[MYUNGYEOL] miracle family ครอบครัวปฏิหารริย์

ลำดับตอนที่ #2 : :chĀpter2_.จุดเริ่มต้น *80%*

Sungyeol’s� Part�

� � � �แล้วผมก็ต้องจำใจให้เบอร์เขาไป หลังจากนั้นมยองซูก็โทรมาหาผมทุกคืน ไปรับไปส่งที่บ้านมาทานข้าวกลางวันด้วยกัน แล้วยังชวนผมไปเที่ยวอยู่บ่อยๆด้วย จนวันนี้อยู่ดีๆเขาก็พูดกับผมว่า ..

� � � �"เป็นแฟนกันนะซองยอล" �แอลจับมือผมขึ้นมาจูบเบาๆอย่างอ่อนโยน ให้ตายเถอะนี่มันฝันชัดๆ
� � � �"นะ..นายแน่ใจแล้วหรอแอล? ทำไมล่ะ ทำไมเป็นฉันทั้งๆที่ก็มะ.."�
� � � �"ชู่ว์" มือหนาแตะที่ริมฝีปากผมเบาๆ
� � � �"ฉันรักนาย เหตุผลแค่นี้พอมั้ย?" แววตาของเขาดูจริงจังแต่ไม่รู้สิ .. เขาจะรักคนธรรมดาๆที่ไม่มีอะไรพิเศษอย่างผมงั้นหรอ?
� � � �"ทำไมนายถึงรักฉันล่ะ?"
� � � �"เพราะนายคือคนเดียวที่ทำให้ฉันมีความสุขได้ขนาดนี้ เป็นแฟนกับฉันนะ?" แอลขยับเข้ามาใกล้ผมยิ่งขึ้น ที่จริงแล้วผมอยากจะตอบตกลงไปตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาถามแล้ว แต่ผมกลัว กลัวว่าจะไม่ดีพอสำหรับเขา
� � � �"ก็ได้ ฉันก็รักนายนะแอล" เขาโผลเข้ากอดผมแน่นและเนินนาน ผมชอบแบบนี้จัง ผมอยากให้เขากอดผมแบบนี้ตลอดไป
� � � �"ฉันจะรักนายคนเดียวฉันจะดูแลนายให้ดีที่สุดนะ ซองยอล"


Myungsoo’s Part


� � � �"ฉันเชื่อนาย ฉันรักนายนะ" �ผมค่อยๆบรรจงจูบเบาๆที่ริมฝีปากบางอวบอิ่มน่าหลงใหลนั่นเพียงแค่ชั่วอึดใจ เพราะดูเหมือนซองยอลกำลังจะเป็นลมแล้ว ผมขับรถมาส่งซองยอลที่หน้าบ้านแล้วรอจนเขาเข้าบ้านไป มีความสุขจริงๆเลย แกนี่มันเทพจริงๆคิมมยองซู

� � � �เ��นกอฮาจา เนกานอลซารังแฮ ออ�~

��� � � �'โฮย่า'

� � � �"ฮัลโหล?"
� � � �(ไงแอลราบรื่นดีมั้ยกับเด็กแกน่ะ?)
� � � �"ระดับคิมมยองซูมีหรือจะพลาด"
� � � �(ครับๆคุณคิมมยองซู แล้วลีโฮวอนคนนี้จะรอดู)
� � � �"แกเตรียมเงินไว้ได้เลย ซองยอลตกลงเป็นแฟนกับฉันแล้ว"
� � � �(แต่ข้อตกลงของเรามันไม่ใช่แค่นั้นนะแอล นายอย่าลืมสิ อีกสามวันก็จะหนึ่งเดือนตามกำหนดแล้วนะ)
� � � �"ฉันไม่ลืมหรอกคราวนี้แกหมดตัวแน่โฮย่า แค่นี้นะฉันง่วงเมื่อคืนหนักไปหน่อย"
� � � �(กับสาวๆที่ผับนั่นน่ะหรอ? ระวังหนูยอลจับได้แล้วนายจะจนเอานะพ่อคาสโนว่า)
� � � �"ไม่มีทางมันจะจบเร็วๆนี้แหละ" ใช่ มันจะจบเร็วๆนี่แน่ ลีซองยอลน่ะหลอกง่ายจะตายไป ฉันไม่มีทางแพ้พนันไอ่โฮย่าแน่ นายติดกับฉันแล้วลีซองยอล ..



� � � �พอคิดถึงตอนนั้นความรู้สึกมากมายก็เกิดขึ้นในใจผม ตั้งแต่ที่วันที่ซองยอลหายไปก็มีข่าวต่างๆนาๆบ้างก็ว่าเขาฆ่าตัวตายไปแล้ว บ้างก็ว่าเค้าหนีออกนอกประเทศไปซึ่งสาเหตุก็คือผม กว่าจะรู้สึกตัวเขาก็จากผมไปแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมเด็กผู้ชายที่ผมเจอเมื่อวานมันทำให้ผมนึกถึงเขา เด็กคนนั้นหน้าคล้ายผมมากแต่ตาของเขามันเหมือนกับตาลีซองยอลไม่มีผิดเพี้ยน ไม่รู้ทำไมผมยังจำตาคู่นั้นได้ไม่มีวันลืม ตาที่เต็มไปด้วยความใสซื่อ ความบริสุทธิ์ นายอยู่ที่ไหนนะซองยอล

� � � �ติ๊งต่อง!
� � � �
� � � �"ใครมาแต่เช้าวะ" ปกติเวลาแบบนี้ไม่ค่อยมีใครมาหาผมหรอกครับ มีก็แต่ตอนกลางคืนเท่านั้นแหละที่ผมจะรับแขกมาร่วมนอนด้วย ชีวิตผมก็มีแค่นี้แหละครับ�
� � � �"ผมไม่รับแขกตอนเช้านะครับคุณคงเข้าผิดห้อง" ผมแง้มประตูแค่เพียบนิดเดียว ยังไม่เห็นหน้าคนข้างนอกเลยด้วยซ้ำแต่จะสำคัญอะไร ผมแน่ใจว่าผมไม่ได้นัดใครมาเวลานี้และผมจะไม่รับแขกที่ไม่ได้รับเชิญเด็ดขาด�
� � � �"รับแขกแค่ตอนกลางคืนสินะ คิมมยองซู" ผมเปิดประตูออกไปจนสุดอยากจะเห็นหน้านักคนที่มากวนเวลาพักผ่อนของผมเนี่ย เหอะ
� � � �"นี่คุณนะ .. นาย!"
� � � �"สวัสดีแอล"
� � � �"ลีซองยอล!" ใช่ ใช่เขาจริงๆลีซองยอลไม่ผิดแน่ ถึงเขาจะเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมากก็เถอะ
� � � �"นายยังจำชื่อฉันได้ด้วยหรอ เหอะ ดีใจสุดๆไปเลยล่ะแอล" เขาเปลี่ยนไปมากจริงๆ สายตา รอยยิ้มนั่นมันไม่อ่อนหวานอีกต่อไปแล้ว�
� � � �"นายหายไปไหนมา มีคนบอกว่านายฆ่าตัวตาย แล้ว.."
� � � �"ฆ่าตัวตาย? 55555 ฉันจะคิดสั้นแบบนั้นไปทำไมกันหื้ม? อ่อ คงคิดว่าฉันจะฆ่าัตัวตายเพราะสิ่งที่นายทำกับฉันน่ะหรอ? นายคิดว่านายเป็นใครสำคัญขนาดไหนกันฉันถึงต้องตายเพราะนาย"�
� � � �"กล้าดีขึ้นเยอะหนิซองยอล ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าฉันสำคัญขนาดไหนแต่ก็สำคัญพอที่จะทำให้นายเป็นของฉันได้ง่ายๆฟรีๆไงลีซองยอล" ผมไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมพูดไปแบบนั้น ถึงจะรู้สึกผิดแต่จะปล่อยให้เขามายืนพูดจาเย้ยหยันผมน่ะหรอ ไม่มีทาง
� � � �"ไอ้เลว!"
� � � �"งั้นหรอ แต่ไอ้เลวคนนี้ก็เป็นสามีของนายนะลืมแล้วหรอ?" ดูเหมือนคำพูดของผมจะทำให้เขาโกรธสุดๆ แล้วรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความแค้นก็ผุดขึ้นมาทีละนิด เขาทำให้ผมชักเริ่มกลัวแล้วจริงๆ ลีซองยอลที่ใสซื่อบริสุทธิ์หายไป
� � � �"ใช่แล้วแหละแอล เพราะนายเป็นสามีของฉัน ฉันถึงกลับมาหานายไง"
� � � �"โถ คงจะหลงฉันมากสินะ งั้นคืนนี้ฉันจะรัดคิวให้นายเลยเอามั้ยซองยอล" ผมลูบแก้มป่องๆนั่นเบาๆ เขาดูดีขึ้นมากเลย อยากรู้จริงๆว่าอย่างอื่นจะดีขึ้นด้วยรึเปล่า
� � � �"คืนเดียวมันไม่พอหรอกนะแอล" ซองยอลจับมือผมขึ้นเลียเบาๆ หึ ยั่วกันขนาดนี้อย่าหวังว่าคืนนี้นายจะรอดเลย
� � � �"แล้วนายอยากจะได้สักกี่คืนดีล่ะ" เขายิ้มบางๆให้ผมแล้วเดินเข้ามาใกล้จนปลายจมูกของเราชนกันก่อนจะกระซิบเบาๆที่ข้างหูผม
� � � "ตลอดชีวิต"�
� � � "5555 นายก็รู้หนิว่าฉันเกลียดการผูกมัดที่สุด"
� � � "ใช่ฉันรู้ ฉันจะทำทุกอย่างที่นายเกลียดเลยล่ะแอล"
� � � "โธ่ซองยอล นายคิดว่านายไปใคร ฉันถึงจะต้องยอมให้นายทำแบบนั้น?"
� � � "ฉันก็เป็นแม่ของลูกนายไง แอล"�
� � � "ตลกดีหนิซองยอล ลูกฉันงั้นหรอ?"
� � � "แม่จ๋าาาาา" เด็กผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมากอดขาซองยอลไว้ เขาย่อตัวลงแล้วลูํบหัวเด็กคนนั้นอย่างอ่อนโยน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความแค้นตอนนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น สดใส เหมือนเมื่อก่อน ซองยอลเคยยิ้มแบบนี้ให้ผมแต่ผมก็ไม่ได้เห็นมันมานานมากแล้ว
� � � "ซองซูของแม่ สวัสดีพ่อสิลูก"�
� � � "พ่อฮะ พ่อจริงๆด้วย" เด็กผู้ชายคนนั้นวิ่งมากอดขาผมแทน พ่อหรอ? นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเล่นแรงไปแล้วนะลีซองยอล
� � � "เล่นบ้าอะไรของนาย อ๋อ นี่คงอยากได้เงินสินะ เอาไปแล้วไปซะเอาไอ้เด็กนี่ไปด้วยฉันเกลียดเด็ก" ผมยัดเงินทั้งหมดในกระเป๋ายัดใส่มือซองยอล
� � � "พ่อเกลียดผมหรอฮะ"�
� � � "ไม่นะลูกพ่อเค้าล้อเล่นน่ะ พ่อรักหนูแม่ก็รักหนู ไปรอแม่ข้างในนะคนดี"
� � � "ก็ได้ครับ" ทันทีที่เด็กนั่นวิ่งเข้าห้องผมไป รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นนั่นก็หายไปทันที่ ซองยอลขว้างเงินในมือใส่หน้าผมแล้วเหยียบมันอย่างไม่ใยดี
� � � "เลว! นายมันเลวไม่เปลี่ยนจริงๆคิมมยองซู"
� � � "ไม่พอหรอ? จะเอาเท่าไหร่ก็บอกมาแล้วก็ไสหัวไปซะฉันเริ่มหมดความอดทนแล้วนะ"
��
� � � เพี๊ยะ !!

� � � "นายมีสิทธิ์อะไรมาตบหน้าฉัน!"

� � � เพี๊ยะ !!
� � �
� � � "ลีซองยอล!!!"
� � � "เจ็บหรอ? แค่นี้มันยังน้อยไปสำหรับความชั่วของนายแอล เก็บเงินโสโครกของนายไปเถอะเพราะสิ่งที่ฉันต้องการไม่ใช่เงินแต่เป็นความรับผิดชอบที่นาย ไม่เคยมีี"
� � � "ก็รู้หนิว่าฉันไม่มี แล้วเด็กนั่นใช่ลูกฉันจริงๆรึเปล่าก็ไม่รู้"�

� � � เพี๊ยะ !!

� � � "มันจะมากเกินไปแล้วนะ!"
� � � "มากหรอ? เทียบกับสิ่งที่นายทำกับฉันมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ! นายทำลายชีวิตฉันจนย่อยยับ นายเคยรู้สึกผิดบ้างมั้ยแอล?" ตากลมโตสั่นระริก น้ำใสๆค่อยๆไหลริมอาบแก้มป่องนั่น ทำไมเวลาเ็ห็นมันผมถึงรู้สึกแย่แบบนี้นะ
� � � "ซองยอลฉัน.."
� � � "ฮึก ไม่สินะ นายรู้มั้ยว่าฉันต้องใช้ชีวิตยังไง? ฉันต้องอับอายแค่ไหน? แล้วฉันเสียใจแค่ไหนนายรู้บ้างมั้ย? จริงสินะ นายจะไปรู้ได้ยังไง นายไม่เคยแคร์อะไรอยู่แล้วหนิฉันก็แค่ของเล่นที่หมดประโยชน์แล้วของนายแค่นั้นใช่มั้ย!?"
� � � "ซองยอล"
� � � "ฉันไม่ได้เรียนต่อเพราะฉันท้อง ท้องลูกของนายได้ยินมั้ยแอล ฮึก" ซองยอลเริ่มร้องไห้หนักขึ้น ผมพยายามจะปลอบเขาแต่เขากลับผลักผมอย่างไร้เยื่อใย นี่ผมทำอะไรลงไป
� � � "ทั้งชีวิตของฉันก็มีแค่นาย แต่ดูนายทำกับฉันสิ ฮึก นายรู้มั้ยตอนที่ฉันท้องซองซูฉันกลัวแค่ไหน ฉันต้องอยู่คนเดียวตลอดเก้าเดือนแม้กระทั่งตอนคลอดเค้าฉันก็ไม่มีใครมายืนข้างๆคอยจับมือฉัน คอยให้กำลังใจฉัน แล้วฉันก็ต้องเีลี้ยงเค้าคนเดียว เวลาลูกถามหาพ่อมันทรมาณแค่ไหนนายรู้มั้ย! ฉันได้แต่เอารูปนายให้เค้าดูแล้วสัญญาว่าจะพาเค้ามาหานาย ฮึก แล้วดูนายทำกับเราสิ"
� � � "แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง นายไม่ป้องกันเองหนิแล้วฉันก็ยังเรียนไม่จบไปรับผิดชอบชีวิตใครไม่ได้หรอกนะมันเป็นภาระ"
� � � "นายว่าไงนะ"
� � � "เอางี้ ฉันขอโทษฉันจะส่งให้นายกับลูกใช้ทุกเดือนเท่าที่ฉันหาได้โอเคมั้ย?"

� � � เพี๊ยะ !!

� � � "ฉันนึกว่านายจะพอมีความเป็นคนอยู่บ้าง ฉันคิดผิดจริงๆ"
� � � "เอาสิ ตบฉันเลยแต่ฉันก็ยืนยันคำเดิม ฉันไม่อยากมีภาระ" ผมไม่ได้ใจร้ายหรอกนะ แต่ชีวิตผมยังอีกยาวไกลเรื่องอะไรจะต้องมาหยุดเพราะเรื่องแค่นี้
� � ��
� � � เพี๊ยะ !!
� �
� � � "ฉันจะอยู่เป็นภาระของนายจนวันตายคิมมยองซู"
� � � "ฉันหาทางออกที่ดีที่สุดแล้วนะแต่เมื่อนายไม่ยอมก็อย่าหาว่าฉันใจร้ายแล้วกัน ฉันจะถือว่าฉันไม่เคยเจอนายกับเด็กนั่นก็แล้วกัน"
� � � "ก็เอาสิ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าพ่อแม่นายกับนักข่าวจะตื่นเต้นแค่ไหนที่รู้ว่านายมีลูกแล้ว"
� � � "นี่นาย!"
� � � "บอกใครก่อนดีนะ พ่อนายดีกว่า" ซองยอลหยิบโทรศัพท์มากดโทรออกแล้วชูให้ผมดู เบอร์พ่อผมจริงๆเขาไปเอามาจากไหนนะ
� � � "หยุด ฉันยอมแล้ว"
� � � "หึ แล้วฉันจะเชื่อใจนายได้ยังไง?"
� � � "แล้วนายจะเอายังไง?"
� � � "จดทะเบียนสมรสกับฉันสิ"
� � � "นี่นายจะบ้าหรอลีซอยยอล มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ"
� � � "ใครว่าฉันเล่น ถ้าไม่ตกลงก็ไปอธิบายให้พ่อนายฟังแล้วกันนะ"
� � � "แล้วใครจะเชื่อนายกัน นายมีหลักฐานอะไร"
� � � "ดีเอ็นเอไง ฉันจะบอกพวกเค้าให้นายตรวจดีเอ็นเอ รับรองว่านี่น่ะยิ่งกว่าหลักฐานซะอีก" ผมอยากจะบ้าตาย ผมไม่มีทางเลือกแล้วสินะ ถ้าซองยอลพูดขนาดนี้แสดงว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกผมจริงๆ
� � � "ก็ได้ แค่จดทะเบียนใช่มั้ย?"
� � � "ไม่ใช่ แต่นายต้องให้ฉันกำลูกอยู่ที่นี่ในฐานะเมียกับลูกชายของนาย ได้ใช่มั้ยแอล?"
� � ��
� � � �