Love at the first sight รักแรกพบ #กะปอมเมี่ยง

INTRO

คุณเชื่อในรักแรกพบกันรึเปล่าครับ..? 

•••

ชายผิวเข้มร่างสูงโปร่งกำลังทำอาหารอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่งกึ่งผับ ณ จ.สมุทรปราการ นี่ไม่ใช่ร้านของเขาหรอก เขาแค่มาช่วยเพื่อนเฉยๆ เขามักอยู่แต่หลังร้าน ทำอาหารให้ร้านจนเป็นที่เลืองลือว่าอร่อยนักหนากันพอสมควร ตอนนี้ก็เป็นเวลา 5 ทุ่มกว่าแล้ว เขาควรกลับบ้านสักที คิดแล้วเขาจึงลงมือเก็บของ

“ อ้าวไอ้ปอม จะกลับบ้านแล้วหรอว่ะ “

เสียงเพื่อนเจ้าของร้านของเขาพูดขึ้น ทำให้กะปอมละจากสิ่งตรงหน้าแล้วหันไปหาเพื่อน 

“ เออเดี๋ยวต้องไปเตรียมตัวแข่งว่ะ ” 

กะปอมตอบเพื่อนตามความจริงพรุ่งนี้เขาจะได้เข้าไปแข่งขันในรายการ

MasterChefThailand Season2  เขาต้องพักผ่อนเสียหน่อย

“ อยู่เป็นเพื่อนกูก่อนนะ แป๊ปเดียวเองมึงงงง น้าาาา กะปอมมมมม “

“ รำคาญ ปล่อยโว้ยยย เออ แป๊ปเดียวนะมึง “

เมื่อกะปอมพูดส่งๆไปแล้วนั้น เพื่อนเขาจริงเดินไปหน้าร้านตามเดิมทิ้งให้กะปอมเก็บของคนเดียวก่อนที่จะตามออกไปหน้าร้านเช่นกัน

ในขณะที่เขาเดินไป สายตาของกะปอมก็สะดุดกับผู้หญิงคนหนึ่ง ผมประบ่าสีน้ำตาลออกไปทางทองๆเสียหน่อย มันสะดุดตาของเขาเหลือเกิน เธอดูเมาพอสมควรเลยนะ นั้นไง…วอสก้า ถึงมันจะไม่ค่อยแรงอะไรนักหนาถ้ากินไปช็อทเดียว แต่นี่เธอเล่นกินไป 5 ช็อทแล้ว 

‘ …ยังเงยหัวขึ้นอยู่ คอแข็งใช่ได้เลยแฮะ ’

กะปอมคิดอย่างสนใจ เรื่องที่อยากกลับบ้านเร็วในตอนแรกหายไปเป็นปริดทิ้งเมื่อผู้หญิงคนนั้นหันหน้ามาทางเขา

ผมสีน้ำตาลทองทรงประบ่าหันมาเผยให้เห็นหน้าคม ออกแนวหมวยๆ เธอเป็นคนขาวนะ แต่เพราะฤิทธิ์ของวอสก้าที่กินไปจำนวนนั้นทำให้แก้มของเธอขึ้นสีระรื่น

‘ สวยจัง… ‘

ใช่ เธอสวยมากจริงๆ เห๊ย!! เมื่อกะปอมรู้ตัวว่ามองเธอนานเกินไปแล้ว เขาจึงเริ่มละสายตาจากเธอแล้วพยายามเดินไปหาเพื่อน แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเธออีกครั้ง และอีกครั้ง 

“ อ้าวไอ้ปอม อยากได้อะไรดริ้งซ์ใช่ม้าาา พรุ่งนี้มึงแข่งแล้วนิหว่า “

“ ไม่ๆ กูจะมาถามว่า หมวกกูอยู่ไหน “

ต้องขอบคุณเพื่อนเขามากๆที่พูดขึ้นมา ทำให้ความสนใจของเขาได้เบี่ยงเบนมานิดหน่อยเสียแล้ว

“ ตรงเค้าท์เตอร์นั้นไง มึงไปหยิบไป “

เมื่อเพื่อนเขาพูดจบก็มองไปที่เค้าท์เตอร์ที่เพื่อนได้ชี้ไป ใช่อย่างที่ทุกคนคิดครับ เค้าท์เตอร์ที่เธอคนนั้นนั่งอยู่นั้นแหละ กะปอมถอนหายใจอย่างเอื้อมระอาตัวเองที่จู่ๆก็ไม่อยากกลับไปพักผ่อน ก่อนที่วางของไว้บนโซฟาข้างๆเพื่อนเขาก่อนที่จะหันหลังไป กะปอมรับรู้ว่ามีคนกำลังจะล้ม เขาไม่รีรอรีบคว้าตัวคนๆนั้นไว้อย่างไม่ลังเล

~ ราวกับโดนมนตร์แม่มดสะกดพลัน

นาทีนั้น ฉันรักเธอทันใด… ~

สายตาทั้งสองสอดประสาทกัน เหมือนสายตาใส หวานคู่นั้นทำปฏิกิริยากับหัวใจของกะปอม หัวใจเขาสั่นอย่างมีทีท่าว่าจะหลุดออกมาและไม่มีท่าทีว่าจะหยุด เจ้าของสายตาเจ้ากรรมในอ้อมกอดของกะปอมเริ่มขยับตัวจนเขาค่อยช่วยเธอยืนได้อย่างมั่นคงเมื่อมั่นใจแล้วจึงปล่อยตัวเธออกไป

“ ขอบคุณนะคะ “

“ คะ…ครับ คุณไม่เป็นไรใช่มั๊ยครับ “

กะปอมถามเธอกลับเมื่อเธอเอ่ยขอบคุณเขา เธอส่ายหน้าให้เขารู้ว่าเธอโอเค

‘ น่ารัก… ‘

เดี๋ยวนะ กะปอมเผลอชมเธออีกแล้ว เขาเริ่มรำคาญร่างกายที่เขารู้สึกการควบคุมจะหายไป หัวโล่งเหลือเกิน เขาจะมาเอาอะไรนะ อ่อใช่ หมวกกันน็อค ใช่ๆๆ หมวกๆ กะปอมมองแล้วยิ้มให้เธออีกครั้งก่อนที่จะเดินไปหยิบหมวกกันน็อคทันทีและก่อนกลับเขาได้เขาไปในห้องน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์ของตนชั่วครู่

‘ เอาหล่ะ กะปอม พอ.... ‘

เมื่อเริ่มรู้สึกมั้นใจว่าร่างกายได้กลับมาทำงานตามคำสั่งเขาอีกครั้งแล้ว กะปอมจึงเดินออกจากห้องน้ำไป สิ่งแรกที่เขาเห็นคือ ผู้หญิงสองคนช่วยกันยกผู้หญิงคนนั้นขึ้นรถไป ก่อนที่จะจ่ายเงินกับพนักงาน แล้วขับรถออกไป

“ อ้าวมึง ผู้หญิงคนนั้นไปแล้วหรอ “

“ เออ เพื่อนเขามารับ แล้วมึงอ่ะ จะกลับยัง เดินกูเดินไปส่ง “

“ กำลังแหละ “

กะปอมพูดก่อนที่จะหยิบของแล้วและทั้งสองก็เดินออกจากร้านไป กะปอมเก็บของในที่เก็บของบิ๊กไบร์คนโก้ของเขา ก่อนที่จะเหวี่ยงตัวขึ้นและสต๊าดรถ

“ กลับดีๆนะมึง พรุ่งนี้สู้ๆแล้วกัน “

“ ขอบคุณมากมึง “

เพื่อนอวยพรกะปอมพรางตบไหล่กะปอมทีหนึ่งก่อนจะเดินจากไป

“ เห๊ย มึง เพลงที่มึงเปิดในร้านเมื่อกี้เพลงไร้ว่ะ “

“ ห๊ะ!!….…… “

•••

หูฟังสีขาวเสียบเข้าที่หูทั้งสองข้างของกะปอม เขาออกมาจากร้านเพื่อนได้ไกลพอสมควรแล้ว แต่เขาอดที่จะหยุดที่สวนสาธารณะริมทางไม่ได้ กะปอมยืนพิงรถของตนที่จอดอยู่พรางละสายตาจากโทรศัพท์แล้วมองไปที่บึงใจกลางสวนสาธารณะ

‘ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ ……คุณเมี่ยง^^ ‘

กะปอมกดดับหน้าจอโทรศัพท์ลงแล้วยัดลงกระเป๋ากางเกงพรางขึ้นสต๊าดมอ’ไซร์ของเขาและออกเดินทางต่อโดยยังคงฟังเพลงจากแอพพิเคชั่นชื่อดังสีเขียว โดยมีชื่อเพลงว่า ‘ รักแรกพบ ‘

จบ