ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ชายลึกลับ
สนามบินกรุงโซล ประเทศเกาหลี (โลกมนุษย์)
"ขอโทษนะค่ะ ขอโทษนะคะ" ฉันพูดไปในขนาดที่วิ่งหลบหลีกผู้คนจำนวนมาก ที่ตกอยู่ในวังวนของความเจริญก้าวหน้าในกรุงโซลเมืองที่ฉันมาพักพิง
ชั่วคราว เพื่อพิสูทธ์ตนเองในเรื่องไร้สาระ ฉันเลยต้องอยู่อย่างเดียวดายและด้วยความสามารถอันชานฉลาดเป็นเครื่องนำทางฉันจึงอยู่รอดมาได้ด้วยตนเองเป็นเวลา ตั้ง 6 เดือน ฉันไม่คิดว่าจะทำได้ แต่ตอนนี้ฉันทำได้แล้ว ฉันรู้สึกภูมิใจในตัวฉันเองมากๆเลยวันนี้เป็นวันที่ฉันจะกลับโอกีนาว่าแต่ฉันกลับตื่นสาย ฉันเลยต้องวิ่งไปขึ้นเครื่องบินให้เร็วที่สุด 10 นาทีผ่านไป.....
ขอแนะนำตัวหน่อยละกัน
ฉันชื่อ คริสตัล ครอบครัวฉันอยู่ โอกีนาว่า ฉันเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาที่อาจจะดูดีกว่าผู้หญิงทั่วไปสักนิดหนึ่ง (แอบหลงตัวเอง) อายุ 17ปี
"ท่านผู้โดยสารทุกคนโปรดทราบ ตอนนี้เรากำลังตกหลุมอากาศ โปรดควบคุมสติและรัดเข็มขัดนิรภัยของท่านให้แน่น"
ต่อมาก็มีแอร์ออกมาบอกว่า
"เราสัญญาว่าทุกคนจะปลอดภัย"
มันทำให้ฉันเริ่มสงสัยว่า ตกหลุมอากาศจริงรึเปล่า เพราะแอร์ดูเครียดกันมาก มันต้องเกิดเรื่องอย่างอื่นขึ้นแน่ แต่ตอนนี้ฉันทำได้คือทำสมาธิ รอพบครอบครัวที่น่ารักของฉัน
ครืน !!!
เสียงและแสงเหมือนคนเปิดแสงแฟลตเข้าลูกกระตาฉัน และวินาที่นั้นเปลือกตาฉันก็ค่อยๆปิดลง
"ตื่นแล้วหรอ" ฉันได้ยินเสียงคนแก่ผู้ชาย มันทำให้ฉันรู้กว่าฉันยังไม่ตาย ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาพบกับ บรรยากาศที่มีแต่แสงสีขาว และที่สะดุดตาคือผู้ชายท่าทางมีอายุยืนจ้องฉันอยู่นี้สิ ลุงเข้าจะรู้ไม่นะว่าการที่เข้าใส่ชุดสีขาวมันทำให้เขาเหมือนมนุษย์ ล่องหน 555+
"นี้เธอ ฉันรู้น่ะว่าเธอกำลังคิดไรอยู่ แต่ช่างเถอะเอาเป็นว่าเธอคือผู้ถูกเลือกในตำนาน จงทำหน้าที่ของเธอให้ดีที่สุดก็แล้วกัน " หลังจบคำพูดของตาลุงนั่นเปลือกตาของฉันก็ค่อยๆปิดลง (อีกแล้ว และ อีกครั้ง)
"ขอโทษนะค่ะ ขอโทษนะคะ" ฉันพูดไปในขนาดที่วิ่งหลบหลีกผู้คนจำนวนมาก ที่ตกอยู่ในวังวนของความเจริญก้าวหน้าในกรุงโซลเมืองที่ฉันมาพักพิง
ชั่วคราว เพื่อพิสูทธ์ตนเองในเรื่องไร้สาระ ฉันเลยต้องอยู่อย่างเดียวดายและด้วยความสามารถอันชานฉลาดเป็นเครื่องนำทางฉันจึงอยู่รอดมาได้ด้วยตนเองเป็นเวลา ตั้ง 6 เดือน ฉันไม่คิดว่าจะทำได้ แต่ตอนนี้ฉันทำได้แล้ว ฉันรู้สึกภูมิใจในตัวฉันเองมากๆเลยวันนี้เป็นวันที่ฉันจะกลับโอกีนาว่าแต่ฉันกลับตื่นสาย ฉันเลยต้องวิ่งไปขึ้นเครื่องบินให้เร็วที่สุด 10 นาทีผ่านไป.....
ขอแนะนำตัวหน่อยละกัน
ฉันชื่อ คริสตัล ครอบครัวฉันอยู่ โอกีนาว่า ฉันเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาที่อาจจะดูดีกว่าผู้หญิงทั่วไปสักนิดหนึ่ง (แอบหลงตัวเอง) อายุ 17ปี
"ท่านผู้โดยสารทุกคนโปรดทราบ ตอนนี้เรากำลังตกหลุมอากาศ โปรดควบคุมสติและรัดเข็มขัดนิรภัยของท่านให้แน่น"
ต่อมาก็มีแอร์ออกมาบอกว่า
"เราสัญญาว่าทุกคนจะปลอดภัย"
มันทำให้ฉันเริ่มสงสัยว่า ตกหลุมอากาศจริงรึเปล่า เพราะแอร์ดูเครียดกันมาก มันต้องเกิดเรื่องอย่างอื่นขึ้นแน่ แต่ตอนนี้ฉันทำได้คือทำสมาธิ รอพบครอบครัวที่น่ารักของฉัน
ครืน !!!
เสียงและแสงเหมือนคนเปิดแสงแฟลตเข้าลูกกระตาฉัน และวินาที่นั้นเปลือกตาฉันก็ค่อยๆปิดลง
"ตื่นแล้วหรอ" ฉันได้ยินเสียงคนแก่ผู้ชาย มันทำให้ฉันรู้กว่าฉันยังไม่ตาย ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาพบกับ บรรยากาศที่มีแต่แสงสีขาว และที่สะดุดตาคือผู้ชายท่าทางมีอายุยืนจ้องฉันอยู่นี้สิ ลุงเข้าจะรู้ไม่นะว่าการที่เข้าใส่ชุดสีขาวมันทำให้เขาเหมือนมนุษย์ ล่องหน 555+
"นี้เธอ ฉันรู้น่ะว่าเธอกำลังคิดไรอยู่ แต่ช่างเถอะเอาเป็นว่าเธอคือผู้ถูกเลือกในตำนาน จงทำหน้าที่ของเธอให้ดีที่สุดก็แล้วกัน " หลังจบคำพูดของตาลุงนั่นเปลือกตาของฉันก็ค่อยๆปิดลง (อีกแล้ว และ อีกครั้ง)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น