เปิ่นนักรักซะเลย

     ก็อย่างที่ฉันเกิ่นเอาไส้ข้างต้นเลยล่ะ คนอะไรก็ไม่รู้จะซวยอภิมหาซวยได้ขนาดนี้ ไม่รู้ไปทำกรรมอะไรไว้นักหนา

ฟ้าถึงได้ใจร้าย โหด เหี้ยม และทารุณกับฉันขนาดนี้ 5555555 พอเถอะค่ะ เรามาเริ่มเรื่องของเราดีกว่านะค่ะ ฉันชื่อ

ฝนค่ะ ฉันว่าผู้อ่านคงน่าจะรู้จักตัวฉันมามากพอดูแล้วล่ะมั้งค่ะ ตัวฉันออกจะป้อมๆแต่ก็น่ารักอ่ะ (ไม่มีใครบอกหรอก

แต่แบบรู้ตัวอ่ะนะ) ตอนนี้อายุ 18 ปี แล้วจ้า อยู่มหาลัยแห่งหนึ่งบนโลกใบนี้ ฉันเรียนอยู่คณะบริหาร แค่บริหารตัวเอง

ให้รอดไปวันๆก็เหนื่อยสุดจะทนแล้วเชียว

    ตุบ...เอ๊ะ! วันนี้ฉันจะชนอะไรอีกล่ะเนี่ย

    " (o_o) " ตายล่ะวา เดินชนสิ่งของยังพอว่า นี่ฉันเดินชนผู้ชาย ที่ ที่ ที่ หล่อมากกกกกกกกก

    " ยัยเอ๋อ มองอะไรของเธอน่ะ ชนคนอื่นแล้วไม่ขอโทษ มารยามน่ะรู้จักไหม ตามันไปอยู่ที่ตาตุ่มหรือไง เดินยัง

ไงให้ชนคนอื่นเค้า เอ๊ะ! หรือเธอตาบอด " แล้วหมอนี่ก็ต่อว่าฉันปาวๆๆๆ พร้อมกับจะเอานิ้วมาจิ่มลูกตาอีกต่างหาก

    " เฮ้ย...ฉันขอโทษ พอดีฉันกำลังมองอะไรเพลินๆอยู่น่ะ แล้วอีกอย่างตาฉันก็ไม่ได้บอดด้วย " หงุดหงิดชะมัด

เลยอ่ะ หน้าตาก็ดีออก ทำไมปากเสียขนาดนี้ นี่ถ้าฉันหลบนิ้วเค้าไม่ทันตาฉันคงได้บอดจริงๆอย่างที่ไอ่หมอนี่บอก

แน่

   " เฮ้ย ไอ่เบลมัวทำอะไรอยู่ว่ะ คนอื่นเค้ารอมึงตั้งนานแล้วนะเว้ย " เสียงเพื่อนของหมอนี่เรียก

   " เออๆกำลังไป พอดีประสบปัญหานิดหน่อยว่ะ ฝากไว้ก่อนนะ แล้วคราวหน้าเราจะได้ชำระหนี้กัน " เอ๋...ฉันก็

ขอโทษไปแล้วนี่ แล้วที่สำคัญถ้าฉันจำไม่ผิดน่ะ เค้าเป็นคนวิ่งมาชนฉันด้วยซ้ำ แล้วไอ่ที่ว่าชำระหนี้มันคืออะไร

เนี่ย คิดแล้วงง เซง ชีวิต เฮ้อ...
 


และนี่เองเป็นเหตุการณ์เริ่มต้น ของเรื่องบรมมหาซวยของฉัน