คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 7 วิชาเวทมนตร์คาถากับโทรลล์ในห้องน้ำหญิง 100%
เช้าวันต่อมาวันนี้แฮร์รี่ได้ออกได้ที่ลานกว้างๆข้างๆปราสาทกับ โอลิเวอร์ วู้ด เพื่อเรียนรู้เกี่ยวกับการเล่นควิซดิก เขาใช้เวลาเรียนรู้ควิซดิกอยู่ครี่งวัน ไม่รู้ว่ามันยากตรงไหนนะถึงใช้เวลาเรียนรู้ตั้งครึ่งวัน วันนี้พวกเราปีหนึ่งไม่มีเรียนช่วงเช้าค่ะ ฉันเลยตื่นสายตามนิสัยเดิมของฉันที่ติดมาจากโลกของฉันค่ะ คือแบบว่า พอฉันรู้ว่าวันไหนไม่มีเรียน หรือมีเรียนช่วงบ่าย ช่วงเช้าๆให้ตายก็ไม่ตื่นค่ะ ไม่ว่าใครมาปลุกก็ตาม เฮอร์ไมโอนี่มาปลุกฉันสองเที่ยวจนต้องถอดใจไป ตอนนี้ฉันกำลังมีความสุขอยู่กับการนอน นอน แล้วก็ นอน อิอิ
“แมร์รี่ตื่นได้แล้ว 11 โมงแล้วนะ เรามีเรียนตอนบ่ายกันนะ แต่งตัวแล้วลงไปกินข้าวได้แล้ว”เฮอร์ไมโอนี่ขึ้นมาปลุกฉันอีกครั้ง ครั้งนี้ฉันยมลุกแต่โดนดี
“ฉันให้เวลาเธอ 30 นาที แมร์รี่ในการแต่งตัวของเธอ เพราะฉันรู้ว่าเธอต้องอาบน้ำก่อนเสมอ เร็วๆเข้าละ ฉันรออยู่ข้างล่างนะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วเดินลงไปข้างล่าง
แมร์รี่ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินโซเซเข้าห้องน้ำไปประมาณ 20 นาที เธอก็เดินออกมาพร้อมแต่งชุดนักเรียนเรียบร้อยแล้วแล้วเธอก็เดินลงไปหาเฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งคอยเธออยู่ที่ห้องนั่งเล่นรวม
“มาเร็วกว่ากำหนดตั้ง 10 นาที”เฮอร์ไมโอนี่พูด
แล้วทั้งคู่ก็เดินออกจากห้องแล้วตรงไปที่ห้องโถงในทันทีแมร์รี่ซึ่งไม่ได้กินอาหารเช้า พอเห็นอาหารก็รีบเดินไปหาในทันที เธอตักอาหารมาสะพูนจาน ถ้าคนอื่นเห็นคงอึ่งว่า ทำไมร่างบางตัวเล็กขนาดนี้ กินเยอะขนาดนั้นจัง แต่สำหรับพวกเขาคงเห็นจนชินสะแล้วละ
“กินเยอะขนาดนี้ก็ไม่ยักกะอ้วนเลยนะดีจังเลยร่างกายแบบนี้”เทียร์น่าพูดแล้วเดินมานั่งอีกฝั่งนึ่งพร้อมกับแคร์ที่
“นอนหลับอย่างกับเจ้าหญิงนิทราเลยนะแมร์รี่ ปลุกยังไงก็ไม่ตื่น”แคร์ที่พูด
“ขอโทษทีอะ พอรู้ว่ามีเรียนบ่ายหรือว่าวันหยุดที่ไร ชอบตื่นสายตลอดเลยอะ ทั้งๆที่วันธรรมดาที่มีเรียนเช้าก็ตื่นเช้าได้สบายๆอะ”แมร์รี่พูด
“ไม่เห็นเธอทั้งวันไปไหนมานะแมร์รี่”แฮร์รี่เดินเข้ามาถามแล้วนั่งลงข้างๆ
“พึงตื่นจ้า”แมร์รี่พูดพร้อมยิ้ม
“โห....เจ้าแม่แห่งการตื่นสาย”รอนพูด
แมร์รี่หันไปทำตาเขียวใส่รอน
“อย่ามาตั้งฉายาให้ฉันแบบนั้นนะรอน ใครได้ยินแล้วฉันอายเขานะ”แมร์รี่พูด
“เจ้าแม่แห่งการตื่นสายยังไงหรอ ฉันว่าเปลี่ยนเป็นเจ้าหญิงนิทราดีกว่านะ”เสียงที่คุ้นเคยดันขึ้นทำให้ทั้งหกคนหันไปทางต้นเสียง
“มัลฟอย”แมร์รี่เอ๋ยชื่อ
แล้วมัลฟอยก็เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าแมร์รี่ ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเหล่ แต่สาวๆสลิธิรินกับมองว่ามีเสน่ห์ที่สุด แต่สำหรับพวกเขาเป็นรอยยิ้มที่เจ้าเหล่ที่สุด
*--------------------------------------*
อัพที่ละนิดที่ละหน่อยค่ะ
แล้วจะมาอัพต่อค่ะ
มาต่ออีก 80% ที่เหลือแล้วค่ะ
*-------------------------------------*
“นายมีธุระอะไรกับฉันอีกละที่นี้มัลฟอย”แมร์รี่ลุกขึ้นถาม
“ฉันจำเป็นต้องมีธุระด้วยหรือไง ที่ฉันจะมาหาว่าทีแฟนฉันในอนาคตนะ”เดรโกพูดพร้อมยิ้มให้
แมร์รี่ ถึงกับทำตาโตรวมไปถึงพวกแฮร์รี่เช่นกัน
“นายว่าอะไรนะมัลฟอย ใครเขาจะยอมไปเป็นแฟนนายกันไม่มีทาง”แมร์รี่พูด
มัลฟอยยิ้ม
“เรามาพนันกันอีกรอบดีไหม แมร์รี่ ในอีกไม่กี่วันจะมีการแข่งขันควิกดิช ระหว่างบ้านสลิธิรินกับกริฟฟินดอร์ ฉันพนันว่าสลิธิรินต้องชนะ เพราะมีซีกเกอร์ฝีมือห่วยอย่างพอตเตอร์อยู่ด้วยนินะ”เดรโกพูดทำให้สมุนทั้งสองถึงกับหัวเราะออกมา แมร์รี่ทำหน้าดุแล้วพูดตอบกลับอย่างแรงไปว่า
“ไม่มีทาง กริฟฟินดอร์ต้องชนะ แถมแฮร์รี่ยังสามารถจับลูกสนิฟสีทองได้อีกด้วย นายต้องแพ้ไม่เป็นทางอีกแน่ๆมัลฟอย”แมร์รี่พูด เดรโกหันไปมองเธอแล้วพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจในทันที
“เธอเชื่อใจเจ้าพอตเตอร์จังเลยนะแมร์รี่ ก็ได้ถ้าเธอแพ้เธอต้องยอมทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่างเป็นเวลา 1 เดือนแมร์รี่”เดรโกพูด
“ได้ ถ้านายแพ้นายก็ต้องทำตามที่ฉันสั่ง 1 เดือนเช่นกันมัลฟอย”แมร์รี่พูด
“ได้เราจะได้เห็นดีกัน ถึงวันนั้นเตรียมตัวไว้ให้ดีก้แล้วกัน แมร์รี่ที่รัก”เดรโกพูดพร้อมเอามือจับไปที่ปลายคางของแมร์รี่ แมร์รี่รีบสะบัดออกในทันที
“ได้แล้วเราจะได้เห็นกัน”แมร์รี่พูดพร้อมรอยยิ้มแห่งชัยชนะ แล้วมัลฟอยก็เดินออกจากห้องโถงไป แมร์รี่กับลงมานั่งที่เดิม
“มาเล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับคนอย่างแมร์รี่ ชิ....ไม่เจียมตัว”แมร์รี่พูด
“ทำไมเธอมั้นใจแบบนั้นแมร์รี่ว่าฉันจะชนะ แถมจับลูกสนิฟสีทองนั้นได้อีก”แฮร์รี่ถามอย่างสงสัย
“เธอทำได้แน่นอนจ้า แฮร์รี่ เชื่อฉันนะ แล้วก็เวลาแข่งเต็มทีไปเลยนะ”แมร์รี่พูดพร้อมยิ้มหวานให้
“ฉันต้องชนะสินะแบบนี้ เธอเล่นทำท่ามั้นใจในตัวฉันสะขนาดนี้เชียว”แฮร์รี่พูด
แมร์รี่ทำหน้าตกใจแล้วพูดว่า
“เวลาแข่งเธอไม่ต้องคิดถึงเรื่องพนันของฉันกับมัลฟอยนะ แฮร์รี่ เธอเล่นตามสบายก็พอแล้ว เวลาแข่งห้ามคิดถึงเรื่องอื่นนอกจากเรื่องการแข่งเด่จขาดนะ”แมร์รี่พูด
“อื้ม...ฉันจะพยายามนะ”แฮร์รี่พูด
“ดีมาก”แมร์รี่พูดพร้อมยิ้มให้ แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็พุดขึ้นว่า
“ไปห้องเรียนคาถากันได้แล้วละ จะได้เวลาเข้าเรียนกันแล้ว”เฮอร์ไมโอนี่พูด
แมร์รี่พยักหน้าแล้วลุกขึ้นเดินไปพร้อมกับเฮอร์ไมโอนี่ก่อนที่เธอจะเดินไปเอหันไปพูดกับแอร์รี่กับรอนก่อนว่า
“เจอกันในห้องเรียนนะจ้าทั้งคู่”แล้วเธอก็เดินหายไปพร้อมเฮอร์ไมโอนี่
“เห็นไมแฮร์รี่เจ้ามัลฟอยนั้นมันชอบแมร์รี่จริงๆ”รอนพูด
“ฉันว่าแบบนั้นมันไม่ชอบธรรมดาแล้วละรอน รักและหวงเลยมากกว่านะฉันว่า”แฮร์รี่พูด
รอนพยักหน้ารับแล้วลุกขึ้นเดินออกห้องโถงไปพร้อมกับแฮร์รี่
ระหว่างทางเดินไปห้องเรียนเวทมนตร์คาถาแมร์รี่พูดกับเฮอร์ไมโอนี่ว่า
“ฉันเกลียดมัลฟอย เกลียดๆๆๆๆๆทำไมต้องเจอได้ทุกวีทุกวันด้วยนะ โอ้ยยยยยยยย”แมร์รี่บ่นไปตลอดทาง
เฮอร์ไมโอนี่สายหัวไปมาแล้วพูดว่า
“ทำไงได้ยังไงเราก็ต้องเรียนที่นี้ตัง 7 ปีทำใจเถอะยังไงก็ต้องเจอ”เฮอร์ไมโอนี่พูด
แมร์รี่ได้ยินเฮอร์ไมโอนี่พูดแบบนั้นเธอถึงกับถอนหายใจแล้วพูดว่า
“ถ้าเป็นแบบนั้นได้ก็ดีสิ”แมร์รี่พูด
เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินก้หันไปหาแล้วถามว่า
“ทำไมงันหรอจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นงันหรอ”เฮอร์ไมโอนี่ถาม
แมร์รี่หันไปยิ้มให้เธอแล้วพูดไปว่า
“ปล่าวจ้า ไม่มีอะไร ถึงห้องเรียนแล้ว เข้าไปหาที่นั่งกันเถอะ”แมร์รี่พูดพร้อมวิ่งเข้าไปในห้องก็ถึงกับตกใจเพราะคนที่อยู่ในห้องนั้นก็คือ เดรโก มัลฟอย นั้นเอง
“พรมลิขิตจริงๆ ไม่ว่าไปที่ไหนฉันก็ได้เจอเธอไปสะทุกที่จริงๆนะ แมร์รี่ วอตเตอร์”เดรโกพูดขึ้น
“ไม่ใช้ทุกทีสะหน่อย เวลานอนนั้นละที่ฉันไม่ได้เจอนาย”แมร์รี่พูดพร้อมเดินมานั่งพร้อมเฮอร์ไมโอนี่
“แต่แปลกจังเลยนะ ทำไมฉันรู้สึกว่า ฉันได้เจอเธอ ในฝัน”เดรโกพูด
“ฝันของนายคนเดียวไม่ใช่ของฉัน มัลฟอย หยุดหาเรื่องฉันสักวันนายคงไม่ตายใช่ไหมมัลฟอย”แมร์รี่ลุกขึ้นพูดอย่างเหลืออด
“ตายสิ ถ้าไม่ได้ยินเสียงเธอแม้แต่วันเดียวฉันตายแน่ๆแมร์รี่”เดรโกพูด พร้อมรอยยิ้มที่ละลายหัวใจสาวๆสลิธิลิน ส่งไปให้แมร์รี่
“งันก็ไปตายสะมัลฟอย”แมร์รี่พูด
“ตายคาอกเธอฉันยอมได้เสมอเลยแมร์รี่”เดรโกพูด ทำให้หนุ่มๆสลิธิลินแถวนั้นได้ยินต่างพากันส่งเสียง แล้วทำหน้าตาทะเล้นให้แมร์รี่ แมร์รี่กำไม้กายสิทธิ์ของเธอแน่ด้วยความโกรธเฮอร์ไมโอนี่เห็นก็รีบลุกขึ้นแล้วจับบ่าแมร์รี่แล้วพูดว่า
“ใจเย็นๆนะแมร์รี่ นั่งลงเถอะเดียวอาจารย์ก็เข้ามาแล้ว”พอเฮอร์ไมโอนี่พูดจบอาจารย์ก็เดินเข้ามาพอดีที่แฮร์รี่กับรอนเข้าห้องมาพอดี
แล้วรอนก็เดินมานั่งข้างๆเฮอร์ไมโอนี่แล้วตามด้วยแฮร์รี่ แล้วเนวิลล์ก็พูดขึ้นมาว่า
“พวกนายมาช้าจังอดดูเรื่องสนุกเลย”เนวิลล์พูด
“มีอะไรกันงันหรอ”แฮร์รี่หันไปถามเนวิลล์
“ก็เมื่อกี่”ชายหนุ่มผิวดำพูดขึ้น “แมร์รี่ วอตเตอร์มีปากเสียงขั้นรุนแรงกว่าทุกทีกับ เจ้ามัลฟอยนั้นละ”
แฮร์รี่กับรอนหันไปมองแมร์รี่ที่มีสีหน้าที่โกรธเครืองไม่จางหาย
แล้วศาสตราจารย์ ฟวิตวิกก็เริ่มสอนคาถาเกี่ยวกับการทำให้สิ่งของลอยได้ ข้างหน้าของนักเรียนทุกคนมีขนนกวางอยู่คนละอัน แล้วศ.ฟวิตวิกก้พูดขึ้นว่า
“นักเรียนทุกคนหยิบไม้กายสิทธิ์ของทุกคนขึ้นมาแล้วท่องว่า “โบกนิดสะบัดหน่อย””ศ.ฟวิตวิกพูด
นักเรียนทุกคนก็ทำตาม
“ดีมากแล้วให้ท่องว่า วิงการ์เดียม เลวีโอซ่า”ศ.ฟวิตวิกพูด
นักเรียนทุกคนพยายามทำตามแต่ก็ไม่มีใครทำได้รอมไปถึงรอนด้วย รอนพยายามทำแล้วเขาก็โดนเฮอร์ไมโอนี่ห้าม
“หยุดๆนายท่องผิดแล้วมันต้อง เลวีโอซ่า ไม่ใช่ เลวิโอซ่า”เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น
รอนหันไปมองแล้วพูดว่า
“เก่งนักเธอก็ทำเองสะสิ”รอนพูดขึ้น
เฮอร์ไมโอนี่หันไปหาขนนกเธอแล้วยกไม้กายสิทธิ์ชี้ไปทีขนนกแล้วท่องว่า
“วิงการ์เดียม เลวีโอซ่า” แล้วขนนกก็ลอยขึ้นอย่างสวยงาม ทำให้อาจารย์ฟวิตวิกถึงกับออกปากชม แล้วชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆแฮร์รี่ก็เอามัง
“วิงการ์เดียม เลโอซ่า”ขนนกก็พุ่งขึ้นไหม้เป็นขนนกสีดำรวมไปถึงใบหน้าของเด็กหนุ่มด้วย แฮร์รี่หันไปมองแล้วก็หันไปหาศ.ฟวิตวิกแล้วพูดว่า
“สงสัยเราต้องหาขนนกอันใหม่แล้วละครับศาสตราจารย์”แฮร์รี่พูด
แล้วในที่สุดก็จบวิชาเวทมนตร์คาถาสักที พอรอนออกมาจากห้องก็เริ่มบ่นว่า
“วิงการ์เดียม เลวีโอซ่า ไม่ใช่ วิงการ์เดียม เลวิโอซ่า เธอเหมือนฝันร้ายทุกคืน คอยตามหลอกหลอน และเก่งสะทุกเรื่องเลย แบบนี้สินะยัยนั้นถึงไม่มีเพื่อนกับเขาเท่าไร”รอนพูด
เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินเธอเดินมาชนไหล่รอนล้วเดินกล้มหน้าจ้ำๆจากไป
“สงสัยว่าเธอจะได้ยินนายนะรอน”แฮร์รี่พูด
แล้วแมร์รี่ก็เดินมาเอาหนังสือตีไปที่หัวของรอนอย่างแรง
“โอ้ย...ฉันเจ็บนะแมร์รี่”รอนหันไปพูด
“แค่นี้ยังน้อยไป นายมันแย่ที่สุดเลยรอน”แมร์รี่พูดแล้ววิ่งตามเฮอร์ไมโอนี่ไป
“นายโดนแมร์รี่เกลียดสะแล้วรอน”แฮร์รี่พูด
รอนไม่พูดอะไรแต่เอามือลูบไปในจุดที่โดนแมร์รี่ตีแทน
พอถึงเวลาอาหารเย็น วันนี้เป็นวันฮาโลวีน ที่โต๊ะเต็มไปด้วยขนมต่างๆน่าตาหน้าอร่อยเต็มไปหมด
“แล้วเฮอร์ไมโอนี่ละ”แฮร์รี่ถามขึ้นขณะที่มองไปรอบๆโต๊ะไม่เห็นเฮอร์ไมโอนี่
“เธอบอกว่าจะไม่ยอมออกมาจากห้องน้ำ เห็นปาราวตีบอกว่าเธอเอาแต่ร้องให้”เนวิลล์พูด
ทำให้แฮร์รี่หันไปมองรอน แมร์รี่ทำตาโต
“แย่แล้ว”เธอพูดขึ้นแล้วรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องโถงก่อนที่เธอจะได้ออกไป ศ. ควีเวลล์ ก็วิ่งสวนเข้ามาแล้วตะโกนบอกว่า
“โทรลล์ มีโทรลล์หลุดออกมา โทรลล์”แล้ว ศ. ควีเวลล์ก้เป็นลมล้มลงไปกับพื้นนักเรียนได้ยินต่างพากันแตกตื่น แมร์รี่รีบวิ่งออกไปจาห้องโถงแล้วตรงไปที่ห้องน้ำหญิงในทันที พอเธอไปถึงห้องน้ำหญิงเอยังไม่เห็นวีแววของโทรลล์ เธอรีบตรงเข้าไปในห้องน้ำ เธอได้ยินเสียสะอื้น เธอรีบตรงไปเคาะประตูในทันที
“เฮอร์ไมโอนี่รีบออกมาเร็ว เร็วเข้า”แมร์รี่เรียกอย่างร้อนรน
“ไม่เอาฉันไม่ออกไป”เฮอร์ไมโอนี่พูด
“นะเฮอร์ไมโอนี่ ออกมาเถอะ”แมร์รี่พูด
แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ยิมออกมาจากห้องน้ำแล้วพอเธอออกมาก็ถึงกับทำตาโต แมร์รี่เห็นก็รีบหันไปมองทั้งสองคนกริ๊ด แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ลากแมร์รี่เข้าไปในห้องน้ำทันทีโทรลล์ตีไปที่ห้องน้ำที่พวกเธออยู่ แล้วแฮร์รี่กับรอนก็วิ่งเข้ามาในทันที
“เฮอร์ไมโอนี่”แฮร์รี่ตะโกนเรียก
“กริ๊ดดด แฮร์รี่ รอน ช่วยด้วย”แมร์รี่ตะโกนเรียก
ทำให้แฮร์รี่กับรอนได้ยินก็ถึงกับตกใจ
“แมร์รี่”แฮร์รี่กับรอนเรียกพร้อมกัน
แล้วทั้งคู่ก็พยายามช่วยอย่างเต็มที่ในที่สุด แฮร์รีและรอนก็ล้มโทรลล์ได้แล้วพวกศาสตราจารย์ก็วิ่งเข้ามาเห็นเหตุการณ์พอดี แฮร์รี่กับรอนได้คนละ 5 คะแนน ส่วนแมร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่โดนหันคนละ 5 คะแนน
“ศาสตราจารย์ค่ะ แมร์รี่ไม่ผิดนะค่ะ เธอพยายามเข้ามาตามหนูให้ออกไป แต่หนูไม่ออกไป ศาสตราจารย์หักคะแนนเธอไม่ถูกนะค่ะ”เฮอร์ไมโอนี่พูด
จนทำให้สาสตรจารย์มักกอนากัลป์ยอมเพิ่มคะแนนให้แมร์รี่แทนที่จะหักแทน แล้วทั้ง 4 ก็โดนส่งขึ้นหอพักของ
กริฟฟินดอร์
*-------------------------------------------------*
มาต่อที่เหลือแล้วนะค่ะ
แล้วจะพยายามเอาตอนต่อไปมาลงให้เร็วที่สุดค่ะ
รักคนอ่านทุกคนนะค่ะ
ขอโทษที่หายไปนานค่ะ
ในที่สุดก้กลับมาแล้วค่ะ
ความคิดเห็น