เมียเนื้อหวาน

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 3 :: หนี้แค้นที่ถูกชำระ [70%]

คนตัวเล็กกะพริบตาปริบๆ ลุกจากเก้าอี้แล้วเอามือถูหลัง รอเวลาจะสวัสดีอีกฝ่ายอย่างใจจดใจจ่อ โดยไม่รู้ว่าท่าทางเช่นนั้นมันพิลึกพิลั่นนัก

พริษฐ์เปิดตู้เย็นกินน้ำ เขาไม่ต่างจากเดิมเท่าไร เพราะปีที่แล้วเธอ

ก็ได้เจอเขา เพียงแต่ว่าปีนี้รู้สึกผมจะสั้นกว่าเดิม ท่าจะเพิ่งไปตัดมาเมื่อไม่นานมานี้

พอเขาหันมาเธอก็ยกมือสวัสดีทันที แต่พอเงยหน้าขึ้นจากมือตัวเองกลับเห็นแผ่นหลังหนาใหญ่เดินออกจากห้องครัวไปได้หลายก้าวแล้ว หญิงสาวทำหน้าเหลอหลา หันไปหาอีกสามคนก็เห็นพากันหัวเราะคิกคัก เธอจึงยิ้มแก้เก้อ พูดขึ้นว่า “กินน้ำแล้วก็ไปเลย”

“สงสัยมีพวกพี่อยู่ คุณเผ่าก็เลยไม่สะดวกคุยกับน้องหลิน” นุชพูดยิ้มๆ

ดวงใจเอื้อมมือไปตีแปะหนึ่ง “ยังจะเรียกน้องหลินอีก เรียกคุณหลินสิ”

“หนูเรียกอย่างนี้ก็ไม่เห็นน้องหลินว่าเลยนะป้า”

ลลนาไม่ได้สนใจบทสนทนาของทั้งสามคน พอเจอกับพริษฐ์แล้วเธอก็รู้สึกว่าความอึดอัดที่ตอนแรกมันไม่มี จริงๆ แล้วมันมี เพียงแต่ว่าเธอเข้าใจผิดไปเอง

หญิงสาวพึมพำเสียงเบา “เอ้อ อย่างนี้หน่อยค่อยจะเหมือนกับที่คิดไว้”

อาหารมื้อค่ำผ่านพ้นไปเพียงอึดใจ เหมือนว่ามีเธออยู่ในกลุ่มแล้วบทสนทนาจะไม่มีขึ้นมาเฉยๆ ต่างคนต่างกิน

เธอช่วยทุกคนเก็บกวาดโต๊ะพอรู้ตัวอีกทีพริษฐ์ก็ไม่อยู่ที่นี่แล้ว

เพ็ญจันทร์บอกว่าเขากลับไปแล้ว “บอกให้รอก็ไม่ยอมรอ ตาคนนี้ ไม่รู้จะรีบอะไรนักหนา”

“หลินเดินไปได้จ้ะ ไม่ไกลเลย แถมตามถนนก็มีไฟด้วย” ดีเลยที่เป็นแบบนี้ เธอจะได้คิดบทสนทนาเอาไปพูดกับเขา บอกตามตรงแม้จะเตรียมใจไว้แล้วแต่ก็มีความประหม่าแทรกแซมอยู่

“ให้เจนไปส่งแล้วกัน”

“หลินเดินไปได้”

“เอ๊ะ ยัยคนนี้” เพ็ญจันทร์เดินเข้ามาดึงแก้มสะใภ้ “เรียกคุณนายก็ระคายหูแย่แล้วนะ ยังจะมาขัดใจอีก เห็นฉันเป็นอะไร”

“เอ่อ...”

“สามีเราทำฉันหงุดหงิดแล้วนะ อย่ามาขัดใจฉันอีก เรียกแม่แล้วให้ยัยเจนไปส่ง”

ลลนารู้สึกสมองจะระเบิด เรื่องราวชักจะไปกันใหญ่แล้ว ทำไมถึงได้ห่างไกลจากที่เธอคิดไว้ขนาดนี้ ถ้าไม่มีพริษฐ์ผู้เย็นชา เธอก็อาจจะหยิกข่วนตัวเองไปแล้วเพราะเข้าใจว่ากำลังฝัน “งั้น...เรียกคุณนายแม่ได้ไหมจ๊ะ”

“ยัยหลิน”

“นะจ๊ะๆ เรียกคุณนายแม่ดีแล้ว คุณนายแม่ให้หลินเดินไปนะจ๊ะ หลินอิ่มเกิน อยากเดินย่อยสักหน่อย”

เพ็ญจันทร์มุ่ยปาก แม้มีบางส่วนที่ยังรู้สึกว่าขัดใจ แต่ก็พอใจที่อีกฝ่ายยอมเรียกแม่ “งั้นก็ตามใจ พรุ่งนี้ก็ยังให้เรียกแม่นะ วันต่อๆ ไป

ด้วย ห้ามกลับมาเรียกอย่างเดิม”

“คุณนายแม่ดีกับหลินจัง”

“ก็เราเป็นสะใภ้ฉัน เหมือนลูกสาวฉันคนหนึ่งแหละ”

เธอมองอย่างซาบซึ้ง ความรู้สึกหนักอึ้งชื่อหนึ่งผุดขึ้นกลางใจ แต่ลลนาทำให้มันสลายไปก่อนจะพูดขึ้นว่า “งั้นหลินขอตัวก่อนนะ”

“ไปๆ ไปถึงแล้วก็ตะโกนมาบอกด้วยล่ะว่าถึงแล้ว งูเงี้ยวเขี้ยวขอไม่ได้ดึงเข้าพุ่มไม้”

หญิงสาวหลุดหัวเราะพรืด คิดไปคิดมาก็อยากขนเสื้อผ้ามานอนที่นี่ อย่างน้อยอยู่กับเพ็ญจันทร์ก็ทำให้เธอสบายใจและอบอุ่นใจ

ทว่าลลนาก็ไม่ได้ทำตามที่ตัวเองคิด เธอสะพายกระเป๋าเดินตามถนนกลับบ้านสามี ไร่ล้อมตะวันมีอาณาเขตเป็นร้อยๆ ไร่ แถบๆ ฝั่งที่เป็นต้นส้มมืดมิด แต่ฝั่งที่เป็นที่พักอาศัยสว่างมองเห็นทุกอย่างชัดเจน เธอเดินไปคิดไป จะเริ่มพูดกับพริษฐ์อย่างไรก่อนดี เห็นๆ อยู่ว่าเขาแทบไม่รับรู้การมีตัวตนของตน แรงเกลียดที่ฝังอยู่กลางใจก็คงมีขนาดใหญ่อยู่เช่นเดิม 

จะเริ่มต้นอย่างไรดีนะ? คนตัวเล็กครุ่นคิดไม่หยุด เมื่อคิดยังไม่ทันออกก็ประวิงเวลาด้วยการขยับเท้าช้าๆ ขบคิดอย่างจริงจัง เห็นใกล้จะถึงบ้านหลังงามแล้วก็แอบหลบมานั่งจับเข่าคุยกับตัวเองที่ข้างพุ่มไม้ ไตร่ตรองพิจารณาอย่างถี่ถ้วนจนกระทั่งทุกอย่างเป็นรูปเป็นร่าง

ความสำคัญหนึ่งสองสามสี่เธอเรียงไว้ในใจ รวบรวมความมั่นใจแล้วสาวเท้าเดินเข้าบ้าน โชคดีที่พริษฐ์ยังไม่นอน เขานั่งเล่นอยู่ที่โซฟา เห็นแล้วเธอก็ปรี่เข้าไปหา กดความตื่นเต้นไว้อย่างสุดความสามารถ โพล่งออกไปด้วยวาจาที่ฉะฉาน “คุณเผ่าจะให้หลินพักห้องไหนจ๊ะ”

อันดับแรกต้องหาที่หลับที่นอนก่อน ข้าวของของเธอยังไม่ได้จัดเลย หลังจากนั้นค่อยเอาเงินที่แบกไปแบกมาคืนให้เขา แล้วก็พูดเรื่องหย่ากับทำงานทดแทนบุญคุณ

ทว่ากลับมีแต่ความเงียบเท่านั้น ชายหนุ่มไม่ได้แค่ไม่ตอบแต่เขาทำเหมือนไม่ได้ยินที่เธอพูดด้วย

e-book จิ้มซื้อได้ที่ปกค่า

ราคาเพียง 99 บาท