[Exo Snsd]The WereWolves[คัมแบค]

ลำดับตอนที่ #4 : The WereWolves::Chapter3

Enemies



 

          ณ ห้องสมุด?ของมหาวิทยาลัยคยองฮี
"กูว่าได้เวลาแก้แค้นแล้วว่ะ"แบคฮยอน พูดขึ้นเมื่อเดินมาถึงห้องสมุดที่สภาพรกร้างมากพร้อมกับใช้นิ้วโป้งปาดเลือดซิบๆที่มุม
"กูเห็นด้วย กูรอเวลานี้มานานแล้ว"ชานยอล พูดเสริมแบคฮยอนทันทีและยักคิ้วให้แบคฮยอน
"สำหรับกูเมื่อไรก็ได้"คริส เมื่อเขาพูดจบก็ก้มตาลงไปจิ้มโทรศัพท์
"งั้นกูขอไอ้ลู่หาน กูจะเอาคืนเรื่องที่มันต่อยปากกูด้วย"แบคฮยอน เขาพูดขึ้นพร้อมกับถีบเก้าอี้ด้านหน้าเขาจนล้มลง
"กูไอ้เซฮุนเอง"ชานยอล พูดพร้อมกับยิ้มมุมปาก
"งั้นกูก็คงไอ้ไค"คริส พูดต่อชานยอล
"กูว่าแกล้งพวกมันเอาสนุกก่อนดีกว่า"แบคฮยอน พูดขึ้นและหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ
     สำหรับห้องสมุดนี้ มันเป็นห้องสมุดเก่ามาก ไม่มีคนดูแลหรือไม่มีใครมาที่นี้และด้วยการที่มันรกร้างจนน่ากลัวทำให้ไม่มีนักศึกษาเดินมาที่ห้องสมุดนี้หรอก มันจึงเป็นที่ประจำของพวกเขาทั้ง3คน มันค่อนข้างเงียบเหมือนกับปราสาทในป่าลึกลับที่อยู่ของเขา ส่วนสิ่งของภายในห้องก็มีเก้าอี้โต๊ะต่างๆนานาที่มียักไยเกาะเต็มไปหมด มีหนังสืออยู่บ้างแต่ก็เก่าจับทีกระดาษคงหลุด และยังมีประตูสีดำที่ปิดอยู่ ทั้งๆที่ไม่มีกุญแจคล้อง แต่เมื่อลองไปเปิดกลับเปิดไปได้

          Past Chanyeol 
     แสงแดดอ่อนๆจากดวงอาทิตย์ส่องมายังตาผม ทำให้ผมตื่นขึ้นมาแต่เมื่อมองไปรอบตัวก็พร้อมกับแบคฮยอนและคริสที่นอนหลับอยู่ ผมก็เลยไม่ได้ปลุกมันและออกมาข้างนอก เมื่อก้มไปดูนาฬิกาก็เห็นว่าเป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว สายตาของผมดันไปสดุดกับชายคนหนึ่ง ทำให้เรื่องตอนเด็กของผมกับมันพุ่งเข้ามาในหัวผม "เพราะผู้หญิงคนนั้น เพราะมันคนเดียว..."เสียงของหญิงสาววัยกลางคนที่แหบพร่าเหมือนคนกำลังจะหมดลมหายใจพูดขึ้น ภาพและน้ำเสียงนั้นผมจำมันได้ดีมาตลอด มันเป็นน้ำเสียงที่ทรมานมาก ผมเองก็ทรมานเช่นกัน ยิ่งเห็นน้ำตาค่อยไหลลงมาจากผู้หญิงคนนั้น มันทำให้ผมเจ็บปวดใจทุกที ภาพเหล่านี้เหมือนเป็นสิ่งค่อยเตือนผมตลอดมาว่าผมจะต้องแก้แค้น แก้แค้น และแก้แค้นด้วยชีวิตของพวกมันเท่านั้น และผมจะเป็นผู้แก้แค้นให้ผู้หญิงคนนั้นเอง มันเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นว่ามันกำลังมีความสุข มีชีวิตอยู่ มันเหมือนกับว่าพวกมันกำลังเยาะเย้ยผมอยู่ ก็เพราะพวกมันที่ทำให้ผมต้องขาดทั้งพ่อทั้งแม่ ก็เพราะพวกมันที่แย่งความรักจากพ่อไป ก็เพราะพวกมันทำให้พ่อกับแม่ต้องตาย และพวกมันจะต้องตายเช่นกัน น้ำตาของผมกำลังเริ่มไหลลงมาอย่างช้าๆ ผมกำมือแน่นและเดินมุ่งไปหาผู้ชายคนนั้น ไอ้เซฮุน...
     ตอนนี้ผมกำลังมองมันที่กำลังคุยกับนักศึกษาคนหนี่ง "กูว่าแกล้งพวกมันเอาสนุกก่อนดีกว่า"นี่คือเสียงแบคฮยอนที่อยู่ดีๆผมก็นึกถึงคำพูดมันพร้อมกับยิ้มมุมปาก "สนุกแน่ๆเลย ปาร์ค ชานยอล"
"ปรึก!! ผลั๊ว!!"ผมผลักผู้ชายคนที่กำลังยืนคุยกับไอ้เซฮุนพร้อมต่อยเข้าที่หน้ามันอย่างจัง
"ไอ้เชี่ย มึงทำไรว่ะ"เสียงผู้ชายคนนั้นตะโกนขึ้น พร้อมกับจับปากตัวเองเบาๆ
"มึงก็รู้ดีนิ ว่าถ้ามึงทำอะไรให้กูไม่พอใจ กูก็แค่ตักเตือนและทำโทษ"ผม พูดกับผู้ชายคนนั้นที่ตอนนี้กำลังพยุงร่างตัวเองลุกขึ้นยืน และหันไปยักคิ้วใส่ไอ้เซฮุน ที่ตอนนี้หน้าไม่รับบุญและมองมาที่ผมอย่างคาดโทษ แต่ผมต้องกลัวมันหรอ ไม่มีทาง!!
"กูไปทำอะไรให้มึงไม่พอใจ"ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นอย่างงงๆ
"อย่าไปสนใจเลยไอ้เทา ไปเหอะ มึงอาจไปเหยียบหางมัน"เซฮุน พูดกับเทาก่อนจะทำหน้าให้เทาเดินตามมา
"โอ้ยยยยย!!!"เมื่อเสียงร้องของเทาดังขึ้น ทำให้ไอ้เซฮุนที่กำลังเดินต้องหยุดและหันมามอง ขณะที่ไอ้เทากำลังเดินตามไอ้เซฮุนไป แต่ผมก็ยื่นขาไปสกัดขาไอ้เทาจนล้ม ไอ้เซฮุนทนไม่ไหวจึงพุ่งตัวเข้าไปหาผมและกำเสื้อผมแน่น "มึงจะเอาเหี้..ยอะไร" ผมยักไหล่และปัดมือมันจึงอย่างแรก และพูดว่า"ก็มันทำให้กูไม่พอใจ" เมื่อไอ้เทาได้ยินดังนั้นก็พูดแทรกขึ้นทันที "กูทำอะไร"
"ก็มึงอยู่กับไอ้เซฮุน ซึ่งมันทำให้กูไม่พอใจ และต่อไปนี้มึงอย่ายุ่งกับไอ้เซฮุน ไม่งั้นมึงเจอหนักแน่"ผม เอื้อมมือซ้ายไปแตะบ่าไอ้เทา และที่มือข้างที่เหลือก็ชี้หน้าไอ้เทา 
"ไอ้สัด นี่แมร่ง ผลั๊ว!!"ไอ้เซฮุน ปล่อยหมัดมาทีผมทันที
ผลั๊ว!! ผลัก!! ปรึก!! ผลั๊ว!! ผลั๊ว!!
          End Chanyeol
.
.
.
.
.
ตอนนี้สภาพหน้าของทั้งสองคนก็เละพอๆกัน 
"ใครเริ่ม"อาจารย์
"เอ่อ..."เทา
"นี่เราอยู่ในห้องนี้มา3ชั่วโมงแล้วน่ะ ฉันเริ่มชักจะหมดความอดทนกับพวกนายแล้วน่ะ นายเซฮุน นายย้ายมาไม่กี่วันก็มีเรื่องทะเลาะแล้ว นายชานยอลนิสัยอันตพาลเมื่อไรจะหายซักที ส่วนนายจื่อเทา นายเป็นนักศึกษาดีเด่นมาตลอดน่ะ ฉันไม่อยากจะเชื่อ งั้นฉันจะทำโทษพวกนายทั้ง3คน ทั้งนายทั้ง3คนต้องไปทำความสะอาดห้องครูต่างชาติทุกเช้า 1อาทิตย์ และจะมีนักศึกษาคนอื่นมาดูแลและเช็คความเรียบร้อย"อาจารย์
"ครับ"

"สนุกจริงๆว่ะ"ชานยอล พูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนของเขาทั้งสองในห้องสมุด 
"สนุกอะไรมึง กู2คนรอมึงอยู่"แบค พูดขึ้นพร้อมเขม่งใส่ชานยอล
"ไปแกล้งคนมา"ชานยอล บอกแบคก่อนจะหยิบบุหรี่มาลูบ
"โอ้ยยยย!! ไอ้เชี่ยคริส มึงจิ้มแผลกูมาได้ เจ็บน่ะไอ้สัส"ชานยอล รีบขว้างบุหรี่ทิ้งและหันหน้าไปทางคริส ทำท่าจะต่อยคริส
"แล้วมึงไปทำอะไรมาว่ะ เหมือนลูกหมาเลยว่ะ55555"
"กูไปทำอะไรสนุกๆมา"ชานยอล พูดบอกคริสและยิ้มมุมปาก
"เออ รีบๆกลับเหอะ กูหิวแล้ว"แบค พูดขึ้น และทั้ง3คนก็เดินออกจากห้องสมุดแห่งนี้และกลับบ้าน

     ด้านฮุนฮานไค
"โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!! เบาๆหน่อยสิว่ะ ไอ้ลู่หาน"เซฮุน ร้องลั่นบ้านเมื่อลู่หานเอาสำลีชุบแอลกอฮอลมาแตะแผลเพื่อทำความสะอาด
"สมน้ำหน้า ไหนบอกจะไปคุยงานกับไอ้เทา เสือกไปมีเรื่องแล้วไม่ชวนกู กูหมั่นไส้ตั้งแต่กลางวันแหละไอ้พวกนั้นอ่ะ"ไค หันมาซ้ำเติมเซฮุน ขณะที่ไคกำลังดูหนัง
"คือกูไม่รู้จะมีเรื่อง"เซฮุน หันไปตอบไคทันที
"เหรอว่ะ"ไค พูดและทำหน้าไม่เชื่อ
"หยุดทะเลาะกันเลย เดี๋ยวมึงก็ได้ต่อยหน้าทั้งมันแน่ไอ้ไค กูว่าเรื่องไม่น่าจะจบง่ายๆ คงต้องแลกด้วยชีวิตแล้วแหละกว่าจะจบ"ลู่หาน พูดขึ้นในขณะที่มือก็ทำแผลให้เซฮุน
"ด้วยชีวิตพวกมัน"ไค พูดจบ ทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ มีแต่เสียงทีวีของไคเท่านั้น

"ไอ้ลู่ไอ้ไค กูไปก่อนน่ะเว้ยยย กูต้องไปทำความสะอาดห้องครูต่างชาติก่อน"เซฮุน ตะโกนบอกลู่หานและไค แต่ไม่มีเสียงตอบรับเพราะพวกเขายังไม่ตื่น แต่เซฮุนก็ไม่ได้สนใจแค่ตะโกนบอกเป็นพิธีแค่นั้น
"แล้วห้องครูต่างชาติอยู่ไหนว่ะเนี่ย"เซฮุน บ่นกับตัวเองเมื่อพบปัญหาคือไม่รู้จักห้องครู และสายตาดันไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง เซฮุนจึงตะโกนเรียก"เธอ!!!!"แต่เธอกลับไม่หัน เพราะไม่ได้ยินหรือไม่รู้ว่าเซฮุนเรียกใคร
"เธอ!!! ยัยกระเป๋าสีชมพู"เซฮุน ตะโกนอีกครั้ง
"หือ?? นายเรียกฉัน?"ผู้หญิงคนนั้นหันมา ผู้หญิงคนนั้นใส่ชุดกระโปรงน่ารักๆสีชมอ่อน ผมสีทองอ่อนๆปนขาว ซึ่งท่าแล้วไม่ใช่คนเกาหลีแน่นอน และกระเป๋าสะพายที่ดูโดดเด่นสีชมพูเข็ม หน้าตาของเธอคือจัดว่าสวยเลยแหละ ส่วนเซฮุนที่อยู่ในเสื้อยืดสีขาว กางเกงฟุตบอลขาสั้น ร้องเท้าผ้าใบสีดำ ส่วนในมือก็ถือหมวกสีส้มอยู่
"ใช่ๆ ฉันเรียกเธอ"เซฮุน พูดจบก็วิ่งเข้าไปหาทันที
"มีอะไร?"
"รู้จักทางไปห้องครูต่างชาติไหม"เซฮุน ถามเธอทันที
"อ่อๆ ฉันกำลังจะไปพอดี ตามฉันมาสิ"
"อิมๆ โชคดีที่เจอเธอ ขอบคุณ"
ระหว่างที่กำลังเดินทางไปทั้งสองคนก็พูดทำความรู้จักกันไป
"ฉันชื่อเซฮุน อยู่คณะแพทย์ปี2 แล้วเธอล่ะ"
"ฉันฮวัง มิยอง แต่ฉันสะดวกให้เรียกทิฟฟานนี่มากกว่า คณะอินเตอร์ปี2เหมือนกัน"
"อ่อ ยินดีที่ได้รู้จัก มิยอง^^"
"ยินดีที่ได้รู้จัก แต่ได้โปรดเรียกฉันทิฟฟานนี่ด้วยค่ะ"
"ได้โปรดให้ผมเรียกว่ามิยองด้วยครับ"
"" หลังจากนั้นระหว่างทางก็ตกอยู่ในความเงียบ

"นี่แหละห้องครูต่างชาติ"ทิฟฟานนี่  พูดก่อนที่จะชี้ไปข้างซ้าย
"อ่อๆ ขอบคุณครับ มิยอง^^"เซฮุน
":("

     เซฮุนเมื่อเข้ามาในห้องก็ตกใจเพราะความสะอาดของห้อง มันไม่สกปรกเลยแม้แต่นิด "ห้องสะอาดขนาดนี้ แล้วอาจารย์จะให้ผมทำความสะอาดอีกหรอเนี่ย"เซฮุนบ่นกับตัวเองเบาๆ "แต่ก็ดีเหมือนกัน ขี้เกียจทำพอดี" เซฮุนไปนั่งบนโซฟาและไปหยิบหนังสือการ์ตูนมาอ่าน คงจะเป็นหนังสือที่ยึดมาจากนักศึกษา แต่สักพักเซฮุนก็ต้องละความสนใจจากหนังสือเพราะได้ยินเสียงคนพูดขึ้น
"เทา วันนี้กูหวังว่าจะไม่ทำให้กูพอใจ" เทาเดินเข้าไปในห้องก็เห็นเซฮุนนั่งอยู่บนโซฟา แต่เทาต้องแกล้งทำเป็นไม่สนใจ เขาไม่อยากเจ็บตัว และไม่อยากให้เซฮุนเจ็บตัวเช่นกัน เขาเองก็รู้ว่าชานยอลเป็นอันตพาลแค่ไหน เอาใจตัวเอง ชอบใช้กำลัง
"ว่าไง เซฮุน"ชานยอล พูดขึ้นเมื่อเห็นเซฮุนและยิ้มกวนทีนใส่ แต่เซฮุนเมินหน้าไม่สนใจแต่หันไปหาเทาแทนและเรียกเขา"เทา"แต่เทาแกล้งทำเป็นไม่สนใจเสียงของเซฮุน
"เทากูรู้ว่ามึงได้ยินที่กูพูด มึงไม่ต้องมาทำความสะอาดหรอก มึงกลับไปเหอะ มึงไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้"เซฮุน พูดขึ้นเทาจึงหันไปมองหน้าเซฮุนและพยักหน้าให้ และเทาก็เดินออกจากห้อง ส่วนชานยอลไม่ได้สนใจเพราะเขากำลังกดโทรศัพท์อยู่
Yeolly:ไอ้แบคๆ กูมีอะไรสนุกๆให้ทำ
Beakky:ว่ามา กูกำลังเบื่อพอดี
Yeolly:อีก15นาทีมึงไปตามอาจารย์ฝ่ายปกครองมาที่ห้องครูต่างชาติน่ะ
Beakky:ทำไม
Yeolly:บอกเขาว่าเกิดเรื่องพอ เดี๋ยวมึงก็รู้
Beakky:เออๆ 

"ทำไมเก๋าหรอว่ะ"ชานยอล
"เสือก"เซฮุน
"มึงรู้ไหม ไอ้เทามันไม่อยากยุ่งกับมึงแล้ว มึงตัวปัญหา"
"เรื่องของมัน"
**ตอนแรกทุกคนอาจสงสัยว่าทำไมผมถึงจำชานแบคคริสไม่ได้ คือตอนแรกพวกผมแค่คุ้นๆเพราะเราไม่เจอกัน10กว่าปีและตนที่อยู่ด้วยกันก็เด็กมาก แต่พอตอนลู่หานต่อยไอ้แบคไปพวกผมเห็นดวงตาของไอ้แบค ว่ามีสีแดงเลือดสดซ้อนอยู่ ซึ่งทำให้พวกผมรู้ทันทีว่าพวกมันเป็นพี่น้องสายเลือดพ่อเดียวกัน
##ผมรู้จักพวกมันดีตลอดไอ้ลู่หาน ไอ้เซฮุน ไอ้ไค ถึงมันจะไม่ได้อยู่ในป่า แต่พวกผมก็ค่อยติดตามมันมาตลอดเลยรู้ว่ามันมีชีวิตความเป็นอยู่อย่างไร และผมเองก็จำพวกมันทั้ง3คนได้ดี
"แต่กูขอแก้แค้นที่เมื่อวานมึงต่อยกูก่อนแหละกัน"ชานยอล
ผลั๊วว "ไอ้เหี้.ยชานยอล"ปรึกๆ!! ผลั๊ว!!
.
.
.
.
"นายเซฮุนหยุด"อาจารย์พูดขึ้น เพราะเหตุการณ์ตรงหน้าที่อาจารย์เห็นคือชานยอลนอนกองอยู่กับพื้นและมีเซฮุนที่คร่อมร่างของชานยอลไว้แล้วต่อยหน้าชานยอลไม่ยั้งมือ 
"นายเซฮุน นายได้ยินที่ฉันพูดไหม หยุด!!" เซฮุนหยุดต่อยและหันไปมองหน้าอาจารย์ "ฉันรู้แล้วว่าเหตุการณ์เมื่อวานใครเริ่ม คงจะนายสิน่ะ นายเซฮุน"
"ผมยัง..."
"ฉันเชื่อในสิ่งที่เห็น"
"ครับ"
"นายแบคไปช่วยพยุงเพื่อนนายสิ อ่อ นายชานยอลต่อไปนี้ไม่ต้องมาทำความสะอาดแหละ ฉันรู้คนเริ่มแล้ว ส่วนนายเซฮุน นายต้องทำต่อ และเพิ่มเป็น1เดือน"
"ครับ"


"เป็นไง สะใจว่ะ ถึงจะเจ็บตัวก็เหอะ
"ก็สนุกดี แต่กูมีส่วนร่วมนิดเดียวเองว่ะ5555"
"มึงก็รอไปทำกับไอ้ลู่หานสิ"

-   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -

     
     ด้านลู่หาน
"ไอ้ลู่ไอ้ไค กูไปก่อนน่ะเว้ย กูต้องไปทำความสะอาดห้องครูต่างชาติก่อนน่ะ"เมื่อผมได้ยินเสียงเซฮุน ผมก็ตื่นทันที แต่ไม่ได้ตอบมัน ขี้เกียจน่ะ หลังจากนั้นผมก็รีบอาบน้ำแต่งตัว ไปร้านดอกไม้

"ซื้อดอกกุหลาบสีแดง1ดอกครับ"ลู่หาน
"ให้เขียนข้อความไหมค่ะ"
"To คิม แทฮอล"
"100 วอนค่ะ"
"ขอบคุณครับ"
หลังจากซื้อดอกไม้เสร็จ ผมก็รีบไปมหาวิทยาลัยทันที กลัวคนอื่นเห็นน่ะสิ ถ้าเห็นความแตกหมดเลยสิครับ เมื่อถึงห้องของผมก็นำดอกไม้ไปวางไว้บนโต๊ะของเธอทันที เธอก็นั่งข้างๆผมแหละครับ

ประมาณ7.30น. เธอก็มาถึง เธอดูตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นดอกไม้
"ใครเอามาให้ฉันน่ะ"เธอพูดกับตัวเอง แต่ผมได้ยิน[= ="] หลังจากนั้นเธอก็มองซ้าย มองขวา "ยูริ เธอเห็นคนให้ดอกไม้ฉันไหม"
"ไม่น่ะ ฉันเพิ่งมาถึง"
"นายล่ะ"อยู่ดีๆ เธอก็ถามผม ผมเวอเล็กน้อย
"อ่อๆ ไม่เห็นน่ะ ตอนฉันมาถึงก็เห็นมันวางอยู่แล้ว"ผมตอบเธอไป เธอพยักหน้าเล็กน้อย
. 
.
.
.
.
.
.
.
เธอเดินไปที่ถังขยะ และทิ้งมันลงไป



มาลงตอนที่3ให้แล้วน้าาา
อาจจะมาอัพช้าหน่อย
ไรท์แต่งสดน่ะ 
อย่างไงก็ช่วยติดตามด้วยน้าาา
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นหรือโหวตเป็นกำลังให้ไรท์บ้าง
*อาจมีคำที่เขียนผิด หรือคำอาจหยาบเกินไป ก็ขออภัยด้วยน่ะ