ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Danger person ... บุคคลอันตราย
Danger Person... บุคคลอันตราย <1827>
"รอนานมั้ย..หึๆ" เสียงทุ้มต่ำที่ดังมาจากหลังประตูบานนั้นทักขึ้น แล้วเงาของร่างสูงได้ออกมาจากประตูบานนั้น เจ้าของเสียงทุ้มต่ำได้เดินเข้ามาใกล้เตียงผมขึ้นทุกที แต่ก่อนที่จะถึงเตียงผม ตรงทางเดินมีแสงแดดอ่อนๆส่องอยู่บ้าง ทำให้ใบหน้าของร่างสูงถูกเผยออกมาในที่สุด..!
"ค..คุณฮิบาริ !! O[ ]O" ผมเรียกชื่อคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยความช็อคสุดขีด
"หึๆ.." คุณฮิบาริเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนที่จะเดินเข้ามาหาผมช้าๆ ผมสังเกตเห็นหยดน้ำที่ปลายเส้นผมของคุณฮิบาริและเสื้อเชิ้ตที่เปียกน้ำหมาดๆ รึว่า..คนที่อาบน้ำในห้องน้ำนั่นคือ..คุณฮิบาริเหรอเนี่ย O.O
ล..แล้วคุณฮิบาริจะมาอาบน้ำในห้องผม เอ๊ะ..รึว่าห้องคุณฮิบาริกันละเนี่ย โอ๊ยยยย งงไปหมดแล้ววุ้ย >~<
คุณฮิบาริเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หวา~ สงสัยเราต้องโดนขย้ำตายแน่ๆ ตายแน่ๆ T^T
"อึก...ซาวาดะ สึนะโยชิ..นี่นาย..." คุณฮิบาริชะงักลงเมื่อเห็นผมในสภาพเด็กอายุ 14
(แต่คนที่ตกใจมันควรเป็นผมไม่ใช่เหรอคร้าบบ )
"อ..เอ่อ..ข..ขอโทษครับ..พอดีผมโดนบาซูก้าทศวรรษยิงมาน่ะครับ..แหะๆ "
"งั้นเหรอ.." คุณฮิบาริทำหน้าตกใจเล็กน้อยจู่ๆก็เปลี่ยนมาเป็นยิ้มเจ้าเลห์แทน ก่อนที่จะพูดต่อ
"ซาวาดะ สึนะโยชิ..นายในยุคนี้น่ะ ทำฉันแสบมากนะ..สงสัยคงต้องคิดบัญชีกับนายแทนแล้วล่ะ..หึๆ"
(อ้าวว !! ซวยแล้วมั้ยล่ะนั่น ผมในยุคนี้ไปทำอะไรพิเรนท์เข้าล่ะเนี่ย ทำไมถึงต้องเป็นคุณฮิบาริล่ะคร้าบบบบ T[ ]T )
แต่แล้วสติของผมก็ต้องแตกกระเจิง
'พลั่ก!!' 'โอ๊ย !!' คุณฮิบาริผลักผมอย่างแรงจนหลังผมกระแทกเข้ากับชั้นหนังสือ เรียกความเจ็บปวดได้มากจริงๆ
"ค..คุณฮิบาริ!" O_O เจ็บ~ จนพูดไม่ออกเลยครับ นี่คงจะเป็นวันตายของเราสินะ
"ดูท่าว่านายคงจะอยากรู้สินะ..ว่าฉันมีพันธะอะไรกับนาย..." คุณฮิบาริถามพลางเดินเข้ามาประชิดตัวผมอย่างรวดเร็ว แล้วเอาทอนฟาขึ้นมางัดคางผมเชิงขู่เพื่อไม่ให้หนี ความกลัว ความตกใจ ความสับสน ต่างๆนานา
ทุกๆอย่างปนกันไปหมด จนทำให้ร่างกายผมสั่นเครือด้วยความกลัว
"หึๆ..ทำไมต้องกลัวขนาดนั้น ฉันแค่จะสอนให้นายรู้ในสิ่งที่นายทำกับฉันก็เท่านั้น" คุณฮิบาริพูดเสียงเรียบ
ซึ่งมันก็เรียกความกลัวของผมให้ผุดขึ้นมาในหัว
'หมับ!' อึ๊ก!! O_O จู่ๆ มือเรียวยาวของคุณฮิบาริก็มาคล้องเอวผม แขนที่แข็งแรงล็อคตัวผมจนดิ้นไม่หลุด
ผมช็อคไปชั่วขณะ แต่ทว่า..ดันมีเหตุการณ์ที่น่ากระอักเลือดยิ่งกว่านั้น เมื่อคุณฮิบาริเลื่อนหน้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ
จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ แต่เขาเอียงไปอีกทาง ทำให้แก้มเราเฉียดกัน
"ค..คุณฮิบาริ!" O///O มากไปแล้วว ใกล้เกินไปแล้วว .. ล..แล้วทำไมเราต้องรู้สึก ตื่นเต้นด้วยล่ะเนี่ย
หายใจไม่ทั่วท้องเลย แถมยังรับรู้ถึงความร้อนผ่าวๆ บนใบหน้าอีก นี่มันอะไรก๊านนน
แล้วคุณฮิบาริก็กระซิบที่ข้างหูผมว่า..
"ที่นายในยุคนี้เป็นน่ะ...ฉันจะสอนนายเอง" ส..สอน อ..อะ..อะไรกัน O_O
จมูกของคุณฮิบาริที่ขณะนี้ได้สัมผัสที่ซอกคอของผม และเปลี่ยนเป็นการนัวเนียไปแล้ว
มือเรียวปลดกระดุมเสื้อผมเม็ดแรกและกำลังจะเลื่อนลงมาเม็ดถัดไป น..นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย O///O
"จ..จะทำอะไรครับ!" ผมพยายามดันแขนที่แข็งแกร่งนั่นออกไปแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เขยื้อนเลยสักนิด
"หึๆ..นายตอนอายุ 14 นี่น่ารักดีนะ" O[ ]O อ๊ากกก!! นี่มันอะไรก๊านน ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยเนี่ยย
แล้วที่คุณฮิบาริบอกว่าเราในยุคนี้ทำอะไร มันหมายความว่ายังง๊ายยยย T[ ]T
"ท..ทำไมคุณมาอาบน้ำในห้องผม! ร..หรือว่านี่เป็นห้องคุณกันแน่!" ผมพยายามหาคำถามมาถ่วงเวลา
ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมไม่อยากอยู่ตรงนี้เลย ใครก็ได้ช่วยผมที๊ T( )T
"มันก็ต้องเป็นห้องนายสิ.."
" O.O "
"แต่ว่า..ห้องนายก็เหมือนห้องฉัน"
"O_O" (อึ้งไปเลยครับท่าน)
"นายมีอะไรสงสัยอีกงั้นเหรอ" คุณฮิบาริถามขึ้นเหมือนจะรู้ทัน
"อะ..เอ่อ.." คิดเซ๋ คิดๆๆๆ ยังไงต้องคิดให้ออก ซักคำถามเดียวก็ยังดี ถ่วงเวลาซักนาทีก็ยังดี คิดสิฟ่ะ >_<*
ทำไมมันต้องมาคิดไม่ออกเอาเวลานี้ด้วยเนี่ย โว้ยยย ผมจะบ้าตายแล้วคร้าบบบ >[ ]<**
"ไม่มี..งั้น..ต่อเลยละกัน" อ๊ากกกก !!! O[ ]O!!! ทำไมให้เวลาผมน้อยนักล่ะครับบ
คุณฮิบาริไม่พูดเปล่า พลางยังคงไซร้ซอกคอผมอยู่ แต่มือไม้มันเริ่มลามไปมั่วแล้ว ทำไงดีๆๆๆๆ
"คุณฮิบา...อุ๊บ! " O.O
ไม่ทันที่ผมจะถามคำถามอีกครั้ง คุณฮิบาริก็ปิดปากผมด้วยริมฝีปากเรียวสวยอย่างกระทันหันก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนมาเป็นนุ่มนวล สติผมหลุดลอยหายไปดื้อๆ มือไม้อ่อนไปหมด เกิดอะไรขึ้น ทำไมร่างกายผมขยับไม่ได้
เหมือนถูกตรึงไว้ ผมแทบจะไม่รู้สึกตัวเลยว่าร่างกายผมได้ถูกพามาที่เตียงตั้งแต่เมื่อไร
ห๊าาา!!! ต..เตียงเหรอ!! เย้ยยย!!!
สติผมเริ่มกลับมา ผมรีบผลักร่างคุณฮิบาริที่อยู่บนตัวผมออก ทำให้เขาถอนจูบไปพร้อมแรงผลัก
"อะ..." ผมเอามือมาป้องปากของผมที่โดนขโมยจูบไปเมื่อกี๊ ผมรีบเอาผ้าห่มมาซุกแล้วกอดแน่น
ทำให้คนตรงหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะอมยิ้ม หลุดขำอาการของผม
(มีอะไรน่าขำ ตลกนักรึไง สนุกนักเหรอ มีความสุขใช่มั้ยที่ได้แกล้งผมแบบนี้น่ะ T^T)
ทำไมผมต้องมาเจอเรื่องแบบนี่ด้วย ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเราในอนาคตทำแบบนี้กับคุณฮิบาริ T///T
"ทำแบบนั้นมันยิ่งดูน่ารักนะ..ซาวาดะ สึนะโยชิ" O_O คุณฮิบาริยังคงโน้มตัวลงมาใกล้ผมเรื่อยๆ
เป็นการบอกใบ้ว่า ผมคงไม่มีทางหนีรอดแน่
จบ..จบกัน ชีวิตผม ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ใครก็ได้ช่วยผมทีเถอะ T^T
แต่ทว่า...ความโชคร้ายมักมากับความโชคดีเสมอ..
'ปังง!!!' เสียงประตูถูกเปิด(พัง)ออก ทำให้ทั้งผมและคุณฮิบาริหันขวับไปยังต้นเหตุ นั่นคือชายร่างสูง 4 คน
ซึ่งกำลังยืนจังก้า ตาจ้องเขม็งมายังผมและคุณฮิบาริ ด้วยสภาพที่...เอ่อมม..
ทำให้ผมต้องรีบกระเด้งตัวออกจากจุดนั้นอย่างรวดเร็ว
ชายทั้ง 4 คนที่ผมรู้จักดี
"แกทำอะไรรุ่นที่สิบบ ห๊าาา!!!" (โกคุเดระคุง ^^)
"เคียวยะ!" (คุณดีโน่ ^^) เอ๋~แล้วลูกน้องมาด้วยรึเปล่า o.O
"ไม่แฟร์เลยนะ..ฮิบาริ" (ยามาโมโตะ ^^) ล..แล้วไม่แฟร์อะไรกัน O_O
"โหดร้ายสุดหูรูดดด !!!" (คุณพี่ ^^)
พวกเขามาช่วยผมแล้ว ดีใจจังเลย
"หึ..ช่วยไม่ได้" คุณฮิบาริถอนหายใจก่อนที่จะเดินออกไปดื้อๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น (ไปง่ายๆเลยเหรอ - -)
"นี่มันคิวฉันนะ เคียวยะ!" คุณดีโน่ตะโกนตามหลังคุณฮิบาริ
"คิวของฉันอย่างสุดขั้ววว!!!" จู่ๆคุณพี่ก็ตะโกนตามมาด้วย
"พูดบ้าอะไร! วันนี้ฉันต่างหากที่ต้องดูแลรุ่นที่สิบ!!" แล้วโกคุเดระคุงก็โมโห
"ฮ่ะๆๆ พวกนายน่ะไปพักเถอะ ฉันจะดูแลสึนะเอง ^^" ส่วนยามาโมโตะก็ยิ้มตามเคย
"อะ..เอ่อ..ขอบคุณมากนะครับ" ผมรีบขอบคุณทุกคนที่มาช่วยให้รอดพ้นวิกฤตินั่นไป
แต่ดูเหมือนทุกคนในยุคนี้จะตกใจกับตัวผมที่กลายเป็นเด็กอายุ14
"O[ ]O!!" (หน้าทุกคน)
"เอ่อ..ผมโดนบาซูก้าทศวรรษยิงมาน่ะครับ ^_^; "
"คงจะอีก 5 นาทีสินะ" นั่นน่ะสิเนอะ ^^ อีกแค่ 5 นาที ทุกอย่างก็จะกลับไปเป็นปกติแล้วนี่นา อ่ะฮ่าๆๆ
แต่ว่าตอนนี้มันก็ค่ำแล้วด้วย อีกอย่างเราก็มาตั้งแต่ตอนบ่ายๆนี่นาเนอะ ^w^ ...
ตั้งแต่บ่ายเลยเหรอ.. จ๊ากกกกกก!!!!! ล..แล้วทำไมเราไม่กลับไปอดีตล่ะ!!!
"เป็นอะไรไปครับรุ่นที่สิบ" โกคุเดระคุงถามด้วยความเป็นห่วง
"สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลยนะ" คุณดีโน่ทักขึ้น
ดีไม่ขึ้นแล้วล่ะครับ ทำไงดีล่ะ เราจะกลับอดีตยังไงล่ะ !!! O_O
อีกด้านหนึ่ง
"ทำไมฉันยังไม่กลับอนาคตอีกล่ะเนี่ย" สึนะร่างสูงที่ตอนนี้กำลังนั่งที่ปลายเตียงของเขาบ่นขึ้นมา
"นั่นสิครับ..แกไปทำอะไรกับบาซูก้าแกรึป่าวฮะ! เจ้าวัวบ้าา!!" โกคุเดระที่ตอบคำถามสึนะก่อนจะหันไปเค้นแรมโบ้ที่นั่งแคะจมูกอยู่ข้างๆ
"อ๊าา..แง้ๆๆ คุณแรมโบ้ก็แค่เอาไปให้จางนีนิซ่อมให้เฉยๆง่า แง้ๆๆ T[ ]T" แรมโบ้พูดพลางร้องไห้ไปด้วย
"แบบนี้ก็แย่น่ะสิ..คงเป็นชั่วโมงหรือไม่ก็...เป็นวันสองวันกว่าจะกลับเป็นเหมือนเดิมน่ะ"
รีบอร์นพูดขึ้นมา ทำให้ทุกคนถึงกับหน้าซีดเผือด เพราะต่างกลัวว่าถ้าบอสตัวน้อยของพวกเขา
ต้องไปตกระกำลำบาก หรืออาจถูกตามล่า ก็จะเป็นเรื่องที่ยากจะรับได้และพวกเขาก็ไม่อยากให้เกิดขึ้นแน่
TO BE CONTINUE >>
***************************
ฝากคอมเมนท์เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ด้วยนะคร้าบบ
บ๊ายบี~ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น