เมีย (ไม่) บำเรอ

ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 5 :: กลับคืนสู่อ้อมกอดมาร (2)

ซื้อ e-book จิ้มที่ชื่อเรื่องค่า

จิณณ์ถลึงตาใส่ ลูกตาทั้งสองข้างแทบถลนออกมานอกเบ้า

“ผมรู้ว่านายไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหน แต่ถ้าทำให้น้องฟองรู้ตัวว่านายเจอตัวเธอแล้วไม่ดีแน่ อีกอย่างคนของที่นี่ก็เยอะกว่าพวกเรา มีหวังโดนกระทืบตายคาร้าน”

“กูไม่กลัว”

“งั้นก็คำนึงถึงเปอร์เซ็นต์จะได้ตัวน้องฟองมาหน่อยเถอะครับ!”

ผู้เป็นนายเงียบ คล้ายกำลังสงบสติอารมณ์ของตัวเอง

ธันวาถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “เรารอจังหวะก่อนค่อยลงมือ อย่างน้อยปัญหาที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ก็จะได้ไม่ใหญ่มากไปกว่าที่คิด”

มีเรื่องกับลูกนักการเมือง ไม่เจ็บจนต้องหยอดน้ำเกลือก็ต้องเจ็บประมาณหนึ่งล่ะ!

“กูไม่รอจังหวะ”

“นาย…”

“หาทางเอาตัวยัยฟองมาให้เร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นกูจะทำให้พวกมึงโดนกระทืบจริงๆ!” จิณณ์โพล่งขึ้นเสียงเข้ม สะบัดตัวแรงๆ ทีหนึ่งจนหลุดออกจากการเกาะกุม จากนั้นก็ตวาดขึ้นเมื่อไอ้พวกที่เลี้ยงให้เป็นเสือแต่กลับเป็นหมากรูกันเข้าหา ทำท่าจะล็อกตัวเขาไว้อีกครั้ง “ไม่ต้องจับ!กูใจเย็นลงแล้ว!”

ธันวากับคนอื่นๆ มองผู้เป็นนายด้วยสายตาหวาดระแวง แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ได้หุนหันพลันแล่นอีก พวกเขาจึงหยุดมือเท้าที่จะกระโจนเข้าไปหา

จิณณ์กระแทกลมหายใจด้วยความหงุดหงิด เขาเบือนหน้าหนีจากพวกมันเข้าไปในสถานเริงรมย์ มองเงียบๆ อยู่เป็นหลายนาที ก่อนจะโบกมือส่งสัญญาณว่าปฏิบัติภารกิจได้

ฟาริดานั่งรอเตชทัตที่ชั้นบนขณะรอเขาตรวจสอบบัญชีของร้านหญิงสาวอยู่กับคนของหนุ่มตี๋อีกสองคน เพลงและเครื่องดื่มอร่อยทำให้เธอรู้สึกสนุกผ่อนคลาย ทว่านั่งดื่มได้ไม่นานก็หน้ายุ่งเมื่อพบว่าโทรศัพท์ของตัวเองหายไป

เธอค้นหาในกระเป๋าอยู่หลายรอบ พลางคิดไปด้วยว่าครั้งสุดท้ายที่หยิบใช้มันคือเมื่อไรและที่ไหน จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปหาหนึ่งในสองชายชุดดำที่ยืนหันหลังอยู่ตรงระเบียง บอกให้อีกฝ่ายพาไปหาเตชทัต

หนุ่มตี๋เงยหน้าขึ้นจากแฟ้มสีเทามองร่างแน่งน้อยเดินเข้ามาหา เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

“โทรศัพท์ฟองหาย ไม่รู้หล่นอยู่ในรถหรือเปล่า ขอไปดูหน่อยนะคะ”

“เอาของฉันไปเล่นฆ่าเวลาก่อนไหม”

“ไม่เอา ไม่เหมือนเล่นของตัวเอง”

ชายหนุ่มล้วงเอากุญแจรถยื่นให้ ทว่าเขาไม่ได้ให้เธอ กลับให้ลูกน้องคนที่พาเธอมาแทน “พาคุณฟองไป แล้วก็รีบกลับมา”

“ครับนายน้อย”

ฟาริดาเชื่อว่าคนของเตชทัตจะต้องเหมือนกับเขา เพราะไม่อย่างนั้นคงไม่อยู่ด้วยกันได้ เธอจึงไว้ใจและเดินตามชวินออกไปที่รถ

ชวินบอกให้เธอยืนรอและเป็นฝ่ายเข้าไปหาโทรศัพท์ให้ หญิงสาวชะเง้อมองพลางถามเขาเป็นระยะ ทว่าหลังคำพูดที่ว่า “ลองดูตรงที่เตนั่งด้วยนะคะ” ชวินก็ไม่ได้ยินเสียงกังวานใสนั่นอีก เขาไม่ได้เอะใจอะไร กระทั่งค้นหาที่เบาะหลังผู้โดยสารจนทั่วแล้วไม่เจอเครื่องมือสื่อสารที่ว่า เขาจึงร้องบอก แต่ไม่มีเสียงตอบรับ การ์ดหนุ่มโผล่หน้าออกมาจากรถ คิ้วพลันขมวดเข้าด้วยความมึนงง เมื่อผู้หญิงของเจ้านายหายไปแล้ว

“อ้าว หรือว่าจะคิดออกแล้วว่าลืมทิ้งไว้ที่ไหน”

เขาแอบบ่นให้อีกฝ่ายที่ไปโดยไม่บอก จากนั้นก็ลงจากรถ ปิดล็อกเสร็จสรรพก็เดินเข้าไปในร้าน โดยไม่สังเกตเลยว่ารถคันข้างๆ มีบางอย่างผิดปกติ

ฟาริดานั่งตัวแข็งทื่อในอ้อมกอดของใครบางคน แม้ริมฝีปากจะเป็นอิสระแต่เธอกลับไม่ส่งเสียง เพราะอุ้งมือใหญ่ของอีกฝ่ายกำอยู่รอบลำคอของตน

ถึงเขาจะไม่ได้ออกแรงมาก ทว่าใจเธอก็เหน็บหนาวอย่างที่สุด นับตั้งแต่วินาทีที่ถูกปิดปากและลากมาขึ้นรถ จมูกได้กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคย ใบหูได้ยินเสียงแหบห้าวอันเป็นเอกลักษณ์ ลมหายใจของเธอก็กระชั้นถี่และเบาลงเรื่อยๆ จนคล้ายจะหมดลงในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

เธอรู้ว่าที่ผ่านมาจิณณ์ตามหาตัวเธอ ไม่ว่าจะที่บ้าน หอพักของเพื่อน หรือมหาวิทยาลัย ล้วนมีแต่คนของเขาเฝ้าอยู่ แต่เพราะเธอปลอมตัว เขาก็เลยหาตัวเธอไม่พบ ทว่าไม่รู้เพราะอย่างไร ทั้งที่เธอก็ทำอย่างเช่นที่ทำทุกวัน เขากลับหาเธอเจอได้

มีอะไรที่ผิดพลาดกัน…