คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : Baby...It is Love !!!!
บทนำ
22.14 น. รุโล ประเทศเาหลีใ้
ลิ่นหอมออไม้นานานิาสวนอไม้อโรเรียน โยมาามสายลมที่พัแผ่วเบาเ้ามาทาหน้า่า สายลมยาม่ำืนทำให้ผมรู้สึผ่อนลายเป็นอย่ามา หอพัที่นี่ล้ายับห้อุอโรแรมมาทีเียว ไม่ว่าะเป็นห้อนอน ห้อรัว ห้อน้ำ ห้อนั่เล่น ล้วนแล้วแ่ว้าวา เพราะโรเรียนนี้เป็นโรเรียนที่มีแ่นมีื่อเสีย ารา นัแส และบุลในวารบันเทิ ่าพร้อมใันส่บุรหลานเ้ามาเรียนที่นี่
ไม่้อพูถึ่าเทอม หหลัในหนึ่ปีารศึษา แ่็ุ้ม่า เพราะารเรียนารสอนอที่นี่ีเยี่ยม ไม่ว่าะเป็นิศาสร์ วิทยาศาสร์ ล้วนแล้วแ่เสริมสร้าระบวนาริวิเราะห์ วันหนึ่เรียนเพียสี่ั่วโม อาารย์็ใีและมีวามยุิธรรม ให้วามเท่าเทียมันทุน
ผมไม่ไ้อบโรเรียนมัธยมปลายแห่นี้เท่าในั แ่เพราะพ่อับแม่อผมึ่พวท่านไ้เสียีวิไปแล้ว หวัให้ผมไ้เรียนที่โรเรียนนี้ เพื่อะไ้มีหน้ามีาในสัมเวลาใส่ยูนิฟอร์มอโรเรียน ทำให้ผม้อยอมสละอิสรภาพเ้ามาอยู่ในโรเรียนมัธยมปลายีเยวอน...โรเรียนที่มีมนร์ลัในเรื่อวามามและสิ่ปลูสร้าที่วิิร
ผมมีทุอย่าในีวิ เพียบพร้อมไป้วยทรัพย์สินที่ไม่ว่าะใ้เท่าไหร่็ไม่หม ฤหาสน์ประำระูลที่หรูหราราวปราสาทน้อยๆอเ้าาย อีทั้ยัมีพ่อบ้านและนรับใ้นับสามสิบน แ่ผม็ยัรู้สึเหมือนาอะไรบาอย่า
สิ่นั้นือวามรัที่แท้ริ...ผมมีใบหน้าที่หล่อเหลา สูราวๆ 188 เนิเมร ผิวสีแทน เส้นผมนุ่มหนาสีทอ วาที่มริบเหมือนหมาป่าำลัระหายในเลือเนื้อ สิ่เหล่านี้ทำให้ผู้หิมามาย รัผมที่ภายนอ ไม่เยมีผู้หินไหนรัผมที่ภายในิใ วบนผมึ้นั้นมัธยมศึษาปีที่ 5 ผม็ยัรอโสอยู่เหมือนเิม
นี่็ึมาแล้ว อาารย์อยอนบอว่าะมีนัเรียนายย้ายมาาประเทศีน ให้พัอยู่ห้อเียวันับผม แทนานยอลที่ย้ายออไปเรียน่อที่อัฤษ ผมนอนนเียวสบายๆมาั้หลายเือน อยู่ๆะมีนมาอยู่้วยมัน็ไม่เลว แ่ผม็หวัให้นัเรียนายนนี้เรียบร้อย และเป็นพวโลส่วนัวสู ะไ้ไม่มายุ่ับผมมาเินไป
ิ๊...ิ๊...!!!!??
ท่าทาะมาแล้ว...ผมเินไปเปิประู้วยท่าทาสะลึมสะลือ แ่เมื่อประูเปิออ ผม็ะั ้อนรหน้าไม่วาาราวโนสะิ ายหนุ่มรูปร่าสูเพรียว เรือนร่าบอบบา ผมสีำสนิทเหมือนวาเรียวหวาน ริมฝีปาสีมพูน่าหยอเย้า บอผมทีว่าไอ้นรหน้าผม มันเพศอะไร !!!!!!???
“อโทษนะรับ ใ่ห้ออุริสไหมรับ” เสียหวานเอ่ยึ้น ผมพยัหน้าไม่รู้ะพูอะไร เรีย่ายๆว่าใบ้รับประทานไปสิบวินาที เาเินเ้ามาในห้อ้าๆ วาสายามอไปรอบๆห้อ
“อโทษที่มารบวนอนึนะรับ พอีมีปัหาเี่ยวับเรื่อบินนิหน่อย” เานั่ลบนโฟา ่อนะหยิบโทรศัพท์ออมาาระเป๋าเินทา
“นายื่ออะไร” ผม้อนรหน้าอย่าระหาย เาเหมือนผู้หิริๆ
“ื่อเทาเทา มาาประเทศีนรับ” เายิ้มให้ผมอย่าอ่อนโยน ูท่าทาใสื่อไร้เียสาเหมือนสาวน้อยวัยแรแย้ม ิรที่ว่าเาเป็นผู้าย ถ้าเป็นผู้หิ ป่านนี้ผมโย้ำไปแล้ว
“มีเียเียวหรอรับ” ผมนั่ล้าๆเทา ริ้วยสิ มีแ่เียเียว....ไม่นะ...ไม่ริ !
“เอ่อ...ท่าทาะเป็นเ่นนั้น ว่าแ่นายละเมอไหม...” ผมถามอย่าล้าๆลัวๆ มูผมไ้ลิ่นแมพูาเส้นผมอเาบาๆ ผสมับลิ่นน้ำหอมแสนหวานเหมาะับรูปลัษ์
“็นิหน่อยรับ เวลาเหนื่อยมาๆ” เายิ้มแหยๆให้ผม ผมเินไปที่เีย่อนะล้มัวลนอน เาลุามผมมา แล้วล้มัวลนอน้าๆผม เาูัวเล็ไปเลยถ้าอยู่ับผม ผ้าห่มมีผืนเียวอีสินะ !!!! ไม่ริใ่ไหม !!!!???
00.50 น.
“นายเยิบมาใล้ๆ็ไ้ ผ้าห่มมันไม่่อยว้า” ผมเห็นเาัวสั่นไมุ่้นเยับสภาพอาาศ เทาเทาเริ่มัวอยู่ใ้ผ้าห่ม ผมไม่รู้ัว เผลอไปรวบเอวน้อยๆเ้ามาอไว้
“ริส...” เาร้อเือนผมเบาๆ ผมรู้ว่ามันไม่ถู้อ แ่ผมะทนเห็นเานอนัวหนาวสั่นไ้ยัไ
“ไม่เป็นไรหรอ ันบริสุทธิ์ใ เห็นนายหนาวมา ันเื่อว่าอันอุ่นสำหรับนาย” เทาพยัหน้าอยู่ที่อผม ลิ่นเพาะัวอเทาทำให้ผมนอนหลับสบายว่าลิ่นอไม้ในสวนเสียอี
ผมะทำยัไับเทาเทาี ถ้าเารู้ว่าผมรู้สึอบเา !!!!???
ผมะทำยัไี...ถ้าผมรู้สึว่าเาือสิ่ที่าหาย
ผมะทำยัไี...ถ้าผมรู้สึว่าัวเออบเาในแบบนรั
ผมะทำยัไี...ถ้าผม้อเลือระหว่าวามรัและศีลธรรม
แ่ผมะ้อหาำอบให้ไ้ในสัวันหนึ่...ในไม่้านี้ !
ผมมอนัวเล็ที่หลับเป็นายในอผม หลับในอ้อมอนแปลหน้ายัหลับสนิทนานี้ ไร้เียสา ใสื่อบริสุทธิ์ริๆ ผมะ้อรัษาวามามนี้เอาไว้ ?
ถ้าหาะมีนทำลายวามบริสุทธิ์นี้ ผมอเป็นนแรและนสุท้ายสำหรับเาเท่านั้น !
หอมริๆ...หอมมาเลย
ผมนอนไม่่อยหลับเท่าไหร่ เพราะมีร่าเล็ในอ้อมอ ผมทะนุถนอมเาราวับไ่ในหินแบบนี้ทั้ๆที่เพิ่เอันไม่ถึวัน แล้ว่อไปผมหวและหึเามาแน่ๆ
“อือ...ริส...” ผมสะุ้เมื่อนัวเล็เรียื่อ เสียราผะแผ่วที่ริมฝีปาทำให้ผม้อเี่ยหูฟั
“อ๊ะ !!!??? ” เทาเทาหอมแ้มผมทำไม ! เาละเมอไ้น่ารัริๆ
“อา....” เทาเทานอนระสับระส่ายไปมาหลายรั้ ใบหน้าหวานราวำลัฝันถึเทพบนสรวสวรร์ ผมึุมพิเบาๆที่หน้าผามน มีเสน่ห์ร้อนแรับใผมมา ผมไม่ล้ายับัว เพราะลัวเาะื่น
“เทาเทา นายอย่าราสิ...” ผมเือนเาเบาๆ ท่าทาะหลับสนิทสิ แล้วแบบนี้ะทำยัไี ผมร้อนไปทั้ร่าแล้ว ทำไมผมถึวบุมัวเอไม่่อยไ้ัน
“แม่...อย่าทิ้ผมไป..แม่..แม่ !!!! ” นัวเล็มีน้ำาไหล ร่าทั้ร่าสั่นไหว เาะมีเรื่อทุ์ใมาเลยสินะ ผมไ้แ่อเาให้แน่นๆ ใ้มือลูบหัวเาเบาๆ เทาเทาเริ่มเป็นปิ เาุอผม เาิว่าผมือแม่อเา
ผมูนาฬิาที่โ๊ะ้าเีย อนนี้เวลาประมาีสอว่าๆ ผมไม่่วเลยแม้แ่นิ สายาอผมไล่สำรวร่าบาั้แ่ปลายเท้าึ้นมานถึริมฝีปาอิ่มสีมพูทีู่ท่าทาะไม่เยผ่านใรมา่อน
นในฝันอทุน อาไม่เป็นอย่าที่ฝัน ผมฝันให้นที่ผมรู้สึี้วยเป็นสาวน้อยใสื่อน่ารัไร้เียสา แ่ผมลับไ้หนุ่มน้อยี้อาย แถมยับริสุทธิ์อี่าหา แววาอเทาเทาะบอทุสิ่ที่เาิ
ผมอ่านในเ่...สำหรับเทาแล้ว ผมไม่ล้าะอ่านใเาเลย เพราะผมลัว ลัวว่าในใอเทาะมีใรอยู่ในนั้น อาะเป็นสาวมั่นในสัม หรือไม่็เป็นู่หมั้นแสนสวย
ผมไม่อาทรยศใัวเอ...แม้เอหน้าันเพียรั้เียว ถ้าใผมบอว่าใ่ เาะไม่มีวันเป็นอใรไ้อี !!!!
05.30 น.
ผมลุออาเียเพื่อเ้ารัว ปล่อยให้นัวเล็นอนหลับไปสัพั ผมิอยู่นานมาว่าะทำอะไรให้นัวเล็ลอิมี อาาศที่นี่แ่าับที่ีนมา ใบหน้าเทาูีเพราะวามหนาว ผม้อทำ้าว้มร้อนๆให้เา
ผมลมือัาร้ม้าว้ม ผมใส่หมูสับ แรอท ผัี และพริไทย ลิ่นหอมๆออาหารลอยไปแะมูร่าเล็สินะ เพราะเมื่อผมเินไปู ็พบว่าเทานั่พับเพียบอยู่บนเีย แ่ว่าเปลือาลับปิสนิท
“หอมั....” ผมอมยิ้ม เามว่าลิ่นหอม็ีใะายแล้ว ผมเื่อมั่นในฝีมืออผมนะ ว่ามันอร่อย !!!
“หอมมาไหม...” ผมเินไปนั่บนเีย แล้เอาหน้าเ้าไปใล้เทาเทา เาเลียริมฝีปาที่แห้ผา ่อนะสูอาาศ วามรู้สึผมมันล้ายๆว่าเาหอมแ้มผมเลย !!!!!???
“หอมมาเลย...แม่..ผมหิวั...” เทา่อยๆผ่อนลมหายใ ผมึ่อยๆเย่าัวเาเบาๆ
“อะ..อ้าว ริสเอหรอ” เ้าอร่าบาะพริบาที่ยัสะลึมสะลือ
“อืม ไปอาบน้ำเหอะ ะไ้มาทานอาหารเ้า” ผมประอเาให้ลุึ้น เทาไม่ัืน เายิ้มบาๆให้ผม
สอั่วโม่อมา
อนนี้ใล้เ็โมรึ่แล้ว วันนี้เป็นวันเสาร์ ไม่มีเรียนสินะ แบบนี้ผม้อพาเทาไปเที่ยวโลใหุ้้นเยะหน่อย แ่ท่าทานัวเล็ยัไม่สนใผมหรอ เพราะเาำลัฟา้าว้มอผมอยู่ เห็นบอว่าเมื่อืนยัไม่มีอะไรถึท้อเลย น่าสสารริๆ
“เทา ไปมยอันไหม” ผมนั่ลที่เ้าอี้ร้ามับเทา เาเยหน้ามอผมพลาเลียริมฝีปา
“ไปรับ ผมเยไ้ยินาอินเทอร์เน็ ไม่เยไปสัที” ผมมอเาอย่าเอ็นู
“นายิถึแม่นายหรอ เมื่อืนนายละเมอหาแม่น่ะ” ผมหยิบามไปเ็บ เทาื่มน้ำที่ผมรินมาให้
“แม่ับพ่อผมเสียไปเมื่ออนผมสิบสี่รับ” มืออผมที่ะรินน้ำให้เาอีรั้ะั
“ัน็เหมือนัน...” ผมพูเสียอ่อย แม่ับพ่อผม็เสียไปแล้ว แ่เป็นอนที่ผมอายุ 15 ปี ผมำทุอย่าไ้ีราวับเป็นภาพยนร์เรื่อโปร
“นายับันมีวามทรำที่เลวร้ายเหมือนัน ั้นเรามาเป็นเพื่อนันนะ” าเรียวหวาน้อผมอย่าาหวั ผมยิ้มอบอุ่นให้เา แ่เาลับมวิ้ว
“นายูเย็นานหน้าลัวนะ เหมือนหมาป่าเลย” เทาเอียอมอผม พระเ้า !!! อุส่าห์ะเป็นอัศวินม้าาว ลับลายเป็นหมาป่า เทาเทา นายนี่มันทำให้ันลั่ริๆสินะ !!!!!??
“อาเป็นเพราะันอบหมาป่าละมั้ นายอบสัว์อะไร” ผมเ็โ๊ะนเรียบร้อยแล้วนั่ล
“แพน้า” เอ่อ....ไม่อยาะันะ แ่ทำไมนาย้ออบอะไรที่มันิุแบบนั้น้วย !!!!
“ั้นนาย็เหมือนแพน้าสินะ” ผมหัวเราะเบาๆในลำอ
“ันยอมแล้ว อย่าล้อเลย” เทาเบ้ปา ใบหน้าเล็แเรื่อ เาี้อายมาริๆ ท่าทาว่าอีไม่นานผมับเารวบหัวรวบหาให้อายนายไปเลย อย่าหาว่าผมหื่นเลยนะ ถ้าุมาเป็นผมอนนี้...ุะรู้ !
09.47 น. มยอ
ผมับมือเทาเินูอใ้อย่าสบายใ ผมื้อหมวและผ้าพันอให้เทาเป็นอวั ส่วนเทาื้อเสื้อันหนาวให้ผม นมาเอร้านหนึ่ที่ายอเป็นู่ เทารีบูมือผมเ้าไปทันที
เทาเลือแหวนเินเรียบๆหนึู่่ ำไล้อมือสีเินฝัพลอยเม็เล็หลาสีหนึู่่ สุท้ายือสร้อยอเป็นรูปหยินและหยาที่นำมาประบันไ้ ผมมออย่าไม่พอในิๆ
“นายะื้อไปให้ใร” ผมเลิิ้วถาม เทายิ้มให้ผม ่อนะเอามือเาท้ายทอยท่าทาอายๆ
“ให้นาย...ะื้ออให้เพื่อนมันไม่ผิหรอนะ” เทาหลบาผม
“แ่เพื่อนันทำไม้อใส่อู่” ผมยัแล้นัวเล็ เทาเินถอยหลันิำแพ วาเรียวหวาหวั่น
“นายอบันใ่ไหม...” เทาหน้าแั แล้วส่ายหน้ารัวๆ
“เปล่านะ...พวเราเป็นผู้าย ะอบไ้ไ” เาร้อท้ว ผมพยัหน้าทำเป็นเ้าใ
“แ่ันอบนาย....”
ความคิดเห็น