คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ---บทนำ---
บทนำ
พรึบ
เสียงปีกของนกที่โบยบินไปไกลดังก้องในโสตประสาทของฉัน แต่ก็ทำได้เพียงแค่มองมันผ่านกระจก
ใสๆบานใหญ่ในห้องกว้างๆ ที่แค่ขยับร่างกายเพียงเล็กน้อยก็รู้สึกลำบาก กับสายระโยงรยางค์เต็มข้อมือ
สีซีด รู้สึกเหนื่อยกับร่างกายอันอ่อนแอของฉันเอง เปลือกตาสีกระดาษก็ค่อยๆหลับลงช้าๆ
‘ถ้าโยเยเป็นเด็กดี ก็จะมีเจ้าชายมารับโยเยไปเอง เชื่อพี่สิ’ เด็กชายคนหนึ่งยิ้มแป้นมองมาทางเด็กหญิงตัวเล็กกว่า
‘แต่โยเยขี้โรค ขี้ร้อง แล้วก็ขี้เหร่แบบนี้...ฮึก เจ้าชายจะสนใจโยเยหรอ’ เด็กผู้หญิงผมสั้นใช้มือขยี้ตาพร้อมๆกับสะอื้นไปในตัว
‘อื้มม...ถ้าอย่างนั้น ให้พี่เป็นเจ้าชายของโยแล้วกัน เพราะพี่สนใจโยเยนะ^o^’ เด็กชายพูดพรางลูบผมเรียบของเด็กน้อยอีกคนเบาๆ เป็นการปลอบใจ
‘ฮึก..ฮึก พี่ตกว่าใจดีกับเยจังเลย ฮึก..ฮืออ แต่พี่พกลมนิสัยไม่ดี ฮือออ ..’ เด็กน้อยยังคงร้องไห้หนัก เมื่อนึกถึง ‘พกลม’ เด้กชายใจร้ายอีกคน ที่ทำให้เธอต้องร้องไห้ฟูมฟายแบบนี้
ควับ!
‘อ้ะ..’ เด็กน้อยตัวเล็กต้องลืมตาโตขึ้น เมื่อคนตัวสูงกว่าถอดสร้อยของเขามาสวมให้เธอ
‘ต่อไปนี้ถ้าโยเยไม่สบายใจ หรือถูกพกลมรังแก ก็ให้เป่ามันแบบนี้..’
ปี๊ดด~
เด็กชายตัวสูงกว่าก้มลงมาเป่านกหวีดไม้ ที่เป็นเหมือนจี้ของสร้อยเป็นการสาธิต
‘แล้วพี่จะมาหาโยเย ^o^’ เด็กชายพูดพรางยิ้มแป้นเหมือนเดิม ปล่อยให้เด็กน้อยอีกคนทำหน้าฉงนอย่างสงสัย
‘เพราะอะไรล่ะ?’ ตอนนี้น้ำเสียงเล็กๆปราศจากเสียงสะอื้น แต่เต็มไปด้วยความสงสัยเข้ามาแทน
‘ก็เพราะพี่เป็นเจ้าชายของโยเยไง ^^ ’
‘ก็เพราะพี่เป็นเจ้าชายของโยเยไง ^^ ’ !!
‘ก็เพราะพี่เป็นเจ้าชายของโยเยไง ^^ ’ !!!!
‘ก็เพราะพี่เป็นเจ้าชายของโยเยไง ^^ ’ !!!!!
“อย่าไปนะ!!!” เหงื่อเม็ดโตพุดขึ้นบนทั่วใบหน้าของฉัน
“แค่ฝันไปจริงๆ” ‘เจ้าชายของฉัน’ แล้ว..เมื่อไหร่จะมาพาไปจากที่นี้สักที..ล่ะ ? เมื่อไหร่หรอ?
“ฮึก..ฮึก..ฮืออ” ฉันกำสร้อยนกหวีดแน่น จนเจ็บไปทั้งมือ ก่อนจะค่อยๆเป่ามันโดยให้ลมเบาๆเท่าที่ฉันจะทำได้
ปี๊ด~
เสียงนกหวีดดังสะท้อนไปทั่วห้องใหญ่ แต่ไม่ปรากฏสิ่งใดๆเกิดขึ้นเลย
“ฮึก..ฮืออ เมื่อไหร่เจ้าชายจะมาสักทีล่ะ? ฮึก ฮึก..” ความรู้สึกของฉันอัดแน่นเต็มอก มันแทบจะระเบิด
ออกมาให้หมด ฉันเฝ้ารอมาหลายปีและหลายๆปีแล้ว เลยได้รู้ว่าจริงๆแล้ว สัญญาลมปาก มันเป็นอย่างไร แต่ก็ไม่
สามารถลืมมันไปจากทั้งใจและสมองได้สักที แค่ขอให้ได้เจอเขาอีกสักครั้ง..ได้ไหม? หรือว่า เขาไม่มีอยู่..จริง
“เจ้าชายของโยเยก็คือความรักของเยด้วยนะ ฮึกๆ”
แค่ก! แค่ก! แค่ก!
เลือด!
“แค่กๆ โอ๊ยย! เลือดอีกแล้วหรอ แค่กๆ ” ฉันใช้มือซีดอีกข้างคว้าทิชชูข้างๆ มาซับเลือดในมือ
แค่กๆ แค่ก
‘ทำไมไม่หยุดอีกนะ’ ฉันค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงช้าๆไปยังห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลนัก
แค่กๆ แค่ก แค่กๆ
เลือดหยดลงในอ่างอย่างไม่คิดจะหยุด
‘ทำไมเยอะผิดปกตินะ’ ไม่ไหวแล้วจริงๆ…
“พี่นุช” เมื่อลืมตาตื่นขึ้น สิ่งแรกที่ทำได้คือเรียกชื่อพยาบาลที่ดูแลฉันมาตลอดที่นั่งอยู่ข้างๆ
“น้องโยเยฟื้นแล้วหรอค่ะ” พี่นุชวางหนังสือแมกกาซีนลงบนโต๊ะรับแขกตัวเล็กของห้อง แล้วจึงก้าวเท้ามาหาฉันที่เตียง
“พี่นุชทำไม..คราวนี้มันเยอะกว่าปกติค่ะ” คงจะใกล้แล้วสินะ..
“เอ่อ...”
“หมอบอกว่าอีกกี่วัน หรือกี่เดือน..หรือ กี่ปีค่ะ” ฉันก็รู้ตัวแล้วบ้างว่าช่วงนี้มันหนักขึ้นเรื่อยๆ ฉันถามพร้อมๆกับมองไปทางหน้าต่างแทน
“ก็อาจจะประมาณ7เดือน หรือถ้าน้องโยเยตั้งใจรักษา อย่าเครียดมาก ก็อาจจะได้ถึง1ปีเลยนะค่ะ!” ใช่!อีกแค่เจ็ดเดือนเท่านั้น!
“เยจะไม่พยายามหรอกค่ะ ไม่ว่าจะเจ็ดเดือนหรือหนึ่งปีก็ต้องตายอยู่แล้ว..”
“น้องโยเยทำไมถึงได้คิดแบบนั้นล่ะค่ะ!” อีกแค่เจ็ดเดือนเท่านั้นเองหรอ เหอะ ฉันเองก็รู้สึกว่ามันสั้นๆนะ..
“เยอยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์ ..เลิกพูดเถอะค่ะ! พี่นุชไปทำงานต่อดีกว่ามีผู้ป่วยที่เขาน่าช่วยชีวิตมากกว่าเย^^” ฉันคิดอย่างนั้นจริงๆ
“น้องโยเย!...งั้น..พี่ไปก่อนนะค่ะ”
ปึง!
เสียงปิดประตูบานใหญ่ของห้องดังขึ้น พี่นุชออกไปแล้ว ฉันค่อยๆเปิดลิล้นชักข้างๆเตียงเปิดสมุดเงินฝากที่พ่อกับแม่ให้ไว้ เป็นสมบัติชิ้นเดียวของฉัน
50,000 บาทเองเหรอ หวังว่าคงจะพอนะ
“เมื่อเจ้าชาย
บทนำเป็นยังไงกันบ้างค่ะเพื่อนๆๆ
อ่านแล้วก็ช่วยคอมเม้นท์เป็นกำลังใจหรือโหวตให้หน่อยก็จะดีมากๆเลยนะค่ะ
เรื่องนี้ค่อนข้างเศร้าเล็กน้อยนะค่ะ ถ้าชอบแนวนี้ก็ลองๆอ่านดูได้ค่ะ
ไม่ชอบก็ช่วยอ่านแล้ววิจารย์สักนิดนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ :)
ความคิดเห็น