Harry Potter กับศิลาอาถรรพ์ (ฉบับเจ้าหญิงฟิวตี้)

ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 5 วิชาปรุงยากับวิชาการบิน และตัวแทนซีกเกอร์

“เลิกเรียนสักที วิชาเวทย์แปลงร่าง”รอนพูดพร้อมเดินบิดขี้เกลียดออกมาจากห้อง

“ก็นายเล่นมาสายเองนิรอน”แมร์รี่พูด

“ไม่ได้ตั้งใจมาสายสักหน่อย ฉันหาห้องเรียนไม่เจอตังหากละ แนะแฮร์รี่”รอนพูดพร้อมหันไปหาแฮร์รี่เพราะต้องการแรงสนับสนุน แฮร์รี่ได้แต่พยักหน้า

“นายต้องการเข็มทิศสักอันไว้กันหลงทางคาวหน้าไหม วิสลีย์”เสียงอันคุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง ทั้งสามคนหันไปหาทันที

“มัลฟอย นายไม่มีสิทธิ์มาพูดจาแบบนั้นนะ”แมร์รี่พูด

“ฉันก็ไม่ได้พูดผิดอะไรนิ อุสาห์หวังดี กลัวว่าวิสลีย์จะหลงทางอีกในครั้งหน้า จะได้ไม่ต้องเข้าเรียนสายแล้วเป็นตัวตลกของห้องอีกไง”เดรโกพูดพร้อมเดินเข้ามาหาแมร์รี่

“ดูถูกเพื่อนฉันมากไปแล้วนะ มัลฟอย”แมร์รี่พูดตอนนี้ถ้าควันออกหูเธอได้คงออกไปแล้วเพราะเธอโกรธจริงๆ เพราะตั้งแต่ตอนเช้าแล้วมัลฟอยกวนเธอไม่หยุดจริงๆ มัลฟอยยิ้มให้เธอแล้วพูดว่า

“ถ้าเธออยากให้ฉันเลิกพูดจาดูถูก วิสลีย์ เธอก็มาเป็น แฟน ฉันสะสิ ฉันจะเลิกดูถูกวิสลีย์ในทันทีเลย”เดรโกพูดพร้อมยิ้มเขากำลังจะเอี้ยมมือมาจีบที่ใบหน้าของแมร์รี่เฮอร์ไมโอนี่รีบเข้ามาดึงตัวเธอในทันทีแล้วพูดว่า

“ได้เวลาเข้าเรียนวิชาปรุงยาแล้วแมร์รี่”เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมลากแมร์รี่ให้เดินตามเธอไป แฮร์รี่กับรอนก็รีบเดินตามไปในทันที เดรโกยิ้มแล้วพูดว่า

“ยังไงพวกเราก็ต้องเจอกันอยู่ดีละนะ แมร์รี่ วอตเตอร์”เดรโกพูดพร้อมยิ้มแล้วคอยๆเดินตรงไปที่ห้องปรุงยาของอาจารย์ เซเวรัส สเนป ตลอดทางแมร์รี่ยังทำหน้างง กับคำพูดเดรโกอยู่

“เป็นไปไม่ได้ คำพูดแบบนั้น โอ๊ย.............ไอ้หัวเหลืองบ้า นายบ้าไปแล้วที่มาพูดแบบนั้นกับฉัน ฟงๆแฟนๆอะไรของนายไม่มีทางสะหลอก นายคงแค่กวนประสาทฉันเล่นแน่ๆ ใช่มันต้องแบบนั้น โห........เนื้อเรื่องอย่างเปลี่ยนไปเลยนะ แง๊ๆๆๆๆๆๆๆ”แมร์รี่ตระโกนในใจตัวเอง แล้วถอนหายใจออกมา

“เป็นอะไรไปแมร์รี่”เฮอร์ไมโอนี่ถาม

แมร์รี่หันไปยิ้มให้เพื่อนสาวสายหน้า

“มันฟอยมันกล้าพูดคำนั้นออกมาได้ไงนะ เจ็บใจอยากจะตบให้ปากแตกจริงๆ”แคร์ที่ที่เดินเข้ามาข้างๆเฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น

“เอาน่า คงไม่มีอะไรหรอก มัลฟอยคงกวนประสาทฉันเล่นนะ”แมร์รี่พูดพร้อมยิ้มแห้งๆให้เพื่อนๆ

รอนกับแฮร์รี่มองดูอยู่ห่างๆแล้วรอนก็พูดขึ้นว่า

“ดูเหมือนแมร์รี่จะสนิทกับยัยนั้นมากเลยนะ”รอนพูด

แฮร์รี่พยักหน้าแล้วพูดว่า

“พวกเธออยู่ห้องเดียวกันนิ ถ้าจะสนิทกันก็ไม่แปลก”แฮร์รี่พูด

“แต่คำพูดของมัลฟอยเมื่อกี่ ฉันแทบอยากเอาเลือดออกจากปากมันจริงๆ พูดมาได้ไงแบบนั้น”รอนพูด

“อย่าคิดมากเลยรอน มัลฟอยคงอยากจะกวนแมร์รี่เล่นเฉยๆมั้ง ที่เธอออกตัวช่วยพวกเรานะ”แฮร์รี่พูด

แล้วพวกเขาทุกคนก็เดินถึงห้องของวิชาปรุงยารอนเดินเข้าไปนั่งตามด้วยแฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ และแมร์รี่ ที่นั่งของพวกเขาอยู่ตรงกลางห้อง ข้างๆแมร์รี่ก็เป็นเทียร์น่ากับแคร์ที่นั้นเอง สักพักมัลฟอลก็เดินเข้ามาพร้อมลูกสมุนทั้งสองพอเข้ามาในห้องสายตาของเขาก็จ้องมองแมร์รี่ตลอดทางที่เดินเข้ามาหาที่นั่งในห้อง แมร์รี่รู้สึกว่าโดนจ้องมองก็เลยเงยหน้าแล้วหันไปมองก้พอกับสายตาของมัลฟอยที่จ้องมองเธอ เธอทำหน้าโกรธแล้วจ้องด้วยสายตาที่ดุกลับไปทันที มัลฟอยยิ้มเล็กน้อยแล้วหันหาไปแล้วเดินไปนั่งที่หน้าสุดของห้องพร้อมด้วยลูกสมุนร่างยักษ์ของเขา

“น่ารักสุดๆไปเลย ใบหน้ายามโกรธก็ยังน่ารัก แต่อยากเห็นใบหน้ายามยิ้มแย้มมากกว่า ใบหน้ายามยิ้มที่เหมือนแสงแดดอ่อนๆนั้น แต่คนอย่างฉันก็คงเข้าใกล้มันไม่ได้สินะ รอยยิ้มนั้นนะ”เดรโกคิดแล้วรอยยิ้มของเขาก็หายไป ใบหน้าของเขากลับไปนิ่งเหมือนเดิม แล้วสักพักศาสตราจารย์ เซเวรัส สเนป ก็เดินเข้ามาแล้วพูดว่า

“ฉันไม่ต้องการเห็นใครใช่ไม้กายาสิทธิ์ในห้องนี้ ฉันรู้ว่าพวกเธอคงไม่มีใครชอบพวกแนววิทยาศาสตร์กันสักเท่าไร”สเนปพูดสายตาเขาก็จ้องไปที่แฮร์รี่ตลอดเวลา

“มีใครบางคนไม่ตั้งใจเรียนในวิชาฉัน”สเนปพูด เพราะในขนาดนั้นแฮร์รี่กำลังเขียนอะไรเล่นอยู่ในสมุด

แล้วสเนปก็เริ่มถามคำถามแฮร์รี่ซึ่งแฮร์รี่ก็ตอบว่าไม่ทราบทุกคำถามเฮอร์ไมโอนี่ยกมือเพื่อตอบทุกคำถามแต่สเนปก็หาที่จะสนใจเธอไม่ สเนปก็จ้องเล่นงานแฮร์รี่จนหมดคาบ

“น่าเบื่อจริงๆ สเนปจ้องเล่นงานแต่นายคนเดียวเลย”รอนพูดขณะที่เดินออกจากห้อง

แฮร์รี่พยักหน้ารับ ตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยง นักเรียนทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องโถงเพื่อกินอาหาร แล้วนกฮูกเมลล์ก็มาส่งให้นักเรียนทุกคนรวมไปถึงรอนด้วย ของรอนมีจดหมายกับหนังสือพิมพ์รอนสนใจแต่จดหมายเลยเอาหนังสือพิมพ์วางไว้ข้างๆ แฮร์รี่หันไปหยิบแล้วแล้วพูดว่า

“ฉันของอ่านนะ”แฮร์รี่พูด รอนยักไหล่ให้แล้วแฮร์รี่ก็เปิดอ่าน แล้วก็ได้ยินเสียงเนวิลล์พูดขึ้นว่า

“ยายส่งอะไรมาให้ฉันเนีย”เนวิลล์พูดขึ้นพร้อมหยิบลูกแก้วใสๆออกมาจากกล่อง

“นั้นมันลูกแก้วเตือนความจำนิ”ชายหนุ่มผิวดำพูดขึ้น

“ใช่ฉันเคยอ่านมา ถ้ามันเปล่ยนเป็นสีแดงแปลว่าตอนนั้นเธอกำลังลืมอะไรบางอย่าง”เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น

“แต่น่าเสียดาย ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันลืมอะไรนะสิ”เนวิลล์พูด

 แฮร์รี่เปิดเข้าไปก็เจอข่าวที่สนใจก้พุดขึ้นว่า

“ฟังนี้นะ เมื่อวานนี้ ธนาคารกริงกอร์ส ถูกปล้น ห้องที่ถูกงัดคือตู้เซฟ 703 แต่ข้างในไม่มีของอะไร”แฮร์รี่อ่านเสร็จก็หันไปมองรอนแล้วพูดว่า

“ตู้นั้นคือตู้ที่แฮกริคไปเอาของออกมานิ แล้วทำไมคนร้ายต้องไปงัดตู้ปล่าวด้วยนะไม่เข้าใจ”แฮร์รี่พูด เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าสงสัย แต่แมร์รี่ก้มหน้าเงียบ แล้วพวกเขาก็กินอาหารเที่ยงเสร็จ วิชาต่อไปของคาบบ่ายเป็น    วีชาการบินของมาดารฮูซ พวกเขาทุกคนจึงตรงออกไปที่ลวนกว้างแล้วหยิบไม้กวาดที่ตั้งเรียงรายติดตัวไปคนละอัน แล้วเดินไปยืนเรียงแถวหน้ากระดานสองแถวแล้วหันหน้าเข้าหากัน แฮร์รี่กับรอนยินข้างกัน เฮอร์ไมโอนี่ยืนข้างๆแฮร์รี่ส่วนแมร์รี่ยืนข้างๆเฮอร์ไมโอนี่ แต่ข้างหน้าเธอนั้นเป็นคนที่เธอไม่คิดอยากจะเจอมากที่สุดนั้นก็คือ เดรโก มัลฟอย ที่กำลังยืนยิ้มให้เธออยู่นั้นเอง

“โห....แม่เจ้าทำไม มัลฟอยต้องมายืนข้างหน้าฉันด้วยนี้...ให้ฉันไม่เห็นหน้านายสักนาทีจะได้ไหม”แมร์รี่คิดพร้อมหันหน้ามาทางอื่น แล้วมาดามฮูซก็เดินเข้ามาแล้วพูดว่า

“สวัสดีนักเรียนทุกคน”มาดามฮูซทัก

“สวัสดีครับ/ค่ะ มาดามฮูซ”นักเรียนทุกคนทักตอบ

“เอาละให้นักเรียนวางไม้กวาดไว้ข้างๆตัวนะทางซ้าย เดียวบทแรกเราจะมาเรียนวิธีเรียกกันก่อน ให้นักเรียนยืนมืออกไปแล้วพูดว่า “ลอย”” มาดามฮูซพูด

นักเรียนทุกคนทำตาม แฮร์รี่พูดทีเดียวไม้กวาดก็ลอยขึ้นมาในทันที แมร์รี่ก็เช่นกัน เดรโกก็เหมือนกัน ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ยังไม่ขึ้นมา แล้วรอนนั้นพอเรียกปุบเหมือนไม้กวาดจะแกล้งเขามันเด้งขึ้นมาตีหัวเข้าดังโป้ก..

ทำให้คนที่เห็นถึงกับหัวเราะ

“นายเงียบไปเลยนะแฮร์รี่”รอนหันไปพูดกับแฮร์รี่ แล้วทุกคนก็ทำสำเร็จ

“ดีมากนักเรียนทุกคน คาวนี้ให้นักเรียนขึ้นไปนั่งบนไม้กวาด แล้วโน้มตัวมาข้างหน้าพอฉันเป่านกหวีดให้พวกเธอเตะเท้าเล็กน้อยให้ไม้กวาดลอยทรงตัวอยู่กับที พร้อมนะ”มาดามฮูซพูดแล้วเธอก็เป่านกหวีด ไม้กวาดของเนวิลล์ลอยขึ้นในทันที

“คุณเนวิลล์ลงมา คุณเนวิลล์”มาดามฮูซร้องเรียก แล้วไม้กวาดของเนวิลล์ก็บินขึ้นไปแล้วควบคุมมันไม่ได้

แล้วมันบินอยากควบคุมไม่ได้จนเสื้อคุมของเนวิลล์ไปเกียวกับดาบของรูปปั้น แล้วเขาก็ตกลงมาเกียวกับคบไฟ แล้วก็ล้วงลงสู้พื้น มาดามฮูซรีบวิ่งเข้ามาดูทันที เธอคอยๆประคองเนวิลล์ขึ้นแล้วพุดว่า

“สงสัยข้อมือเธอจะหัก”มาดามฮูซพูด

ลูกแก้วเตือนความจำของเนวิลล์ก็ตกกลิ่งมาตรงเท้าของเดรโก เดรโกหยิบมันขึ้นมา

“ห้ามให้ขึ้นบินก่อนที่ฉันจะกลับมา ถ้าใครกล้าขัดคำสั่งจะได้พบว่า เธอถูกไล่ออกจากฮอกวอตส์แล้ว”มาดามฮูซพูดขึ้นขณะพาเนวิลล์เดินไปห้องพยายาบ พอเธอเดินหายลับไปเดรโกก็พูดขึ้นว่า

“ถ้าลองบัตท่อม โง่ๆนั้นกลับมาแล้วพบว่าลูกแก้วนี้หายไปจะเป็นไงนะ”เดรโกพูดพร้อมโยนลูกแก้มของเนวิลล์เล่น แฮร์รี่เดินเข้าไปหาแล้วพูดว่า

“เอาคืมมานะ นั้นมันไม่ใช่ของๆนาย มัลฟอย”แฮร์รี่พูด

“อยากได้คืนก็ตามมาเอาสิ พอตเตอร์”เดรโกพูดแล้วก็บินขึ้นไปบนฟ้า

“ไม่กล้าหรือไงพอตเตอร์”เดรโกตะโกนลงมา

แฮร์รี่กำลังจะบินขึ้นไปก็ถูกเฮอร์ไมโอนี่ห้ามเอาไว้

“อย่านะแฮร์รี่ ไม่ได้ยินที่อาจารย์เตือนหรือไง”เฮอร์ไมโอนี่พูด แฮร์รี่ไม่ฟังเธอเลยแม้แต่น้อย เขาบินตามมัลฟอยขึ้นไป

“โง่ชะมัด”เฮอร์ไมโอนี่พูด แมร์รี่เดินเข้ามาหาเธอแล้วพูดว่า

“แฮร์รี่ไม่เป็นอะไรหรอกนะ เรามาคอยดูกันฉันเชื่อว่าแฮร์รี่ทำได้อยู่แล้ว”แมร์รี่พูด

ไปทางแฮร์รี่ พอแฮร์รี่บินขึ้นไปถึงเดรโกแล้วพูดว่า

“เอามันคืนมานะมัลฟอย”แฮร์รี่พูด

“อยากได้คืน นั้นหรือพอตเตอร์ แน่จริงก็ไปตามเก็บมาสิ”เดรโกพูด แล้วเขาก็คว้าลูแก้วเตือนความจำของ

เนวิลล์อย่างแรง แฮร์รี่เห็นเขาก็รีบทยานออกไปในทันที เดรโกยิ้มแล้วล้อนลงมาที่พื้น

“พอตเตอร์นั้นไม่มีทางทำได้แน่ๆ”เดรโกพูด

“ต้องได้สิ แฮร์รี่สะอย่าง เขาต้องทำได้แน่นอน”แมร์รี่หันไปพูด เดรโกได้ยินก็ถึงกับโกรธ

“เชื่อใจมันจังเลยนะ”เดรโกพูดด้วยเสียงที่กัดฟันพูดสุดๆ

“แน่นอน”แมร์รี่พูดแล้วหันกับไปมองแฮร์รี่ที่ตอนนี้เขาคว้าลูกแก้วได้แล้ว เดรโกกำมัดแน่ๆและโกรธสุดๆด้วย แล้วแฮร์รี่ก็ล้อนลงมา นักเรียนทุกคนวิ่งกลูเข้าไปหาในทันที ด้วยท่าทางที่ดีใจ แล้วสักพักศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็เดินเข้ามาหาแล้วพูดว่า

“แฮร์รี่ พอตเตอร์ ตามฉันมา”มักกอนนากัลพูด แฮร์รี่รบเดินตามในทันที

เดรโกยิ้มอย่างสะใจแล้วพูดขึ้นว่า

“นั้นไงละ ในที่สุดก็ไม่รอดจริงๆ”เดรโกพูด

แมร์รี่หันไปหาเดรโกแล้วเดินเข้าไปหาแล้วพูดว่า

“กล้าพนันกับฉันไหมละ มัลฟอย แฮร์รี่ต้องไม่เป็นไรแน่ๆ แล้วเขากลับต้องทำให้นายตกใจแน่ๆ เพราะเขาจะกลับมาพร้อมเซอร์ไพร์ก็นายเองก็ต้องตกใจ มัลฟอย”แมร์รี่พูด

“ได้ฉันจะพนักกับเธอ ถ้าฉันชนะ เธอต้องตกลงมาเป็นแฟนฉัน โอเคไหม”เดรโกพูดพร้อมเอสมือจับไปที่คางของแมร์รี่ แมร์รี่ปัดมือออกแล้วพูดว่า

“ตกลงตามนั้น มัลฟอย แต่ถ้าฉันชนะ นายต้องห้ามดูถูกพวกฉันและห้ามเข้าใกล้ฉันอีก โอเคไหม มัลฟอย”แมร์รี่พูด

“ก็ได้ฉันตกลง ยังไงฉันก็ต้องชนะ เธอเตรียมตัวเป็นแฟนฉันได้แล้ว แมร์รี่ที่รัก 5555++”เดรโกพูดพร้อมหัวเราะแล้วเดินเข้าปราสาทไป รอนและเฮอร์ไมโอนี่วิ่งเข้ามาหาแล้วพูดว่า

“เธอไปพนันแบบนั้นกับมัลฟอยได้ไงแมร์รี่”รอนถามอยากตกใจ

“ไม่เป็นอะไรหรอกรอน ยังไงฉันก็ชนะ”แมร์รี่หันไปพูดกับรอน

“เธอมั้นใจขนาดนั้นเลยหรอแมร์รี่”เฮอร์ไมโอนี่ถาม

“จ้า ฉันมั้นใจยิ่งกว่ามั้นใจสะอีก”แมร์รี่พูด

ไปทางแฮร์รี่ที่เดินมามักกอนนากัลไปถึงห้องหนึ่งแล้วเธอก็เดินเข้าไปในห้องนั้นแล้วพูดว่า

“ขอโทษทีนะค่ะ ศาสตราจารย์ควีเวลล์ ฉันของยืมตัวโอลิเวอร์ วู้ด สักครู่นะค่ะ”มักกอนนากัลพูด

“คะ...ครับตามสบายครับ”ควีเวลล์พูด

แล้วโอลิเวอร์ วู้ดก็เดินออกจากห้องมาหามักกอนนากัล แล้วมักกอนนากัลก็พูดขึ้นว่า

“โอลิเวอร์ วู้ดนี้คือ แฮร์รี่ พอตเตอร์”มักกอนนากัลพูดกับวู้ด แล้วก็หันไปหาแฮร์รี่

“แฮร์รี่ นี้คือโอลิเวอร์ วู้ด กัปตันทีมควิกดิชบ้านกริฟฟินดอร์”มักกอนนากัลพูด แล้วเธอก็หันไปพูดกับวู้ดว่า

“ฉันหา ซีกเกอร์มาให้เธอได้แล้วนะวู้ค”มักกอนนากัลพูด

*-----------------------------------------------------*

เอาอีกตอนมาลงแล้วนะค่ะ กว่าจะแต่งจบเฮ้ย...เหนื่อย

แก้ไขแล้วนะค่ะ ต้องขอขอบพระคุณท่าน mDeviLm เป็นอย่างสูงเจ้าค่ะ

ตอนนี้ก็เป็นเวลา 0.41 แล้ว เฮ้ยยยยยยย

ฟิวตี้ไปนอนก่อนนะค่ะ

เม้มวันละนิดจิตแจ่มใส่ ช่วงนี้ฟิวตี้มีเวลาจะมาอัพบ่อยๆนะค่ะ

วันไหนที่ไม่ว่างฟิวตี้จะมาบอกอีกทีนะค่ะ

จุ๊ฟฟฟฟฟฟฟ

ฝันดีทุกคนนะค่ะ รักคนอ่านชอบคนเม้มค่ะ อิอิอิ