Fic SS501 Pink Carnation ถึงยังไงผมก็รักคุณ

ตอนที่ 24 : Pink Carnation 22 : โอกาส//คู่หวาน

Chapter 22

ตอน โอกาส // คู่หวาน

ห้องพิเศษ (ฮยองจุน)

บุรุษพยาบาลกำลังตรวจเช็คร่างกายของฮยองจุนพร้อมกับเขียนรายงานในแฟ้มที่เขาถือมาด้วย เมื่อเห็นว่าบุรุษพยาบาลตรวจเสร็จแล้ว ฮยอนจุงก็เดินเข้าไปหาคุณหมอเพื่อถามอาการทันที

“คุณหมอครับฮยองจุนเป็นยังไงบ้างครับ”

“อ๋อ!! เขาแค่พักผ่อนน้อยนะครับ ก็เลยหมดสติไป ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับ”

“แล้วเขาจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ” ถามเพื่อความแน่ใจ

“ครับ!! ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ให้น้ำเกลือสักขวด ก็คงจะกลับบ้านได้แล้วล่ะครับ แต่ก็ต้องระวังอย่าให้คนไข้รู้สึกเครียดมากจนเกินไปนะครับ เพราะว่ามันจะทำให้คนไข้เป็นอันตรายมากกว่านี้ก็ได้” บุรุษพาบาลย้ำเตือน

“ครับ ขอบคุณคุณหมอมากๆนะครับ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ” เมื่อบุรุษพยาบาลเดินออกไปแล้ว ฮยอนจุงก็เดินไปนั่งข้างๆเตียงของ ฮยองจุน พร้อมกับกุมมือของฮยองจุนไว้

“เพราะพี่แท้ๆเลย ที่ทำให้นายต้องเป็นแบบนี้ พี่ขอโทษนะฮยองจุน พี่สัญญาจะไม่ทำให้นายต้องเสียใจอีกแล้ว” ฮยอนจุงก้มศีระษะลงข้างๆเตียงของฮยองจุนพร้อมกับกุมมือฮยองจุนไว้ด้วย

“พี่จะอยู่เป็นเพื่อนนาย ไม่ไปไหน หลับพักผ่อนให้สบายนะ” ก้มลงจุมพิตคนป่วยที่หน้าผากเบาๆ แล้วก้มศีรษะนอนข้างๆคนรัก

******************************

รุ่งเช้า

ห้องพิเศษ (จองมิน)

แสงแดดยามเช้าทำให้จองมินต้องหรี่ตาขึ้นมองก็พบว่า คิบอมกำลังเปิดผ้าม่านในห้องนั่นเอง

“ฉันไม่รู้จะปลุกนายยังไงนะ ขอโทษด้วย” คิบอมหันมาบอกจองมิน จองมินเลยได้แต่ส่งยิ้มให้

“นายไปล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อยก่อนนะ แล้วมากินข้าวกัน ฉันรู้ว่าอาหารที่โรงพยาบาลมันไม่อร่อย ฉันก็เลยลงไปซื้อต๊อกโปกีมาให้นาย หวังว่านายคงจะกินได้บ้างนะ” คิบอมเดินไปหยิบชามมาใส่

“อะไรที่นายเอามาให้ ฉันก็กินได้หมดแหละ” จองมินยิงมุขสดแต่เช้าเลยทีเดียว

“ปากหวานจริงๆเลยนะ อ่ะ!! กินซะ” คิบอมยื่นชามให้จองมิน แต่จองมินกลับส่ายหน้าไปมา

“อ้าว!! ทำไมไม่กินล่ะ” ถามกลับด้วยความแปลกใจ

“ฉันเจ็บแขนอยู่จะกินได้ยังไงล่ะ นายช่วยป้อนหน่อยสิ” จองมินบอกจุดประสงค์ของตัวเอง

“ได้ยังไง นายก็ไม่ได้เป็นอะไรมากซะหน่อย กินๆไปซะ” คิบอมยังคงไม่ยอมอยู่ดี

“ไม่เอาอ่ะ!! ป้อนฉันหน่อยนะ ถือเสียว่าดูแลคนป่วยๆอย่างฉันหน่อยเถอะ นะ นะ นะ” จองมินส่งสายตาอ้อนวอนคิบอมอย่างสุดฤทธิ์

“นะ นะ นะ” ยังคงอ้อนไม่เลิก

“ก็ได้ๆๆๆ” คิบอมเอ่ยออกมาอย่างจำใจ เฮ้อ!! ชักจะมากเรื่องเกินไปแล้วนะนายจองมิน ปากก็บ่นไปแต่ในใจลึกๆก็อยากจะป้อนอยู่หรอก อย่างนี้เขาเรียกว่าปากไม่ตรงกับใจนะคิบอม

“คิบอม มันหกหมดแล้วนะ ป้อนให้ตรงปากหน่อย” จองมินสะกิดเตือนคิบอม ที่มัวแต่ถือช้อน ไม่ยอมป้อนใส่ปากจองมินสักที

“ฮ๊ะ!! อะไรเหรอ อุ๊ย!! ขอโทษ ร้อนหรือเปล่า” คิบอมรีบขอโทษทันทีที่ทำอาหารหกใส่จองมิน เมื่อเห็นว่าเสื้อผ้าของจองมินเลอะไปหมด ก็คิบอมก็เลยเดินไปหยิบผ้ามาเช็ดให้จองมิน

“ไม่เป็นไรหรอก แล้วนายคิดอะไรอยู่เนี๋ย”จองมินหยิบผ้าที่คิบอมยื่นให้มาเช็ดเสื้อผ้าของตัวเอง

“อ่อ!! เปล่าหรอก ขอโทษทีนะ”

“ไม่เป็นไรหรอก งั้นฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแปบหนึ่งล่ะกัน” จองมินพูด ก่อนที่จะลุกลงจากเตียง เมื่อเห็นดังนั้นคิบอมเลยรีบไปช่วยพยุง

“เดี๋ยวฉันพานายไปเอง” คิบอมพยุงจองมินเดินไปจนถึงห้องน้ำ ก่อนที่จะรีบวิ่งไปหยิบเสื้อผ้าในตู้มาส่งให้จองมิน

“นายก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเลยล่ะกันนะ แล้วก็อย่าลืมล้างหน้าแปรงฟันด้วยล่ะ ฮ่า ฮ่า ถ้าเสร็จแล้วก็เรียกนะ จะได้มากินข้าวกัน”

“ขอบใจนายมากนะคิบอม”

“ไม่เป็นไรหรอก” คิบอมส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนที่จะปิดประตูห้องน้ำให้จองมิน แล้วเดินกลับมานั่งที่เดิม

“โกหกตัวเองแบบนี้มันถูกต้องหรือเปล่านะคิบอม” เป็นสิ่งเดียวที่คิบอมคิดอยู่ตอนนี้ ถ้าจะให้จองมินหันมารักตัวเองนั้นมันก็จะดูเห็นแก่ตัวไปหน่อย สู้รักเขาข้างเดียวแบบนี้แหละดีแล้ว

“นายเข้ามาอยู่ในความคิดของฉันตั้งแต่เมื่อไรนะจองมิน” คิบอมได้แต่นั่งเหม่อลอยอีกครั้ง เคยคิดว่าจะไม่รักใคร แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปตั้งแต่ได้เจอกับจองมิน ถึงแม้ว่าจะเป็นการเจอที่ไม่ได้สร้างความประทับใจอะไรมากมาย แต่ทำไมในหัวของเขาถึงมีแต่จองมินวนเวียนอยู่เต็มไปหมด แบบนี้เขาเรียกว่ารักหรือเปล่านะ

“ฉันเสร็จแล้วคิบอม” จองมินเปิดประตูออกมาแล้วเรียกคิบอม ทำให้คิบอมที่กำลังคิดอะไรอยู่เพลินๆสะดุ้งตกใจ แต่ก็ยังไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

“.........................”

“คิบอม!!” จองมินตะโกนเรียกคิบอมอีกครั้ง จนคิบอมเริ่มรู้สึกตัว จึงหันไปหาจองมิน

“หืม!! อะไรเหรอ”

“ฉันเสร็จแล้ว”

“อ่อๆๆ เดี๋ยวฉันช่วย” คิบอมพยักหน้ารับรู้แล้วเดินไปพยุงจองมินมานอนที่เตียงเหมือนเดิม

“นายเหม่อลอยบ่อยมากเลยนะ คิดอะไรของนายอยู่เหรอ” จองมินถาม คิบอมหน้าซีดเล็กน้อย เล็กถามตอนนี้แล้วจะให้ตอบยังไงล่ะเนี๋ย

“อ่อ!! เปล่าหรอก นายนะกินข้าวได้แล้วนะ” รีบเปลี่ยนเรื่องทันที มิฉะนั้นจองมินได้รู้ความลับแน่ๆ

“อ่า!! งั้นนายก็ป้อนสิ แต่ไม่เอาแบบเมื่อกี้แล้วนะ ขี้เกียจเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว” จองมินพูดติดตลก

“อ่า!! ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่น่า โอเคๆๆฉันจะป้อนนายแบบดีๆ โอเคมั้ย!!”

“โอเคๆๆ” จองมินพยักหน้า คิบอมเลยจัดการป้อนต๊อกโปกีใส่ปากจองมินให้ ทั้งคู่กินต๊อกโปกีด้วยกันอย่างอร่อย คิบอมป้อนจองมินด้วยกินเองด้วย ทั้งยังคอยชวนจองมินคุยไปด้วยอีก ทั้งคู่เหมือนจะเขากันได้ดีเลยทีเดียว

“อ่อ!! จริงสิ ฉันมีคนๆหนึ่งที่อยากจะให้นายเจอ นายทำผิดกับเขามากเลยนะ ฉันคิดว่านายควรจะไปขอโทษเขา” คิบอมวางช้อนไว้ในชามต๊อกโปกี

“ใครเหรอ ฉันทำอะไรผิดต่อเขาเหรอ”

“นายคิดที่จะฆ่าเขา” คำพูดของคิบอมทำให้จองมินชะงักไป

“..........................”

“ฉันยอมรับว่าตอนแรกฉันก็รับไม่ได้ที่นายเป็นคนที่จะฆ่าเขา แต่.......เพราะอะไรทำให้ฉันไม่กล้าที่จะโกรธนายแม้แต่นิดเดียว ถึงแม้ว่าตอนนี้นายจะความจำเสื่อม แต่ถ้านายรับรู้ถึงความรู้สึกฉันในตอนนี้ ฉันขอให้นายรู้ไว้ด้วยนะ เขาคือคนที่ฉันรักมากที่สุดในชีวิตรองมาจากพ่อแม่และพี่ชายของฉัน ฮึก!! ฉันขอร้อง อย่าทำร้ายเขาอีกเลย นะจองมิน อย่าทำร้าเขาอีกเลย ฮือๆๆๆ” จู่ๆน้ำตาของคิบอมก็ล่วงออกมา โดยที่จองมินได้แต่นอนมองอยู่ห่างๆ เพราะไม่สามารถจะปลอบใจคิบอมได้ เพราะเขาเองนั้นก็รู้สึกผิดที่ทำให้คิบอมต้องมาเสียใจแบบนี้ แต่ในเมื่อไม่มีทางเลือก ยังไงซะก็ต้องทำอยู่ดี

“อย่าร้องไห้เลยนะคิบอม ยิ่งนายร้องไห้แบบนี้ ฉันรู้สึกผิดมากเลยนะ ถึงแม้ว่าฉันจะจำอะไรไม่ได้ แต่ฉันเชื่อว่าที่ฉันทำไปเพราะว่ามีเหตุผล เหตุผลที่ไม่สามารถบอกใครได้ นายเชื่อฉันนะคิบอม ฉันสัญญาว่าต่อไปฉันจะไม่ทำให้นายต้องเสียใจอีก ยิ่งเห็นนายร้องไห้แบบนี้ ฉันยิ่งรู้สึกผิดมากนะ อย่าร้องไห้อีกเลยนะคิบอม” จองมินเอื้อมมือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาให้คิบอมอย่างเบามือและอ่อนโยน ก่อนที่จะเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้กับคิบอม กำลังที่จะจูบ แต่คิบอมหันหน้าหลบเสียก่อน

“ฉันจะไม่ทำตามใจตัวเองอีกแล้ว ขอโทษนะจองมิน ฉันขอโทษ” คิบอมพูดออกมาแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีก

“นายไม่ต้องขอโทษฉันหรอกนะคิบอม ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษนาย แต่การที่ได้อยู่ใกล้กับนายแบบนี้ มันทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันรักนายเข้าแล้วล่ะ คิบอม ฉันขอโทษนะคิบอม แต่ว่าฉันรักนาย” คำสารภาพของจองมินทำให้คิบอมชะงักไป

“นะ...นายบอกว่ารักฉันเหรอ”

“ใช่!! ฉันรักนายคิบอม ฉันขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำให้นายต้องเสียใจ ฉันรู้ว่าคนอย่างฉันมันไม่หน้าให้อภัย แต่ฉันก็ไม่ได้ต้องการให้นายยกโทษให้ฉันหรอกนะ ฉันแค่เพียงให้นายรู้ไว้ว่าฉันรักนาย”

“จองมิน.....นาย” คิบอมอึ้งจนพูดไม่ออก

“ถึงแม้ว่าฉันจะรู้จักนายได้ไม่นาน แต่ฉันก็ห้ามใจตัวเองไม่ให้รักนายไม่ได้ เวลาฉันได้อยู่กับนายมันทำให้ฉันมีความสุขมาก จนไม่อยากให้นายจากฉันไปไหนอีก”

“แต่นายความจำเสื่อมไม่.....”

“ถึงความจำฉันจะเสื่อม แต่ใจของฉันไม่ได้เสื่อมนะคิบอม ในใจของฉันมีนายอยู่ในนี้ตั้งนานแล้วล่ะ นายจะให้โอกาสคนเลวๆอย่างฉันสักครั้งได้มั้ย!!”

“แต่ถ้าความทรงจำของนายกลับคืนมา แล้วนายเกิดจำฉันไม่ได้ล่ะ แล้วฉันจะทำยังไงล่ะจองมิน”

“ไม่มีวันที่ฉันจะลืมนายคิบอม ไม่มีวัน ให้โอกาสฉันได้ดูแลหัวใจของนายเถอะนะ คิบอม” จองมินเอื้อมมือไปกุมมือคิบอมไว้

“ฉะ.....ฉัน” เจอคำสารภาพตรงๆแบบนี้ คิบอมถึงกับพูดไม่ออก

“นายตอบมาแค่คำเดียวเท่านั้นคิบอม ถ้านายตอบว่าไม่ ฉันก็พร้อมที่จะออกจากชีวิตของนาย แต่ถ้านายให้โอกาสฉัน ฉันสัญญาว่าจะดูแลนายอย่างดี” จองมินเสนอตัวเลือกให้ คิบอมตัดสินใจอยู่นานก่อนที่จะเอ่ยขึ้น

“ฉันให้โอกาสนายจองมิน ฉันให้โอกาสนาย” คิบอมพูดออกมาทั้งน้ำตา ก่อนที่จะถูกจองมินดึงเข้าไปกอดอย่างแนบแน่น

“ขอบคุณนะคิบอม ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำหายนายต้องเสียใจ ฉันสัญญา” ทั้งคู่กอดกันกลมภายในห้องพักผู้ป่วยของโรงพยาบาลเป็นเวลานาน ถึงแม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข แต่เวลาผ่านไปความเปลี่ยนแปลงก็สามารถเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา

(ถึงแม้ว่านายจะยังไม่ได้บอกรักฉันเหมือนที่ฉันบอกนาย แต่ฉันก็เชื่อว่าสักวันฉันคงจะได้ยินคำว่ารักออกมาจากปากของนาย ขอบคุณนะคิบอมที่ให้โอกาสฉัน ฉันสัญญาว่าจะรักนายตลอดไป)

******************************

ห้องพิเศษ (ฮยองจุน)

แสงแดดยามเช้าที่ส่องสว่างผ่านผ้าม่านโปร่งๆเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยของฮยองจุน แสงแดดยามเช้าของวันนี้ดูจะเจิดจ้าเป็นพิเศษ ฮยองจุนรู้สึกแสบตามาก ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ และปรับแสงให้เข้าที่ เมื่อสามารถปรับแสงได้แล้ว ฮยองจุนก็เหลือบมองที่ข้างๆตัวก็พบว่ามือของตัวเองกำลังถูกฮยอนจุงกุมไว้อยู่

“พี่เฝ้าผมทั้งคืนเลยเหรอ” คำพูดลอยอยู่ในหัวของฮยองจุนอยู่เป็นเวลานานก่อนที่ฮยองจุนจะยิ้มออกมา

“ขอบคุณนะฮะพี่ฮยอนจุง” ฮยองจุนก้มลงจุมพิตที่ฝ่ามือฮยอนจุงเบาๆ

“อืม!!” ฮยอนจุงขยับตัวลุกขึ้นนั่งเหมือนเดิม ฮยองจุนได้แต่มองการกระทำของฮยอนจุงแล้วอมยิ้ม ฮยอนจุงลืมตาขึ้นมองฮยองจุนที่กำลังอมยิ้มอยู่บนเตียงคนไข้

“ตื่นนานแล้วเหรอฮยองจุน”

“ฮะ!! ผมเห็นว่าพี่กำลังหลับสบายเลยไม่อยากปลุก”

“พี่เนี๋ยแย่จริงๆ มาเฝ้าฮยองจุนแท้ๆ ดันกลายเป็นว่าฮยองจุนเฝ้าพี่แทนเลย” กีดยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่คนเห็นถึงกลับละลายพูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว

“เอ่อ!!”

“นายเป็นยังไงบ้างฮยองจุน พี่เป็นห่วงนายแทบแย่ เพราะพี่แท้ๆเลย”

“ถ้าพี่ยังโทษตัวเองอยู่แบบนี้ ผมจะไม่คุยกับพี่จริงๆนะฮะ” ฮยองจุนกอดอกเชิดหน้าหนี

“อ้าว!! เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลยฮยองจุน” ฮยอนจุงใช้มือสะกิดบ่าฮยองจุนเบาๆ แต่ก็ไม่ดีรับความสนใจจากฮยองจุนแต่อย่างใด

“..............................”

“โกรธเหรอ!! ก็ได้ๆๆพี่จะไม่โทษตัวเองอีกแล้ว ฮยองจุนหันหน้ามาคุยกับพี่หน่อยนะๆๆ”

“...............................”

“ฮยองจุน พี่รักนายนะ อย่าทำแบบนี้เลย” ฮยอนจุงเอื้อมมือไปกอดฮยองจุนข้างหลังพร้อมกับเอียงคอซบกับไหล่ของฮยองจุน

“...............................”

“ฮยองจุน” เสียงของฮยอนจุงเริ่มแผ่วเบาลงเรื่อยๆ

“...............................” เมื่อเห็นว่าฮยองจุนไม่พูดอะไร ฮยอนจุงก็เลยจับหน้าฮยองจุนให้หันมา

“ฮยองจุน” ยังคงอ้อนวอนต่อไป

“ผมล้อเล่น แบร่!!! ฮ่า ฮ่า พี่ฮยอนจุงตกหลุมพรางของผมไปเต็มๆเลย” ฮยองจุนหัวเราะออกมาอ่างสนุกสนาน ผิดกับฮยอนจุงที่ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นตัวตลกไปแล้ว กว่าจะคิดได้ว่าถูกฮยองจุนแกล้งแบบตามไม่ทันกันเลยที่เดียว

“โฮ้!! อำพี่ซะแรงเลยนะฮยองจุน ได้ถ้าอย่างงั้นนายก็เตรียมถูกลงโทษได้เลย โทษฐานทำพี่ช็อค” ฮยอนจุงยิ้มเจ้าเล่ห์

(เอาอีกแล้วฮยองจุน ตายล่ะหว่า!!)

“พี่จะทำอะไรนะ......อุ๊บ OxO!!” ไม่ทันที่ฮยองจุนจะได้คิดอะไรมาก ก็ถูกฮยอนจุงคว้าตัวเข้าไปประกบปากอย่างเร่าร้อน ก่อนจะเบียดแทรกลิ้นทะลวงควานเข้าไปในปากของฮยองจุน ลิ้นของฮยอนจุงพันสอดล้วงเข้ามาภายในปากของฮยองจุนด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน เสียงลมหายใจหอบกระชั้น ฮยองจุนหลับตาพริ้ม แลกลิ้นสู้บรรเลงเพลงจูบกับฮยอนจุงอย่างเนิ่นนาน

ปึก!! ปึก!! ฮยองจุนส่งสัญญาณบอกกับฮยอนจุงว่าตนกำลังจะขาดอากาศหายใจแล้ว ฮยอนจุงถอนริมีปากออกมาผ่อนกับอมยิ้มเล็กน้อย

“แฮ่กๆๆ พี่ฮยอนจุงบ้า!!” ฮยองจุนรีบสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างรวดเร็ว

“นายทำตัวเองนะฮยองจุน เล่นแบบนี่ถ้าพี่หัวใจวายขึ้นมาล่ะ”

“ก็แค่ล้อเล่นเองพี่ฮยอนจุงก็ ซีเรียสไปได้” ยังไม่เข็ดอีก

“พี่เป็นคนแบบนั้นเหรอฮยองจุน อย่าเล่นแบบนี้อีกนะ พี่เครียดจริงๆ”

“อ่าๆๆเอาอะไรมาขู่ผมก็จะไม่ล้อเล่นกับพี่อีกแล้วฮะ ไม่ไหวหรอกแบบนี้ ขาดใจตายกันพอดี” เหมือนว่าฮยองจุนจะคิดไปอีกอย่างที่ฮยอนจุงพูด

“ดีแล้วล่ะ คราวนี้นายก็ควรจะลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วนะ เดี๋ยวเราจะได้ไปหายองแซงกัน”

“อ่า!! พี่ยองแซง ผมลืมไปสนิทเลย รีบไปอาบน้ำดีกว่า โอ๊ะ!!” ฮยองจุนดี้ด้าเดินลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว แต่ก็ลืมไปสนิทเลยว่าตัวเองนั้นยังมาหายดี ก็เลยจะล้มเพราะแรงยังไม่ค่อยมี แต่ดีที่ฮยอนจุงเข้ามารับตัวไว้

“เฮ้อ!! ไม่ระวังเลยนะ ยังไม่หายดีแท้ๆ” ฮยยอนจุงช่วยพยุงฮยองจุน

“ขอโทษฮะ ผมลืมตัวไปหน่อย”

“ไม่เป็นไร งั้นเดี๋ยวพี่จะไปช่วยนายอาบเอง นายคงไม่มีแรง” ไม่ต้องรอคำอนุญาตจากฮยองจุน ฮยอนจุงก็อุ้มฮยองจุนเข้าไปในห้องน้ำโดยมีเสียงโวยวายของฮยองจุนตามไปด้วย

“ไม่เอา ผมอาบเองได้นะพี่ฮยอนจุง”

“ขืนนายพูดมากอีก พี่ไม่รับประกันความปลอดภัยของนายนะฮยองจุน”

“ไอ้พี่ฮยอนจุงบ้า!!” เริ่มสลดเมื่อเห็นว่าตัวเองแพ้แน่ๆ ฮยองจุนได้แต่เซ็งที่ไม่สามารถเอาชนะฮยอนจุงได้

(ฝากไว้ก่อนเถอะ ไว้คราวหน้าผมไม่มีทางยอมแน่ๆ แต่ตอนนี้จมมุมแล้วอ่า!!)

******************************

ห้องพิเศษ (ยองแซง)

ยองแซงลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าหน้าของคยูจงอยู่ใกล้กับหน้าของตัวเองมาก กำลังจะเอ่ยปากพูด ก็ถูกคยูจงแย่งพูดขึ้นมาเสียก่อน

“มอนิ่งคิสครับพี่ยองแซง” คยูจงโน้มหน้าทาบริมฝีปากเบาๆแต่นิ่งนาน ยองแซงได้แต่มองคยูจงอย่างเขินๆใบหน้าหวานๆของยองแซงก็เริ่มกลายเป็นสีชมพูจางๆ

“พูดธรรมดาก็ได้คยูจง นายเนี๋ยนะชักจะเอาใหญ่แล้วนะ จูบอยู่ได้ เมื่อวานก็เกือบจะสิบรอบแล้วนะ วันนี้นายจะทำให้มันครบโหลเลยหรือไง” ยองแซงบ่นอุบ

“ถ้าทำได้ก็ดีสิครับ แต่ผมว่าโหลเดียวคงไม่พอนะ ขอสองโหลเลยดีกว่า เอ๊ะ!! หรือว่าสามดีนะ” คยูจงยกนิ้วขึ้นมานับเลข

“พอเลยๆๆคยูจง หยุดเอาเปรียบคนป่วยอย่างฉันสักที เฮ้อ!! ถ้าฉันหายป่วยเมื่อไรนะ ฉันจะเล่นงานนายให้หนักเลยคอยดู” ยองแซงขู่

“ถ้าอย่างนั้น พี่ก็รีบหายเร็วๆนะครับ ผมรออยู่” เหมือนว่าคำขู่ของยองแซงจะกลายเป็นเรื่องสนุกของคยูจง

“เชอะ!! ฉันจะรีบหายเลยแหละ”

“คร๊าบๆๆรีบหายเร็วๆล่ะกัน”

“คยูจงฉันเหนียวตัวมากเลย อยากอาบน้ำ”

 “แต่แผลยังไม่หายดีเลย เอาแบบนี้ดีกว่าเดี๋ยวผมจะเช็ดตัวให้พี่ล่ะกัน”

“อืมๆๆ ก็ได้” ยองแซงพยักหน้า ก่อนที่จะค่อยๆแกะกระดุมเสื้อออกที่ล่ะเม็ด ส่วนคยูจงนั้นก็เดินออกไปเตรียมน้ำอุ่นๆไว้เช็ดตัวให้ยองแซง

******************************

ช่วงนี้ก็แข่งกันหวานไปก่อนนะค่ะ ยังคงมีเรื่องอีกมากมายเลยทีเดียว คยูแซงตอนนี้ยังน้อยๆอยู่ อิอิ เดี๋ยวไปเจอกันตอนหน้าล่ะกันนะค่ะ คงจะยังไม่จบง่ายๆแน่นอน เพราะยังมีเรื่องอีกเยอะเลยทีเดียว ตอนนี้รีดเดอร์ก็สูบความหวานกันไปก่อนนะค่ะ ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านแล้วคอมเม้นให้ไรเตอร์นะค่ะ อย่าลืมติดตามต่อไปเรื่อยๆนะค่ะ สุดท้ายขอบคุณทุกๆคนที่เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์เสมอเลยนะค่ะ