เมีย (ไม่) บำเรอ

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 4 :: นายพรานล่ารัก (2)

ซื้อ e-book จิ้มที่ชื่อเรื่องค่า

จังหวะนั้น เสียงของธันวาก็ดังขึ้น “เต เตชทัต เด็กบริหารปีสี่ ลูกชายของ ส.ส.ไตรคุณ…”

ข้อมูลของไอ้ลูกหมาที่เขาสืบหาได้ยากเย็นค่อยๆ ไหลเข้ามาในหูเรื่อยๆ ทว่าจิณณ์กลับไม่ได้สนใจฟังสมกับที่กว่าจะได้มา สายตาของเขาจดจ้องอยู่ที่ชายหญิงคู่หนึ่งในภาพ ประกายตาเดี๋ยววาววับเดี๋ยวดำมืด เขาเลื่อนดูภาพถ่ายจนหมด โพล่งถามขึ้นโดยที่ลูกน้องหนุ่มยังแจงรายละเอียดเกี่ยวกับมารหัวใจไม่ครบ “มันรู้จักกับยัยฟองตั้งแต่ตอนไหน”

ฝ่ายนี้ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบ “ไม่ทราบครับ”

เขาไม่ได้ตำหนิ เพียงแค่พยักหน้าเบาๆ นาทีต่อมาเขาก็รู้สึกผิดสังเกตกับสายตาของอีกฝ่าย แล้วพอหันไปมองเต็มตาจึงเห็นว่าธันวามีสีหน้ากระอักกระอ่วน “มีอะไร”

ลูกน้องหนุ่มขยับตาซ้ายขวาเหมือนลำบากใจที่จะพูด พอถูกนัยน์ตาสีเข้มเขม้นมอง จึงไม่สามารถอมพะนำได้อีก ทว่าน้ำเสียงที่พูดประโยคนี้นั้น เบาลงจนรู้สึกได้ “น้องฟองพักอยู่ที่บ้าน ส.ส.ไตรคุณครับ”

จิณณ์นิ่งขึง จากนั้นริมฝีปากก็ค่อยๆ โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม ทว่าตาทั้งสองข้างของเขากลับกระด้างจัด “แบ็คดีซะด้วย”

เขาเคยนึกสงสัยว่าฟาริดาเองก็คบหากับเขามาตั้งนาน จะไม่รู้นิสัยใจคอเขาเชียวหรือว่าเป็นคนอย่างไร ถึงได้คิดจะตีจากง่ายๆ ที่แท้ก็เพราะแบบนี้ ที่เธอมีความมั่นอกมั่นใจจนเรียกได้ว่าอวดดีก็เพราะที่หมายใหม่ไม่ใช่ตาสีตาสา แต่เป็นครอบครัวผู้มีอิทธิพลที่เขาต่อกรได้ด้วยยาก

เธอต้องคิดแบบนี้ คำนวณทุกอย่างไว้แบบนี้

ทว่าเขาเศร้าใจเหลือเกินที่กระต่ายน้อยของเขาไม่รู้จักเขาดีพอ 

อยู่กับลูกนักการเมืองแล้วอย่างไร

มีอำนาจมืดในมือแล้วอย่างไร

จะใหญ่กว่านี้ มีอิทธิพลกว่านี้ เขาก็ไม่สะทกสะท้านทั้งนั้น

แววตาของจิณณ์เข้มขึ้น เมื่อนึกถึงใบหน้าของแม่ตัวดีที่ลำพองใจคิดว่าตัวเองโบยบินได้สำเร็จแล้ว เขาเอ่ยเนิบนาบ ทว่าน้ำเสียงกลับเย็นเยียบน่าหวาดหวั่น “ล้างท้องเอาไว้ กูจะพาไปกินยำที่บ้าน ส.ส.ไตรคุณ”

ธันวาเบิกตากว้างกับคำสั่ง ใบหน้าพลันขรึมเครียด “มีเรื่องกับ ส.ส.ไตรคุณไม่คุ้มนะครับ”

“แต่ไอ้ลูกเวรของ ส.ส.นั่นมันเอาเมียกูไป”

ธันวานิ่วหน้านิดๆ กับน้ำเสียงลอดไรฟัน เงียบอยู่เป็นนาทีถึงเอ่ยขึ้น “นายก็รักน้องฟองออกมาก เธอไม่น่าสร้างเรื่องวุ่นวายนี้ขึ้นเลย”

จิณณ์ชกอกอีกฝ่ายดังปึก ถลึงตาใส่อย่างไม่ชอบใจ “มึงอย่าพูดมั่ว กูรักยัยนั่นนิดเดียว”

คนถูกชกทำหน้าเหวอ

“นี่เป็นเรื่องของศักดิ์ศรีล้วนๆ ที่กูจะบุกก็เพราะถูกหยาม ไม่ใช่อย่างอื่น”

ไม่เคยได้ยินหรือไงที่ว่าลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้!

แต่แม้จะตัดสินใจบุกไปทวง ‘ของ’ ของตัวเองคืนแล้วจิณณ์ก็ถูกบรรดาสมุนแสนภักดีทั้งหลายห้ามเอาไว้ ไม่เพียงแค่นั้น หนึ่งในพวกมันบางคนยังต่อสายตรงหาคุณนายของบ้านภวิภัทร เรื่องไม่เป็นเรื่องนี้จึงลอยเข้าหูแม่จนได้

ชายหนุ่มวางสีหน้าไม่ถูกกับคำถามที่เพิ่งดังออกมาจากปากของท่าน 

“ตกลงหนูคนนั้นเป็นแฟนแกใช่ไหม”