Fic SS501 Pink Carnation ถึงยังไงผมก็รักคุณ

ตอนที่ 25 : pink Carnation 23 : แกล้งผิดแผน // ขอโทษ (100%)

Chapter 23

ตอน แกล้งผิดแผน // ขอโทษ

ห้องพิเศษยองแซง

“พี่ยองแซงน้ำอุ่นๆมาแล้วคะ......” คยูจงหยุดชะงักทันที คำพูดถูกกลืนลงคอไปหมด เมื่อเห็นสภาพของยองแซง

“มาแล้วเหรอ” ยองแซงยังคงไม่รู้เรื่องราวอะไร

“คะ....ครับ” คยูจงเดินเข้าไปหายองแซง พยายามมองแต่หน้ายองแซง ไม่มองอย่างอื่น แต่สายตาของคยูจงนั้นชอบลดลงต่ำลงมาอยู่เรื่อย คยูจงวางอ่างน้ำลงด้วยมือที่สั่นๆๆ

“ไม่สบายเหรอคยูจง หน้านายมีเหงื่อเต็มเลย” ยองแซงเห็นท่าทางแปลกๆของคยูจงเลยถามขึ้น

“ปะ..ป่าวครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร แค่.......” คยูจงไล่สำรวจไปทั่วตัวขององแซง ก่อนที่จะกลืนน้ำลายลงคออีกครั้ง เมื่อยองแซงรู้ว่าคยูจงเป็นอะไรก็อมยิ้มชอบใจ พร้อมกับโชว์แก้มป่องๆให้คยูจง

(แกล้งคยูจงเล่นสักหน่อยดีกว่า : ยองแซง)

“คยูจงฉันถอดเสื้อไม่ได้ ช่วยถอดให้หน่อยสิ” ยองแซงพยายามที่จะเอาเสื้อออกจากแขน

“คะ..ครับพี่ว่าไงนะครับ” คยูจงคิดว่าได้ยินผิด ก็เลยก้มลงไปฟังใกล้ๆ

“ฉันบอกว่าช่วยถอดเสื้อให้หน่อย” ยองแซงกระซิบเข้าที่หูคยูจงเบาๆ แต่คาดว่าคยูจงจะได้ยินอย่างชัดเจน

“ว่ายังไงล่ะ” ยองแซงกระซิบอีกครั้ง

“ครับๆๆ ถอดก็ถอด” คยูจงปาดเหงื่อเล็กน้อย ก่อนที่จะค่อยๆดึงเอาเสื้อออกจากแขนยองแซงทีล่ะข้างอย่างทุลักทุเล ขณะที่คยูจงเหงื่อไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย แต่สำหรับยองแซงนั้นอมยิ้มชอบใจใหญ่

“เฮ้อ!! ถอดเสร็จสักที” คยูจงบ่นออกมาเบาๆ

“เป็นอะไรอีกล่ะคยูจง”

“ปะ.....ป่าวครับ” คยูจงพูดด้วยเสียงสั่นๆ

“ถ้างั้นก็เช็ดตัวให้ฉันได้แล้ว ฉันเหนียวตัวจะแล้ว”

“ครับๆๆ” คยูจงพยักหน้า แล้วหันไปบิดผ้าชุบน้ำให้หมาดๆ ก่อนที่จะนำมาเช็ดหน้ายองแซงเป็นอันดับแรก ไล่เช็ดจากใบหน้าลงไปตามลำตัวของยองแซง ยองแซงอมยิ้มพอใจที่ได้แกล้งคยูจง ส่วนคยูจงนั้นได้ตื่นเช็ดตัวให้ยองแซงอย่างระมัดระวัง แถมใบหน้าของคยูจงในตอนนี้มันกลายเป็นสีชมพูเรื่อๆไปหมดแล้ว

“หยุดทำไมล่ะ” ยองแซงถามขึ้น เมื่อเห็นว่าจู่ๆคยูจงก็หยุดเช็ดไปดื้อๆ

“รอแปบหนึ่งนะครับพี่ยองแซง” คยูจงบอกแค่นั้นแล้วก็เดินไปที่ประตูปลดล็อคอย่างเบามือ ส่วนยองแซงนั้นก็ยังคงมองคยูจงอย่างหาคำตอบ

(คิดว่าผมไม่รู้ทันพี่เหรอ เสียใจด้วยนะครับพี่ยองแซง เกมนี้พี่แพ้แล้วล่ะ)

“เรามาเช็ดตัวกันต่อเถอะครับพี่ยองแซง” คยูจงเดินเข้าไปหายองแซง

“นะ...นายล็อคประตูทำไม” ยองแซงถามขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าตนเองกำลังจะถูกคุกคามซะแล้ว

“อยากได้ความเป็นส่วนตัวนะครับ มะ....มาเช็ดตัวต่อเถอะครับ” คยูจงหยิบผ้าขึ้นมาชุบน้ำแล้วบิดหมาดๆก่อนที่จะไล่เช็ดบริเวณลำตัวของยองแซง

“ไม่เป็นไร ฉันหายเหนียวตัวแล้ว พอเถอะ” ยองแซงรีบดันมือคยูจงให้ออกห่างจากตัว แต่คยูจงก็ยังขืนตัวไว้

“ผมเต็มใจครับพี่ยองแซง” คยูจงก้มลงกระซิบผ่านหูยองแซงเบาๆ ก่อนที่จะเลื่อนใบหน้าของตัวเองมาอยู่ตรงกับใบหน้ายองแซง

“นายเอาหน้าของนายออกไปเลยนะ ฉันรู้ว่านายกำลังคิดอะไรอยู่ หยุดคิด หยุดการกระทำของนายเดี๋ยวนี้เลยนะ” ยองแซงพูดเสียงสั่นๆ พร้อมยังจะรีบลุกออกจากเตียง

“ขอโทษนะครับพี่ยองแซง คราวนี้ผมคงหยุดไม่ได้แล้ว ขอหน่อยเถอะนะครับ” ไม่ทันที่ยองแซงจะได้ค้านอะไรก็ถูกคยูจงทาบริมฝีปากไม่ให้ได้พูดอะไรออกมาซะแล้ว ความอ่อนโยนของคยูจงทำให้ยองแซงเผลอเอามือไปคล้องคอคยูจงไว้โดยลืมไปว่าแขนตัวเองกำลังเจ็บ แต่ยิ่งทำแบบนี้คยูจงก็ยิ่งได้ใจเลยยิ่งเพิ่มน้ำหนักเข้าไปอีก ยองแซงก็เหมือนว่าจะไม่ได้ค้านอะไร แถมยังยอมรับจุมพิตนี้ของคยูจงอีกด้วย ยิ่งอยู่แบบนี้นานเท่าไรมันก็เริ่มเลยเทิดเพราะตอนนี้คยูจงย้ายสังขารตัวเองมาอยู่บนเตียงเดียวกับยองแซงแล้ว และคงไม่ต้องถามว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ร่างของคนสองคนกำลังจะรวมเป็นร่างเดียวกันตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป นานเท่าไรไม่รู้ที่ทั้งสองคนนั้นกำลังเร่งจังหวะรักให้เพิ่มมากขึ้น โดยไม่ได้สนใจเลยว่าสถานที่ที่ตัวเองอยู่นั้นมันไม่ได้เหมาะสมกับการที่จะมาทำอะไรแบบนี้เลย แต่ในเมื่อมันเป็นความต้องการก็ไม่มีใครปฎิเสธมันได้เช่นกัน เสียงหายใจถี่ๆของคนสองคนบนเตียงคนไข้ในโรงพยาบาลกำลังนอนกอดให้ความอบอุ่นกันและกัน ร่างกายเปลือยเปล่าแต่แฝงไปด้วยความอบอุ่นที่ทั้งคู่ต่างมอบให้แก่กัน

“ฉันไม่น่าเผลอใจไปกับนายเลยจริงๆ เจ็บตัวอีกแล้วเนี๋ย” ยองแซงบ่นกับคนในอ้อมกอดที่ตอนนี้อยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกัน

“ช่วยไม่ได้ ก็พี่อยากมาแกล้งผมก่อนทำไม แต่พี่รู้ตัวมั้ยว่าพี่อ่ะ!! ทำตัวน่ารักขึ้นทุกวันเลยนะครับ” พูดแล้วก็หันไปหอมแก้มป่องๆของยองแซงอีกครั้ง

“พอเลยๆๆ นายเห็นผลงานนายมั้ยคยูจง ดูสิแขนฉันเลือดออกหมดแล้ว ทำไมมันถึงไม่รู้สึกเจ็บเลยนะตอนที่นาย.....” ยองแซงหยุดชะงัก

“เลือดออกเหรอครับ ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวผมจะทำแผลให้พี่เอง แต่ตอนนี้อ่ะ!! ขออีกสักรอบเถอะ” คยูกระซิบประโยคสุดท้ายกับยองแซงเบาๆ

“หยุดเลยนะไอ้หื่น!! แค่นี้ฉันก็เจ็บจนไม่มีแรงแล้ว ฉันว่าฉันคงจะไม่ได้ออจากโรงพยาบาลง่ายๆแน่คราวนี้” ยองแซงบ่น

“ก็ได้ๆๆไว้พี่หายดีเมื่อไรค่อยต่อล่ะกันเนอะๆๆ” คยูจงยังหยอกล้อยองแซงเล่น

“ชิ!!” ยองแซงหันหน้าหนีคยูจง

“ไม่ต้องทำเป็นโกรธเลยนะครับ ตอนนี้พี่ควรจะรีบใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยได้แล้ว อยู่แบบนี้นานๆผมไม่รับประกันความปลอดภัยของพี่นะ” คยูจงหยิบเสื้อผ้าให้ยองแซง

“ให้มันได้อย่างนี้สิ” ยองแซงบ่นเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง แต่ก็ลืมไปว่าตัวเองหมดแรงไปตั้งแต่ทำกิจกรรมเมื่อกี้ไปแล้ว ทำไมยองแซงที่ก้าวขาลงจากเตียงล้มลงบนพื้นอย่างหมดสภาพ คยูจงเห็นยองแซงล้มลงรีบเข้าไปประคองทันที

“ระวังหน่อยสิครับ” คยูจงจับยองแซงให้ลุกขึ้น

“เพราะใครล่ะ” ยองแซงแหวใส่

“ครับๆๆเข้าใจแล้ว รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะครับ” คยูจงรีบตัดบท แล้วดันยองแซงให้เข้าไปในห้องน้ำ เมื่อส่งยองแซงเข้าห้องน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าตัวเองบ้าง

“ต้องรีบทำลายหลักฐานบนเตียงให้หมดก่อน เอาผ้าไปซักก่อนล่ะกัน” คยูจงว่าพลางดึงผ้าปูเตียงของยองแซงออกแล้วเปลี่ยนผ้าผืนใหม่ใส่เข้าไป แล้วเดินไปซักผ้าด้านหลังห้อง ยองแซงออกมาพร้อมกับชุดคนไข้ชุดใหม่ แต่สภาพร่างกายเหนื่อยล้าเป็นเป็นสุด ปวดเนื้อปวดตัวไปหมดเลยทีเดียว ยองแซงค่อยๆลากสังขารตัวเองไปนอนยังเตียงๆเดิม

“โอ๊ย!! ทำไมมันปวดเนื้อปวดตัวแบบนี้นะ” บ่นได้ไม่นาน คยูจงก็เดินกลับมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“พี่ยองแซงทำแผลกันเถอะครับ ดูสิเลือดออกเต็มเลย” คยูจงเดินถือกล่องยามาหายองแซง

“เพราะใครอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่นาย” ยองแซงนอนบ่นอยู่บนเตียงคนไข้

“ครับ ผมขอโทษครับ ครั้งหน้าผมจะระวังให้มากกว่านี้”

“ไม่มีครั้งหน้า” ยองแซงชิงพูดขึ้นมา

“แน่ใจเหรอครับ” พูดด้วยน้ำเสียงชวนขนหัวลุกจริงๆ

“เออๆๆช่างมันเถอะ รับมาทำแผลให้ฉันก่อนที่เลือดมากจะไหลหมดตัวได้แล้ว” ยองแซงรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีเมื่อเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของคยูจง

“โอเคครับ ทำแผลก็ทำแผล” คยูจงพยักหน้าแล้วเริ่มทำแผลให้ยองแซง

/ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!\

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ทั้งสองหันไปมอง แล้วก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าล๊อคประตูไว้ คยูจงเดินไปเปิดประตู เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็รีบทำความเคารพทันที

“คุณท่านสวัสดีครับ” คยูจงก้มศีรษะลงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเป็นท่านประธานฮอหรือพ่อของยองแซงนั่นเอง ท่านประธานฮอไม่ได้ตอบรับอะไรคยูจง เพียงแค่ส่งยิ้มให้เล็กน้อยเท่านั้น ก่อนที่จะเดินไปหายองแซง ยองแซงเมื่อเห็นหน้าพ่อของตัวเองก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ

“คุณพ่อ!!” ยองแซงพยายามที่จะลุกขึ้นเพื่อที่จะได้ทักทายกับท่านประธานฮอ แต่ท่านประธานฮอก็ห้ามไว้เสียก่อน

“ไม่ต้องลุกหรอก ลูกยังไม่หายดีนะ” ท่านประธานฮอรีบเข้าไปช่วยพยุงยองแซงให้นอนอยู่เหมือนเดิม

“เป็นยังไงบ้าง ตอนพ่อรู้ว่าลูกถูกยิง พ่อกังวลใจมากเลย ที่พ่อมาช้าขนาดนี้ก็เพราะงานที่บริษัทมีปัญหานิดหน่อย ก็เลยต้องอยู่เคลียร์ พอเคลียร์เสร็จพ่อก็รีบปลีกตัวทันทีเลยนะ” ท่านประธานฮอลูบศีรษะยองแซงเบาๆ

“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณพ่อ ที่จริงแล้วคุณพ่อน่าจะทำงานให้เรียบร้อยก่อนดีกว่า ผมไม่เป็นอะไรแล้วล่ะครับ” ยองแซงยิ้มอย่างตื้นตัน

“ยังไงลูกก็สำคัญกว่าอยู่แล้ว” ท่านประธานโอบกอดยองแซงไว้หลวมๆเพราะกลัวว่าจะทำให้โดนแผล

“ขอบคุณครับคุณพ่อ” ยองแซงกอดตอบทานประธานฮอด้วยความอบอุ่น คยูจงได้แต่ยืนมองสองพ่อลูกกอดกันอย่างตื้นตัน

“อ่อ!! ขอบใจนายมากนะคยูจง” ท่านประธานฮอหันไปพูดกับคยูจงหลังจากผละออกจากยองแซงแล้ว

“ไม่เป็นไรครับคุณท่าน ผมเต็มใจทำเพื่อพี่ยองแซงอยู่แล้ว” คยูจงตอบกลับอย่างสุภาพ

“ไม่เอาสิ ต่อไปนี้อย่าเรียกฉันว่าคุณท่านอีกเลยลองเรียกฉันว่าพ่อ สิ” ท่านประธานบอกกับคยูจง

“ครับ คุณพ่อ” คยูจงรับคำอย่างง่ายดาย พร้อมกับส่งยิ้มให้ท่านประธานฮอทั้งยังเผื่อแผ่ไปให้ยองแซงด้วย

“ถ้าอย่างงั้น ฉันขอตัวก่อนล่ะกันนะ จะต้องรีบไปเคลียร์เอกสารต่อ ฝากดูแลยองแซงด้วยนะคยูจง” ท่านประธานฮอเดินเข้าไปแตะบ่าคยูจงเบาๆ

“ครับคุณพ่อ” พอคยูจงพยักหน้ารับ ท่านประธานฮอก็หันไปพูดกับยองแซงต่อ

“พ่อไปก่อนนะลูกยองแซง ไว้พ่อเคลียร์งานเสร็จเมื่อไร พ่อจะรีบมานะ”

“ครับคุณพ่อ คุณพ่อไปทำงานเถอะครับ” ยองแซงพยักหน้าอย่างเข้าใจ

เมื่อท่านประธานออกไปแล้ว คยูจงก็ลากเก้าอี้ไปนั่งข้างๆเตียงของยองแซงอีกครั้ง

“พี่ยองแซงผมยังไม่ได้พันแผลให้พี่ใหม่เลย ดีนะที่เมื่อกี้คุณท่านไม่เห็น” คยูจงรีบถกแขนเสื้อของยองแซงขึ้นให้เห็นแผลที่ถูกยิง

“ถ้าเห็นก็เรื่องใหญ่แหละ” ยองแซงแขวะ

“ประชดประชันจังเลยนะครับ เดี๋ยวก็ทำแบบเมื่อกี้อีกรอบหรอก”

“ฉันไม่กลัวหรอก!!” ยองแซงพูดพร้อมกับแลบลิ้นใส่คยูจงไปด้วยความหมั่นไส้

“ชอบท้ากันอยู่เรื่อยเลยนะครับ พี่ก็รู้ว่าผมเป็นคนพูดจริงทำจริง” คยูจงแกล้งลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วแกล้งก้มหน้าลงไปใกล้ๆกับยองแซง

“ฉันล้อเล่น ไม่พูดก็ได้ รีบพันแผลเข้าสิ” ยองแซงดันหน้าคยูจงออก

“คิดว่าจะแน่สักแค่ไหน” คยูจงอมยิ้ม ก่อนที่จะหยิบผ้าพันแผลมาพันรอบแขนของยองแซง

“เสร็จแล้วครับ” คยูจงเก็บรีบเก็บอุปกรณ์ทำแผลทันทีที่ทำเสร็จ แล้วก็มานั่งอยู่ข้างๆเตียงของยองแซง ทั้งยังฉวยโอกาสกุมมือยองแซงไว้แน่นไม่ยอมปล่อยอีกต่างหาก
 

“ปล่อยได้แล้วน่าคยูจง” ยองแซงเอ็ด

“ขอผมกุมมือพี่ยองแซงสัดนาทีจะได้มั้ยครับ พี่รู้มั้ยผมรอพี่มานานแค่ไหน ขอสักนาทีเถอะครับ” คยูจงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ซึ่งยองแซงก็ไม่กล้าขัดอะไร ปล่อยให้คยูจงกุมมือของตัวเองไว้อย่างนั้น ทั้งสองมองตากันอย่างเนิ่นนานซึ่งไม่มีใครที่สามารถจะละสายตาออกจากกันได้ และทั้งคู่ก็ถูกดึงดูดให้ขยับเข้าไปหากันโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ริมฝีปากหนาประกบเข้ากับริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยนและลึกซึ้ง มือที่กุมอยู่นั้นก็ถูกปล่อยออกมาให้เป็นอิสระ คยูจงใช้มือกุมท้ายทอยของยองแซงไว้เพื่อไม่ให้เสียการทรงตัว ส่วนยองแซงก็ใช้มือทั้งสองข้างของตัวเองนั้นกำเสื้อของคยูจงทั้งสองข้างไว้แน่น ริมฝีปากหนากับริมฝีปากบางยังคงอยู่ชิดติดกันอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานานไม่ใช่เพียงแค่หนึ่งนาทีแต่เวลามันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วทั้งสองก็ยังคงไม่ผละออกจากกัน คยูจงเอามือออกจากท้ายทอยของยองแซง มือหนาเริ่มไม่อยู่สุขเอื้อมไปแกะกระดุมเสื้อที่ยองแซงใส่อยู่อีกครั้ง ยองแซงที่กำลังดื่มด่ำความหวานจากคยูจงรู้สึกผิดปกติที่จู่ๆก็รู้สึกเย็นวาบตรงช่วงท้องของตัวเอง ยองแซงปล่อยมือออกจากเสื้อของตัวเอง แล้วเอามือไปกุมไว้ที่ท้องตัวเองก็รู้ตัวสึกทันทีเลยว่า

(เผลอไม่ได้เลยจริงๆ : ยองแซง)

ยองแซงผลักบ่าคยูจงออกอย่างแรงจนเซไปติดพนัง ก่อนที่จะรีบติดกระดุมที่คยูจงแกะออกตอนที่เขาเผลอไปเมื่อกี้นี้

“มือไวจริงๆนะนาย” ยองแซงพูดด้วยน้ำเสียงหอบๆพร้อมกับสูดหายใจเข้าปอดอย่างรวดเร็ว

“ผลักซะแรงเลยนะครับ” คยูจงได้แต่อมยิ้มอย่างพอใจในผลงาน

“ใครใช้ให้นายทำแบบนี้ล่ะ เกือบเผลอใจไปกับนายอีกแล้ว นายชอบทำให้ฉันเคลิ้มอยู่เรื่อยเลยนะคยูจง ฉันว่าต่อไปฉันคงจะอยู่ใกล้นายไม่ได้แล้วล่ะ น่ากลัวชะมัด” ยองแซงส่ายหน้าไปมา ส่วนคยูจงนั้นก็ได้แต่ยืนยิ้มให้กับความน่ารักของยองแซง

“ยิ้มอะไรของนาย เดี๋ยวเถอะ” ยองแซงอดที่จะแขวะไม่ได้เมื่อเห็นว่าคยูจงเอาแต่ยิ้มมีความสุขอยู่คนเดียว

“เฮ้อ!! ผมบอกพี่แล้วว่าอย่าทำตัวน่ารัก เห็นแล้วมันอดใจไม่ไหวจริงๆ” คยูจงเดินเข้าไปใกล้ยองแซง ส่วนยองแซงก็ได้แต่นอนกอดอกทั้งยังทำแก้มป่องขึ้นเพราะไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง

“ก็ฉันมันน่ารักของฉันแบบนี้อยู่แล้ว จะให้ฉันห้ามตัวเองได้ยังไง ถ้านายไม่พอใจก็ออกไปซะ” คำพูดของยองแซงทำให้คยูจงอดที่จะขำออกมาไม่ได้

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่พูดถูกใจผมมากเลย มามะ มาให้รางวัลหน่อย” คยูจงจะก้มลงหอมแก้มยองแซงแต่ก็ถูกยองแซงตบหน้าไปเบาๆ

“ถ้านายเข้ามาใกล้ฉันอีกเซนเดียว มันจะไม่ดังแค่ แปะ!! นะ” ยองแซงยกฝ่ามือขึ้นมาโชว์ ทำให้คยูจงเอาหน้ากลับมาไว้ที่เดิม

“โหดร้าย!!” คยูจงเล่นบทโศกแกล้งร้องไห้ออกมา ทำให้ยองแซงอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้

“อย่ามาสำออย นั่งอยู่เฉยๆไม่ต้องพูดมาก” ยองแซงตัดคำแล้วนอนหันหลังให้คยูจง ก่อนที่จะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนมิดตัว

/ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!\ เสียงประตูดังขึ้นทำให้คยูจงละสายตาจากยองแซงหันไปมองบุคคลที่มาเยือนคนใหม่

“อ้าว!! คุณคยูจง” เสียงของฮยอนจุงทักขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นคยูจง

“สวัสดีครับคุณฮยอนจุง คุณฮยองจุน” คยูจงลุกขึ้นยืนต้อนรับ

“สวัสดีครับ แล้วนี่คุณมาเยี่ยมพี่ยองแซงเหรอ” ฮยองจุนถาม

“เปล่าหรอกครับ ผมมาเฝ้าพี่ยองแซงตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” คยูจงบอกทำให้ฮยองจุนตาโตอีกครั้ง

“งั้นก็แสดงว่าที่ฉันคิดก็คงไม่ผิดล่ะสิ”

“คิดอะไรเหรอฮยองจุน” ฮยอนจุงหันไปถามคนรักของตัวเองอย่างงงๆ

“ก็คิดว่าสองคนนี้จะต้องมีลับลมคมในอะไรกันแน่ๆ และตอนนี้ผมก็รู้แล้วด้วยว่ามันคืออะไร” ฮยองจุนอมยิ้ม ยองแซงที่แอบฟังอยู่รีบหันหน้ามาหาฮยองจุนทันที

“พี่ยองแซง!! ผมคิดว่าพี่จะทิ้งผมไปซะแล้ว” ฮยองจุนเดินเข้าไปหายองแซงใกล้ๆ คยูจงที่รู้มารยาทจึงลุกขึ้นไปยืนข้างๆกับฮยอนจุง ฮยองจุนเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้แทนคยูจง

“พี่จะทิ้งนายไปได้ยังไงล่ะฮยองจุน ดูสิหน้านายตอนนี้ดูซีดมากๆเลย คงพักผ่อนน้อยสินะ” ยองแซงเอื้อมมือไปลูบหน้าฮยองจุนเบาๆ จนฮยองจุนร้องไห้ออกมา

“ฮึก!! พี่รู้มั้ยว่าผมเป็นห่วงพี่มากแค่ไหน ถ้าพี่เป็นอะไรไปผมจะอยู่ยังไง ฮึก!! ผมขอโทษนะฮะที่ดูแลพี่ไม่ดี ต่อไปนี้ผมจะดูแลพี่เองนะ” ฮยองจุนพูดออกมาทั้งน้ำตา

“ไม่ต้องร้องไห้นะฮยองจุน ไม่ต้องโทษตัวเองด้วย พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่ต้องร้องนะ” ยองแซงยกมือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาให้ฮยองจุน

“พี่ยองแซงฮะ!! ต่อไปนี้พี่ต้องสัญญาว่าจะไม่ทิ้งผมไปไหนนะ”  

“อืม!! พี่สัญญา” ยองแซงยกนิ้วขึ้นมาเกี่ยวก้อยกับฮยองจุนให้สัญญา

“ว่าแต่ ต่อไปนี้ผมก็คงจะต้องเป็นหมาหัวเน่าแล้วล่ะฮะ พี่มีคนดูแลแล้วนี่” ฮยองจุนพูดออกมาด้วยความน้อยใจ

“นายหมายถึง.......” ยองแซงเหล่มองคยูจง ซึ่งฮยองจุนก็พยักหน้าให้ยองแซงเชิงบอกว่าถูกต้อง

“เขาคือคนรักของพี่ใช่มั้ยฮะ!! ผมดูออกนะ” ฮยองจุนกระซิบบอกกับยองแซง ทำให้ยองแซงถึงกับหน้าแดงขึ้นมาทันที

“ว่าไงล่ะครับ!! หน้าแดงแบบนี้ แสดงว่าใช่จริงๆด้วย” ฮยองจุนแซวยองแซงจนเสียงดัง ทำให้ฮยอนจุงกับคยูจงมองหน้ากันอย่างงงๆ

(สองคนนั้นเป็นอะไรกัน : ฮยอนจุง,คยูจง)

“อะไรเล่าฮยองจุน ใคร ใครหน้าแดง” ยองแซ.ร้อนรนรีบลูบแก้มแก้มของตัวเองเบาๆทันที

“อิอิ!! คุณคยูจงมานี่หน่อยสิครับ” ฮยองจุนอมยิ้มอย่างพอใจ ก่อนที่จะเรียกคยูจงทื่ยืนอยู่ให้มาหา

“ครับ มีอะไรเหรอ” คยูจงเดินเข้าไปหาฮยองจุน

“ผมอยากจะพูดกับคุณตรงๆเลยนะครับ ถ้าคุณมาเฝ้าพี่ยองแซงเพราะเห็นว่าพี่ยองแซงเป็นคนรู้จัก ผมว่าคุณกลับไปทำงานของคุณต่อเถอะครับ ผมดูแลพี่ยองแซงได้” ฮยองจุนแอบลุ้นคำตอบของคยูจง ส่วนยองแซงก็พยายามที่จะค้านฮยองจุนแต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ จึงปล่อยเลยตามเลย แล้วรอฟังคำตอบจากคยูจง

“พี่ยองแซงไม่ใช่คนรู้จักนะครับ” คยูจงเว้นคำพูดเอาไว้ ยังไม่พูดออกมาต่อ ยองแซงก็นอนลุ้นตัวเกร็ง ฮยองจุนนั้นก็ลุ้นคำตอบจากคยูจงเหมือนกัน ส่วนฮยอนจุงที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ทำได้แค่ยืนดูอยู่เฉย

“แต่พี่ยองแซงเป็นคนที่ผมรัก ผมรักพี่ยองแซงครับ” คำสารภาพของคยูจงทำให้ฮยองจุนอมยิ้มอย่างพอใจ ส่วนยองแซงนั้นตอนนี้ก็ได้แต่หน้าแดงแล้วก็เขินกับคำพูดที่ดูตรงไปตรงมาของคยูจง

“ว้าว!! คุณดูใสซื่อมากเลยนะครับ พูดซะเสียงสั่นเลย ไม่ต้องกลัวผมหรอกนะ ผมไม่ได้ว่าอะไรคุณสักหน่อย” ฮยองจุนบอกกับคยูจง

“อ่อ!! ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง นายรู้แล้วไม่ยอมบอกพี่เลยนะฮยองจุน ปล่อยให้พี่งงอยู่ได้” ฮยอนจุงที่เริ่มจับใจความได้ก็พูดขึ้นมาทันที

“ผมก็บอกพี่แล้วไงฮะ” ฮยองจุนหันไปยิ้มให้ฮยอนจุง

“คุณสองคนดูรักกันมากเลยนะครับ ดูแล้วน่าอิจฉาจัง” คยูจงเอ่ยขึ้นมา ทำให้ฮยอนจุงเดินเข้าไปแตะบ่าคยูจงเบาๆพร้อมกระซิบอะไรบางอย่าง

“ถ้าคุณพยายามทำให้เขามีความสุขหรือว่าทำให้เขาเขินคุณบ่อยๆ มันจะทำให้ความรักของคุณยืนยาวนะ เชื่อผมสิ” คยูจงอมยิ้มพยักหน้าเข้าใจ

“สองคนนั้นซุบซิบอะไรกัน” เสียงยองแซงดังขึ้นทำให้ทั้งสองรีบผละออกจากกัน

“เปล่าครับ” คยูจงส่ายหน้า แต่ยองแซงก็มองหน้าคยูจงด้วยความไม่ไว้ใจ

“พี่กระซิบอะไรกับคุณคยูจง” ฮยองจุนเองก็อดที่จะอยากรู้อยากเห็นไม่ได้ จึงเดินเข้าไปกระซิบถามฮยอนจุง

“บอกไม่ได้ มันเป็นความลับ” ฮยอนจุงกระซิบกลับ ยิ่งทำให้ฮยองจุนอยากรู้เข้าไปใหญ่

“อ่า!! พี่ฮยอนจุงใจร้าย” ฮยองจุนยืนกระโดดไปมาอย่างเด็กๆ

/ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!\ เสียงประตูดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้ฮยองจุนหยุดกระโดดแล้วเดินไปเปิดประตู

“อ้าว!! คิบอม แล้วพาใครมาเนี๋ย” ฮยองจุนร้องทักแล้วเหลือบมองไปยังคนที่มากับคิบอม ทั้งหมดหันไปมองบุคคลที่มาเยือนพร้อมกัน ยองแซงที่เห็นว่าเป็นใครก็ตกใจกลัวรีบดึงคยูจงไปกอดแน่นทันที ทั้งยังไม่กล้าที่จะหันไปสบตากับคนๆนั้นด้วย

“คะ...คยูจง ฉันกลัว” ยองแซงตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดของคยูจง

“ใจเย็นๆนะครับพี่ยองแซง ไม่มีอะไรครับ” คยูจงกระชับอ้อมกอดยองแซงไว้แน่นพร้อมกับปลอบยองแซงไปด้วย

“ผมพาเขามาสารภาพผิดและก็มาขอโทษกับพี่ยองแซงครับ” คิบอมบอกกับทุกคนในห้อง

“ขอโทษ.....เรื่องอะไร” ฮยองจุนถามด้วยความงงๆ

“นายคนนี้แหละครับที่เป็นคนยิงพี่ยองแซง” คิบอมตอบเสียงเรียบ แต่ฮยองจุนที่ได้ยินแบบนั้นก็เกิดช็อคจนควบคุมตัวเองไม่อยู่เข้าไปกระชากคอเสื้อจองมินอย่างรวดเร็ว

“นาย...นายยิงพี่ยองแซงทำไม นายคิดจะฆ่าพี่ยองแซงทำไม ตุ๊บ!!” ฮยองจุนควบคุมสติตัวเองไม่ได้จึงเข้าไปต่อยหน้าของจองมินอย่างแรงจนล้มไป ฮยองจุจนจะเข้าไปซ้ำอีกแต่ฮยอนจุงเข้ามาขวางไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวก่อนฮยองจุน ใจเย็นๆ ตั้งสติก่อนสิ” ฮยอนจุงล็อคตัวฮยองจุนเอาไว้

“พี่จะให้ผมใจเย็นได้ยังไง มันเป็นคนที่ยิงพี่ยองแซงนะ ผมจะฆ่ามัน” ฮยองจุนพยายามที่จะเข้าไปทำร้ายจองมินอีกครั้ง แต่ฮยอนจุงก็ยังคงล็อคฮยองจุนไว้ไม่ยอมปล่อย

“ฮยองจุน พี่ว่านายเป็นห่วงยองแซงก่อนดีกว่านะ” ฮยอนจุงมองไปยังยองแซงที่ตอนนี้กลัวจนตัวสั่นไปหมด มีเพียงคยูจงที่กำลังปลอบยองแซงอยู่

“พี่ยองแซง!!” ฮยองจุนรีบเข้าไปดูยองแซงทันที ส่วนจองมินก็ถูกคิบอมพยุงให้ลุกขึ้นยืน

“นายมีอะไรจะอธิบายมั้ย!!” ฮยอนจุงหันไปพูดกับจองมินตัวต้นเรื่อง

จองมินทรุดลงกับพื้นโดยมีคิบอมช่วยพยุงไว้อยู่

“ผมไม่ขออธิบายอะไร แต่ที่ผมมาวันนี้เพื่อที่จะมาขอโทษเขาเท่านั้น” จองมินก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาใคร เมื่อได้ยินจองมินพูดแบบนั้น ฮยองจุนก็เกิดอาการฉุนขึ้นมาทันที

“ถ้าคำขอโทษของนายมันไม่ได้มาจากใจของนายจริงๆ ก็อย่ามาขอโทษ” ฮยองจุนกดเสียงต่ำจนคนฟังรู้สึกขนลุกไปทั่วตัว

“ผมตั้งใจจะมาขอโทษเขาจริงๆ ผมรู้ว่าผมทำผิดกับเขาไว้มาก จนไม่น่าให้อภัย แต่ผมขอโอกาสจากคุณสักครั้งได้มั้ยครับ” จองมินพูดออกมาจากใจจริงๆ

“ออกไป!! เขาไม่มีวันให้อภัยนาย” ฮยองจุนพูดเสียงเข้ม พร้อมกับชี้ไปที่ประตูเป็นเชิงไล่

“ผมขอโอกาสสักครั้งเถอะนะครับ ผมรู้สึกผิดแล้วจริงๆ ผมขอโทษ ยองแซงฉันขอโทษ” น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาอย่างไม่กลัวว่าจะอับอาย แต่สำหรับฮยองจุนนั้นมันก็เป็นเพียงละครฉากหนึ่งเท่านั้น

“อย่ามาบีบน้ำตาแถวนี้ แล้วออกไปให้พ้นๆซะ ที่นี่ไม่มีใครต้องการนาย” ฮยองจุนพูดอย่างไม่ใส่ใจความรู้สึกของจองมินแม้แต่น้อย เพราะในใจตอนนี้มีแต่ความว่าเกลียด เกลียด เกลียดผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าในตอนนี้ไปหมด

“ขอโอกาสให้ผมสักครั้งเถอะนะครับ” จองมินเดินคุกเข้าเข้าไปเกาะขาฮยองจุนเป็นเชิงขอร้อง

“อย่ามาทำตัวทุเรศแถวนี้ ออกไปซะ” ฮยองจุนสะบัดขาที่จองมินเกาะอยู่ออก ทำให้จองมินกระเด็นไปตามแรงเหวี่ยง /โป๊ก!!\ ศีรษะของจองมินกระทบกับฝาผนังอย่างแรงทำให้เลือดต่อยๆไหลออกมาจนเลอะหน้าของจองมินเต็มไปหมด

“พี่ฮยองจุน พี่ทำแรงไปหรือเปล่า” คิบอมกล่าวอย่างไม่พอใจ ก่อนที่จะไปช่วยพยุงจองมิน

“แรงเหรอ แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ เขาคิดจะฆ่าพี่ยองแซงนะคิบอม ทำไมนายต้องไปช่วยเขาด้วย” ฮยองจุนกล่าวออกมาอย่างเสียใจโดยที่ไม่ได้รู้สึกผิดต่อจองมินแต่อย่างใด มีเพียงแต่คำว่าสมหน้าๆอยู่เต็มไปหมด

“พี่ไม่เข้าใจหรอก” คิบอมตอบกลับ ทำให้ฮยองจุนรู้สึกโกรธขึ้นมาอีก

“นะ.....นายเห็นเขาดีกว่าพี่งั้นเหรอ นาย....ทำไมนายเป็นแบบนี้ล่ะคิบอม” ฮยองจุนมองหน้าคิบอมอย่างผิดหวัง

“ผมไม่ได้เห็นเขาดีไปกว่าพี่ แล้วผมก็ไม่ได้เข้าข้างใครด้วย แต่ที่พี่ไปทำร้ายเขาแบบนี้มันไม่ถูกนะ เขาทำร้ายพี่ยองแซง ไม่ใช่พี่สักหน่อย” คิบอมเริ่มฉุนขึ้นมาบ้าง

/เพี๊ยะ!!\

“มากไปแล้วนะคิบอม นายลืมไปแล้วหรือไง ใครที่ทำให้นายมีชีวิตมาได้จนถึงทุกวันนี้ นายลืมไปแล้วหรือไงว่าพี่ยองแซงเป็นคนสำคัญของเราสองคน นายลืมไปแล้วหรือไง” ฮยองจุนฝาดฝ่ามือใส่หน้าคิบอมด้วยความโกรธ ก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆไหลออกมาอย่างรู้สึกผิดหวัง

“พี่ฮยองจุน.........” น้ำตาของคิบอมค่อยๆไหลออกมาพร้อมกับความเสียใจ เสียใจที่ฮยองจุนไม่ฟังเขาเลยสักนิด คิบอมเอามือลูบแก้มที่ถูกฮยองจุนตบเบาๆ

“ถ้านายเห็นเขาดีกว่าพี่ นายก็ออกไปซะ” ฮยองจุนออกปากไล่ ทำให้คิบอมรีบพยุงจองมินออกไปโดยที่ไม่หันกลับมามองฮยองจุนผู้เป็นพี่ชายอีก

“พี่ฮยอนจุงฮะ ผมทำอะไรลงไป” ฮยองจุนหาที่พึ่งด้วยการไปซบกับอกกว้างๆของฮยอนจุง พร้อมกับปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา ฮยอนจุงที่ปลอบใครไม่เป็นก็เลยได้แต่กอดฮยองจุนไว้แน่นแล้วก็ลูบหลังฮยองจุนเบาๆ

“พี่ยองแซง ไม่เป็นอะไรแล้วนะครับ” คยูจงถามคนในอ้อมกอดที่ตอนนี้ตัวสั่นพร้อมกับยังมีเหงื่อออกอยู่เต็มใบหน้า

“คยูจง นายจองมิน นายจองมินคนนั้นมันจะฆ่าฉัน ฉันกลัว” ยองแซงกอดคยูจงแน่นทั้งยังร้องไห้ออกมา

“พี่ไม่ต้องกลัวนะ อยู่กับผม ไม่มีใครทำอะไรพี่ได้ เชื่อผมนะ” คยูจงคิดหาคำพูดที่ดีมาตอบยองแซง และเหมือนว่าอาการกลัวของยองแซงจะเบาลง

“ฉันเชื่อนาย คยูจง ฉันเชื่อนาย” ยองแซงเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบาก่อนที่จะซบอกของคยูจงแล้วเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยและความกลัวที่มีอยู่ คยูจงมองหน้ายองแซงอย่างหลงใหล ก่อนที่จะตัดสินใจจับยองแซงให้นอนบนเตียงอย่างดี แล้วเอาผ้าห่มๆให้ยองแซง

“พักผ่อนให้สบายนะครับ” คยูจงเอามือปัดผมที่บังหน้ายองแซงอยู่ออกให้ ก่อนที่จะเตรียมตัวลุกออกจากห้อง

(คู่นี้เวลาจะหวานก็หวานกันจริง เวลาจะซึ้งก็ซึ้งกินใจจริงๆเลย)


คยูจงเหลือบมองฮยอนจุงกับฮยองจุนทื่ยืนปลอบใจกันอยู่ ทั้งนี้ก็ยังอดที่จะอิจฉาไม่ได้

“ทำไมคู่เราไม่หวานแบบนี้บ้างนะ” ยิ้มให้กับคู่ที่กำลังหวานซึ้งกันอยู่เล็กน้อย ก่อนที่จะเดินออกไปอย่างเงียบๆเพราะกลัวว่าจะไปขัดความสุขของทั้งสองคน

******************************

ห้องพิเศษ (จองมิน)

“เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” คิบอมพยุงจองมินกลับมาที่ห้องหลังจากที่ออกจากห้องของยองแซงแล้ว พอถึงห้องคิบอมก็ถามจองมินด้วยความเป็นห่วงทันที

“ฉันไม่เป็นไรหรอก แค่รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ” จองมินเอามือไปแตะที่หัวคิ้วของตัวเองก็พบว่าเลือดกำลังไหลออกมา

“ฉันไม่ได้เป็นห่วง ก็แค่รู้สึกผิดแทนพี่ฮยองจุนเท่านั้นเอง” คิบอมหน้าเศร้าลงเมื่อพูดถึงพี่ชายของตัวเอง

“ช่วยบอกว่าเป็นห่วงฉันสักหน่อยไม่ได้เหรอคิบอม”

“ไม่มีอารมณ์” คิบอมบอกปัด แล้วเดินไปนั่งที่โซฟาในห้อง

“ฉันรู้ว่านายรู้สึกยังไงตอนนี้ คิบอม ให้ฉันช่วยนายมั้ย!!” จองมินตัดสินใจลุกเข้าไปหาคิบอม แล้วหย่อนก้นนั่งข้างๆคิบอม พร้อมกับกุมมือคิบอมไว้

“ขอบใจนะ แต่ฉันไม่เป็นไร” คิบอมปฏิเสธจองมิน

“คิบอม ฟังฉันนะ ถ้านายไม่สบายใจฉันก็ไม่สบายใจไปด้วย เพราะฉะนั้นระบายออกมาเถอะนะคิบอม ฉันพร้อมที่จะอยู่ข้างนายเสมอ” จองมินบีบมือเล็กๆของคิบอมไว้เพื่อให้คิบอมรู้สึกถึงความรู้สึกถึงความห่วงใยที่จองมินมีใครกับคิบอม

“จองมิน....ขอบใจนายมากนะ ตอนนี้ฉันเสียใจ เสียใจที่เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นมา เสียใจที่ทำให้นายต้องเจ็บตัว และเสียใจที่พี่ฮยองจุนทำแบบนี้ ฮึก!!!”

 “ไม่เป็นไรนะคิบอม ร้องไห้ออกมาเลยนะ ระบายมันออกมา นายจะได้ไม่ต้องเก็บมันไว้คนเดียว แชร์มันมาให้ฉันเถอะนะ” สิ้นเสียงเสียงของจองมิน คิบอมก็ปล่อยโฮออกมากับอกกว้างของจองมิน ที่ตอนนี้มือหนาโอบกอดคิบอมไว้เพื่อปลอบโยน คิบอมยังคงร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของจองมินเพื่อที่จะระบายความรู้สึกในตอนนี้ จองมินก็ทำได้เพียงเป็นห่วงอยู่ห่างๆเท่านั้น ไม่สามารถทำอะไรเกินไปกว่านี้ได้

“ขอบใจนายมากนะ ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ” คิบอมผละออกจากจองมินเมื่อหายเศร้าแล้ว

“ต่อไปนี้ถ้านายมีอะไรไม่สบายใจ นายก็บอกฉันได้ทุกเมื่อเลยนะคิบอม” จองมินยกมือปาดน้ำตาให้คิบอม

“ทำไมนายดีกับฉันจังเลยจองมิน”

“เพราะว่าฉันรักนายยังไงล่ะคิบอม” พูดจบจองมินก็โน้มหน้าแตะริมฝีปากกับคิบอมเบาๆ ไม่ได้ล่วงล้ำสิทธิ์แต่อย่างใด

“ขอบคุณที่นายรักฉันนะจองมิน” คิบอมยิ้มให้จองมิน

“ฉันไม่ได้ต้องการคำขอบคุณจากนาย แต่ฉันต้องการคำตอบว่านายรักฉันหรือเปล่า” คำถามของจองมินทำให้คิบอมชะงักไป ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา

“ไม่เป็นไรคิบอม ฉันรู้ว่านายยังไม่พร้อม แต่ถึงยังไงฉันก็จะรอฟังจากปากของนายนะ”

“ขอบคุณมากนะที่ให้เวลาฉัน ตอนนี้ฉันไม่พร้อมที่จะพูดอะไรออกมาจริงๆ ขอโทษนะ” คิบอมบอกกับจองมินอย่างรู้สึกเสียใจ

“ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยนายก็ยังให้โอกาสคนเลวๆอย่างฉัน”

“อย่าพูดแบบนี้อีกนะฉันขอร้อง ตอนนี้นายกลับตัวเป็นคนดีแล้ว ถึงแม้มันจะเป็นเพราะว่านายความจำเสื่อมก็เถอะ แต่ฉันเชื่อว่าถ้านายหายเป็นปกติ นายจะต้องกลับตัวเป็นคนดีอย่างแน่นอน” คิบอมยื่นมือไปกุมมือของจองมิน

“ขอบคุณนะคิบอม”

“เอ๊ะ!! ใช่สิ แผลนาย เมื่อกี้นี่น่าดูสิ เลือดออกใหญ่เลย เจ็บมากมั้ย” คิบอมเพิ่งสังเกตไปที่แผลบริเวณหัวคิ้วของจองมินที่ตอนนี้เลือดก็ยังคงไหลไม่ยอมหยุด

“ไม่เจ็บหรอก ไกลหัวใจตั้งเยอะ”

“บ้า!! ยังจะทำเป็นเล่นอีก มาทำแผลกันดีกว่าเดี๋ยวฉันทำให้ เอ๊ะ!! หรือง่าจะเรียกพยาบาลมาดีล่ะ” คิบอมยิ้มกรุ่มกริ่ม

“ฉันต้องการนายแค่คนเดียวเท่านั้นแหละคิบอม” พูดจบก็ก้มไปหอมแก้มอีกฝ่ายอย่างที่ไม่ทันได้ให้ตั้งตัว

“บ้า!!” คิบอมบิดตัวไปมาอย่างเขินอาย จึงทำได้แค่ไปตีแขนจองมินเบาๆ

“แฟนใครเนี๋ย น่ารักจริงๆเลย” จองมินยื่นมือไปหยิกแก้มคิบอมเล่นเบาๆ แต่คิบอมกลับดูท่าทีเหมือนจะหงุดหงิด

“เป็นอะไรไปจ๊ะ งอนอะไรฉันเหรอ” จองมินสะกิดคิบอมเบาๆ

“ฉันบอกนายแล้วใช่มั้ยว่าฉันไม่ชอบให้ใครชมว่าน่ารัก”

“เอ๊ะ!!” จองมินทำหน้างงๆ และเหมือนคิบอมก็พึ่งนึกอะไรออก

“อ่อ!! ลืมไปนายความจำเสื่อมนี่น่าก็ต้องลืมเป็นธรรมดา โทษทีนะ ไม่ทันได้คิด” คิบอมเกาศีรษะแก้เก้อ

“ไม่เป็นไรหรอกน่า แล้วฉันขอถามนายได้หรือเปล่าว่าทำไมนายถึงไม่ชอบให้ใครชมนายว่าน่ารัก” จองมินเอ่ยออกมาอย่างอยากรู้อยากเห็น

“มันเป็นคำที่ฉันใช้เรียกเพื่อนสาวของฉันตอนเด็กๆนะ ฉันแอบชอบเธอ แต่เธอก็ไม่เคยรู้หรอกนะ ทุกครั้งที่คุกันฉันจะเรียกเธอว่า น่ารัก เพราะว่าฉันไม่อยากเรียกชื่อเธอเหมือนกับใครๆ” คิบอมเล่าให้จองมินฟังแล้วก็นึกถึงความทรงจำในอดีต

“แล้วตอนนี้เธอยังอยู่หรือเปล่า”

“อยู่สิ ฉันยังคอยแอบมองเธออยู่ตลอดเวลา เพียงแต่เธอไม่ได้สนใจฉันเท่านั้นเอง”

“ฉันถามนายจริงๆเลยนะ นายไม่เคยมีแฟนเลยเหรอ”

“นายคือแฟนของแรกของฉัน ฉันไม่เคยคบใคร” คิบอมบอกกับจองมินอย่างไม่ปิดบัง

“จริงหรือเปล่า” จองมินถามด้วยความไม่แน่ใจ

“แล้วฉันจะโกหกนายเพื่ออะไร ในเมื่อเราสองคนก็เป็นแฟนกันแล้ว ฉันก็จะไม่ปิดบังนาย อยากถามอะไรก็ถามได้นะ ถ้าฉันตอบได้ฉันก็จะตอบ”

“ฉันไม่อยากรู้อะไรมากหรอก ฉันไม่อยากให้นายไม่สบายใจ แต่ฉันรู้สึกดีใจนะที่ได้เป็นแฟนคนแรกของนาย แล้วเพราะอะไรนายถึงไม่เคยมีแฟนล่ะคิบอม”

“ไม่มีใครทำให้เรามีความสุขได้นอกเสียจากคนในครอบครัวของเราเอง เพราะคนในครอบครัวสามารถเป็นที่ปรับทุกข์ให้เราได้ในยามที่เราเศร้า และเมื่อเวลาที่เราเศร้าก็ยังคงมีคนในครอบครัวค่อยให้กำลังใจอยู่เสมอ เพียงแค่นี้เราก็สามารถอยู่บนโลกนี้ได้โดยที่เราไม่จำเป็นต้องมีใครมายืนข้างกายอย่างคนรัก เพียงแค่เราเข้าใจกันและกันก็สามารถยืนอยู่บนโลกนี้อย่างมีความสุขได้ นายเคยได้ยินมันเหรอเปล่าล่ะ”

“ฉันไม่เคยได้ยินอะไรแบบนั้นมาก่อนเลย แต่ถ้านายยอมมองรอบๆกายของนาย นายก็จะรู้ว่ายังมีใครอีกหลายๆคนที่รักนายโดทีไม่ใช่คนครอบครัวของนาย ฉันรู้ว่าความรักไม่จำเป็นที่จะต้องได้จากแฟนหรือคนรักของเรา แต่ถึงยังไงคนที่มีความรัก แล้วเขาก็รักกันดี มันก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร ถึงแม้วาในบางครั้งอาจจะต้องทำให้เสียใจ แต่ยังไงท้ายที่สุดแล้ว เราก็ยังได้รู้จักคำว่ารักนะ และฉันก็เป็นคนๆหนึ่งที่รักนายด้วยเหมือนกัน ฉันอยากให้นายลองเปิดใจ ยอมรับฉันสักครั้งหนึ่ง ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้นายต้องผิดหวังและเสียใจเพราะฉันเป็นอันขาด”

“นายพูดจริงๆเหรอจองมิน ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าที่ผ่านมาฉันเดินในทางที่ผิดมาตลอด ฉันไม่เคยเข้าใจใคร และก็ไม่มีใครเคยเข้าใจฉันด้วย นายทำให้ฉันรู้อะไรหลายๆอย่างที่ฉันยังไม่เคยรู้มาก่อนจริงๆ ฉันรู้สึกทึ่งในความคิดของนายจริงๆ ตอนนี้ฉันคิดได้แล้วล่ะ ฉันจะใช้หัวใจของฉันรักนายสักครั้ง ถึงแม้ว่านายจะไม่ใช่คนแรกที่ฉันรัก แต่ฉันก็เชื่อว่าฉันก็รักนายไม่น้อยไปกว่ารักแรกของฉันเหมือนกัน”

“รักแรกของนายฉันรู้ว่ามันสำคัญ แต่ฉันก็อยากจะขอโอกาสนายสักครั้ง นายจะให้โอกาสกับฉันได้มั้ยคิบอม”

“แน่นอน ฉันให้โอกาสนาย” คิบอมบอกอย่างมุ่งมั่น

“ขอบคุณนะ” จองมินบอกคิบอมเบาๆก่อนที่จะสวมกอดคิบอมอย่างแนบแน่นอบ่างกับกลัวว่าคิบอมจะหายไปจากเขา

“คุยกันซะยาวเลย ฉันยังไม่ได้ทำแผลให้นายเลยนะ มาทำแผลกันดีกว่า” คิบอมพูดจบก็หยิบอุปกรณ์ทำแผลขึ้นมาเตรียมจะทำให้จองมิน

“ทำเบาๆก็แล้วกันนะ ฉันกลัวแสบ”

“โฮ้!! ไม่แมนเลยอ่ะ” คิบอมทำหน้าผิดหวัง

“อ้าว!! น้ำยาล้างแผลนะ ไม่ใช่ทิงเจอร์ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก คุณแฟนทำให้ทั้งที ฉันจะอดทนให้ถึงที่สุดเลยล่ะ”

“ก็ดี!!” พูดจบคิบอมก็เริ่มทำแผลให้จองมิน ที่ตอนนี้เลือดเริ่มไหลออกมาเรื่อยๆแล้ว คนทำแผลดูเหมือนจะมีความสุข แต่คนที่ถูกทำแผลกลับมาสิ่งนี้ร้องออกมาอย่างไม่ขาดสาย

“ซี๊ด!! โอ๊ย!! คิบอมแสบ ทำเบาๆหน่อสิ มือหนักจริงๆเลยนะ ไหนบอกว่าจะทำเบาๆไง โอ๊ย!! ไอ้แอลกอฮอล์บ้า คอยดูนะฉันจะไปเผาโรงงานของแกทิ้งซะ”

“เฮ้อ!! สำออยจริงๆ”

*****************************

ครบ 100 % แล้วนะค่ะ  ตอนนี้ยังสนุกอยู่หรือเปล่าเอ่ย ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านแล้วคอมเม้นให้ไรเตอร์นะค่ะ