คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1 :: ชายในฝัน (จบ)
“ฮัดชิ้ว!”
เสียงจามที่ดังขึ้นไม่ควรจะสร้างความกดดันใดได้ ทว่าพอสิ้นสุดเสียงนั้นแล้ว บรรยากาศในห้องพักสุดหรู ณ ชั้นบนสุดของคอนโดมิเนียมระดับไฮเอนด์ กลับยิ่งอึมครึมชวนผู้คนหายใจไม่ออก
แม่บ้านวัยสี่สิบปลายสองคนแข็งใจยืนต่ออีกไม่ไหว ทรุดกองลงพื้นแทบพร้อมกัน ชายฉกรรจ์อีกกลุ่มที่ยืนอยู่ทางซ้ายมือก็ก้มหน้านิ่งเงียบ
ดรัณภพพ่นลมแรงออกจมูกหลายที เพื่อให้แน่ใจว่าฝุ่นที่เกิดจากการสะบัดเสื้อ กระเด็นไกลระบบทางเดินหายใจของเขาแล้ว “ให้ตาย…”
เสียงแหบที่ดังออกมา ถึงจะเบา หากคนฟังก็รู้สึกว่ามันก้องอยู่ในรูหู โดยเฉพาะแม่บ้านต้นเรื่องที่สั่นราวกับเจ้าเข้า น้ำตาของเธอปริ่มอยู่ขอบตา พูดเสียงสั่น ๆ ขึ้นว่า “ขะ…ขอโทษค่ะท่าน ดิฉันทำงานสะเพร่า!”
พวกเธอเป็นแม่บ้านประจำของนักการเมืองหนุ่ม มักจะถูกเรียกให้ขึ้นมาทำความสะอาดเพนต์เฮาส์ตอนเที่ยงตรงของทุกวัน ทว่าวันนี้คนสนิทของเขากลับโทร. ตามตั้งแต่เช้า บอกว่าเสื้อตัวโปรดของเขาหายไป
เสื้อตัวนั้นเป็นเชิ้ตสีดำ คนดูแลส่วนนี้ย่อมต้องรู้ว่ามันถูกเก็บไว้ในตู้ไหน
ทว่า…
เชิ้ตสีดำของท่านส.ส. มียี่สิบกว่าตัว!
หน้าตาเหมือนกันทุกตัว ต่อให้สำรวจละเอียดยิบก็ยังหาจุดต่างไม่พบ แล้วอย่างนี้จะไปมีตัวโปรดได้อย่างไร ใส่ตัวไหนก็เหมือนกันทั้งนั้น
ไม่เหมือน…
ท่านส.ส. บอกว่าในบรรดาเชิ้ตดำทั้งยี่สิบสี่ตัวที่มี ตัวโปรดของเขาหายไป เขาใส่ตัวอื่นไม่ได้ รีบหาให้เจอโดยด่วน
พวกเธอไม่เข้าใจและค่อนข้างโมโห คนใหญ่คนโตมันจะอะไรกันนักหนา บริหารบ้านเมืองให้ดีเหมือนกับชอบทำเรื่องไม่เป็นเรื่องทีเท้อ
บ่นด้วยความขุ่นเคืองแล้วก็เริ่มต้นหา ลูกน้องทั้งหลายของท่านส.ส.ก็ช่วยหาอีกแรง ถึงตอนนี้พวกเธอเลยตงิดในใจ ว่าเสื้อตัวโปรดอะไรนั่นอาจจะมีอยู่จริง
หากันอยู่พักใหญ่ หนึ่งในลูกสมุนก็มุดเข้าไปใต้เตียง ก่อนจะออกมาพร้อมกับเชิ้ตสีดำ!
เชิ้ตดำตัวนี้มีจุดต่างกับตัวอื่นอยู่ที่กระเป๋าเสื้อตรงอก ไม่รู้ว่ามันซ่อนอยู่ใต้เตียงนานแค่ไหนแล้ว แต่มีใยแมงมุมกับฝุ่นจับหนาตา แม่บ้านมีชื่อเสียงเรียงนามกันว่าลำดวนกับทองคำ ทองคำเบิกตาโต ส่วนลำดวนสะท้านไปทั้งหัวใจ ก็จะไม่ให้หวาดกลัวได้อย่างไร ในเมื่อความลับเรื่องทำความสะอาด ‘ไม่สะอาด’ ถูกเปิดโปง
เพนต์เฮาส์ของท่านส.ส. กว้างขวางมาก ทั้งยังมีสองชั้น เธอกับเพื่อนแบ่งกันทำ เวลาทำความสะอาดไม่มีคนคอยคุม ชายฉกรรจ์พวกนี้จะตรวจกระเป๋าตอนกลับเท่านั้น เพื่อไม่ให้ตัวเองเหนื่อยมาก เธอที่ทำความสะอาดชั้นบนจึงทำแค่จุดที่สายตามองเห็น พวกใต้โต๊ะ ใต้ตู้ หัวเตียง นานทีถึงจะยอมปัดกวาด แล้วเดือนสองเดือนมานี้ ยังไม่ได้แตะจุดอับสายตา ฝุ่นก็เลย…
นึกถึงเสียงจามเมื่อสักครู่แล้ว ลำดวนก็หัวใจหนาววาบ ทองคำก็ลมหายใจกระชั้นจนไม่เป็นจังหวะ
ที่หายใจติดขัดพอ ๆ กันก็คือสารัชกับกานดิศ…สองคนสนิทของนักการเมืองหนุ่ม แม่บ้านทำงานไม่ได้เรื่อง ย่อมสะท้อนให้เห็นถึงการใส่ใจหน้าที่ของพวกเขา
ดรัณภพย้ายสายตาออกจากเสื้อไปที่หญิงวัยกลางคน ริมฝีปากหนากระตุกขึ้น รอยยิ้มเฉพาะตัวซึ่งแสดงถึงเอกลักษณ์ปรากฏบนใบหน้าคร้ามคม “หาเจอ ผมก็โล่งใจแล้ว”
แม่บ้านทั้งสองถึงค่อยคลายความกังวลลงได้ หัวไหล่ที่ตกลู่กลับมาอยู่ในระนาบเดิม
หากคนสนิทกลับไม่ได้เบาใจขึ้นสักนิดเดียว อยู่กับเจ้านายมาตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่ม จะไม่รู้หรือว่ายิ้มนั่นหมายความว่าอย่างไร ดรัณภพเป็นคนอัธยาศัยดี ดูอ่อนโยน เปิดเผย ทว่า…มันก็แค่ดูเหมือนเท่านั้น
“ยังไม่รีบลากออกไปให้พ้นหน้ากูอีก”
กานดิศยังไม่ทันนับหนึ่งในใจ คำพูดที่คาดว่าจะได้ยินก็ดังออกมาแล้ว
สีหน้าของแม่บ้านซีดขาว “ทะ…ท่านคะ…”
“คนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับสองคนนี้ ห้ามว่าจ้างอีกเป็นอันขาด”
“ครับ”
“ท่านคะ เดี๋ยวก่อน…”
แต่ก็มีโอกาสพูดได้แค่เท่านั้น เมื่อดรัณภพปรายตามองลูกน้อง ลำดวนกับทองคำก็ถูกหิ้วออกจากห้องนั่งเล่น…แบบเงียบกริบไร้เสียงโวยวาย
ใบหน้าคร้ามคมเปลี่ยนเป็นไม่มีรอยยิ้ม เขาโยนเสื้อให้กานดิศที่ยืนอยู่ใกล้กว่าสารัช “ต้องแห้งก่อนเก้าโมงเช้า”
วันนี้นักการเมืองหนุ่มถูกเชิญไปเป็นเจ้าภาพทอดผ้าบังสุกุล ณ งานฌาปนกิจในพื้นที่ที่เขาดูแล กานดิศรู้ว่าระหว่างสภากับงานศพ ผู้เป็นนายชอบไปงานศพมากกว่าเป็นไหน ๆ จนได้ฉายาว่า ‘เจ้าภาพร้อยงาน’
แน่นอนว่า ‘ความชื่นชอบนี้’ ถูกคนหลายกลุ่มหัวเราะขบขัน ทั้งชาวบ้าน ทั้งนักการเมืองด้วยกันเอง ตอนหาเสียงกราบไหว้ยันหมา แต่พอได้ตำแหน่งไปแล้วเหลียวแลประชาชนแค่ตอนใส่ซองทำบุญ นโยบายที่เคยป่าวประกาศกลับกลายเป็นเพียงความฝันตื่นหนึ่ง
ดื่มกินความหวังคนในท้องถิ่นเพื่อให้ตัวเองเติบโต!
คนพวกนั้นคิดเพียงว่าที่ผู้เป็นนายของเขา ‘รัก’ การไปงานบุญงานศพ ก็เพราะเอาหน้า ซื้อใจชาวบ้าน ไม่มีใครรู้เลยว่าแท้จริงแล้วนี่คือการสอดส่องความเป็นอยู่ของประชาชนที่ตนต้องดูแล แหล่งข่าว ความเป็นไปของแต่ละถิ่น ข้อมูลการก่ออาชญากรรม ล้วนมีอยู่ในชุมชนทั้งนั้น
ไม่อย่างนั้นเขตนี้ที่มี ส.ส. ชื่อดรัณภพ รัญชน์สวัสดิ์ ดูแล คุณภาพความเป็นอยู่คงไม่ดีวันดีคืนเช่นนี้
แต่ที่เขาไม่เข้าใจทำไมถึงต้องใส่เสื้อตัวนี้เท่านั้น งานศพต้องแต่งกายให้ถูกกาลเทศะ เชิ้ตดำในตู้มีเหลือยี่สิบสามตัว ผู้เป็นนายกลับต้องการแค่ตัวที่มันแทบจะกลายเป็นผ้าขี้ริ้วไปแล้ว
มีความหลังฝังใจอะไรกับมัน ถึงได้โกรธแม่บ้านขนาดนี้ หรือว่าจะเป็นเพราะมีใครซื้อให้?
กานดิศนึกสงสัย แต่ก็ไม่กล้าปริปากถาม เขารับคำสั่งแล้วผละจากไป สารัชเองก็รีบไปหาแม่บ้านคนใหม่มาทำความสะอาดที่พักเที่ยงนี้
ดรัณภพมองตามหลังสมุนด้วยสายตาขุ่นคลัก “เรื่องง่าย ๆ แค่นี้ ก็ยังกล้าทำพลาด ถ้าเสื้อตัวนี้หายไป กูไม่ปล่อยขาพวกมึงอยู่ดีมีสุขกันสักคนแน่”
เกือบไปแล้ว ถ้าวันนี้ไม่ได้ใส่เสื้อตัวนี้ไปงาน เขาต้องไม่ได้กินกระเพาะปลาแน่ ๆ!
ไม่ได้การ เสื้อมงคลที่ใส่ทีไรก็เจอ ‘นารีอุปถัมภ์’ เมื่อนั้น เห็นทีต่อไปเขาคงต้องซักเองเก็บเองเสียแล้ว
ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา ถอนหายใจออกมาเฮือกยาว ใบหน้าที่มีเค้าความหงุดหงิดเปลี่ยนอารมณ์ในนาทีถัดมา เขาขยับคิ้วตาพลางตบท้องสองสามที “เมื่อกี้ยังหิวอยู่เลย ทำไมตอนนี้เหมือนอิ่ม ๆ วะ”
ความคิดเห็น