เมีย (ไม่) บำเรอ

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 :: บินไม่ได้ก็เดิน (1)

ซื้อ e-book จิ้มที่ชื่อเรื่องค่า

ตีสาม

เสียงประตูห้องนอนดังขึ้นตามมาด้วยเสียงประตูหน้าห้อง จากนั้นทุกอย่างก็ถูกความเงียบของค่ำคืนกลืนกิน

ฟาริดานอนลืมตาโพลง สีหน้าในความสลัวเซื่องซึมอย่างเห็นได้ชัด

เขาไปแล้ว

เธอย้ำคำนี้ ตอกย้ำความด้อยค่าที่มีราวกับไม่สงสารตัวเอง

จิณณ์คุยโทรศัพท์กับใครบางคน แม้น้ำเสียงของเขาจะเบาเพราะกลัวเธอตื่น ทว่าเธอก็ตื่นและได้ยินบทสนทนาของเขากับปลายสายอยู่ดี 

‘พี่จะรีบไป ไม่เป็นไร พี่รับปากแล้วว่าจะช่วยเธอจนทุกอย่างดีขึ้น อืมๆ…’

ถึงจะไม่ได้ยินชื่อของคู่สนทนาดังออกมาจากริมฝีปากชายหนุ่มแม้แต่คำเดียว แต่เธอก็รู้ดีแก่ใจว่าเจ้าของเบอร์โทร.กลางดึกนั้นเป็นใคร

มธุริน คนรักเก่าของเขา

ที่เธอรู้ เพราะไม่กี่วันก่อนหน้านี้ผู้หญิงคนนั้นติดต่อมาหาเธอ หล่อนขอพบเธอเป็นการส่วนตัว เธอประหลาดใจไม่น้อยเพราะไม่ได้รู้จักกับมธุรินมาก่อน และเพราะใคร่รู้ว่าอีกฝ่ายมีธุระอะไรกับตน เธอจึงตอบรับไป

‘แปลกใจบ้างหรือเปล่าที่เดี๋ยวนี้พี่จิณณ์ไม่มีเวลาให้’

หลังทักทายกันพอเป็นพิธีแล้ว มธุรินก็ถามคำถามนั้นขึ้น เธองุนงงระคนแปลกใจกับคำถาม พักนี้จิณณ์กับเธอไม่ค่อยได้เจอหน้ากันจริงๆ เขาบอกว่าติดธุระ ซึ่งเธอก็ไม่ได้ถามไถ่ว่าธุระที่ว่าคืออะไร รู้เพียงว่าเขายุ่งก็ไม่กล้ารบกวนแล้ว

 ในใจบังเกิดความไม่สงบที่ผู้หญิงคนนี้รู้เรื่องส่วนตัวของพวกเธอ แต่เธอก็ไม่แสดงออกอะไร ส่ายหน้าแทนคำตอบแล้วนั่งรอฟังต่อ

มธุรินยิ้ม จากนั้นก็หัวเราะขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย สายตาที่กวาดมองเธอครั้งนี้เต็มไปด้วยความสมเพชเวทนา ‘ไม่คิดเลยว่าพี่จิณณ์จะคบกับเด็กที่ไร้พิษสงขนาดนี้ ผิดหวังในตัวเขาจริงๆ’

‘…’

‘เขาอยู่กับฉันเองแหละ’

ใจเธอกระตุกวาบ คราวนี้เก็บซ่อนความรู้สึกไว้ไม่มิดแล้ว นัยน์ตาสองข้างเบิกมองสาวรุ่นพี่ มธุรินยิ่งส่งเสียงหัวเราะบาดหูออกมาไม่หยุด 

‘ฉันก็หลงคิดว่าเธอจะสำคัญกับเขา แต่ที่ไหนได้ก็เป็นแค่เด็กที่เขาเลี้ยงเอาไว้แก้เหงาเท่านั้น’

‘ฉันเป็นแฟนเขา’

‘เหรอจ๊ะ’หล่อนหัวเราะเยาะใส่หน้า ประกายตาเหยียดหยามเต็มที่ ‘แล้วทำไมเขาไม่แคร์เธอเลยล่ะ’

‘…’

‘ถ้าพี่จิณณ์เห็นเธอสำคัญ เขาคงบอกทุกอย่างไปหมดแล้ว โดยเฉพาะสถานะของฉัน…ไม่ทำให้เธอดูเป็นอีโง่อย่างนี้หรอก’

‘คุณเป็นอะไรกับเขา’

‘แฟนเก่า ที่กำลังจะเป็นแฟนใหม่ในอีกไม่ช้านี้’

‘แต่เขายังไม่เลิกกับฉัน’

‘เธอคิดว่าตัวเองจะครองสถานะแฟนของพี่จิณณ์ได้อีกกี่วันกันจ๊ะสาวน้อย อย่าหลงลำพองใจไปหน่อยเลย เขาทำถึงขนาดนี้แล้วมันก็เป็นสัญญาณบอกอย่างชัดเจนแล้วนี่ว่าเขาตั้งใจจะเขี่ยเธอทิ้ง’

‘ไม่จริง…”

‘งั้นก็คอยดูแล้วกัน ถึงวันนั้นก็อย่าลืมขอบคุณฉันด้วยล่ะ ที่อุตส่าห์เมตตามาเตือนให้รู้ตัวล่วงหน้า…’

ฟาริดาพรั่งพรูลมหายใจออกมาเมื่อเหตุการณ์นั้นวูบเข้ามาในหัว 

ถึงมธุรินไม่เตือน เธอก็พอรู้อันดับตัวเองในใจของจิณณ์อยู่แล้ว เขาไม่ได้จริงจังกับเธออย่างที่เธอคิดจริงจังกับเขา การคบหากันแม้ไม่เป็นความลับ แต่คนอื่นๆ ก็แทบไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอ เขาไม่เคยพาเธอไปที่บ้าน ขณะเดียวกันก็ไม่คิดจะไปแนะนำตัวกับแม่ของเธอ อยู่กันไปอย่างไร้จุดหมายปลายทาง

เมื่อล่วงรู้ความลับที่เขาปกปิดไว้ เธอก็ยังไม่คิดจะเปิดโปง แม้เขาจะไม่จริงจังแต่ความจริงใจย่อมต้องมี แต่แล้วกลับเป็นเธอที่คาดหวังมากไป เขาไม่ปริปากพูดถึงผู้หญิงคนนั้นแต่ยังติดต่อกับหล่อนเรื่อยมา และค่อยๆ ยกระดับให้อีกฝ่ายสำคัญกว่าเธอ

หัวใจที่ถูกเหยียบย่ำครั้งแล้วครั้งเล่าทำให้ในที่สุดเธอก็สิ้นสุดความอดทน จึงเลือกทางที่ดีที่สุดให้กับหัวใจตัวเอง

แต่มันผิดพลาดไป หลังเอาเงินไปคืนเขาแล้ว เธอควรกลับมาเก็บของย้ายออกจากห้องของเขาทันที ไม่ควรชะล่าใจจนเขามาดักรอและหาเรื่องอย่างนี้เลย 

หญิงสาวพลิกตัวหันหน้ามาอีกด้าน สายตาหลุบมองเตียงว่างเปล่าที่เย็นเยียบเพราะอุณหภูมิของแอร์ เธอนอนลืมตาอยู่อย่างนั้น จวบจนเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ถึงได้ลุกอาบน้ำแต่งตัว จากนั้นก็ดึงกระเป๋าเดินทางออกมากาง รวบเสื้อผ้าออกจากตู้มาจนหมดทุกตัวแล้วจับยัดใส่ลวกๆ ก่อนจะลากมันเดินออกจากห้อง

ตอนนี้เป็นฤดูหนาว อากาศตอนเช้าตรู่จึงค่อนข้างเย็นจัด ทว่าสาวน้อยที่ลงมาโดยไร้เสื้อกันหนาวกลับไม่สะทกสะท้านกับสายลมที่พัดผ่าน เพราะพิษรักที่เกิดขึ้นนั้นทำเธอด้านชาไปหมดแล้ว