[Exo Snsd]The WereWolves[คัมแบค]

ลำดับตอนที่ #5 : The WereWolves::Chapter4

Rose


 

          Past Taeyeon[7.30น.]
     ฉันเดินเข้ามาในห้องเรียนของฉันจากทางประตูหลัง เพราะที่ของฉันอยู่หลังสุดแต่ฉันไม่เข้าใจอยู่อย่างหนึ่ง คือฉันเตี้ยขนาดนี้ยังจะให้ฉันเป็นเด็กหลังห้องอีกหรอT^T เวลาฉันยกมือถาม ฉันมักจะไม่ได้คำตอบหรือไม่เป็นที่สนใจจากครูหรืออาจารย์ที่สอน เพราะเขาไม่เห็นมือฉันไง เรื่องน่าเศร้าที่สุดของฉัน แต่ชั่งเหอะ ฉันค่อยถามครูส่วนตัวก็ได้หรือให้เพื่อนในห้องสอนอีกที เมื่อฉันมาถึงที่โต๊ะของตัวเอง ซึ่งที่ของฉันอยู่ตรงหน้าต่างแต่ฉันไม่ได้นั่งริมสุดน่ะ มีนักศึกษาย้ายมาใหม่ เหมือนจะชื่อ ลู่หาน มานั่งตรงริมหน้าต่าง และวันนี้โต๊ะของฉันก็มีสิ่งที่ฉันทำให้ตกใจเล็กน้อย แต่ฉันก็ชินนิดหนึ่ง เพราะเมื่อตอนปี2เทอม1ก็มีคนทำแบบนี้หน่อยๆ แต่เป็นดอกกุหลาบสีชมพู วันนี้กลับเป็นสีแดงทำให้ฉันตกใจเล็กนอย ฉันเดินไปหยิบมันขึ้นมาก่อนจะตะโกนถามยูริที่จะมาเช้ากว่าทุกคน
"ยูริ เธอเห็นคนให้ดอกไม้ฉันไหม"
"ไมน่ะ ฉันเพิ่งมาถึง"ผิดคาดแหะ วันนี้ยูริกลับมาพร้อมฉันอีก แล้วฉันจะพึงใครได้อีกเนี่ย ฉันหันไปเห็นลู่หานพอดี วันนี้เขาคงมาเร็วแหละมั้ง ถึงจะมาเร็วกว่าฉันไม่กี่นาทีก็ถือว่าเร็วกว่าฉัน แต่ทุกทีเขามาตอนเริ่มเรียนไปแล้ว แต่ชั่งเหอะ 
"นายล่ะ"ฉันหันไปถามเขาทันที
"อ่อๆ ไม่เห็นน่ะ ตอนฉันมาถึงก็เห็นมันวางอยู่แล้ว"ฉันพยักหน้าให้เขาเป็นคำตอบ ฉันเห็นกระดาษที่ติดอยู่กับดอกไม้แล้วแต่ฉันไม่ได้เปิดอ่าน เพราะถ้าจะมีคนเอามาให้ฉันก็มีแค่คนเดียว ซึ่งฉันไม่ต้องการดอกไม้หรืออะไรจากเขา เพราะฉันไม่ชอบเขา และฉันก็เดินไปที่ถังขยะ ก่อนที่จะโยนมันทิ้ง


     และวันนี้ก็เป็นวันที่3ที่ฉันได้รับดอกกุหลาบสีแดงนั้น ฉันตัดสินใจที่จะนำดอกกุหลาบไปทิ้งตามเดิม แต่อยู่ดีๆกระดาษที่ติดมากับดอกกุหลาบหล่นลงไปที่พื้น ฉันจึงเดินไปเก็บมาและทำให้กระดาษนั้นเปิดออก ซึ่งทำให้ฉันเห็นข้อความในกระดาษ"To คิม แทฮอล" นี่มันไม่ใช่ชื่อของฉัน ซวยแล้วไง ยัยแทยอนเฮ้ย เขาไม่ได้ให้กุหลาบฉัน แล้วทำไมมันมาอยู่บนโต๊ะฉันล่ะ เขาอาจสับสนหรือเข้าใจผิดแน่ๆ งั้นคนที่ส่งมาก็คงไม่ใช่คนที่ฉันคิด แต่!!ที่สำคัญฉันทิ้งดอกกุหลาบนั้นแล้ว ถ้าคนที่ให้ดอกไม้นี่รู้ ฉันต้องตายแน่ๆเลย ไปทิ้งดอกไม้เขาได้ ยัยบ้าเอ้ยยยย 
"ยูริ เธอรู้จักคนที่ชื่อคิม แทฮอลไหม"
"ไม่น่ะ มีด้วยหรอ"
"น่าจะมีน่ะ ก็เขาส่งดอกไม้ให้แทฮอล แต่มาวางไว้บนโต๊ะฉันอ่ะ"

20%

"เธอได้ดอกกุหลาบอีกแล้วหรอ?" ฉันที่กำลังวุ่นวายกับการหาเจ้าของดอกไม้ดอกนี้ ก็มีเสียงผู้ชายที่ตอนแรกนอนฟุบอยู่ที่โต๊ะ ซึ่งเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากเจ้าของที่ตรงนี้

"ฮะ?? อื้ม แต่มันไม่ใช่ของฉันหรอก" ฉันตกใจเล็กน้อย ก่อนจะตอบคำถามไป เขาเลิกคิ้วใส่ฉัน เพื่อเป็นการถามคำถามต่อ 

"คิม แทฮอล สงสัยเราสองคนคงชื่อคล้ายๆ กัน" หลังจากที่ฉันพูดจบ เขาก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรฉันกลับมา เขาเสียบหูฟังเหมือนเดิมและฟุบลงบนโต๊ะอีกครั้ง

          End Past Taeyeon

          

         Past Luhan

"นายๆ นายลู่หาน" ผมที่หลับไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ แต่มารู้อีกทีก็มีคนกำลังเรียกชื่อผมและเธอไม่ได้เรียกผมอย่างเดียว เธอกำลังเขย่าตัวผมด้วย

"หืม?? ว่าไง" ผมหันหน้าไปมองที่เธอในขณะที่ยังฟุบอยู่ เธอจึงชี้ที่ข้อมือข้างซ้ายของตัวเอง ผมเลื่อนสายตาไปตามนิ้วของเธอ ซึ่งพบว่าเธอชี้ที่นาฬิกาสีขาวหรูของเธอ แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าเธอจะสื่ออะไร ผมจึงเลิกคิ้วเพื่อเป็นการถามเธอ

"อีก 5 นาทีจะเริ่มเรียนแล้ว นายควรรีบเก็บหูฟัง ก่อนที่อาจารย์จะเข้ามาน่ะ"

"รออาจารย์เข้ามาแล้วค่อยเก็บก็ได้" ผมพูดยิ้มๆ ผมรู้ว่าเธอหวังดี แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ขอผมกวนเธอสักนิด เธอเอื้อมมือมาดึงหูฟังข้างซ้ายออก ก่อนจะพูดขึ้นว่า "อยากโดนทำโทษก็ตามใจน่ะ อาจารย์คนนี้ดุมากๆ" ผมจึงแกล้งทำหน้าตกใจ อ้าปากเหวอ ตาโต 

"นักศึกษาทำความเคารพ" เสียงของหัวหน้าดังขึ้น ทำให้ผมรีบดึงหูฟังอีกข้างออกอย่างลุกลี้ลุกลน ผมพยายามจะยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงแต่ก็ไม่เป็นผล ผมจึงต้องวางไว้ใต้เก้าอี้ตัวเอง โดยการกระทำของผมทั้งหมดตกอยู่ในสายตาของผู้หญิงที่นั่งข้างๆทั้งหมด เธอหัวเยาะผม ก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ เพื่อให้ได้ยินเพียง2คน "รีบเก็บใหญ่เลยนะ ใจเย็นๆสิ" แต่คิดหรอว่า มันจะรอดพ้นสายตาเหยี่ยวอย่างอาจารย์หน้าห้อง

"คิม แทยอนลุกขึ้น" ผมบอกแล้วมันไม่รอดสายตาอาจารย์แก่หรอก แต่เดี๋ยวน่ะ เหมือนผมจะได้ยินอาจารย์เรียกเธอว่า คิม แทยอน มันคล้ายกับคิม แทฮอลจริงๆแหละ ไอ้ไคนะไอ้ไค ให้ผมมาตามจีบเธอแต่มาบอกชื่อผิดเนี่ยน่ะ เกมนี่ต้องโมฆะแล้วแหละ 

"ใครใช้ให้เธอพูด หะ!!" เสียงอาจารย์ดังสนั่นไปทั่วห้อง ผมเองยังสะดุ้งเลย ผมมองไปที่แทยอน ที่กำลังก้มหน้าหงิดๆ

"ฉันถามเธอ ไม่ได้ยินหรือไง แทยอน!!" เสียงอาจารย์พูดขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันถูกยกกำลังสอง หัวใจผมจะวาย ตอนแรกผมก็ไม่เชื่อหรอกนะว่าอาจารย์แกจะดุขนาดนี้ ตอนนี้ผมเชื่อแล้วววว

"นี่เธอ!!" เสียงอันแสบซ่านถึงตับไตไส้พุงทะลุขึ้นไปยังหัวใจถูกเปล่งเสียงออกมาอีกครั้ง ผมพยายามมองไปที่ใบหน้าของแทยอนที่ก้มอยู่จนผมสีบลอนด์ขาวปกปิดใบหน้าของเธอ ถึงผมจะเห็นไม่ค่อยชัดเพราะผมของเธอ ผมก็พอจะรู้ว่าหน้าเธอจะซีดจะขนาดไหน ผมและเพื่อนๆคนอื่นๆก็ไม่น่าจะต่างจากเธอมากนัก

"ออกมาหน้าห้อง ฉันจะทำโทษเธอ" เธอกำลังจะเดินออกไป และในขณะนั้นผมก็หันไปมองที่อาจารย์ซึ่งกำลังเดินไปหยิบไม้หวาย ทำให้ไอ้ไคที่นั่งอยู่ข้างหน้าผมได้โอกาสหันมาคุยกับผม "กูว่าแม่งโรคจิตว่ะ"

"ขาดความอบอุ่น"ไอ้ฮุนก็หันมาพูดเช่นกัน

     ผมกำลังมองไปยังหน้าห้องที่ตอนนี้มีแทยอนและอาจารย์ยืนอยู่ แทยอนทำหน้าเหมือนกำลังจะร้องไห้ แต่มันเหมือนเด็กกำลังจะร้องไห้ ดูแล้วน่าปกป้อง น่าทะนุถนอมชะมัด น่าหมั่นไส้ด้วย 

"ไอ้ลู่ กูว่าเราต้องทำอะไรสักอย่าง ไม่งั้นอาจารย์ได้ฆ่ายัยนั้นแน่ๆ ดูหน้าสิ น่ากลัวมาก แค่พูดในห้องแค่เนี่ย โหดไปป่าวว่ะ" ผมเห็นด้วยกับไอ้ไคทุกคำที่มันพูดออกมา ผมต้องทำอะไรสักอย่าง เพราะผมก็มีส่วนผิด 

"ร้องเรียนสิว่ะ" เมื่อไอ้ฮุนพูดจบ มันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะแอบอัดวิดีโอไว้ ซึ่งเหตุการณ์ตรงหน้า คือ อาจารย์กำลังชี้ด่าและด่าทอด้วยคำหยาบคายต่างๆ ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมลุกออกจากที่นั่งของตัวเองและเดินไปหน้าห้อง แต่อาจารย์ไม่ได้สนใจหรืออาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมกำลังเดินมายังหน้าห้อง เพราะอาจารย์มัวแต่กำลังด่าว่าแทยอน 

     อาจารย์ค่อยๆยกมือที่ถือไม้ให้สูงขึ้น ใช่ อาจารย์จะฟาดแทยอน สมองของผมสั่งให้ผมวิ่งเข้าไปและร่างกายของผมก็ทำตามคำสั่งจากสมอง ผมกระชากแทยอนออกจากองศาของไม้ จึงทำให้แรงที่อาจารย์ปล่อยออกมาศูนย์ป่าว เพราะอาจารย์ได้ฟาดลมไปแล้วครับ อาจารย์ใช้ไม้ชี้มายังหน้าผม "กล้าดียังไงหะ!!"

"ไม่ยังไงหรอกครับ"

"ยอกย้อน ที่บ้านไม่สั่งสอนหรือไง หรือไม่มีพ่อแม่" 'หรือไม่มีพ่อแม่' คำๆนี้ทำให้ผมแทบควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ผมจึงจับมือแทยอนที่ยืนนิ่งและร้องไห้อยู่ ก่อนจะฉุดเธอให้วิ่งตามมา ขืนผมอยู่ในห้องนานกว่านี้ ผมได้ระเบิดแน่ๆ ผมพาแทยอนวิ่งจนมาถึงสวนของมหาลัย ผมหันกลับไปมองแทยอน เธอร้องไห้หนักมาก ผมรู้สึกผิดจริงๆ ผมน่าจะพาเธอออกมาให้เร็วกว่านี้ 

"ฉะ...ฉัน ขอโทษ" เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม และเอาแต่ส่ายหน้า

"ทะ...แท ยอน อย่าร้องไห้ดิ ดูดิ คนในสวนมองมาที่ฉันแล้ว" เธอยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาขยี้ที่ตา เพื่อเช็ดน้ำตา น่าเอ็นดูชะมัด 

"เด็กน้อยคิม แทยอน เธอแน่ใจน่ะ กำลังเช็ดน้ำตาอยู่"

"อืม"

"อ่ะ" ผมหยิบผ้าเช็คหน้าในกระเป๋าเสื้อ และยื่นให้เอา เธอมองมาที่มือของผม แต่ไม่หยิบมันไปสักที "งั้นเดี๋ยวฉันเช็ดให้"

"มะ...ไม่เป็นไร ฉันเช็ดเองได้" เธอรีบหยิบมันไปเช็ดเองในทันที

"น่ารักชะมัด ><" 

"หืมมม??" ผมเอื้อมมือไปลูบที่หัวเธอเบาๆ "หยุดร้องไห้ได้แล้วน่ะ เด็กน้อยแทยอน" ผมพูดไปพร้อมกับลูบหัวเธอไปด้วย และพอจบประโยคก็นึกหมั่นไส้ในความรักของคนตรงหน้า ขอแกล้งสะหน่อย จากที่ลูบเบาๆก็เปลี่ยนเป็นขยี้แทน จนผมเธอยุ่งเหยิงไปหมด 

"สนุกหรือไง ผมฉันยุ่งไปหมดแล้วน่ะ" เธอพูดพลางเอามือลูบผมตัวเองเพื่อเป็นการจัดทรงและให้มันเรียบ 

"มีแฟนหรือยัง"

"หะ นะ...นายถามอะไร"

"อะไร ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น แค่ถามว่ามีแฟนหรือยังเอง"

"จะถามทำไม"

"ก็แค่...อยากรู้"

"ไม่บอก แบร่ๆ"

"ไม่บอก คือไม่มีน่ะ"

"ไปเรียนคาบต่อไปเถอะ" เธอพูดและรีบวิ่งไปทันที 

"รอกันก่อนสิ"

"ไม่รอหรอกกกก วิ่งมาให้ทันน่ะ"

     ณ คฤหาสน์ตระกลูลี ห้องของผม

"กูไปบอกป๋ามาแหละ เรื่องอาจารย์ที่มหาลัย" เซฮุนเมื่อเปิดประตูเข้ามาก็พูดขึ้น และมีไคเดินตามมา

"ป๋าบอกว่าไง" ผมถามพลางเช็ดผมไป พอดีผมเพิ่งอาบน้ำเสร็จ

"ป๋าบอกเดี๋ยวจัดการให้ ไม่น่าจะเกินสามวันก็น่าจะโดนไล่ออก ไม่ก็พักงาน"

"กูว่านานไป พรุ่งนี้เลยไม่ได้ไงว่ะ" 

"มึงรีบไง มันต้องมีกระบวนการ" ไคพูดและถือวิสาสะมานอนบนเตียงผม

"มึงไม่เห็นฤทธิ์อาจารย์แกหรือไง"

"ก็เห็น"

"สามวันก็สามวันว่ะ เออ ไอ้ไคมึงลุกมานี่" ผมเดินไปกระชากคอเสื้อไอ้ไค เพื่อให้มันลุกมาคุยกับผม

"มีอะไรว่ะ" มันปัดมือผมทิ้งก่อนจะพูดขึ้น

"มีแน่ ไหนมึงบอกว่า เธอชื่อ คิม แทฮอล"

"ก็ชื่อนั้นไม่ใช่ไงว่ะ"

"ใช่พ่องมึงสิ เธอชื่อคิม แทยอน!!" ตรงแทยอนผมตั้งใจตะโกนใส่หูมัน

"เออออออออ แหกปากทำไมเนี่ย"

"เกมนี่โมฆา มึงบอกชื่อผิด"

"หะ แค่นี้เนี่ยน่ะ อะไรว่ะ อย่ามาโกงกู"

"กูไม่ได้โกง แต่มึงบอกชื่อผิดเอง มันทำให้แผนที่กูวางไว้ทั้งหมดพัง"

"เหตุผลแค่เนี่ยยยย"

"ก็เออสิว่ะ"

"เออๆ กูยอมๆ โมฆะก็โมฆะ" พอมันพูดจบก็ทิ้งตัวลงนอนต่อ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"ที่กูจีบแทยอนจะไม่ใช่แค่เกม หรือข้อตกลงอะไรทั้งนั้น แต่กูจะจีบเพราะกูจริงจัง"

          End Past Luhan

      

ไรท์กลับมาแล้ววว คัมแบคแล้วว อิอิ

กลับมาอัพเรื่องนี้เหมือนเดิมแล้วน่ะ 

เม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน่ะ