Short fic Reborn

ลำดับตอนที่ #5 : (8027) Sea and Sky

Title : Sea and Sky
Author : Nay
Genre : Romance ,Tragedy,Angst
Rate : PG
Pairing : 8027

notes: เพ้อเป็นการส่วนตัว
เพลงขอร้อง>>http://music.virginradiothailand.com/song/1784

สังเกตได้เลยฟิคสั้นเนส่วนมากจะเป็นฟิคเศร้าคะ

และฟิคสั้น มันจะยาวกว่าฟิคยาวบางตอน

รู้ว่าคู่นี้มันไม่เป็นที่นิยมเท่าไหร=w=
แต่ก็ยังจะแต่ง
กร้ากกกก



…………………………….







‘ยามาโมโตะ..ขอโทษนะ’เจ้าของเสียงหวานที่ดูอ่อนแรงเอ่ย

เหมือนหัวใจ ไม่เหลือใจ








‘ขอโทษ..จริงๆนะ’
เสียงของนายพูดเหมือนว่า….กำลังจะจากชั้นไป

พูดคําเดียวคือเธอจะไป เท่านั้น...







เขาว่ากันว่าทะเลมันไม่มีที่สิ้นสุดเหมือนท้องฟ้า
ทะเลที่กว้างใหญ่…ใยจึงดูต่ำต้อยติดพื้นดิน





ที่หน้าผาสูงชันติดทะเลแห่งหนึ่ง..ว่ากันว่าเคยมีคนตกลงไปมากมาย
ทำให้เป็นสถานที่ที่ไม่น่าประทับใจเท่าไหรนัก
อันเนื่องจากข้างล่างนั้นมีโขดหินแสนอันตรายและมีน้ำทะเลสีน้ำเงินสวยสาดซัดอย่างบ้าคลั่ง




อาจจะไม่ใช่ที่โปรดปราณสำหรับนักท่องเที่ยว
แต่มันกลับเป็นสถานที่โปรดของยามาโมโตะ ทาเคชิไปแล้ว





นับแต่วันที่เสียนายไป..นั่นแหละ





เนตรสีนิลจ้องมองท้องทะเลอย่างเหม่อๆ
เสียงคลื่นซัดผ่าหินอย่างเกรี้ยวกร้าดกว่าทุกที
เป็นสัญญาณว่าอีกไม่นานพายุคงจะเข้ากระมั้ง




ร่างสูงค่อยๆสูดหายใจเข้าช้าๆ
สูดรับกลิ่นความเค็มของน้ำทะเลให้เต็มปอด
แล้วจึงผ่อนลมหายใจออกเบาๆ




เนตรสีนิลคู่คมปรือตาปิดสนิท
เขามาที่นี่ตลอด..เพื่อหวังจะเรียกบางอย่าง…กลับคืนมา




เหมือนง่ายดาย เหมือนหัวใจ








ความทรงจำเก่าๆผุดขึ้นมาไม่หยุดเหมือนม้วนเทปถูกกลอกลับอย่างรวดเร็ว
มีเพียงคำพูดประโยคเดียวที่ตอกย้ำหัวใจของชั้น







“รัก..”

ไม่เคยใช้คําว่ารัก ด้วยกัน






.










.











.












.

ในห้องเล็กข้างๆห้องประชุมในโรงแรมแห่งหนึ่ง
วองโกเล่รุ่นที่10อ่านรายงานเอกสารต่างๆและใบเชิญอย่างเคร่งเครียด
“เรื่องประชุมครั้งนี้..ชั้นคงต้องเข้าไปในห้องนั้นคนเดียววฺนะ”เสียงหวานถอนหายใจ
เนตรสีอ่อนจ้องมองเอกสารระบุรายละเอียดที่พึ่งส่งมาให้เร็วๆนี้




ร่างสูงแสร้งหัวเราะเบาๆทั้งๆที่ในใจก็เป็นกังวลเช่นกัน
“ไม่ต้องห่วง สึนะ ชั้นจะเข้าไปในนั้นกับนาย”




ร่างเล็กสั่นหัว
“ไม่ได้หรอก ในนี้มันระบุชัดเจนแล้ว”สึนะโยชิเอ่ย
“ถ้าไม่ทำตาม จะถือว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ต่อรองกันมาเป็นโมฆะ”




“ไม่ยุติธรรมเลยแหะ”ยามาโมโตะว่าพร้อมใช้นิ้วเกาเบาๆที่ข้างแก้ม



“โลกของมาเฟียไม่มีคำว่าใสสะอาดหรอกนะ”คนเป็นหัวหน้าแก๊งหัวเราะแห้งๆ




โลกของมาเฟีย..ชั้นยอมทิ้งทุกอย่างแล้วก้าวเข้ามาในโลกนี้
..ก็เพื่อที่จะอยู่ข้างๆนายนั่นแหละ..สึนะ




“ถ้าเสร็จงานนี้เร็ว..ไว้เราไปทะเลกันไหม”สึนะเสนอ
“ชั้นไม่ได้ไปนานแล้ว..”






ชายหนุ่มยิ้มกว้าง
“เอาซิ..แล้วชั้นจะพานายไปเอง”





เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนยิ้มเศร้า
ก่อนลุกขึ้นยืนแล้วสาวเท้าเดินตรงไปหาผู้พิทักษ์วรุณ
“ยามาโมโตะ นายต้องสัญญากับชั้นนะ”





คนฟังทำหน้าฉงน
“สัญญาอะไรละ”





“ถ้า..เกิดอะไร..ขึ้นกับชั้น…นายต้องหนีไป”ร่างเล็กกระซิบเสียงสั่น
เหมือนลางสังหรณ์จะเป็นลางร้าย..มีบางอย่างร้องเตือนเกี่ยวกับการประชุมนี้..
บางอย่างที่ไม่ดีมากๆ




“ไม่”ยามาโมโตะปฎิเสธทันที “ชั้นจะไม่ทิ้งนาย”




“นายต้องสัญญา..ไม่งั้นก็กลับไปที่ฐานเดี๋ยวนี้เลย”สึนะพูดในเชิงขู่




ฉันทําผิดที่ใด...









ได้แต่ถามตัวเองอย่างนั้น


ไม่เคยจะไม่รักเธอสักวัน ...




นายเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหรกันนะ
เวลาผ่านไปหลายปี..นายเปลี่ยนไปจนชั้นไม่ทันรู้ตัวเลย





ชายหนุ่มขมวดคิ้วอย่างลังเล
เนตรสีนิลจำจ้องมาที่ใบหน้าหวานไม่กระพริบ
ทุกครั้งที่ชั้นสบตากับดวงเนตรสีอ่อนของนายมันมักจะดูเข้มแข็ง
แต่ในขณะเดียวกัน..ก็แฝงไปด้วยความเจ็บปวดอยู่ลึกๆ
จนชั้นไม่แน่ใจว่า..ความรู้สึกของนายอย่างไหนกันที่เรียกว่าความจริง





แทนคำมั่นสัญญา
ชายหนุ่มสวมกอดคนตัวเล็กกว่าแน่น



ความกลัวที่ชั้นไม่เคยมี
กลับแสดงออกมาต่อหน้านาย
ชั้นกลัวที่นายจะหายไป…





คำพูดที่เอื้อนเอ่ย..ออกมาอย่างยากลำบาก
คำพูดที่สั้น แต่ลึกซึ้งยิ่งกว่าสิ่งใด






แต่กําลังร้องให้.....






‘สึนะ..ชั้นรักนาย’








“อือ..”มีเพียงเสียงตอบรับเบาจนแทบไม่ได้ยินเป็นคำตอบ
ชั้นไม่รู้..ว่านั่นเป็นการตอบรับ..หรือปฎิเสธ





ชั้นเห็นเพียงรอยยิ้มเล็กๆบนใบหน้าเท่านั้น















หารู้ไม่ว่านั่นจะเป็นรอยยิ้มครั้งสุดท้าย


ที่นายยิ้มให้ชั้น..คนเดียว

.












.











.















.



ปัง!!








อย่าทิ้งกันไปได้ไหม



เธอรู้ฉันอยู่ไม่ไหว



โลกคงแตกสลาย..นาทีที่ไม่เหลือเธอ






เสียงกระสุนดังกึกก้อง
ภาพทุกอย่างราวกับถูกปรับให้ช้าลง
เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลค่อยๆล้มลงเหมือนตุ๊กตาไร้วิญญาณ
เนตรนิลผู้เห็นเหตุกาณ์เบิกกว้างพร้อมวิ่งเข้าไปประคองร่างที่ใกล้จะหมดลมหายใจ







คนที่รักที่สุด คนที่รักเสมอ หมดชีวิตที่เห็น...
เมื่อใดก็เป็นของเธอ







ความรู้สึกเหมือนทุกอย่างได้จบลงแล้ว
เสียงหัวใจกระตุกวูบอย่างใจหาย







มีเพียงเสียงเบาๆของคนในอ้อมแขนเป็นสัญญาณว่ายังมีชีวิตอยู่





ปัง ปัง ปัง




สาดกระสุนถูกส่งมาเป็นระลอก
เป็นเหตุให้ต้องหนีไปจากที่นี่






ชายหนุ่มแบกร่างเล็กขึ้นแผ่นหลังก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในป่าซึ่งไม่ไกลจากที่นี่
ยามาโมโตะหยิบมือถือขึ้นมาโทรเรียกรถพยาบาลและโทรเรียกผู้พิทักษ์คนอื่นทันที
ในขณะความรู้สึกร้อนรนเข้าครอบงำ



ร่างเล็กก็ได้แต่เอ่ยประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมาข้างหู
“ขอโทษนะ..ยามาโมโตะ..ชั้นขอโทษ”


ไม่ใช่ความผิดของนาย



มันเป็นความผิดของชั้นเอง..




ร่างสูงพาคนเจ็บหลุดออกจากป่า
ฝีเท้าชะลอลงและหยุดตรงที่หน้าผาติดทะเล





จะเรียกว่าความบังเอิญหรืออะไรดี…



สถานที่นายปรารถนาครั้งสุดท้ายว่าอยากไป
ทะเลสินะ…







มือใหญ่ค่อยๆคุกเข่าวางร่างเล็กเบาๆ
เสียงหัวใจของคนเจ็บอ่อนเหลือเกิน
“สึนะ สึนะ นี่ไงทะเลที่นายอยากเห็น ลืมตาขึ้นมาก่อนเถอะ”







เนตรสีอ่อนปรือตาขึ้นอย่างยากลำบาก
ใบหน้าหวานระบายยิ้มออกมาอย่างปฎิหารย์



“สิ่งที่ชั้น..อยาก….เห็นน่ะ..คือ..ใบหน้าที่..นายมีความสุข..ต่างหากละ”
น้ำเสียงนั้นหบแห้งและอ่อนล้าเต็มที




เจ้าของเรือนผมสีรัตติกาลดวงตาคู่คมเบิกกว้างก่อนจะหรี่เล็กตามความรู้สึก
นัยตาสีนิลเริ่มสั่นคลออย่างห้ามไม่อยู่
พอรู้สึกตัวอีกทีหยาดน้ำตาก็ไหลอาบแก้มเสียแล้ว




ร่างเล็กที่หอบถี่ใช้แรงทั้งหมดเอื้อมมือไปเกลี่ยน้ำตาของร่างสูง
ใบหน้าหวานแย้มยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“ชั้น….รักนาย…”เสียงหวานเอ่ยกระซิบเป็นครั้งสุดท้าย





เนตรสีอ่อนปรือปิดลงอย่างง่ายดาย
พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลป็นครั้งสุดท้าย


อย่าไปจากตรงนี้ อย่าไปจากคนนี้ ....




ฉันกลัว ฉันกลัว



พรุ่งนี้…


ร่างสูงสวมกอดคนตรงหน้าทันที
ความรู้สึกต่างๆพากันหลั่งไหลออกมาพร้อมกัน
ระบายด้วยการคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว
ที่ปกป้องคนสำคัญไว้ไม่ได้





คลื่นทะะเลที่สาดซัดเปรียบเสมือนดนตรีแห่งความทุกข์ระทม


.









.









.










.





“คนที่บอกว่าการตายมันน่าเสียดาย คือนายไม่ใช่หรอ สึนะ?”
เมื่อย้อนคิดไปถึงวันเก่าๆ





ชั้นสมเพชตัวเองเหลือเกิน
ที่นายปกป้องชั้นได้
แต่ชั้นกลับปกป้องนายไว้ไม่ได้






ชั้นรักนายมาก..






ตอนที่ชั้นแขนหักชั้นยังอยากจะตาย



จะเอาอะไรกับการเสียหัวใจที่สำคัญที่สุดไปละ






หากไม่มีนายชั้นคงอยู่ไม่ได้










ใบหน้าคมคายยิ้มบาง


ก่อนจะทิ้งตัวลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลกโดยไม่มีความรู้สึกกลัวเกรงแต่อย่างใด




สิ่งเดียวที่ชั้นกลัว
คือการไม่มีนาย..











เพื่อจะได้อยู่กับนายแล้ว



จะโลกแบบไหนชั้นก็ไม่กลัวทั้งนั้น






.







.





.






.


ตูม!!




ความเย็นสอดแทรกไปทั่วร่าง



ร่างสูงดำดิ่งลงสู่ส่วนลึกของมหาสมุทร

ตราบจนร่างกาย..



.







.






.


จะไม่มีแรงหายใจ


















............The end............






Nay: พออาจจบอาจเกิดคำถามว่า ยามะตายรึเปล่า?
เนคงต้องบอกว่า..ที่เหลือไปจิ้นเอง!! 5555

แต่งแต่เรื่องเศร้าๆ ฟังเพลงแต่อกหัก ฮือออ
ไม่รู้จะเรียกว่าเศร้ารึเปล่าแหะ เพราะเนแต่งๆไปสูบรูปไป เอิ้ก
กลัวอารมณ์มันไม่ต่อเนื่อง

เรืื่องนี้เนแต่งมา3ชั่วโมงเต็มๆ(ยังไม่รวมคิดพล็อตเรื่องอีกหลายวัน)

ที่จริงเนก็ชอบยามะนะ
ใสๆก็ชอบ ดาร์กก็รัก
แต่รักรองจากท่านฮิกับป๋ามุเท่านั้น
กร้ากกกก



สุดท้ายนี้
ขอบพระคุณสำหรับที่ติดตามอ่าน
คอมเม้นติชมตามสบายคะ