KHR (All27) :: Sandwich Tuna !

ลำดับตอนที่ #6 : Poison cooking :P จานเด็ด! เมนูเห็ดเมา -1-

Poison cooking :P      จานเด็ด! เมนูเห็ดเมา                  <R27>   -1-

         

        ย้อนไปเมื่อเหตุการณ์ การตะลุมบอลของเหล่าวองโกเล่ ในบรรยากาศห้องอาหารสุดหรู
ในคฤหาสน์วองโกเล่ (เว่อร์ดีแฮะ =.,=)
สึนะ ที่ขณะนี้กำลังงงกับอาการของตัวเองที่เกิดขึ้นหลังจากกินอาหารเมนูเห็ด(เมา) ของเบียงกี้

       

        "ทำไมมันรู้สึกร้อนๆ หนาวๆแฮะ" มันชักจะยังไงๆแล้วนา เริ่มควบคุมสติสะตังไม่ค่อยอยู่เลย
เดินก็เหมือนทางมันเอียงลงเรื่อยๆ นี่โลกเราเอียงไปกี่องศาแล้วเนี่ย O_O แล้วทำไมเราเริ่มพูดอะไรตามใจตัวเอง
รึว่าเราเป็นบ้าไปแล้วเหรอเนี่ย !?


        สึนะเดินเซมายังโต๊ะอาหาร มือเอื้อมไปเลื่อนเก้าอี้กะจะลากเก้าอี้มานั่งพักซักหน่อย
'ฟุบ!'   "อ๊ะ!?"  จู่ๆร่างกายกลับเหมือนมีแรงดึงดูดให้ต้องเข่าอ่อนทรุดลงกับพื้นทันที สึนะปาดเหงื่อที่หน้าผาก
อย่างแปลกใจ ก่อนที่สายตาจะหันไปเจอสิ่งมหัศจรรย์อันดับ8 ของโลก (เย้ย!) นั่นคือ พวกเพื่อนๆกะลังตะลุมบอลกันอย่างเมามัน

         
        "เอ๋!? นั่น..ทุกคนกำลังทำอะไรกันน่ะ??" ขณะที่ภาพที่มองเห็นเริ่มจะเบลอๆ หมองๆมากขึ้นจนต้องหรี่ตาลง แม้ว่าจะขยี้ตาหลายครั้งแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่เป็นผล ทันใดนั้นมีเงาของร่างสูงชุดสูทซึ่งมายืนอยู่ข้างหลังสึนะตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ แล้วน้ำเสียงทุ้มเข้มก็ทักขึ้นอย่างฉงน

         
        "เจ้าห่วย!...นี่นาย..."  สึนะสะดุ้งกับเสียงใครบางที่ทักขึ้นมา ก่อนที่จะหันขวับมาข้างหลังอย่างรวดเร็ว
เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิดพยายามรวบรวมสติ เรติน่าของดวงตาสีน้ำตาลพยายามทำงานอย่างขมักเขม้น
เพื่อจับภาพใบหน้าบุคคลที่อยู่ตรงหน้าถึงแม้ว่าจะเบลอๆก็ตาม
...แต่แล้ว ดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยก็เบิกโพลงขึ้นอย่างตะลึง ภาพที่เห็นคือ...

...ชุดแบบนั้น...



...หมวกแบบนั้น...



...กิ้งก่าสีเขียวที่เกาะอยู่บนหมวกนั่นอีก...



...และที่สำคัญ.....จอนม้วนๆนั่น...O_O ...จอนม้วนๆที่ไม่เหมือนใครนั่นน่ะ...



ไม่ผิดแน่!!!

 

        


        "รีบอร์น!!"  ริมฝีปากสีชมพูบางเอื้อนเอ่ยชื่อของคนตรงหน้าอย่าสั่นๆ เพราะไม่คิดว่าจะมาเจอเขาที่นี่
ตอนนี้ เวลานี้... เขามาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน? เขาอยู่ที่นี่แล้วอย่างงั้นเหรอ? เขามาหาฉันใช่มั้ย?
มาช่วยฉันใช่มั้ย? นายมาช่วยฉันแล้วใช่มั้ย...รีบอร์น?~

        ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน ทำไมเราถึงพูดออกไปแบบนั้นล่ะ?? แล้วทำไม... น้ำตา ถึงมาคลอเต็มเบ้าตาแบบนี้ล่ะ
ทำไมกัน... รู้สึกเหมือนกับว่า ' คิดถึง ' มากมายเหลือเกิน ทำไมต้องคิดถึงนายมากขนาดนี้ด้วย!?





         ด้วยฤทธิ์ของเห็ดเมาจาก poison cooking ของเบียงกี้ ทำให้สึนะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ ความรู้สึก รวมทั้ง
สติสัมปชัญญะทั้งหมดทั้งมวล จิตใจมันกำลังสับสนและไม่สามารถควบคุมอากัปกิริยาตัวเองได้เลย
ดวงตาสีน้ำตาลกำลังสั่นระริก มีน้ำใสๆมาคลอที่เบ้าตาทั้งสองข้าง





          "เลิกทำหน้าตาน่าสมเพชสักทีน่า...เจ้าห่วย"  คำพูดที่เค้าโครงเดิมที่เคยหลุดออกมาจากปากเจ้าเด็กตัวกระเปี๊ยกชุดสูทห้อยจุกนมสีเหลืองชอบพูดกับเขาเป็นประจำในยามที่เขาอ่อนแอ ทว่า ณ เวลานี้...




         คำพูดที่เหมือนกัน..แต่ อาการของผู้พูดที่อยู่ตรงหน้านั้นตรงกันข้ามกับในอดีต เพราะร่างสูงนั้น พูดด้วยความเอ็นดู และอ่อนโยน ดวงตาที่มองเจ้าลูกศิษย์เป็นเด็กไม่รู้จักโต มือเรียวยื่นมาลูบผมสีน้ำตาลฟูๆ พร้อมยิ้มเอ็นดู
เป็นเหตุให้เด็กหนุ่มตรงหน้ากลับยิ่งเบะปากมากขึ้น รีบอร์นจึงนั่งลงข้างๆกับสึนะที่กำลังจะร้องไห้(เมาอยู่มะ-.-)  

   'ฟุบ!'  "อ่ะ!! O_O"  ไม่ทันที่รีบอร์นจะได้พูดอะไร สึนะก็โผเข้ากอดร่างสูงอย่างกระทันหัน
ทำให้เจ้าตัวสะดุ้งโหยง



 

          "ฮึก...นายไปอยู่ที่ไหนมา! ทำไมถึงไม่มาช่วยฉัน ทั้งๆที่นายอยู่ที่นี่ แต่..ฮึก ทำไมนายไม่มาหาฉันล่ะ...
           ฉันตามหานายแทบตายเลยรู้มั้ย อีกอย่าง...ตั้งแต่ฉันมาที่นี่..ฉันไม่มีความสุขเลย ฮึก มีแต่เหตุการณ์
           ที่น่ากลัวทั้งนั้น..ฮือๆ ฉันกลัวมากเลยนายรู้รึเปล่า... ถ้าเป็นเมื่อก่อน ไม่ว่าฉันจะพลาด หรือสิ้นหวัง
           แค่ไหน...นายก็ช่วยฉันเสมอ แต่ครั้งนี้..ฮีก.......ฉันกลับต้องเผชิญกับความน่ากลัวโดยที่ไม่มีนาย
           มาช่วย....ไม่มีนายอยู่ข้างๆ..เหมือนทุกครั้ง...ฉันคิดถึงนายมากนะ นายรู้มั้ย!!!...ฮือๆ ๆ"


         สึนะระบายความรู้สึกส่วนลึกในจิตใจด้วยความขาดสติ และไม่รู้ตัว เพราะทั้งความกดดัน ความกลัว ความเสียใจ
ความผิดหวัง ต่างๆนานา รุมเร้าในจิตใจ (และเพราะเห็ดเมา) เขาจึงควบคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้ว


        หากแต่ทว่า คำพูดของร่างบางนั้น ได้ฝังลึกในจิตใจของคนรับฟังตั้งแต่ประโยคแรก ซึ่งนั่นมันจึงเปลี่ยนรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนของเขานั้นเปลี่ยนไปเป็นความเจ็บปวดเหลือคณา แววตาที่ดูโศกเศร้า และ รู้สึกเป็นบาปในใจ
รีบอร์นเม้มปากแน่นด้วยความเจ็บปวดที่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกของคนตรงหน้าที่ขณะนี้กำลังอยู่ในอ้อมกอดของเขา
ผมฟูๆสีน้ำตาลบดบังใบหน้าเนียนที่แนบชิดกับแผงอกของร่างสูง แต่ไม่สามารถบดบังน้ำใสๆที่ออกมาจากดวงตาสีน้ำตาลอาบพวงแก้มทั้งสองข้างได้ ทำให้คนที่จ้องมองอยู่กระชับอ้อมแขนมากขึ้น เพื่อส่งความอบอุ่นนี้ผ่านร่างกายไปช่วยปลอบคนตรงหน้าในอ้อมกอดนี้ที...



          "นี่นาย...คิดถึงฉันมาตลอด..." ไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่านายจะคิดถึงฉัน และให้ความสำคัญกับฉันขนาดนี้
ฉันสำคัญกับนายจริงๆเหรอ...สึนะ  ฉันไม่เคยรู้เลย ขอโทษนะ ฉันมันโง่มาตลอด ทั้งๆที่นายให้ความสำคัญกับฉันขนาดนี้ แต่ฉันกลับไม่ใส่ใจ และไม่เห็นค่า จนนายต้องเสียใจกับสิ่งที่ฉันทำหลายครั้ง ฉันทำให้นายเสียใจ
และนายต้องมาเสียน้ำตา......เพราะฉัน.............ขอโทษนะ




         "..." (เงียบ) รีบอร์นเห็นสึนะเงียบไป มือเรียวก็เลยเชยคางของสึนะขึ้นมาเพื่อให้มองหน้าเขา
แต่ทว่า ร่างบางได้อยู่ในห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว ด้วยความเหนื่อยอ่อน ดวงตาสีนิลมองยังดวงตาที่ปิดสนิท
และใบหน้าเนียน พวงแก้มทั้งสองยังเปื้อนคราบน้ำตา มือเรียวเลื่อนขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าร่างบางอย่างอ่อนโยน



          "เฮ้อ~....ให้ตายซี่ -v-^ "  ร่างสูงบ่นอุบพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทว่าอาการกลับตรงกับข้ามกับคำพูดเหลือเกิน ถึงแม้ว่าจะบ่นยังไง ก็ยังคงมีดวงตาเอ็นดูและรอยยิ้มอ่อนโยนเผยให้เห็นทุกที

รีบอร์นส่ายหน้าแบบช่วยไม่ได้ ก่อนที่จะพลิกตัวสึนะ แล้วช้อนตัวร่างบางขึ้นมาอุ้มในท่าเจ้าสาว



          "ยังไง..ก็คงเป็นหน้าที่ครูสอนพิเศษอย่างฉันอีกแล้วล่ะสิ..=v=;" พูดทิ้งท้าย ก่อนจะลักพาตัวเจ้าสาว
(ผัวะ!! // โดนอัดด้วยค้อน 100 ตัน) เอ๊ย! พาสึนะออกจากห้องไปเงียบๆ



        ขณะนี้ ทั้งสองอยู่หน้าประตูบานใหญ่สีขาว แกะสลักอย่างสวยงาม มีตราวองโกเล่ เลข10โรมัน(X)
(ปรากฏว่าเป็นห้องซือ นั่นเอง ^.,^) รีบอร์นเปิดประตูเข้าไป ก่อนจะปิดลงเบาๆ
(ล็อคกลอนป่ะ O.,O // แกอยากตายใช่มั้ย ไอ้ไรเตอร์ทูน่า : รีบอร์น) 
รีบอร์นเดินมาถึงเตียงสีขาวบริสุทธิ์ ก่อนจะวางร่างสึนะลงอย่าอ่อนโยนเพื่อไม่ให้เจ้าตัวตื่น แล้วนั่งลงข้างๆ
ดวงตาสีนิลยังคงจับจ้องใบหน้าสวยคล้ายผู้หญิงที่กำลังหลับพริ้มอย่างมีความสุข
ตาสีนิลเริ่มเลื่อนลอย เหมือนสติหลุดหายไปดื่อๆ (ตะลึง ตึง ตัง กะ ความโมเอะของซือ เห้อๆ =,,=)

(ชิ้งง!~) ป.ล. เหมือนไรเตอร์ทูน่าจะจับจิตสังหารได้ใกล้ๆนี้ เลิกแซวก้ะได้ฟร่ะ  เอิ้กๆ


        และแล้วร่างกายของร่างสูงเหมือนโดนมนต์สะกดให้ต้องค้างอยู่ในภวังค์โดยที่ไม่ทันตั้งตัว 
การควบคุมร่างกายก็ไม่เป็นผล เพราะร่างกายไม่ฟังคำสั่งของสมอง ขณะนี้ร่างสูงค่อยๆโน้มตัวลงช้าๆ
ทำไมกัน? มองหน้าเจ้านี่ทีไร ต้องรู้สึกแปลกๆ เหมือนไม่อยากละสายตาไปจากไหนเลย กลับกัน กลับอยากเข้าไปใกล้กว่านี้เรื่อยๆ เพราะอยากมองใบหน้านี้ชัดๆ และยาวนาน อีกอย่าง..ทำไมเวลาใกล้เจ้านี่ เป็นต้องใจสั่นทุกที
ทำไมกันนะ?? เราเป็นอะไรไปหรือ?? 


          ความคิดก็ยังคงตั้งคำถามที่คาใจไปเรื่อยๆ พร้อมกับการลดลงของระยะความห่างของใบหน้าทั้งสองคน
รีบอร์นเลื่อนหน้าลงมาใกล้ใบหน้าที่กำลังหลับอยู่เรื่อยๆ ใกล้เรื่อยๆ .... จนกระทั่งสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของกันและกัน จมูกเริ่มจะสัมผัสกันอย่างนุ่มนวล ริมฝีปากกำลังจะประทับรอยอย่างหอมหวานใกล้เข้ามาทุกที

....................



...................



...................

.......เพียงเสี้ยววินาทีนั้น....... '...ทำไมนายไม่มาช่วยฉันล่ะ!!!...ฮึก...ฉันกลัวมากเลยนายรู้บ้างมั้ย!!!...ฮือๆ..'
จู่ๆ คำพูดหนึ่งที่แสนเจ็บปวดของสึนะก็แล่นเข้ามาในความคิดของรีบอร์น ทำให้เจ้าตัวหลุดจากภวังค์ทันที

ร่างสูงชะงัก ก่อนจะเลื่อนตัวออกห่างร่างบางช้าๆ 

         
        "ไม่ได้...ทำไม่ได้...ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนี้...ฉันทำให้นายเสียใจ...ฉันไม่ควรทำแบบนี้.."
มือเรียวดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ร่างบางที่หลับสนิท เขาทำให้เด็กคนนี้เสียใจขนาดนั้น แล้วยังจะมาห้ามใจตัวเองไม่ได้อีก แย่จริงๆ จะเห็นแก่ตัวเกินไปรึเปล่า

          "ฉันคงรบกวนนายมากไปแล้ว... ฉะนั้น หลับฝันดีล่ะ...เจ้าห่วย"
รีบอร์นยิ้มอ่อนโยน ก่อนที่จะเดินมายังหน้าโต๊ะทำงานของบอสตัวน้อย มีกรอบรูปวางอยู่ มันถูกดูแลอย่างดีต่างจากของใช้ชิ้นอื่น มันเป็นรูปที่ถ่ายในวัยเด็ก ที่กำลังนั่งเล่นด้วยกันสองคนริมแม่น้ำยามย็น เจ้าตัวมองดูอย่างหวนระลึกถึงวันที่เขาสองคนผ่านอะไรมามากมายด้วยกัน ด้วยความผูกพันธ์ และ...ความรักที่มีต่อกัน
ร่างสูงเดินพ้นมายังหน้าต่างบานใหญ่ที่มีระเบียงอยู่ มือเรียวเอื้อมไปเปิดกลอนหน้าต่าง ก่อนจะเดินไปยังระเบียง
เพื่อรับลม และชมท้องฟ้าในยามราตรี คืนนี้..ทำไมท้องฟ้าถึงดูหม่นหมองจัง ไม่มีกลุ่มดาวคอยปลอยโยนเลยสักดวง ดวงจันทร์ที่มีเพียงแสงสลัวๆ ให้ความอบอุ่นเพียงเล็กน้อยเท่านั้น 

         เพราะกลางคืนไม่มีดวงอาทิตย์ ท้องฟ้าจึงมืดมน 
และ เพราะว่าท้องฟ้ากับดวงอาทิตย์นั้น มีระยะเวลาที่จำกัดความผูกพันธ์ไว้
ดวงอาทิตย์จึงไม่สามารถที่จะคอยอยู่เคียงข้าง และให้ความอบอุ่นกับท้องฟ้าได้ตลอด
เพราะเวลา... เพราะความสับสน... เพราะความกลัว... และ.. เพราะความหวังดี...
เพราะความหวังดีของฉัน อาจจะทำร้ายท้องฟ้าที่อ่อนโยนนั้นก็ได้...

          "ฝืนมากไปแล้วล่ะสินะ.....หัวใจของฉันเอง..."
ฉันรู้ว่านายคิดยังไง แต่ฉันกลับปฏิเสธ และหลอกตัวเองมาตลอด ทั้งๆที่ฉันเองก็รู้สึกเช่นกัน
แต่กลับทำอะไรตรงข้ามใจตัวเองทุกที 

          "ถ้าฉัน..เปิดใจ และยอมรับฟังเสียงของใจตัวเองสักครั้ง
           ถ้าฉันทำตามหัวใจของตัวเองซักครั้ง  ป่านนี้ฉันคง....."

        คำพูดที่ขาดหายไปถูกขัดด้วยก้อนน้ำตาที่กลืนลงอย่างยากลำบาก ดวงตาสีนิลมีน้ำใสๆคลอ
และมันก็ไหลลงมาเป็นสาย จากการหลับตาอย่ากล้ำกลืนของเจ้าตัว 
ก่อนจะพูดต่อ
          "ป่านนี้ฉันคง..ไม่ต้องมาเสียใจเองแบบนี้..~" 

          
 

 

TO BE CONTINUE >>

SQW