีนขึ้นไปบนไม้กวาด แล้วเริ่มทะยานออกไปตามล่าลูกสนิฟสีทองอีกครั้ง แมร์รี่กับรอนถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วในที่สุดแฮร์รี่ก็คว้าลูกสนิฟสีทองได้ (ในท่าที่เพื่อนๆก็รู้) ทำให้บ้านกริฟฟินดอร์ชนะ ทุกคนในบ้านกริฟฟินดอร์ต่างพากันหัวเราะและส่งโหร้องอย่างดีใจ แล้วแฮร์รี่ก็ขี่ไม้กวาดพุ่งตรงขึ้นมาบนอัศจรรย์แล้วมาหยุดตรงหน้าแมร์รี่ ทำให้แมร์รี่กับรอนถึงกับตกใจ
“สำหรับเธอนะ แมร์รี่”แฮร์รี่พูดขึ้นพร้อมยืนลูกสนิฟสีทองให้ แมร์รี่ยิ้มให้แล้วพูดว่า
“ขอบใจมากจ้า”แมร์รี่พูดพร้อมเอื้อมมือไปจับที่ลูกสนิฟสีทอง ทำให้ทุกคนในบ้านพากันโหร้องแบบแซวๆ แต่มีใครบางคนที่เห็นเหตุการณ์ทำหน้าไม่พอใจขึ้นมาในทันที เขาแทบอยากจะกระโจนจากที่นั่งไปคว้าคอเสื้อของแฮร์รี่มาต่อย ไม่ใช่แค่เขาก็ยังมีอีกคนที่ทำหน้าเศร้าๆพร้อมถอนหายใจกับภาพที่เห็น แฝดอีกคนก็คอยๆลอยเข้ามาหาข้างๆแล้วพูดว่า
“ตัดใจสะเถอะ เห้นแบบนี้แล้วอะ”จอร์จพูด
เฟร็จหันไปมองแฝดของตนแล้วก็ถอนหายใจอีกที แล้วการแข่งขันควิชดิกก็จบลงเพราะเรื่องของแมร์รี่กับแฮร์รี่ก็แพ่กระจายอย่างรวดเร็ว
“ข่าวนิไวจริงๆเลยนะ”แฮร์รี่พูด
“ก็เพราะใครละ นายทำไม่ใช่หรอแฮร์รี่”แมร์รี่พูดขึ้นขณะที่กำลังตัดสเต็กเนื้อ
“ขอโทษที..ขอโทษทีนะ ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้นะ”แฮร์รี่พูดพร้อมหัวเราะแห้งๆ
แมร์รี่ถอนหายใจ รอนที่นั่งอยู่ข้างๆแฮร์รี่ก็พูดขึ้นว่า
“แมร์รี่เธอชนะพนันกับมัลฟอย แล้วมัลฟอยละว่ายังไง”รอนถามขึ้น
ทำให้แมร์รี่เงยหน้ามามองรอนแล้วพูดว่า
“จากตอนนั้นถึงตอนนี้ ฉันยังไม่เห็นมัลฟอยเลยรอน ถ้าจะเห็นก็ในห้องเรียน แต่มัลฟอยจะเข้ามาตอนอาจารย์เข้ามาพอดี พอเลิกปุบก็หายไปปับเลยอะ เลยยังไม่ได้คุยอะไรเรื่องนี้เลย”แมร์รี่พูดขึ้น
“สงสัยคงกลัวเลยไม่กล้าสู้หน้ามั้ง”เฮอรืไมโอนี่พูด
แมร์รี่ยักไหล่อย่างไม่สนใจ
“ฉันไม่สนใจอยู่แล้ว แบบนี้สิดีชีวิตฉันจะได้สงบ”แมร์รี่พูดขึ้นแล้วลงมือกินต่อไปอย่างอารมณ์ดี
แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็พูดขึ้นว่า
“พวกเราไปหาแฮกริดกันไหม”เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ไปหาเรื่องอะไรงันหรอเฮอร์ไมโอนี่”รอนถาม
เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองรอนด้วยสายตาดุแล้วพูดว่า
“ก็เรื่องที่สเนปรายมนตร์ใส่ไม้กวาดแฮร์รี่ไง”เฮอร์ไมโอนี่พูด
แฮร์รี่กับรอนพยักหน้า ส่วนแมร์รี่ก็ก้มหน้ากินของเธอ แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็หันไปหาแมร์รี่แล้วพูดว่า
“เธอจะไปกับพวกเราไหมแมร์รี่”เฮอร์ไมโอนี่ถาม แมร์รี่สายหน้าพร้อมสูดเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปาก
“งันแล้วเจอกันในห้องนั่งเล่นรวมนะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมลุกขึ้น แมร์รี่ทำมือเป็นรูป O.K. แล้วทั้งสามก็เดินออกไป แล้วพอทั้งสามออกไป แมร์รี่ก็เริ่มถอนหายใจ แล้วเอาซ้อมจิ้มสปาเก็ตตี้เล่นแล้วเอามือซ้ายเท้าคาง
“เรื่องนั้นกำลังจะมาถึงในอีกไม่นานแล้วสินะ”แมร์รี่พูดขึ้นแล้วเธอก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องโถงแล้วเดินตรงไปที่บันไดเวียน แล้วจู่ๆก็มีมือๆหนึ่งโผ่ออกมาจากมุมทางเดินคว้าเข้าที่ข้อมือของเธอแล้วดึงเธออย่างแรงเข้าไปแล้วผักเธอให้ไปชนกับกำแพงแล้วใช้มือสองข้างดันไปที่กำแพง แมร์รี่หันขึ้นไปมองก็พบกับใบหน้าที่แสนจะคุ้นเคยและเป็นใบหน้าของคนที่เธอไม่ชอบที่สุดในเวลานี้ ใบหน้านั้นจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ดุร้าย ทั้งๆที่เธอไม่เคยคิดกลัวเจ้าของดวงตานี้เลยแม้แต่น้อย แต่ในตอนนี้เธอกับหัวใจเต้นแรงด้วยความหวาดกลัวดวงตารวมไปถึงเจ้าของของมันยิ่งนัก
“ปะ...ปล่อยฉันเดียวนี้มัลฟอย”เธอพูดด้วยเสียงอันสั่น
“ไม่”เสียงก็ตอบกับมาชั่งเป็นเสียงที่ดุและไม่มีแกมหยอกล้อเหมือนที่ผ่านมา
“ฉันชนะพนันแล้วนะมัลฟอย นายจะผิดสัญญาหรือไง”แมร์รี่พูดแต่เธอก็ไม่กล้าที่จะสบตาของเดกโกโดยตรง
“มันไม่มีอีกแล้ว การพนันสำหรับเรา”เดรโกพูด
แมร์รี่ถึงกับทำตาโตแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองเดรโกแล้วพูดว่า
“นายขี้โกงนิ นายมันไม่ใช้ลูกผู้ชาย นายมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย”แมร์รี่พูดขึ้นในขณะที่พยามยามหาหนทางหนีออกจากสถานการณ์ที่ไม่คอยจะดีอยู่ในตอนนี้
“ใช่สิ...ใครมันจะไปดีเท่าพ่อพอตเตอร์แสนรักของเธอละ”เดรโกพูด แมร์รี่ถึงกับทำตาโต
“นายว่าอะไรนะมัลฟอย”แมร์รี่ถามขึ้น
“ใครๆก็เห็น เรื่องวันนี้เจ้าพอตเตอร์จับลูกสนิฟสีทองเพื่อเธอ”เดรโกพูดด้วยเสียงอันดุร้าย
“ไม่จริงสักหน่อย แฮร์รี่ทำไปก็เพราะต้องการให้บ้านขนะตังหาก ไม่ใช่เพราะฉัน”แมร์รี่พูด
“มันจะไม่จริงได้ไง เจ้าพอตเตอร์นั้นก็รู้ถึงเรื่องการพนันของฉันและเธอ มันพยายามไล่จับลูกสนิฟจนตกจากไม้กวาด
ก็เพราะต้องการให้เธอชนะฉัน มันทำเพื่อเธอขนาดนี้ทำไมฉันจะไม่รู้”เดรโกพูด
แมร์รี่ทำตาโตแล้วพูดไปว่า
“นายบ้าไปแล้วมัลฟอย ปล่อยฉันเดียวนี้นะ”แมร์รี่พูดพร้อมดิ้นไปมา
“ไม่...เธอต้องเป็นของฉันคนเดียว แมร์รี่”เดรโกพูดพร้อมรวบตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอดของเขา แล้วเขาก็ประกบริมฝีปากของเขาเข้ากับของเธอ พร้อมสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากขอเธอ แมร์รี่ถึงกับตกใจแล้วพยายามดิ้นให้หลุด เดรโกเลยใช้มืออีกข้าลั้งท้ายทอยของเธอเอาไว้
“หวานเหลือเกิน หวานจนหยุดไม่ได้ ริมฝีปากก็นุ่มเหลือเกิน นุ่มเสียจนไม่อยากที่จะละริมฝีปากออก”เดรโกคิด แล้วการจูบก็ทวีคูณความรุนแรงเข้าไปอีก และแล้วเขาก็ต้องถอดปากออกอยากจำใจเพราะเขารู้สึกว่าแมร์รี่กำลังจะขาดอากาศหายใจ เขาต้องประคองตัวเธอเอาไวเพื่อไม่ให้ร่างของเธอล่วงลงไปกองกับพื้น เดรโกมองไปที่ใบหน้าของแมร์รี่ตอนนี้ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา เขาถึงกับตกใจ เดรโกกำลังจะเอามือไปเช็ดน้ำตาให้แมร์รี่ แต่ก็ต้องโดนมือของแมร์รี่ปัดออกอย่างรุนแรง แล้วเธอก็หยุดออกจากอ้อมแขนของมัลฟอย แล้วตบหน้ามัลฟอยอย่างแรงแล้วพูดว่า
“ฉันเกลียดนาย ฉันจะไม่มีวันให้อภัยนาย ฉันเกลียดนาย เดรโก มัลฟอย นายจงจำเอาไว้ ฉัน แมร์รี่ วอตเตอร์ จะเกลียดนายไปตลอดชีวิตของฉัน”แมร์รี่พูดแล้ววิ่งหายไปพร้อมน้ำตา
เดรโกได้ยินถึงกับขาไม่มีเรียวแรงซุดลงไปกองกับพื้น ดวงตาเหม่อลอยจ้องมองไปทางที่แมร์รี่วิ่งไป น้ำตาคอยๆไหลลงมา ตอนนี้หัวใจของเขาทรมานเจ็บจนแทบจะแตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
“แมร์รี่ ฉันรักเธอ ฉันขอโทษ ฉันรักเธอ ฉันหยุดตัวเองไม่ได้ ฉันขอโทษ ฉันทำอะไรลงไป ฉันทำอะไรลงไป ฉันทำร้ายคนที่ฉันรักมากที่สุด เธอเกลียดฉัน แค่ได้ยินคำนี้ใจฉันแทบจะแตกสลาย แมร์รี่ แมร์รี่”เดรโกพูดพร้อมก้มหน้าลงพื้นพร้อมร้องให้ออกมาอย่างหยุดไม่อยู่
เอามาลงแล้วนะค่ะ
ขอโทษทีหายไปนานค่ะ
ความคิดเห็น