คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : :chĀpter1_.ย้อนอดีต..พอกันครั้งแรก
“พ่อฮะ” เสียงนี้ยังดังก้องอยู่ในหัวของผม ภาพเด็กผู้ชายอายุประมาณสามขวบที่หน้าเหมือนผมจนไม่อยากจะยอมรับ วิ่งเข้ามากอดผมแล้วเรียกผมว่า ‘พ่อ’ ผมอยากจะบ้าตาย ผมเพิ่งอายุยี่สิบเองนะ จะไปมีลูกโตแบบนี้ได้ยังไงกัน คิมมยองซูอยากจะบ้าตายโว้ยยยยยยยย เอ๊ะ หรือว่า ..
Myungsoo’s Part
สามปีที่แล้ว ..
“เฮ้คิมมยองซู!” เสียงโฮย่าเพื่อนซี้ของผมดังขึ้นทันทีที่เท้าผมก้าวข้ามประตูห้อง เกลียดจริงๆเล้ยวันเปิดเทอมเนี่ย
“อะไร”
“สั้นไปเปล่าไม่ได้เจอกันตั้งนานนะเว่ย เอ้อแอลเห็นเด็กใหม่ห้องสี่รึยังวะ?” ไอ้เพื่อนคนนี้มันเว่อร์ได้ใจจริงๆ แค่เด็กใหม่ทำท่าอย่างกับเลดี้กาก้ามาทัวร์คอนเสิร์ตที่โรงเรียน
“ไม่เห็นว่ะ”
“เฮ้ยนี่แกตัวถั่วรึเปล่า เดินมานี่กาผ่านห้องสี่ไม่ใช่ไง?”
“ก็ใช่ แต่ไม่ได้สังเกต” ผมเดินไปนั่งที่ว่างข้างๆโฮย่าที่มีหนังสือของมันวางจองไว้ให้แล้วก่อนจะหยิบไอโฟนที่ไปจิ๊กพี่ซองกยูมาสไสด์เล่น
“งั้นแกไปดูกับฉัน ไม่แหล่มให้เตะเลย” โฮย่าพยายามฉุดกระชากลากถูกผมให้ลุกออกจากเก้าอี้นั้นให้ได้แต่ก็ไม่เป็นผล
“งั้นเอาเงินสามร้อยที่แกยืมฉันไปเมื่อเทอมที่แล้วมา” ผมรีบลุกแล้วเดินไปยังห้องสี่อย่างรวดเร็วโดยมีโฮย่าเดินตามมาด้วยใบหน้าร่าเริงจนหน้าถีบ ผมไม่ได้งกนะครบ แต่มันช็อตจริงๆสามสิบยังไม่มีเลย
เราสองคนเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องสี่ เหล่าเมะเกือบทั้งตึกมากระจุกกันอยู่จนมองไม่เห็นด้านใน แต่ก็ต้องหลีกทางให้เดือนโรงเรียนสุดหล่ออย่างผม ตำแหน่งนี้ได้มาจากการโหวตของคนทั้งโรงเรียนนะครับไม่ได้แอบอ้างหรือเมคขึ้นเองแต่อย่างไร ว่าแต่เด็กใหม่คนนี้มีอะไรดีนักนะ คนถึงได้มันอัดกันเป็นก้อนขี้ขนาดนี้
“นั่นไง เด็กใหม่ที่ฉันบอก” ผมมองไปตามที่โฮย่าชี้ เด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน ผิดขาวเนียนน่าสัมผัส ร่างผอมบางและดูท่าจะสูงกว่าผมเล็กน้อย ปากสีชมพูอวบอิ่ม และที่สำคัญ..หน้าโคตรสวยเลย! เสียดายใส่แว่นซะหนา
“แม่งโดนว่ะ ติ๋มๆแบบนี้เข้าทางเลย” แน่นอนสิครับเข้าทางผมเต็มๆ ติ๋มๆแบบเนี้ย..หลอกง่าย ไม่รอช้าผมรีบตรงไปยังเป้าหมายทันทีก่อนที่จะมีใครมาคาบไปซะก่อน
“สวัสดีครับ ผมชื่อคิมมยองซูอยู่ห้องสามข้างๆนี่เอง ยินดีที่ได้รู้จักนะ” รอยยิ้มมุมปากชวนหลงใหลถูกส่งออกไปพร้อมกับมือหนาที่ยื่นออกไปข้างหน้า
“สะ สวัสดี ผมลีซองยอลคะ ครับ” เขาขยับแว่นหนึ่งทีก่อนจะโค้งเก้าสิบองศาให้ผม นี่ปฏิเสธการจับมือของฉันหรอ ครั้งนี้ฉันจะให้อภัยแล้วกันนะลีซองยอล
“นาย..”
กริ๊งงงงงง ยังไม่ทันที่ผมจะได้ถามอะไรต่องกริ่งเข้าเรียนก็ดังขึ้นขัดจังหวะซะก่อน โธ่เอ้ย อยากจะฆ่าครูประจำห้องประชาสัมพันธุ์จริงๆ กดอยู่ได้กริ่งอ่ะ
“อ่าต้องเข้าเรียนแล้ว เอาไว้กลางวันฉันจะมารับไปกินข้าวนะ ห้ามไปกับคนอื่นล่ะ ตั้งใจเรียนนะลีซองยอล” ผมยีหัวคนหน้าสวยเบาๆก่อนจะเดินกลับไปเรียน ทิ้งให้ซองยอลนั่งอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น
Sungyeol’s Part
วันนี้เป็นวันแรกที่ผมเข้ามาเรียนที่นี่ ที่โรงเรียนชายล้วนแห่งนี้ ตั้งแต่ก้าวแรกที่เดินเข้ามาทุกคนมองผมแปลกๆ ดูๆไปแล้วสายตาพวกนั้นมันก็น่ากลัว เหมืนหมาป่าที่หิวโหย แต่ก็ไม่ทั้งหมดมีสายตาหนึ่งที่มองผมอย่างเป็นมิตร ‘จางดงอู’ เพื่อนร่วมชั้นของผมเองและเป็นเพื่อนคนแรกของผมในโรงเรียนนี้ด้วย ไม่สิ ยังมีอีกสายตาหนึ่งที่มองผมต่างจากทุกคน ไม่ใช่หมาป่าที่หิวโหย ไม่เชิงเป็นมิตร มันคาดเดายากเหลือเกิน สายตาของผู้ชายที่ชื่อ ’คิมมยองซู’
“โห นายนี่โชคดีสุดๆเลยนะ”
“ทำไมหรอดงอู?”
“มยองซูน่ะเป็นเดือนของโรงเรียนนี้เลยนะ เขาไม่เคยเข้าหาใครก่อนเลย” ดงอูทำหน้าเพ้อฝันบิดไปบิดมาจนผมอดขำไม่ได้
“งั้นหรอ?” ไม่รู้ทำไมใจมันเต้นแรงแปลกๆ รู้สึกดีเป็นบ้าเลย นี่ผมเป็นคนแรกที่มยองซูเข้ามาทักก่อนหรอ
“ก็ใช่น่ะสิ นายนี่เนื้อหอมจังนะ เข้ามาวันแรกก็คว้าใจเดือนโรงเรียนไปเลย เจ๋งเป้ง” ผมยิ้มให้ดงอูที่ดูจะเพ้อไม่เลิกสักที ก่อนจะหันมาสนใจกับหนังสือต่อ เวลาผ่านไปช้าเหลือเกินทันทีที่จบคาบเรียนในภาคเช้านี้ทุกคนก็รีบตรงไปที่โรงอาหารอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าคนโรงเรียนนี้ไปอดอยากมาจากไหนกันนะ
“ดงอูฉันไปกินข้าวด้วยคนนะ ฉันยังไม่รู้จักทางในโรงเรียนนี้เท่าไหร่”
“แต่มยองซูบอกว่าจะมารับนายไปกินข้าวกับเขานี่ซองยอล”
“เขาคงพูดเล่นล่ะมั้ง นี่ก็เลยไปตั้งสิบ..”
“สิบนาทีเอง นายรอไม่ได้หรอซองยอล?” ถึงจะเพิ่งเจอกันแต่ผมก็จำเสียงนี้ได้ดี มยองซูยืนพิงประตูแล้วมองมาที่ผม หน้าเขามีเหงื่อไหลอย่างกับวิ่งมาจากปูซานงั้นแหละ แต่มันก็ทำให้ใจผมสั่นไม่น้อยเลย ดูดีจัง ..
“นายมีคนกินข้าวด้วยแล้ว งั้นฉันไปก่อนนะซองยอล” ดงอูรีบเดินออกไปเหมือนรู้งาน แต่จะทิ้งให้ผมอยู่กับเขาแค่สองคนหรอ? ไม่นะ
“เดี๋ยวสิดงอู ฉันไปด้วย” ผมกำลังจะวิ่งตามดงอูไปแต่มีมือของใครบางคนรั้งเอาไว้ มยองซูกำลังจับมือผม!
“ไม่อยากกินข้าวกับฉันหรอ?” มยองซูทำหน้าเหมือนลูกหมาอ้อนให้อุ้มแล้วเขย่ามือผมเบาๆ
“อะ เอ่อ เปล่านะ ฉันแค่..”
“แค่อะไร?” ใบหน้าหล่อยื่นมาใกล้ๆจนเหลือระยะห่างแค่คืบ ให้ตายเถอะลีซองยอลอยากจะเป็นลม มาโรงเรียนวันแรกก็เจอแบบนี้เลยหรอเนี่ยยยยยย
“คะ แค่ ฉันแค่กะ เกรงใจนายน่ะ”ผมพยายามเดินถอยออกมาให้ไกลที่สุดจนชนเข้ากับโต๊ะตัวหนึ่ง ทำไมโรงเรียนต้องมีโต๊ะด้วยวะ โธ่ T_T
และแล้วผมก็ต้องจำใจ(มั้ง)มากินข้าวกับมยองซูท่ามกลางสายตาอิจฉาริษยา บางคนก็ทำหน้าเหมือนจะกินหัวผมงั้นแหละ ผมจะมีชีวิตรอดจนเรียนจบมั้ยยยย
“ซองยอล”
“หะ ห้ะ?”
“บรรพบุรุษนางเป็นอึ่งอ่างรึไง ติดอ่างได้ทุกประโยคเลย” เอ่อ..ผมชักอยากต่อยหมอนี่แล้วล่ะ -_-
“นายเห็นว่าฉันเป็นอึ่งอ่างรึเปล่าล่ะ?”
“อืม..เหมือนนางฟ้ามากกว่า”
“-///-“
“เขินหรอ?” ก็เออดิ ถึงมันจะเสี่ยวไปหน่อยก็เหอะ
“จะบ้าหรอ ฉันคะ แค่ร้อนน่ะ”
“ฉันช่วยแก้ร้อนให้เอามั้ย?”
“ไม่เอา! เอ่อ ฉันไปก่อนนะดงอูมาแล้ว” ผมพยายามจะออกห่างจากมยองซูให้เร็วที่สุดไม่งั้นผมต้องระเบิดกลางโรงอาหารนี้แน่ๆ
“เดี๋ยวสิ” มยองซูจับข้อมือผมไว้ อีกแล้ว ..
“อะ อะไร?”
“เอาเบอร์มาก่อนแล้วฉันจะให้นายไป”
แล้วผมก็ต้องจำใจให้เบอร์เขาไป หลังจากนั้นมยองซูก็โทรมาหาผมทุกคืน ไปรับไปส่งที่บ้านมาทานข้าวกลางวันด้วยกัน แล้วยังชวนผมไปเที่ยวอยู่บ่อยๆด้วย จนวันนี้อยู่ดีๆเขาก็พูดกับผมว่า ..
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
สวัสดีรีดเดอร์ทุกคนนะคะ
ลงครบ 100% แล้วเน้ออออออ
ค้างนิดนึงเนอะเพื่อความตื่นเต้น 55555
คอมเมนท์เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยนะคะ ♥
ก่อนจากกันไปไรเตอร์มีรูปมยองยอลมาฝาก เผื่อจะนึกภาพน้องยอลเนิร์ธไม่ออก
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ความคิดเห็น