คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : บทที่ 6 ชั้นสามและหมาสามหัว 100%
40% ก่อนนะค่ะ ช่วงนี้ฟิวตี้งานยุ่งมากๆเลยค่ะ
ถึงได้อัพนิยายช้าไปหน่อยนะค่ะ
ขอโทษที่ทำให้ท่านผู้อ่านทุกท่านต้องรอกันนะค่ะ
แล้วอีก 60% ท่เหลือจะตามมาเร็วๆนี้ค่ะ
*-------------------------------------*
หลังจากที่แมร์รี่เดินออกมาจากกลุ่มของแฮร์รี่ เธอก็เดินเล่นไปรอบๆปราสาทด้วยใบหน้าที่มีความสุข
“ไม่คิดมาก่อนเลยว่า ฉันจะได้มาอยู่ในที่แบบนี้จริงๆ ดีใจสุดๆไปเลย”แมร์รี่พูดแล้วเธอก็เดินมาหยุดอยู่ที่หนองน้ำข้างๆปราสาท โดนที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครเดินตามเธอมาเงียบๆ เธอสูดหายใจเข้าอย่างเต็มปอด พร้อมกางแขนออกเพื่อรับกับอากาศยามเย็น และในเวลานี้เป็นเวลาที่สวยที่สุดก็เพราะ ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้านั้นเอง ดวงอาทิตย์สะท้องกับผิวน้ำ สีส้มอ่อนๆของมันชั่งดูสวยงามจริงๆ และแสงที่สะท้องกับผิวน้ำ ทำให้ผิดน้ำเปลี่ยนเป็นสีส้มในทันที เธอหลับตาลงตอนนี้หูของเธอรับฟังแต่เสียงนกตัวน้อยๆขับขานเสียงเพลงอันไพเราะ กลิ่นหญ้าอันหอมสดชื่น ลมเย็นๆก็พัดมากระทบใบหน้าและเส้นผมของเธอ แสงอโรร่า สีส้มอ่อนๆของตัวอาทิตย์สาดส่องมาที่เธอ ทำให้คนที่แอบตามเธอมานั้นถึงกับตกตลึงในความงดงามนั้น ภาพที่เขาเห็นเธอชังเหมือนเทพธิดา นางฟ้า หรือแม้กระทั้งเจ้าหญิง ในสายตาของเขาตอนนี้ตกอยู่ในภวังค์ ความงดงามของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขามันชังตลึงตาตลึงใจเขานัก ราวกับภาพวาดของจิตรกรชื่อดัง รูปปั้นสาวงามที่สุด อย่างเทพธิดาวีนัส ยังเทียบกับความงามของหญิงสาวที่อยู่ข้างหน้าเขาไม่ได้เลยสักนิด
“งดงามจริงๆ...งดงามจนคนอย่างฉันไม่กล้าที่จะแตะต้อง...ยิ่งมองเธอก็ยิ่งห่างไกล...อยากเตะต้องอยากสัมผัส...แต่ก็กลัวที่จะทำลายความงามนี้...เธอคือสิ่งสำคัญที่สุดของฉันในเวลานี้...แมร์รี่ วอตเตอร์...ฉันคิดว่าคอนนี้ฉันมีความรู้สึกแบบนั้นจริงๆ”เดรโกคิดในขณะที่เขาแอบยืนมองเธออยู่ห่างๆเท่านั้น
เวลาผ่านไปนานเท่าไรแล้วไม่รู้ที่เขาได้แต่แอบมองอยู่แบบนี้ ในตอนนี้หญิงสาวที่เขาเฝ้ามองเดินไปนั่งที่ก้องหินที่ข้างๆหนองน้ำแล้ว เขาอยากจะออกไปแล้วเดินไปนั่งข้างๆเธอเหลือเกิน แต่เขาก็คิดถึงข้อเสนอของการพนันขึ้นมา ก็ทำให้เขาได้แต่ถอนหายใจ
“ฉันคือ เดรโก มัลฟอย สายเลือดบริสุทธิ์ผู้หยิ่งในศักดิ์ศรี แต่กับแค่ผู้หญิงคนเดียวกับทำให้ความหยิ่งในศักดิ์ศรีของฉันหายไป มีแต่ความกลัวและกังวน แค่จะเข้าไปคุยดีๆด้วยยังไม่กล้าเลย ไม่คิดอยากจะทะเลาะด้วยเลยสักครั้ง แต่ปากเจ้ากำก็ไม่กล้าจะเอ๋ยคำหวานออกไป ฉันรักเธอตั้งแต่ครั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเธอบนรถไฟ แมร์รี่ วอตเตอร์ อยากให้เธอรับรู้เร็วๆจัง ว่าฉันรักเธอ จนยอมทิ้งศักดิ์ศรีของฉัน ฉันยอมทำทุกอย่าง ถ้าเธอยอมเป็นของ”ของ”ฉัน”เดรโกคิด เท้าของเขาก้าวออกจากที่ๆเขาแอบอยู่โดยไม่ได้ตั้งใน เท้าที่เขาก้าวออกไปเจ้ากรรม ดันไปเหยียบเข้ากับกิ่งไม้ จนทำให้แมร์รี่หันมามองเขาในทันที
“ซวยแล้วละสิ”เดรโกคิด
“มัลฟอยเธอมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง”แมร์รี่ถาม
“ก็ตามเธอมาอะสิถามได้”เขาอยากจะพูดแบบนี้ออกไปแต่ก็ได้แต่เก็บไว้แล้วพูดอีกประโยคว่า
“จำเป็นต้องบอกเธอด้วยหรือไง ฉันจะไปที่ไหนมันก็เรื่องของฉัน ฉันก็แค่เดินผ่านมาแล้วมาเจอเธอเองก็เท่านั้นละ”เดรโกพูดพร้อมเดินเข้ามาใกล้ๆแมร์รี่
“หยุดเดียวนี้นะมัลฟอย ฉันบอกแล้วไงว่านายห้ามเข้าใกล้ฉันอีก นายแพ้ฉันแล้วนะ จะผิดสัญญาหรือไง”แมร์รี่พูดพร้อมเดินถอยหลัง
“ใช่ฉันสัญญาว่าจะไม่ดูถูกพวกวิสลีย์นั้นอีก แต่ฉันไม่ได้บอกว่าจะไม่เข้าใกล้เธออีกนิ”เดรโกพูดพร้อมรอยยิ้มที่เจ้าเหล่
“นายมันแย่ที่สุดเลยมัลฟอย ฉันเกลียดคนแบบนายที่สุด”แมร์รี่พูด
“เกลียดหรอ เธอเกลียดฉันงันหรอ”เดรโกคิด ตอนนี้ใจของเขาเจ็บ เจ็บจนทรมาน แต่เขาก็ต้องฝืนเอาไว้แล้วกัดฟันถามไปว่า
“แล้วคนแบบไหนละที่เธอชอบ บอกฉันสิ”เดรโกถามด้วยดวงตาที่ดุ
แมร์รี่ไม่สนใจแล้วตอบออกไปอย่างภูมิใจว่า
“คนแบบไหนที่ฉันชอบอย่างงันหรือ ฉันชอบคนที่มีจิตใจกล้าหาญ รักเพื่อน นิสัยดี ชอบช่วยเหลือคนอื่น แบบแฮร์รี่ไงละ”เธอพูดอย่างเพ้อฝัน เพราะแฮร์รี่ พอตเตอร์ที่เธอรู้จักผ่านหนังสือที่เธออ่านเป็นแบบนั้นจริงๆ เป็นคนที่ได้เป็นแฟนก็คงจะดีไม่ใช่น้อยเลย พอเดรโกได้ยินคำตอบของแมร์รี่เขาก็ถึงกับกำหมัดแน่น หน้าตาโกรธจัด
“เธอชอบเจ้าพอตเตอร์นั้นงันหรอ”เดรโกถาม
“ใช่ฉันชอบแฮร์รี่ รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ ฉันก็ชอบนะ ชอบมากๆด้วย ในถานะ เพื่อนแล้ว ฉันรักพวกเขามากๆเลยละ”แมร์รี่ตอบ พร้อมรอยยิ้มที่สดใส
พอเดรโกได้ยินแบบนั้นเขาก็ถึงกับสายหัวแล้วยิ้มออกมา แมร์รี่หันไปเห็นแล้วถามว่า
“นายเป็นอะไรของนายนะ มัลฟอย ยิ้มอะไรของนายมิทราบ”แมร์รี่ถาม
“มันเรื่องของฉันเธอไม่ต้องมายุ่ง”เดรโกพูด
“ชิ....ก็ไม่อยากจะยุ่งหรอกนะ ไปดีกว่าหิวแล้ว”แมร์รี่พูดแล้ววิ่งผ่านเดรโกไป
เดรโกหันไปมองหญิงสาวที่วิ่งผ่านตัวเขาไปจนลับสายตา
“ฉันจะเก็บภาพวันนี้ไว้ในความทรงจำของฉันชั่วนิรันดร์ แมร์รี่”เดรโกพูดกับตัวเองเบาๆ
ไปทางแมร์รี่เธอวิ่งเขามาถึงตัวปราสาท แล้วเธอก็กับไปเดินช้าๆของเธอแล้วพูดว่า
“โชคร้ายจัง อุสาห์ได้ที่ดีๆแล้ว ดันมาเจอมัลฟอยอีก เฮ้ย...”แมร์รี่ถอนหายใจ แล้วเธอก็ทำตาโตเพราะเธอพึงนึกเรื่องสำคัญอะไรบ้างอย่างได้
“แย่แล้ว เวลาแบบนี้ พวกแฮร์รี่ต้องกำลังที่จะเขาไปในชั้นสามแน่ๆเลย ไม่ได้การละ ขอให้พวกเขายังอยู่ในห้องโถงเถอะนะ”แมร์รี่พูดแล้วเธอก็เริ่มวิ่งอีกครั้ง เธอตรงไปที่ห้องโถงในทันที แล้วเดินไปที่นั่งก็ไม่เห็น ทั้งสามคนแล้วเธอเลยหันไปถาม เทียร์น่าว่า
“พวกเฮอร์ไมโอนี่ไปไหนแล้วละเทียร์น่า”แมร์รี่ถาม
เทียร์น่าหันไปตอบ
“ขึ้นห้องไปเมื่อกี่แล้วละ ทำไมงันหรอ”เทียร์น่าตอบพร้อมถาม
“แย่แล้ว”แมร์รี่พูดแล้วออกวิ่งไป
“เดียวสิแมร์รี่เธอไม่กินอะไรหรือไง”เทียร์น่าตะโกนถาม
“ไม่ละจ้า ฉันยังไม่หิว”แมร์รี่ตะโกนตอบ
แล้วเธอก็วิ่งไปชนเข้ากับเดรโกที่กำลังจะเดินเข้ามาในห้องโถงพอดี เดรโกค้าวเขาที่ต้นแขนทั้งสองข้างของแมร์รี่ไว้แล้วถามขึ้นว่า
“เธอจะรีบไปไหนของเธอ วอตเตอร์”เดรโกถาม
“เดรโก”แมร์รี่เงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดขึ้นว่า
“ขอโทษทีนะมัลฟอย ช่วยปล่อยฉันที”แมร์รี่พูด ขณะที่พยายามดิ้นให้หยุดจากเดรโก
“ไม่จนกว่าเธอจะบอกว่าเธอรีบไปไหนกันแน่”เดรโกพูดพร้อมบีบที่ต้นแขนแมร์รี่แน่นขึ้น
“ฉัยบอกให้ปล่อยฉันไงละ มัลฟอย”ในที่สุดเธอก็สามารถหลุดออกจากเดรโกได้ เดรโกถึงกับอึ่งในแรงของหญิงสาวร่างบางนี้ แล้วแมร์รี่ก็รบวิ่งขึ้นบันไดไปในทันที แล้วเธอก็วิ่งไปที่บันไดวน ก็พบว่าเธอมาสายไปเสียแล้ว ทั้งสามได้เข้าไปในห้องของชั้นสามแล้วเรียบร้อย
“โถ่...ฉันน่าจะรู้ตัวให้เร็วกว่านี้ ทั้งสามคนของให้ปลอดภัยนะ”แมร์รี่พูด แล้วเธอก็เดินไปที่ห้องนั่งเล่นรวมกริฟฟินดอร์ในทันที
ทางพวกแฮร์รี่ตอนนี้พวกเขาวิ่งหนีคุณนายนอร์ริสแมวของภารโรงประจำโรงเรียน อาร์กัส ไปถึงหน้าประตูแห่งหนึ่ง
“มันล็อกนิ”แฮร์รี่พูด
“ถอยไป”เฮอร์ไมโอนี่พูด แล้วเดินมาที่หน้าประตู
“อะโรโฮโมร่า”เฮอร์ไมโอนี่ท้องแล้วประตูก็เปิดออก
พอประตูเปิดออกทั้งสามก็รีบเข้าไปในทันที พอทั้งสามเขาไปก็ถึงกับตกใจเพราะข้างในมีหมาสามหัวตัวใหญ่ ทั้งสามร้องออกมาอยากตกใจพร้อมกันแล้วรีบวิ่งหมาใช่หัวดันประตูทั้งสามช่วยกันดันประตู แล้วแฮร์รี่ก็รีบเอากลอนลงในทันที แล้วทั้งสามก็รีบออกจากห้องนั้นแล้วตรงไปที่ห้องนั่งเล่นรวมก็เจอกับแมร์รี่ที่นั่งรอพวกเขาอยู่ พวกเธอเห็นก็รีบวิ่งเขามาในทันที
“พวกเธอไม่เป็นอะไรนะ โอ้....แม่เจ้าฉันเป็นห่วงพวกเธอจริงๆ”แมร์รี่พูด
“พวกฉันไม่เป็นอะไรหรอก แล้วเธอรู้ได้ไงว่าพวกฉันอยู่ในทีอันตราย”เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมถาม
“คือว่า...ฉันเห็นพวกเธอเดินเข้าไปในชั้นสามพอดี พอฉันจะตามเข้าไปบันไดก็เปลี่ยนทิศของมันสะก่อนฉันก็เลยตัดสินใจมารอพวกเธอที่ห้องนั่งเล่นรวมแทนนะ”แมร์รี่พูด
ทั้งสามพยักหน้ารับ แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็พูดขึ้นว่า
“เข้าห้องนอนกันดีกว่าแมร์รี่ วันนี้ฉันโชคร้ายจริงๆ คงไม่มีคาวหน้าอีกแล้ว ฉันคงไม่อยากโดนไล่ออกแน่ๆ”เธอพูดแล้วเดินขึ้นห้องไป
“ยัยนี้แรงจัง”รอนพูด
“ขอโทษแทนเฮอร์ไมโอนี่ด้วยนะ ล้วเจอกันพรุ่งนี้เช้าจ้า ทั้งคู่”แมร์รี่พูดแล้วเดินตามเฮอร์ไมโอนี่ไป
“น่ารักไม่เปลี่ยนเลยนะแมร์รี่เนีย”รอนพูด
แฮร์รี่พยักหน้ารับ แล้วทั้งคู่ก็เดินขึ้นห้องไป
*----------------------------------------------------------------*
เอาอีก 60% มาลงให้แล้วนะค่ะ
อาทิตย์หน้าฟิวตี้ไม่อยู่ทั้งอาทิตย์นะค่ะ
พอกลับมาจะรีบมาอัฟนิยายต่อทันทีค่ะ
ความคิดเห็น