Course love หลักสูตรรัก หลักการสอนเลิฟ [yaoi]

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter:: 1

:Tim 

“เชี้ย! เทมไอ้สัสมึงเอาเด็กมึงไปนอนที่อื่นได้ป่ะ แม่งเลื่อยมาห้องกูเนี่ย ? ไอ้สัสเอาไปไกลๆกูเลยนะ”  เสียงโวยวายของผม ดังขึ้นเมื่ออยู่ๆ หญิงของไอ้เทมที่มันเสือกควงมาเมื่อคืนดันมานอนห้องผมแถมยังเลื่อยเกะตัวผมเป็นปลิงเลย  ให้ตายเถอะ!  ผู้หญิงสมัยนี้มันเป็นอ่อยกันแบบนี้แล้วหรอ ไม่อยากจะเชื่อ

“อื้ออ!!!!!! จุ๊ๆ เงียบๆเดี๋ยวพี่เทมรู้เราไม่ได้มาอยู่กันสองต่อสองแบบนี้หรอก พี่ทิมรู้ไหม? เฟลอยากอยู่ใกล้ๆกับพิ่ทิมมานานแล้วนะค่ะ”  เด็กของคนเทมที่ชื่อเฟลไม่พูดบางมึงของเธอเริ่มอยู่ไม่สุข  เธอค่อยโอบเอวผมก่อนจะค่อยๆบรรจงจูบเบาๆที่ซอกคอของผม 

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ! กลับไปห้องของไอ้เทมซะ!ปัง!!”  ผมตะคอกใส่หน้าเธอและผลักตัวเธอออกจากตัวผม พร้อมทั้งปิดประตูใส่หน้าเธอดังปัง  เสียงกริ๊ดของเธอที่ไม่พอใจทำให้ผมเบื่อหน่ายกับเรื่องพันธุ์จริงๆ  พวกผู้หญิงไม่รู้จักพอ ได้พี่จะเอาน้อง  เฮ้อ

“ครืดๆๆ ครีดดด” เสียงระบบตั้งสั่นของโทรศัพท์สั่นขึ้น ผมมองดูหน้าจอ ที่โชว์เบอร์ไม่คุ้นยังคงสั่นอยู่เป็นช่วงๆ ผมรีบกดรับทันเพราะอยากจะรู้เหมือนกันว่าเบอร์แบบนี้ของใครกัน

“ฮัลโหล.. นั้นพี่ทิมหรือป่าวครับ? ผมโบตั๋นเองนะ คิกคิก”  เสียงปลายสายทำเอาพูดไม่ออก  คำพูดที่ร่าเริงน้ำเสียงใสๆที่ดูไม่เป็นพิษเป็นไพต่อใครแบบนี้ ผมจำเขาได้โบตั๋น

“บะโบ…ตั๋น…’’ ผมอย่างตะกุกตะกะบอกตรงๆว่าผมช็อคมาก ผมไม่นึกว่าคนอย่างเขาจะกล้าโทรมาหาคนอย่างผม ผ่านมาแค่สามปีคนอย่างเขาจะลืม ความเลวของผมได้ขนาดนี้เลยหรอ

“ทำไมทำเสียงแบบนั้นล่ะนะครับ  ฟังแล้วไม่เป็นพี่เลย คนอย่างพี่มันไม่เป็นแบบนี้สิ กลัวโบตั๋นหรอ อย่ากลัวเลยโบตั๋นทำอะไรพี่ไม่ได้หรอกฮะ  ที่โทรมาวันนี้โบตั๋นแค่คิดถึง! อีกไม่นานเราก็จะได้เจอกันแล้วล่ะ ตึด …”  สิ้นปลายสายก็กดสายวางโดนที่ผมไม่ได้พูดอะไรสักครับ  ผมไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะลืมเรื่องทุกผมทำร้ายเขาทุกอย่างได้จริง

“ก๊อกๆ  ทิมตื่นหรือยังลูก มีคนส่งดอกไม้มาให้หนูจ่ะ” เสียงม๊าผมเคาะประตูกห้องผม ผมรีบแง้มประตูเปิดดูก็เห็นแม่ถือช่อดอกไม้ ที่ทั้งช่อมีแต่ดอกโบตั๋นสีชมพูเต็มไปทั่วทั้งช่อของดอกไม้

“โบ.. .ตั๋น” ผมรีบรับดอกไม้ก่อนจะมองดูกระดาษที่อยู่ข้างช่อดอกไม้  ภายในกระดาษเขียนแค่ว่า

“อีกไม่นานเราคงได้เจอกันนะครับ”  ไม่ต้องบอกผมก็พอจะรู้ว่าใครเป็นคนส่งมาก

“โบตั๋น มึงจะทำอะไรของมึงกันแน่?” ผมเดาไม่ออกว่าเขาจะทำอะไรกันแน่ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาทำแบบนี้เผื่ออะไร ผมก็บอกถูกจริงว่า ตอนนี้ผมควรจะดีใจหรือป่าวที่เขากลับาหาผมอีกครั้ง.. .

Botan ::

“โบตั๋น…มึงจะเอาจริงหรอว่ะ พี่เทมใครๆก็รู้ว่าโครตม่อ  มึงพึ่งมาอยู่ใหม่มึงอาจจะไม่รู้กิติศักดิ์ความเหี้ย หน้าม่อใจหมาของพี่เขามันรุนแรงมากเลยนะเว้ย กูว่ามึงอย่าเอาตัวมึงไปเล่นกับไฟเลย ยิ่งเล่นมึงก็ยิ่งร้อนมันไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกนะเว้ย” สวัสดีครับผมชื่อโบตั๋นตอนนี้ผมมานั่งอยู่หน้าตึกคณะวิศวะ  หลังจากที่ผมไม่ได้กลับาไทยเสียนานผมไปอยู่ฮ่องกงมาสามปีเต็มๆเพราะคนๆนึงทำให้ผมต้องย้ายบ้านเกิด ไปอยู่ที่ฮ่อง ผมได้ศึกษาจนตอนนี้ผมอยู่ปีหนึ่งผมเลย กลับมาเรียนที่เมืองไทยเมื่อไทยอีกคนครั้งเพราะเหตุ ที่ว่าผอยากล้างแค้น ผมอยากให้พวกมันที่ทำกลับผมหชิบหาย ไปให้หมด พวกคุณคงงงหน่ะสิว่าอะไรหลายแค้นทำไม เพราะอะไร?

::ย้อนไปเมื่อ สามปีก่อน::

 “ออด ออดดด”เสียงออดของโรงเรียนดังขึ้นเป็นสัญญาว่าเลิกเรียนแล้ว  นักเรียนทุกคนกำลังเตรียมตัวแยกย้ายกลับบ้าน 

“โบตั๋น! ไปเดี๋ยวพี่ไปส่งไหม” ผมมองรุ่นพี่ร่างสูงๆที่ยืนดักรอผมอยู่หน้ารั้วโรงเรียน  เขาชื่อพี่ทิม เขาเป็นคนที่อบอุ่นอยู่ด้วยแล้วจิตใจผมจะละลายให้ได้ หวั่นไหวเอาให้ได้ ผมปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผมแอบตกหลุมรักคนแบบพี่เขาไปแล้ว กิริยาว่าจาของพี่เขาทำเอาผมรู้สึกเหมือนจะคลั่งซะให้ได้ พี่เขาทั้งเป็นคนเก่ง เป็นที่หมายปองของโรงเรียน เป็นมิตรกับทุกคน ทุกๆวันพี่เขาจะไปส่งผมแบบนี้ทุกวัน มันทำให้ผมรู้สึกดีทุกครั้งเมื่อได้นั่งมอไซค์เวสป้าสีแดงกับพี่เขาสองคน > <

  “ม๊ะ.. ขึ้นรถ”ผมซ้อนท้ายรถมอไซค์ของพี่ทิม รถค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปจากบริเวณโรงเรียน ผมโอบเอวร่างสูงอย่างแน่น ผมมองไปบริเวณข้างทางทำให้ผมรู้สึกสดชื่อ บรรยายการตอนเวลายามเย็นทำให้ผมเริ่มผ่อนคลาย ผมค่อยๆซบหลังร่างสูงก่อนจะหลบค่อบหลับพริ้ว

“ตื่นได้แล้วครับ โบตั๋นถึงแล้ว” ผมค่อยๆลืมตามอง รอบๆก็เจอบ้านที่คุ้นเคย นั้นก็คือบ้านของผมเอง บ้านไม้สีขาวที่ตั้งอยู่หลังตลาด รอบๆหน้าบ้านมีเพียงดอกไม้โบตั๋นสีชมพูปลูกรอบหน้าบ้าน

“อ่อ! ถึงแล้วหรอ”ผมเดินจะเข้าบ้านไปแต่ ฝนเจ้ากรรมไม่รู้ลมเพลมพัดมากจากไหนก็ไม่รู้เมื่ออยู่ๆฝนก็ซัดสาดเข้าอย่างหนัก

“พี่ทิมครับ  เข้าบ้านผมมาก่อนเถอะ ผมหยุดตกค่อยกลับ” ผมพูดจบก็รีบเดินนำหน้าเข้าบ้านก่อนจะรีบเดินขึ้นห้องของตัวเองไปเพราะถ้าพี่ชายผมรู้ว่าเอาผู้ชายเข้าบ้านไม่ว่าในกรณีอะไรก็ตามแต่ พี่ผมเอาผมตายแน่ พี่ทิมก็รีบเข้าห้องมาติดๆ 

“เอิ่ม.. พี่ทิมครับผมเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำก่อนนะ  เสื้อผ้าอยู่ในตู้พี่ลองหาเสื้อผ้าใส่ดูแล้วกัน ปล่อยไว้เปียกแบบนี้ผมว่าได้ปอดบวมตายแน่ๆ” ผมพูดจบก็รีบเดินเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกายของตนเองปล่อยให้ ไมถึงชั่วโมงผมก็เดินออกจากห้อ

น้ำด้วยสภาพเสื้อยืดเสีขาวธรรรมกับกางเกงขาสั้นสีดำ

“ เอิ่ม..พี่ทิม” ผมถึงกับช็อคหน้านี้หงิบไปหลายวิ ก็ไม่ให้ช็อคได้ไงพี่ทิมกำลังค้นของหลับพวกรูปถ่ายของพี่เขาที่ผมเก็บไว้ร่วทั้งของ ของพี่เขาที่เขาให้ผมบ้างและ จดหมายรักที่ผมเขียนไว้แต่ก็ไม่กล้าที่จะส่งให้พี่เขา ผมควรทำยังไงต่อไป ถ้าเขารู้ควาจริงว่าผมแอบชอบพี่เขาผมควรจะทำไงต่อไป

“ชอบพี่มากนานแล้วหรอ..”  ผมได้แต่กุ้มหน้าพยักหน้ารับ ใช่ครับผมแอบชอบมากนานนานมากนานชิบๆ

“แล้วทำไมไม่บอกพี่ล่ะว่าชอบพี่”

“คะ.. คือผมกลัว.. เอิ่มกลัวว่าพี่จะไม่รับรักผม .. กลัวว่ามันจะไม่เหมือนเดิมหน่ะสิ”

“ไม่รู้หรอ ว่าพี่ชอบเรามานานแล้วนะรู้ไหม” ผมถึงกับช็อค เรื่องจริงๆใช่ไหมเขาชอบผมมานานแล้วหรอ ให้ตายสิใครก็ได้ช่วยบอกผมทีว่ามันไม่ใช่ความฝัน

“จะ..จริงๆหรอ” ผมรีบเดินไปนั่งข้างๆพี่ทิมที่เตียงผม  เขาพยักหน้าให้ผมพร้อมทั้งรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นของเขา นช่างทำให้ผมถึงกับต้องเบี่ยงหน้าหนีไปทางอื่นเพราะผมกำลังอายจนไม่อยากเอาหน้าซุกหนีลงดิน

“โบตั๋น..” พี่ทิมพูดขึ้น พร้อมทั้งเอามือหนาๆเชิดคางผมขึ้นก่อนจะค่อยๆโน้มตัวมาริมฝีปากบางๆของผม  เหมือนหัวสมองผมว่างป่าวเมื่อเขาเริ่มที่สอดลิ้นเข้าปายในโพรงปากผมเข้าไปเกี่ยวรสเฉยชิมความหวานภายในปากของผม ไม่รู้เนินนานแค่ไหนที่ผมกับเขาได้เฉยชควาหวานจากปากของกันแล้วกัน  เขาเริ่มค่อยๆถอดริมฝีปากของเขาออกมาอย่างออยอิ่ง

.”โบตั๋น..พี่ขอนะ” พูดจบพี่ทิมไม่รอช้าให้ผมปฏิเสธอะไรทั้งนั้น เขาค่อยๆเคลื่อนตัวมาจูบบริเวรต้นคอผม  สัมผัสกับเขาและผมกำลังเยือนย่างต่อกันแล้วกัน รสจูบสัมผัสทุกฉาก ทุกอย่างทำให้สมองผมว่างเปล่า ผมกำลังจมดึงอยู่กับความรักเพียงลมปากของคนที่บอกรัก เพียงเพราะผมแอบชอบผมจึงยอมให้ผมเป็นของเขา เพียงคำว่าเขารักผม ชอบผม เพียงแค่ลมปากเท่านั้น

_______________ ตัดฉึก__________________

เช้ามันรุ่งขึ้น แสงสีส้มอ่อนส่องสะท้อนผ่านเข้ามายังม่านหน้าต่างของห้อง ผมค่อยๆเคลื่อนกายมอหาพี่ทิมแต่ก็เพียงรอยน้ำกามและเลือดของผมและเขา เขาทิ้งและหลงเหลือไว้แค่รอยพวกนี้ ผมค่อยๆก้าวเท้าเดินไป  ไปหยิบโทรศัพท์เพื่อกดโทรหาพี่ทิมแต่สายไม่ว่างตลอด  ผมกลัวเขาทิ้งผมจัง.. ผมอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ มันคงเป็แบบนั้นหรอก พี่ทิมออกจะเป็นสาพบุรุษขนาดนั้นผมอาจคิดไปเองก็ได้เนอะ

“กริ๊ง.. กริ๊ง” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นผมรีบกดรับโทรศัพท์ เมื่ออยู่ๆเสียงเพื่อนสนิทของผมโทรมา

“ฮัลโหล… ว่าไงโทรมาแต่เช้าเลย นี่มันวันเสาร์นะมีอะไรหรือป่าวจิม”

“โบตั๋น เรื่องใหญ่แล้ว มึงไปทำอะไรไว้ มึงรู้ไหมพี่ทิมส่งรูปมึงนอนเปลื่อยส่งมาให้พี่กูกูไปกดเจอ  มันเกิดอะไรขึ้นว่ะ ทำไมมันป็นแบบนี้..” ผมถึงกับยื่นนิ่ง น้ำตาของผมค่อยๆไหลอย่างห้ามได้ นี้มันเกิดอะไรขึ้น มันเกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไงแล้วคำว่ารักล่ะ คำว่ารักของเขาที่บอกกับผมมันหายไปไหนหมด

“ฮัลโหลๆ.. โบตั๋น..โบตั๋นมึงอยู่ไหนเนี่ยได้ยินกูไหม ฮัลโหล” ผมไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น ความรู้สึกผมตอนนี้มันจุก จุกจนบอกถูกว่าผมเจ็บขนาดไหน  ผมไม่รอช้าเมื่ออะไรเข้าสิงผมไม่รู้ ไม่รู้เพราะอะไร ผมรีบหยิบเสื้อผ้าของผมมาใส่ก่อนจะตรงดิ่งจะเดินออกจากบ้านเพื่อจะไปหาพี่ทิมให้รู้ๆไปว่าเขาทำแบบนี้กับผมได้ยังไง ผมอยากรู้  แต่ทว่า

.”โบตั๋น .. ทำไมสภาพมึงเป็นแบบนี้ “ เสียงที่ชายผมที่เดินตรงมาหาผม  ผมรีบเช็ดน้ำตาของผมออก รอยจ้ำๆสีแดง ที่เต็มคอตามหง่าวขายังคงมีคาบเลือดติดอยู่เป็นทางยาว พอจะทำให้พี่ผมเริ่มจะเดาออกว่าผมไปโดนอะไรมา

“มึงทำแบบนี้ได้ยังไง !  ถ้าป๊ารู้มึงจะทำยังไงกูบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าทำแบบนี้    กูสอนมึงไมมึงไม่เคยจำ ห๊ะ! มึงทำแบบนี้มึงคิดหรอว่าไอ้นั้นจะรักมึงจริง มึงทำแบบนี้ได้ยังไง กับกับป๊ารักมึงมากนะโบตั๋น กูผิดหวังกับมึงมากนะ  มันไม่เคยทำนอกโอวาทสำหรับกู งเป็นเด็กดีมาตลอด แต่ทำไม ทำไม มึงทำแบบนี้ ห๊ะ! บอกมาสิว่าทำไม” ผมได้แต่กลุ้มหน้านิ่งน้ำตาของผมไหลเป็นทางยาวเสียวร้อง สะอืดของผมร้องดังออกเป็นชั่วๆ ใช่ผมกำลังทำผิด ผิดมาก ผมทำให้พี่ชายเสียใจ กำลังทำให้ป๊าผิดหวังในตัวผม แม่ถ้าแม่ยังมีชีวิตอยู่ แม่จะเข้าใจโบตั๋นไหม โบตั๋นได้ตั้งใจจะให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ แม่เข้าใจโบตั๋นหรือป่าว…

“ฮึก..ละ..แล้วจะโบตั๋นทำยังไง..เรื่องที่เกิดขึ้นมันเกิดขึ้นไปแล้ว.. โบตั๋นไม่ได้ตั้งใจ โบตั๋นไม่ได้ตั้งใจจริงๆ พี่จีนจะให้โบตั๋นทำยังไงฮือ ออ” ผมนั่งซุ่ดลงต่อหน้าพี่จีน ผมไม่อาจทำอะไรได้อีก ในเมื่อมันผ่านไปแล้วมันไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้ ผมผิดเองที่ใจง่ายเกินไปกลับคำว่ารักจอมปลอม

“เฮ้อ…แล้วใครเป็นคนทำแบบนี้บอกสิ ใคร!” ผมได้แต่นิ่งไม่ยอมเอ่ยปากบอก  เพราะรู้ว่าถ้าบอกไปเรื่องนี้อาจจะไม่จบง่ายๆ อาจจะมีใครเสียเลือดเสียเนื้อไปครึ่งนึง

“บอกมาโบตั๋น !” ผมได้แต่ส่ายหัว ไปมา ผมไม่อยากให้เขาต้องเจ็บปางตาย ผมไม่อยากให้พี่จีนไปกระถืบพี่ทิมจนปางตายผมแค่อยากให้จบจบแค่นั้น

“ไม่บอก.. ก็ได้กูถือว่าเรื่องนึ้มึงเป็นคนกำหนดเอง  กูคิดว่ามึงโตพอจะคิดเองได้แล้ว มึงไม่อยากก็ไม่เป็นไร แต่ถ้ากูรู้ว่าไอ้นั้น เป็นใครกูเอาถึงตายแน่” พี่จีนพูดทิ้งท้ายก่อนจะย่างก้าวจะเดินไปยังห้องครัว เมื่อกับเรื่องตะกี้ไม่มีอะไรเกินขึ้นไม่มีคำปลอบใจสำหรับผม ไม่ดึงผมไปกอดเพื่อปลอดใจเลย แต่ผมก็เข้าว่าลึกๆเขาเสียใจ เสียใจมากที่ผมทำแบบนี้

“พี่จีน..ฮึก..อะ.. อย่าเรื่องนี้ไปบอกป๊านะโบตั๋นของร้องนะ.. นะพี่จีน”

“อื้ม..”