เมีย (ไม่) บำเรอ

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 3 :: บินไม่ได้ก็เดิน (จบ)

ซื้อ e-book จิ้มที่ชื่อเรื่องค่า

มธุรินแทบเปลี่ยนอารมณ์ไม่ทันเมื่อจู่ๆ เขาก็บอกว่าจะกลับ สมองของเธอทำงานอย่างเร็วรี่ “ก่อนกลับ รบกวนพี่จิณณ์ไปซื้อโจ๊กให้โมก่อนได้ไหมคะ โมอยากกิน”

นั่นเป็นเรื่องที่ไม่เหลือบ่ากว่าแรง ชายหนุ่มพยักหน้ารับ “ได้ เอาอะไรอีกไหม ตอนกลางวันจะได้ไม่ต้องออกไปซื้อเอง”

หญิงสาวทำท่าครุ่นคิด “อืม ก็มีแหละ งั้นเดี๋ยวรอโมแป๊บหนึ่งนะ โมหาปากกากับกระดาษมาจดให้ พี่จะได้ไม่ลืม”

ร่างระหงบอกเสร็จก็ลุกไปหาของที่ต้องการ โดยพยายามถ่วงเวลาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ หนึ่งเพราะอยากให้เขาอยู่กับตนนานๆ และสองเธอต้องการให้รอยร้าวระหว่างเขากับนังเด็กนั่นกว้างออกเรื่อยๆ จนในที่สุดก็เดินไปด้วยกันไม่ได้อีกต่อไป

กว่าจิณณ์จะออกจากบ้านของมธุรินก็เป็นเวลาเก้าโมงครึ่งเช้านี้เขาต้องไปดูไซต์งานบ้านจัดสรรที่นครปฐม ทว่าเขาก็แวะมาที่คอนโดก่อนจะกลับบ้าน 

ประตูห้องนอนเปิดออก ร่างสูงใหญ่หยุดนิ่งอยู่หน้าประตู สายตากวาดมองห้องที่ไร้ผู้อาศัย ความรู้สึกบางอย่างที่ผุดขึ้นกลางอกทำให้เขาหันไปหาตู้เสื้อผ้า แค่เห็นมันแง้มเล็กน้อย นัยน์ตาสีเข้มก็หรี่ลง จากนั้นขายาวก็สาวไปหา กระชากมันเปิดออก แล้วนิ่งงันไปกับภาพตรงหน้า

กรามหนาพลันขบเข้าหากันแน่น เสียงกรอดดังชัดเจนในรูหู เขาทุบมือลงกับบานไม้ดังปึก ดึงโทรศัพท์ออกมาโทร.หาแม่ตัวดีที่เก็บเสื้อผ้าหนีไปแล้ว

ทั้งที่รู้ว่าเธอจะไม่รับ แต่เขาก็ยังคิดจะโทร.

ปลายสายไม่มีสัญญาณตอบรับ คล้ายเบอร์นี้ได้หายไปจากสารบบของเครือข่าย

ความร้อนที่แผดเผา ลุกไหม้หัวใจจนแสบเป็นริ้วๆ ร่างสูงใหญ่สั่นเทิ้มด้วยโทสะ ลมหายใจที่เข้าออกดังฟืดฟาด ประกายตาขึงเครียดดุดัน นิ่งเงียบอยู่สักพักก็กดโทร.หาลูกน้อง “ยัยฟองหายไป ติดต่อไม่ได้ ส่งคนไปดูที่บ้านกับมหา’ลัย สืบมาด้วยว่าเพื่อนยัยฟองแต่ละคนเป็นใครและอยู่ที่ไหนบ้าง โดยเฉพาะคนที่ชื่อเต”

จิณณ์รู้สึกหงุดหงิดจนอยากระเบิดคอนโดอาคารนี้ให้แหลกเป็นจุณ เด็กนั่นชักจะท้าทายเขามากเกินไปแล้ว ไม่เจียมตัวบ้างเลยว่าตัวเองเป็นใครและเขาเป็นใคร แต่ใจกล้าอยากควบคุมเขาไว้ในกำมือ 

‘อย่างี่เง่าให้มันมากนักฟอง’

‘ถ้าเฮียยังยืนยันว่าจะติดต่อกับผู้หญิงคนนั้นอยู่ ฟองก็ยืนยันเหมือนกันว่าจะเลิกกับเฮีย’

‘ถึงเธอจะเป็นแฟนเฮีย แต่ก็ใช่ว่าจะมีอำนาจมาเจ้ากี้เจ้าการเฮียได้นะ อยู่ในพื้นที่ของตัวเองหน่อยแล้วเรื่องหึงหวงงี่เง่านี่ก็อย่าเอามันมาพูดให้เฮียได้ยินอีก มันน่ารำคาญ’

เขาเกลียดการถูกกดข่มและไม่ชอบการถูกบังคับ แม้จะไม่ได้คิดอะไรกับมธุริน ทว่าเพราะฟาริดากำเริบเสิบสานมากเกินงาม คิดควบคุมเขาไว้ในกรอบที่เธอต้องการ เขาจึงหน่ายจะอธิบายอะไรให้ฟัง แต่แทนที่เธอจะคิดได้ เรื่องจบ มันกลับบานปลายมาจนถึงขั้นนี้

ชายหนุ่มหลุบตามองเครื่องมือสื่อสาร ปลายนิ้วที่คลายออกกำเข้าหากันอีกครั้ง เขาจ้องมือที่สั่นเขม็ง รอยอาฆาตวาบผ่านนัยน์ตาราวกับของในมือเป็นตัวแทนคนพยศ “เก่ง เก่งเหลือเกิน…”

ถ้าจับตัวได้ เธอเละไม่มีชิ้นดีแน่!