อาถรรพ์แห่งถ้ำมรณะ ตอน ประตูพิภพมหัศจรรย์

ลำดับตอนที่ #2 : ความลับถูกเปิดเผย

ความลับถูกเปิดเผย

       หนุ่มน้อยเคอร์ติส แม็คลายเออร์ เป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดี ผมหนา คิ้วเข้ม แววตาอ่อนโยน ร่างกายกำยำสูงโปร่ง เขาอาศัยอยู่กับปู่ ณ หมู่บ้านใกล้กับหุบเขาอันสูงตระหง่านอันเป็นที่ตั้งของถ้ำมรณะอันมีชื่อเสียงแห่งนั้น เคอร์ติสเคยได้ยินเรื่องราวที่เป็นตำนานของที่นั่นมาหลายหนแล้ว เพราะเขามักจะขอร้องให้ปู่เล่าให้ฟังเสมอ เคอร์ติสเป็นคนที่ค่อนข้างเงียบ  และไม่ชอบยุ่งกับใคร   เขาเป็นคนรักอิสระ  และต้องการพื้นที่ส่วนตัวค่อนข้างเยอะ เรื่องนี้ปู่ของเขารู้ดี เพราะวันๆ ก็แทบจะไม่ได้คุย หรือเจอหน้ากันอยู่แล้ว  เคอร์ติสมักจะไปที่หลังหมู่บ้านเสมอๆ เพื่อที่จะมองขึ้นไปยังยอดเขาเบื้องหน้า  เขามีความรู้สึกอยากที่จะขึ้นไปที่นั่น ไปพิสูจญ์ตำนานที่ได้ยินกันเรื่อยมา ต้องการรู้ความลับของที่นั่นสถานที่ที่ครั้งหนึ่งเคยมีเรื่องราวที่เป็นตำนานเกิดขึ้น  เขาต้องการเดินทางไปบนยอดเขา และเข้าไปยังถ้ำมรณะ

       เช้าวันนี้เคอร์ติสตื่นแต่เช้าเพื่อออกมาดูแลสวนพืชผัก ที่เขาและปู่ได้ปลูกเอาไว้เมื่อหลายเดือนก่อน บัดนี้เมล็ดพืชที่เขาได้บรรจงหยอดลงตามหลุมที่ปู่ทำไว้ ก็ได้เกิดผลตามอย่างที่มันควรจะเป็นแล้ว ไม่ว่าจะเป็นข้าวโพดที่เรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบ  ผักต่างๆ เช่น ฝักทอง กะหล่ำ  แคร็อท ล้วนแล้วแต่โตเต็มที่พร้อมจะให้ผลผลิต     เช้านี้เคอร์ติสได้เก็บเอา ฝักทอง กับข้าวโพดหลายฝักมา   หนุ่มน้อยนำฟักทองมาหั่นเพื่อต้มซุป และข้าวโพดก็ต้มสุกหอมชวนรัประทาน  เขาจัดโต๊ะไว้สองที่ สำหรับตัวเอง และของปู่

      ชายชราเดินมาที่ห้องครัว และเริ่มต้นสนทนากันกับเคอร์ติส ถึงพืชผักที่ได้ปลูกเอาไว้เมื่อหลายหลายเดือนก่อน 

“มันเป็นไงบ้างล่ะหลาน ข้าวโพดเอย ผักเอย ” ปู่กระแอม “มันพร้อมกินแล้วหรือ ถึงได้เก็บมา” ชายชราพูดจบก็ตักซุปฟักทองมาซดเสียงดังอย่างกับคนหิวจัด

“โธ่ปู่ มันโตเต็มที่แล้วล่ะครับเนี่ย ขืนปล่อยไว้อย่างนั้นมันก็อาจจะเน่าเสียไร้ประโยชน์ก็เป็นได้  อีกอย่างเราก็ไม่มีขนมปังเหลือแล้ว” เด็กหนุ่มอธิบาย

ชายชราทำหน้าเบ้ ก่อนจะพูดต่อว่า

 “เอาล่ะ ๆ ไหนๆก็โตแล้วนี่นะ  แต่ซุปนี่ก็ใช้ได้นะ” พูดจบชายชราก็ซดซุปเข้าไปอีกอึกใหญ่

“ใจเย็นๆก็ได้ปู่  ยังมีข้าวโพดอยู่อีกหลายฝักนะครับเนี่ย เดี๋ยวก็ทานไม่ไหวกันพอดี”  เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับขำและส่ายหน้า

อาหารเช้ามื้อนี้ก็เป็นเหมือนเช่นเคยคือ  เรียบง่าย และมาพร้อมกับบทสนทนาที่ไม่ได้มีสาระอะไรมากมายนัก  แต่เป็นบทสนทนาเล็กน้อยเพื่อคุยกันของปู่กับหลานชายที่ค่อนข้างจะไม่ได้พูดคุยกันบ่อยเท่าใดนัก      ตัวเคอร์ติสเองหลังจาก
รับประทานอิ่มและคุยกันเล็กน้อยเกี่ยวกับพืชผักกับปู่แล้ว ก็ได้เริ่มสนทนาในหัวข้อใหม่ที่ทำเอาปู่ถึงกับสำลักซุป

“ผมอยากที่จะขึ้นไปบนนั้นครับปู่ ที่นั่น ที่ถ้ำมรณะ” เคอร์ติสพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

ชายชราวางถ้วยซุปลง แล้วยืนขึ้นอย่างมั่นคง สีหน้าเคร่งเครียด จากนั้นก็ได้พูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความโกรธออกมาว่า

“ปู่ไม่อยากได้ยินประโยคนี้จากแกอีก” ชายชราเว้นวรรคหายใจ “ปู่จะไม่มีวันให้แกได้ไปเหยียบที่นั่น แกก็รู้ไม่ใช่เหรอเกี่ยวกับตำนานและเรื่องเล่ามากมายของที่นั่นน่ะ  ปู่กลัวอันตรายจะเกิดกับแก ไม่กลัวรึไง  พ่อแม่แกก็หายตัวไปทั้งคู่” ชายชราตะโกนเสียงดัง

“พ่อแม่ พ่อแม่อะไร ทำไมปู่ไม่เคยบอกผมเลย ไม่เคยได้ยินนี่”   เคอร์ติสพูดเสียงดัง 

ชายชรานั่งลงอย่างอ่อนแรง สายตาเหม่อลอย  น้ำตาไหลออกมาอย่างช้าๆ จากดวงตาคล้ำเหี่ยวย่น  แววตาเศ้าสร้อย เขาคิดว่าเขาคงต้องเล่าบางอย่างให้กับหลายชายได้รู้เสียที หลังจากที่เฝ้าปิดบังความลับนี้มานานแสนนาน  มันคงจะเป็นทางออกสุดท้าย มือของเขาสั่นเทา ก่อนที่จะเริ่มพูดด้วยเสียงแหบพร่า

“โรสหญิงผู้ล้วงความลับของมหาโจร และมอนโกลูกชายของฉัน ในตำนานคงจำได้นะ พวกเขาทั้งคู่หายตัวไป เหลือไว้แต่หลาน หลานคนเดียวนะเคอร์ติส หลานเป็นลูกของหญิงและชายที่หายตัวไปในตำนานนะ ปู่น่ะเสียใจมากตอนที่รู้ข่าว แต่ปู่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะตอนนั้น มันสายเกินไป”ชายชราร้องไห้อย่างหนักหลังจากพูดจบ

       เหมือนกับมีคนเอามีดมาแทงกลางใจของเขา  เคอร์ติสรู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่าง
มันประดังเข้ามาในหัวของเขาจนแทบรับไม่ไหว  น้ำตาไหลพราก ความทุกข์ใจได้ทิ่มแทงเข้าไปในจิตใจ มันบาดเข้าไปในเนื้อหนังตื้อชาไปหมด

“ทำไมปู่ไม่เคยบอกผมเลยล่ะครับ” เด็กหนุ่มพูดออกมาทั้งน้ำตา “ปู่รู้มาตลอด แต่ไม่เคยบอกผม” เขาสะอื้น  “ ให้ผมฟังเรื่องเล่า ตำนาน ปู่เล่าได้ แต่เรื่องพ่อแม่ เรื่องสำคัญที่สุด ปู่ไม่เคยปริปาก”

“ปู่ขอโทษ ปู่เสียใจ ปู่ไม่อยากให้หลานรับเอาเรื่องหนักหนาขนาดนั้นไป  แกไม่เข้าใจหรอก ปู่สูญเสียมามาก และไม่อยากให้ใครต้องเสียใจอีก”

“ผมไงล่ะ  ผมที่เสียใจ ปู่น่าจะบอกผมตั้งแต่แรก ” สิ้นเสียง เคอร์ติสก็วิ่งออกจากบ้าน อย่างไม่มีจุดหมาย

          เขาวิ่งช้าๆ ไปทางหลังบ้าน มองเห็นยอดเขาก็ยิ่งตอกย้ำความปวดร้าว เขาตัดสินใจ ไม่คิดกลัวอะไรทั้งสิ้น ออกแรงวิ่งมุ่งตรงไปสู่ หุบเขาอันสูงตะหง่าน ที่ตั้งของถ้ำมรณะ ถ้ำที่เกิดเรื่องราวต่างๆมากมาย  ถ้ำที่พรากชีวิตของมอนโกและโรส พ่อแม่ของเขาไปจากชีวิต  ทำให้พวกเขาหายไป  หายไปแห่งหนใดเขาไม่ทราบ แต่เขาต้องการไปที่นั่น ที่ที่เป็นต้นตอของเรื่องราวทั้งหมด ตำนานหรือความตายก็ไม่อาจหยุดเขาได้ ความกลัวไม่หลงเหลืออยู่ในจิตใจของเขาอีกแล้ว ไม่มีอีกแล้ว...