Harry Potter กับศิลาอาถรรพ์ (ฉบับเจ้าหญิงฟิวตี้)

ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 4 หอพัก กับ คาบเรียนคาบแรก

พอทุกคนกินอาหารเย็นเสร็จ ฟรีเฟ็กของแต่ละบ้านก็เดินนำนักเรียนในแต่ละบ้านไปที่หอพักของตัวเองรู้สึกว่าปีนี้ เฟอร์ซี่ วิสลีย์ พี่ชายของรอนจะได้เป็นฟรีเฟ็คของบ้าน กริฟฟินดอร์  แล้วเขาก็พานักเรียนเดินมาถึงหน้าของรูป สตรีอ้วน แล้วสตรีอ้วนก็พูดขึ้นว่า

“รหัสผ่าน”สตรีอ้วนพูด

“คาพูล เจอฟานิส”เฟอร์ซี่พูด

แล้วสตรีอ้วนก็เปิดทางให้พวกเขาเข้าไป

พอเดินเข้าไปถึงหน้านั่งเล่น เฟอร์ซี่ก็พูดขึ้นว่า

“ห้องนักเรียนหญิงอยู่ทางซ้ายห้องนั่งเรียนชายอยู่ทางขวานะ แล้วที่นี้ห้องนั่งเล่นรวมของ กริฟฟินดอร์ อยู่ได้ถึงแค่ 4 ทุ่มเท่านั้น เลยจากนั้นต้องขึ้นนอนในทันที เอาละพวกเธอขึ้นไปที่ห้องพวกเธอได้ละ จัดกระเป๋าให้เรียบร้อยด้วยละ”เพอร์ซี่พูด แล้วนักเรียนก็พากันแยกย้ายขึ้นห้องของตัวเองไป ห้องนอนห้องหนึ่งสามารถรับนักเรียนได้ 4 คน แมร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ และตามด้วยเพื่อนผู้หญิงอีกสองคน แล้วแมร์รี่ก็เดินมานั่งที่เตียงอันในสุด แล้วพูดว่า

“เฮ้ย...อิ่มจัง อาหารอร่อยที่สุดเท่าที่เคยกินมาเลย”แมร์รี่พูด

แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็เดินมาที่เตียงข้างๆเธอ แล้วพูดว่า

“ช่วยไม่ได้นิ เธอเล่นกินสะเยอะเชียว กินเยอะไม่สมกับรูปร่างเลยนะเธอ”เฮอร์ไมโอนี่พูด

“ใช่ๆฉันเห็นด้วย”หญิงสาวผมสั้นสีดำ ดวงตาสีน้ำตาลพูดขึ้น แมร์รี่ทำหน้า งง เพราะเธอไม่รู้จักคนๆนี้จริงๆ ก็เพราะมันไม่ได้ปรากฏชื่อของคนๆนี้ในหนังสือที่เธออ่านมา

“เธอชื่ออะไรหรอ แล้วก็เธอด้วย”แมร์รี่ถามพร้อมหันไปถามผู้หญิงผมยาวสีน้ำตาลแดงยาวตรงถึงกลางหลัง

“ฉันชื่อ เทียร์น่า จีโยต้า ส่วนนั้นเพื่อนสนิทฉัน แคร์ที่ โดวาเรียร์”หญิงสาวผมสั้นสีดำพูดพร้อมยิ้มให้ แมร์รี่ถึงกับพยักหน้า แล้วแคร์ที่ ก็เดินเข้ามาหาแมร์รี่แล้วพูดว่า

“เธอสวยดีจังเลยนะ สวยแบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”แคร์ที่พูด แล้วเอามือลูบไปที่เส้นผมของแมร์รี่ แมร์รี่ทำหน้าตกใจ

“เส้นผมยาวสรวลดังแพไหมนี้ ใบหน้าขาวใส่ดังแสงจันทร์ ผิวขาวกระจ่างใส่และนิ่มนวนดังสำลีนี้ น่ารักสะจริงๆ”แคร์ที่พูด ทำให้แมร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ถึงกับตาโต เทียร์น่าถึงกับยิ้มออกมา แล้วเธอก้เดินเข้ามาหาแคร์ที่แล้วพูดว่า

“ไม่เอาน๊า...แคร์ที่ เห็นไหมแมร์รี่เขาตกใจใหญ่แล้ว”เทียร์น่าพูดพร้อมจับมือของแคร์ที่แล้วลากเธอมาที่เตียงของเธอเอง

“ปล่อยฉันนะ เทียร์น่า”แคร์ที่ดิ้นไปมาแต่ยังไงก็โดนเทียร์น่าลากกลับมาถึงเตียงจนได้

“เธอนะ ไปอาบน้ำแล้วนอนได้แล้วนะแคร์ที่”เทียร์น่าพูดแบบออกคำสั่ง แคร์ที่หันไปมองเทียร์น่าแล้วทำดวงตากลมโตแบบออดอ้อน

“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้เลยนะ ไปอาบน้ำแล้วนอนได้แล้ว”เทียร์น่าพูด ทำให้แคร์ที่ทำคอตกแล้วเดินเข้าห้อนน้ำไปในทันที แล้วเทียร์น่ากับหันไปกล่าวขอโทษขอโพยแมร์รี่เป็นการใหญ่

“ขอโทษจริงๆนะแมร์รี่ ยัยนั้นเห็นออะไรที่สวยๆน่ารักๆเป็นไม่ได้อะ แล้วเธอก็สวยจริงๆนะ”เทียร์น่าพูดพร้อมยิ้มให้

“ไม่เป็นไรจ้า ขอบใจที่ชมนะ แต่ฉันคงไม่ได้สวยละก็น่ารักอะไรขนาดนั้นหรอกมั้ง รู้แค่ว่าผมฉันเป็นสีทองและยากขึ้น แล้วหุ่นก็ดีแค่นั้น ส่วนน่าตาก็คงเป็นแบบตาตี๋ๆ แก้มบวมๆ สิวเยอะๆสินะ เฮ้ย...ไม่เข้าใจทำไมทุกคนถึงว่าฉันสวย งง จริงๆ”แมร์รี่พูดพร้อมถอนหายใจแล้วสายหัว พอเฮอร์ไมโอนี่กับเทียร์น่าได้ยินก็ถึงกับอึ่งแล้วพูดว่า

“เธอพูดอะไรของเธอเนียแมร์รี่ ทำยังกับเธอไม่เคยเห็นหน้าตาตัวเอง”เฮอร์ไมโอนี่พูด

แมร์รี่หันไปยิ้มแห้งๆให้กับเฮอร์ไมโอนี่ แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ยื่นกระจกให้แมร์รี่ แมร์รี่รับด้วยสีหน้ากล้าๆกลัวๆก่อนที่เธอจะข่มใจส่องมัน พอเธอส่องมันก็ถึงกับทำตาโตแล้วเอามือลูบไปที่ใบหน้าของตัวเองพร้อมหันไปมองเฮอร์ไมโอนี่กับแคร์ที่ด้วยใบหน้าตกใจ

“ฉะ...ฉันหรือนี้ ไม่จริงอะ กระจกหลอกตาแล้ว”แมร์รี่พูดอย่างตกใจ

“จริงๆนั้นละเธอแมร์รี่ ตัวเธอเองแท้ๆจะตกใจไปทำไมแปลกคน”เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมทำหน้าตาสงสัย

แมร์รี่ก้มลงส่องกระจกอีกครั้งใบหน้าของเธอก็ยังตกใจไม่หาย

“นี้ฉันจริงๆหรือเนีย โห....พระเจ้าสวยขนาดนี้เชียว ผมสี่ทองเป็นลอนยาวจนถึงสะโพกนี้ก็ยังพอเห็นอยู่ รูปร่างเพียวสวยก็พอจะคาดได้ แต่ไอ้ใบหน้าสวยนี้มันอะไร ดวงตาสีฟ้า ใบหน้าสวยเหมือนไข่หงส์ แก้มขาวอมชมพู่ ริมฝีปากบางได้รูป ถูกแต่งแต้มด้วยสีชมพูอ่อนๆ นี้มันไม่ใช่ฉันแล้ว โอ้ย...แม่เจ้า ชาตินี้ตัวจริงของฉันคงสวยแบบนี้ไม่ได้แน่ๆ อยากจะถ่ายรูปเก็บไว้สะจริงๆ แต่เขาดันไม่ให้เอามือถือมา แถมฉันไม่มีตัวตนจริงๆอยู่ในเนื้อเรื่องด้วยซ้ำคงจะยาก โอ้ย....อยากเก็บภาพตัวเองตอนนี้จริงๆ”แมร์รี่บ่นในใจ

เฮอร์ไมโอนี่เห็นหน้าตางุงงงของเพื่อนสาวจึงลุกขึ้นมาพร้อมดึงมือเธอ

“ไปอาบน้ำกันดีกว่าแมร์รี่ รีบๆนอนพรุ่งนี้จะได้ไม่เข้าเรียนสายตั้งแต่วันแรก”เฮอร์ไมโอนี่พูด

พอเฮอร์ไมโอนี่พูดแมร์รี่ก็ยิ้มในทันที

“คาบแรกของเรา ศาสตราจารย์มักกอนนากัลนิน่า อิอิอิ ต้องมีเรื่องสนุกแน่ๆ”แมร์รี่พูด จากเมื่อกี่เฮอร์ไมโอนี้เป็นคนจุงมือแมร์รี่แต่ตอนนี้กลายเป็นแมร์รี่สะนี้ก็เดินจุงมือกึ่งลากเฮอร์ไมโอนี่ไปแทน เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้กับพฤติกรรมของเพื่อนสาวเธอแล้วทั้งสองก็เดินเข้าไปในห้องน้ำพอทั้งคู่อาบน้ำเสร็จก็แต่งตัวเป็นชุดนอน ชุดนอนของเฮอร์ไมโอนี่เป็นชุดกระโปงสีขาวส่วนแมร์รี่เป็นสีชมพู พอทั้งคู่เดินออกมาจากห้องน้ำเดินมาที่เตียงก็ปรากฏว่า เทียร์น่ากับแคร์ที่ยังไม่นอน แคร์ที่อยู่ในชุดนอนสีฟ้า ส่วนเทียร์น่าเธอไปอาบน้ำตอนไหนก็ไม่รู้ ตอนนี้เธออยู่ในชุดนอนสีดำ แคร์ที่มองมาที่แมร์รี่ด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

“น่ารักจังเลย น่ารักเหมือนบาร์บี้”แคร์ที่พูด

“ขอบใจจ้า”แมร์รี่พูดแล้วเดินมานั่งที่เตียงตัวเอง แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็เดินมานั่งที่เตียงของเธอแล้วพูดว่า

“นอนกันได้แล้วสาวๆ พรุ่งนี้เรามีเรียนกันแต่เช้า ฉันไม่อยากเข้าเรียนสายวันแรกนะ”เฮอร์ไมโอนี่พูด ทั้งให้ทั้งสามสาวพยักหน้ารับแล้วลงตัวลงนอนแล้วหลับในทันที ถ้าถามถึงแฮร์รี่ในตอนนี้เขานั่งเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างพร้อมลูบเฮ็ดวิลไปพาง แล้วสักพักเขาก็เดินไปที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอน

เช้าวันต่อมา ไว้เหมือนโกหกจริงๆ แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอนที่มีเตียงเรียงกันอยู่สี่เตียง แต่ในตอนนี้ เตียงที่ 1-3 วางลงเพราะคนที่เคยนอนอยู่ได้ลุกออกไปแล้ว เหลือเพียงเตียงที่ 4 ที่มีร่างของหญิงสาวเจ้าของเรียวผมสีทองลอนสวย กับใบหน้าหวานยังหลับอยู่โดยไม่มีทีท่าว่าจะตื่นแต่อย่างใด ทำให้เพื่อนสาวผมสีน้ำตาลฟองฟูถอนหายใจแล้วเดินเข้ามาข้างเตียงแล้วพูดว่า

“แมร์รี่ตื่นได้แล้ว 7 โมงแล้วนะ เดยวไปเรียนสายหรอก”เฮอร์ไมโอนี่ปลุกเพื่อนสาวแสนสวยของเธอ แมร์รี่คอยๆลืมตาขึ้นแล้วคอยๆยันตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมบิดขี้เกลียด 1 ที่แล้วหันไปพูดกับเฮอร์ไมโอนี่ว่า

“อรุณสวัสดิ์จ้า เฮอร์ไมโอนี่”แมร์รี่พูดพร้อมยิ้มให้แต่แบบยังเมาขี้ตาตัวเองอยู่

“จ้า อรุณสวัสดิ์ ไปล้างหน้าล้างตาสะรีบแต่งตัวด้วย เดียวพวกเราเข้าเรียนสายพอดี”เฮอร์ไมโอนี่พูด

แมร์รี่พยักหน้า แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็พูดขึ้นอีกว่า

“ฉันไปรอเธอที่ห้องนั่งเล่นรวมนะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมเดินออกจากห้องไป

แมร์รี่เดินไปเข้าห้องน้ำได้สักพักเธอก็เดินออกมาพร้อมกับแต่งชุดนักเรียนเรียบร้อยแล้ว แล้วเธอก็เดินไปหยิบหนังสือแปลงร่างแล้วก็เดินลงมาหาเฮอร์ไมโอนี่ที่ห้องนั่งเล่นรวม แล้วพูดว่า

“ขอโทษที ที่ช้านะ”แมร์รี่พูด

“ไม่เป็นไรเรารีบไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่านะ”เฮอร์ไมโอนี่พูด แล้วทั้งคู่ก็เดินลงมาจากหอพักแล้วเดินไปที่ห้องโถง แล้วพวกเธอก็เดินเอาหนังสือไปวางที่โต๊ะแล้วเดินไปตักอาหาร แมร์รี่เธอหยิบขนมปังอัน ไข่ดาว แฮม3ชิ้น ไส้กรอด 3 อัน กับนม1 แก้ว ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ก็เอาคล้ายๆเธอแต่แค่ปริมาณน้อยกว่าเล็กน้อย

แล้วทั้งคู่ก็เดินมานั่งที่ของเธอแล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็พูดขึ้นว่า

“กินเยอะจังนะ”เฮอร์ไมโอนี่พูด

“อาหารเช้าเป็นสิ่งสำคัญนิจ้า”แมร์รี่พูดพร้อมยิ้มให้แล้วลงมือกินอาหารของเธอ เฮอร์ไมโอนี่สายหน้าแล้วลงมือกินของเธอเหมือนกัน

“อะไรกันนี้ ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอนางฟ้าแต่เช้าแบบนี้ ชั่งโชคดีจริงๆ”เสียงหนึ่งพูดขึ้นทำให้แมร์รี่รีบหันไปมองทันที

“เดรโก”แมร์รี่พุดเบาๆ แล้วเดรโกก็เดินมาหยุดที่เธอ

“ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ”เดรโกพูดพร้อมยิ้มให้เธอ

“ขอบใจที่ชมกันนะ ฉันสุดแสนจะดีใจเลยที่คนแบบเธอชมฉันเนีย”แมร์รี่พูดแล้วเธอก็หันไปกินอาหารของเธอต่อ

“ฉันของนั่งด้วยคนนะ”เดรโกพูดพร้อมนั่งลงข้างๆแมร์รี่อย่างไม่เกรงใจ

“นี้มันที่นั่งของ กริฟฟินดอร์ไม่ใช้ที่นั่งของพวกสลิธิริน กรุณาเข้าในด้วย มัลฟอย”เฮอร์ไมโอนี่พูด เดรโกหันไปมองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยสายตาดุร้ายแล้วพูดว่า

“ใครใช่ให้เธอพูดกับฉัน แล้วอีกอย่างฉันพอใจที่จะนั่งแล้วจะทำไม”เดรโกพูด

“โอเค...มัลฟอยถ้านายพอใจที่จะนั่ง ฉันเองพอใจที่จะไปเหมือนกัน”แมร์รี่พูดพร้อมวางช้อนแล้วลุกขึ้น

“เข้าห้องเรียนกันดีกว่าเฮอร์ไมโอนี่ ฉันหมดอารมณ์กินต่อละ”แมร์รี่พูดขึ้นแล้วเดินออกไปตามด้วยเฮอร์ไมโอนี่ เดรโกยิ้นแล้วพูดว่า

“ยังไงเราก็ต้องได้เจอกันอีกอยู่ดีละ”เดรโกพูดพร้อมยิ้มอย่างมีชัย

ไปทางแมร์รี่พอแมร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่เดินออกมาจากห้องโถงแมร์รี่ก็พูดขึ้นว่า

“ทำไมต้องเจอ มัลฟอยแต่เช้าด้วยนะ ดวงซวยชะมัด”แมร์รี่บ่น

“ไม่เอาน่าแมร์รี่ยังไง คาบแรกเราก็ต้องเรียนกับพวก สลิธิริน เราก็ต้องเจอพวกนั้นอยู่แล้ว”เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น พอแมร์รี่ได้ยินก็หันไปทำหน้าหน่ายๆทันที

“ฉันก็รู้ว่าเราต้องเจอ แต่ยังไงก็ไม่ชอบอยู่ดีละ”แมร์รี่พูด แล้วทั้งสองก็เดินมาถึงห้อง ตอนนี้มีนักเรียนอยู่ไม่กี่คน

“เฮอร์ไมโอนี่ แมร์รี่ ทางนี้”เทียร์น่าเรียกพวกเธอ ทำให้พวกเธอเดินเข้าไปนั่งข้างๆเทียร์น่ากับแคร์ที่ในทันที

“มากันเช้าจัง”แมร์รี่พูด

“ก็ต้องมาจ้องทีไง นั่งหน้าๆละดีแล้วจะได้เรียนรู้เรื่อง”เทียร์น่าพูด

“ฉันว่านั่งไหนมันก็เหมือนกันละ แค่เราตั้งใจเรียนก็พอแล้ว ใช้ไหมจร้าแมร์รี่”แคร์ที่พูดพร้อมหันไปยิ้มหวานให้แมร์รี่ แมร์รี่พยักหน้ารับแล้วยิ้มตอบ

“ว้าว...ได้เจอกันอีกแล้วนะ ดีใจจริงๆ”เดรโกพูดพร้อมเดินเข้ามาในห้อง

“ไม่เห็นดีใจเลยสักนิดเดียว โชคร้ายชัดๆ”แมร์รี่พูดขึ้น

“แต่ฉันว่า ฉันโชคดีมากกว่านะ ที่ได้เจอเธอ แมร์รี่ วอตเตอร์”เดรโกพูด

แมร์รี่ลุกขึ้นแล้วหันไปมองเดรโกด้วยสายตาโกรธๆแล้วพูดว่า

“ฉันบอกให้นายทำตัวดีๆแล้วใช่ไหม เดรโก”แมร์รี่พูด ก่อนที่จะเกิดเรื่องนักเรียนก็ถยอยเข้ามาในห้องทำให้แมร์รี่หันกลับลงไปนั่งที่เดิม แล้วศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็เดินเข้ามาแล้วพูดว่า

“อรุณสวัสดิ์นักเรียนทุกคน”มักกอนนากัลทักทาย

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ศาสตราจารย์มักกอนากัล”นักเรียนทุกคนทักตอบ

แล้วมักกอนนากัลป์ก็หันไปมองรอบห้องแล้วพูดว่า

“คุณพอตเตอร์กับคุณวิสลีย์ไปไหนทำไมยังไม่มา”มักกอนนากัลถาม

“คงหลงทางมั้งค่ะ ศาสตราจารย์มักกอนนากัล”แมร์รี่พูดทำให้ทั้งห้องถึงกับหัวเราะออกมา

“ชั่งเถอะ เดียวพวกเขาก็คงจะมาเอานั้นละ”เธอพูดแล้วเธอก็กลายร่างเป็นแมวแล้วกระโดดขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทำงานของเธอ สักพักแฮร์รี่กับรอนก็เดินเข้ามะ ทำให้ทั้งห้องหันไปมองพวกเขาเป็นตาเดียว เฮอรืไมโอนี่สายหน้าส่วนแมร์รี่ก็หัวเราะเบาๆ

“อยากเห็นหน้าตาของมักกอนนกัลจริงๆว่าจะว่ายังไงบางที่เรามาสาย”รอนพูด

แล้วมักกอนนากัลที่กลายร่างเป็นแมวก็กระโดดลงมาแล้วกลายร่างเป็นเธอยินอยู่ตรงข้างหน้าพวกเขารอนถึงกับทำตาโตแล้วพูดว่า

“สุดยอดไปเลย”รอนพูด

“ขอบคุณสำหรับคำชมนะ พวกเธอคงมีเหตุผลนะที่พวกเธอมาสาย”มักกอนนากัลพูด

“พวกเราหลงทางนะฮะ”แฮร์รี่พูด

“งั้นก็ดีพวกเธอคงหาที่นั่งกันได้นะ”มักกอนนากัลพูดขึ้น

แล้วแฮร์รี่กับรอนก็เดินไปนั่งที่ข้างหลังของห้องเรียน แล้วมักกอนนากัลก็เริ่มสั่งงาน แล้วห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ เพราะงานของมักกอนนากัวเป็นเหตุนั้นเอง

*----------------------------------------------------------------------*

มาต่อให้แล้วนะค่ะ ช่วงนี้อาจจะมาลงช้าไปหน่อย

เพราะงานเยอะมาก เฮ้ย....เหนื่อย

ก็เด็กมหาลัยนิค่ะ แต่ก็จะพยายามอัพฟิคเรื่อยๆนะค่ะ

เม้มวันละนิดจิตแจ่มใส่ และก็อัพที่ละนิดจิตชื่นบาน อิอิอิอิ

ตอนนี้แต่งแบบ งง นิดๆค่ะ

ฟิวตี้อาจจะเรียงเหตุการณ์บางเหตุการณ์ผิดไปยังไง

ก็ขออภัยด้วยนะค่ะ

ยังไงก็อย่างลืมติดตามอ่านตอนต่อไปของฟิวตี้นะค่ะ

บะบาย จุ๊ฟฟฟฟ