เมียเนื้อหวาน

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 3 :: หนี้แค้นที่ถูกชำระ [50%]

นอกจากจะได้เข้ามาอยู่ในบ้านของสามีตีทะเบียนอย่างมึนๆ งงๆ แล้วนั้น ก็ยังมีเรื่องประหลาดอีกเรื่องที่ต่างไปจากที่คิดไว้ พริษฐ์ไม่ได้มีผู้หญิงไว้อวดเธอเลย ซอกมุมไหนของบ้านก็ไม่มีสักคน ทั้งที่เธอมั่นใจว่าพอกลับมาแล้วจะต้องได้เจอผู้หญิงของเขา แต่กลับไม่มี นี่เป็นเพราะเธอมโนมากไปหรือเพราะเขาเอาไปเก็บไว้ที่อื่นกันแน่ แต่เค้าน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า เขาอายุตั้งเท่าไร เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีผู้หญิงมาติดพัน

หลังงีบไปได้สักพักแล้วรู้สึกตัวตื่นพร้อมทั้งเดินสำรวจบ้านหา ‘เมีย’ ของเจ้าของบ้านอยู่เป็นนานสองนานก็ไม่เจอ ลลนาจึงล้มเลิกความตั้งใจ เธอมัดผมใหม่ให้เป็นระเบียบก่อนจะหนีบถุงผ้าที่ใช้เป็นกระเป๋าประจำตัวสะพายออกจากบ้าน ในนั้นมีเงินสดอยู่หกแสนกว่าบาท

เป็นเงินที่พริษฐ์โอนให้ในแต่ละเดือนที่ตอนขึ้นปีสองเธอก็ไม่ได้แตะต้อง พอใกล้วันจะกลับเธอจึงไปถอนออกมาให้เขา ตั้งใจว่าเจอหน้าแล้วจะเอาให้ทันทีเลย ชายหนุ่มชิงชังตนไม่น้อย ทำอะไรดีๆ สักเล็กน้อยให้ เขาจะได้ลดแรงอาฆาตลงบ้าง

หญิงสาวตั้งใจไปหาเพ็ญจันทร์ ใช้เวลาเดินไม่นานก็ไปถึงบ้านไม้ที่มีขนาดใหญ่พอๆ กับบ้านของพริษฐ์ เพ็ญจันทร์ยังใจดีกับเธอเสมอ เห็นเธอมาก็ยิ้มละมุนให้ ลลนานั่งสำรวมอยู่บนพื้น ชวนคุยและตอบคำถามอีกฝ่ายไปหลายคำ จากนั้นก็หยิบบางอย่างออกจากกระเป๋า เป็นแผ่นกระดาษเอสี่ พอหญิงวัยกลางคนรับไปดูแล้วก็มีรอยยิ้มกว้างขึ้น

“โห ได้เกียรตินิยมด้วย เก่งจริงเรา”

ลลนาอมยิ้มพลางมองใบรับรองผลการศึกษาที่เพ็ญจันทร์กำลังดูอยู่ อดคิดไม่ได้ว่าถ้าแม่ยังอยู่และได้ดู แม่จะมีสีหน้าภูมิใจอย่างคุณนายให้เธอเห็นหรือเปล่า

“จบแล้วจะทำอะไร ใช้ชีวิตก่อนไหม รึไปเที่ยว”

“หลินว่าจะทำงานช่วยคุณเผ่าจ้ะ”

“จะมีตำแหน่งเร้อ เห็นเมื่ออาทิตย์ก่อนตาเผ่าก็เล่าว่ามีคนมาสมัคร แต่คนที่มีอยู่ก็เยอะแล้วเลยไม่ได้รับ ว่าแต่เราเจอตาเผ่าหรือยัง”

“ยังเลยจ้ะ น้าก้านขนของช่วยหลินเผลอหลับไป ตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอใครในบ้าน”

“สงสัยจะอยู่ที่ไร่ แต่เมียกลับบ้านทั้งทีก็น่าจะอยู่รับกันก่อน”

หญิงสาวยิ้มเจื่อน อยากจะบอกอีกฝ่ายว่าเดี๋ยวเธอก็หย่าให้พริษฐ์แล้ว จะไม่ได้ดำรงตำแหน่งภรรยาของเขาแล้ว ทว่าก็เก็บงำเอาไว้รอคุยกับเจ้าตัวเห็นจะดีกว่า

เธอพูดขึ้นว่า “ถ้าคุณเผ่าไม่มีงานให้ทำ หลินทำกับคุณนายก็ได้ ความจริงหลินก็ตั้งใจจะกลับมารับใช้คุณนายอยู่แล้ว”

“กี่ปีๆ ก็ยังเรียกแต่คุณนาย” เพ็ญจันทร์โคลงศีรษะ “ยังไม่ได้ไปหาแม่ใช่ไหม ถ้าจะไปก็บอกให้ตาเผ่าพาไปนะ”

“คิดว่าพรุ่งนี้ค่อยจะไปหาแกจ้ะ” อัฐิแม่เก็บอยู่ที่บ้านพ่อเลี้ยง ถึงบ้านของสันต์จะอยู่ไม่ไกลนักแต่ก็ห่างจากที่นี่เป็นสองกิโล เธอเพิ่งกลับมาแถมนี่ก็บ่ายแก่แล้ว พรุ่งนี้ค่อยไปแล้วกันจะได้อยู่คุยกับทางนั้นด้วย

“บอกตาเผ่าไว้แล้วกัน”

ลลนารับคำส่งๆ อดขำไม่ได้เพราะเหมือนเพ็ญจันทร์ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับลูกชายตนย่ำแย่แค่ไหน พริษฐ์หรือจะสนใจเรื่องหยุมหยิมแค่นี้

แม่สามีกับสะใภ้คุยกันอย่างไม่มีสะดุด ลลนาไม่รู้สึกอึดอัดเท่าไรเมื่อกลับมาที่นี่ก็เพราะมีเพ็ญจันทร์อยู่ข้างๆ ไม่รู้เหตุใดที่นับวันอีกฝ่ายเอ็นดูเธอขึ้นเรื่อยๆ แต่เธอดีใจที่เป็นอย่างนี้ อย่างน้อยชะตาก็ไม่โหดร้ายจนทำให้ดำเนินชีวิตลำบาก

ฟ้าเริ่มหมดแสงลง เวลาค่ำมาเยือนอย่างเป็นทางการ เพ็ญจันทร์บอกให้เธออยู่กินข้าวเย็นด้วยกัน ลลนาก็รับคำพร้อมทั้งเข้าไปช่วยทำครัวอย่างขะมักเขม้น แม้แรกๆ ที่ย่างกรายเข้าไปแล้วจะมีความรู้สึกเกร็งน้อยๆ แต่พอเห็นว่าไม่มีใครรังเกียจตน เธอก็ผ่อนคลายขึ้น

ในขณะที่ช่วยล้างผัก หั่นหมู โขลกกระเทียม หญิงสาวก็ทบทวนเรื่องราวต่างๆ อยู่เงียบๆ แล้วก็พบว่ายังไม่พ้นวันก็เจอเรื่องประหลาดหลายเรื่องแล้ว 

สิ่งที่ควรเป็นกลับไม่เป็น สิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้นกลับทำให้เธอหัวใจกระตุกไปกี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้

“อยู่ที่หอก็ทำอาหารกินเองเหรอน้องหลิน”

“ใช่จ้ะ ส่วนมากก็ทำกินเอง วันไหนขี้เกียจก็ทอดไข่ใบเดียวประทังชีวิต”

“อยู่ง่ายกินง่ายจริง แสดงฝีมือซักหม้อไหม”

“จะดีเหรอจ๊ะ เกรงใจคุณนายกับคุณเผ่าจัง” เธอว่าแล้วก็หัวเราะ คนอื่นๆ ก็หัวเราะเพราะรู้ความหมายดี “หลินทำ เค็มแค่ไหนหลินก็ว่าอร่อยนะ”

“ต้องทำไว้นะคุณหลิน วันต่อๆ ไปมาเรียนกับป้า สูตรป้ารับรองว่าเด็ด ต่อไปคุณเผ่าจะทั้งรักทั้งหลง”

ลลนายิ้มแหย ท้วงกลับไปไม่ใช่หัวข้อเรื่องอาหาร “ป้าดวงเรียกหลินเฉยๆ ดีกว่า อย่าเรียกคุณเลย” เธอทำให้เจนกับนุชที่ยืนอยู่ข้างๆ หญิงวัยกลางคนเรียกน้องได้แล้ว แต่ดวงใจก็ยังเรียกเธอคุณๆ ติดปากจนเธอเริ่มกระดาก

“ไม่ได้ๆ ป้าเรียกถูกแล้ว นังสองคนนี้ไม่รู้ที่ต่ำที่สูง เดี๋ยวคุณเผ่ามา

ได้ยินจะเป็นเรื่อง”

“อ้าว ก็น้องหลินบอกให้เรียกนี่นา”

“คุณหลินเป็นเมียคุณเผ่า เราต้องให้เกียรติรู้ไหม”

“จ้าๆ”

ลลนายิ้มอย่างอ่อนใจ มองทั้งสามคนถกเถียงกันเรื่องสรรพนามเรียกขานเธอ เรื่องประหลาดเพิ่มขึ้นอีกแล้ว ดวงใจรู้เห็นเหตุการณ์เมื่อสี่ปี่ก่อนอย่างแน่นอน วันแต่งงานยังมาเป็นแขกกิตติมศักดิ์อยู่เลย แล้วไฉนถึงได้พูดจาดีกับเธอเหมือนว่าเธอไม่ใช่คนนิสัยไม่ดี

อาหารมื้อค่ำเริ่มเสร็จไปทีละอย่าง เพ็ญจันทร์แวบมาดูบ้างเป็นบางครั้ง หญิงวัยกลางคนมาแต่ละครั้งลลนาจะหันไปยิ้มให้ พอรอบนี้หางตาเธอจับเงาคนได้ ดวงหน้าเล็กก็มีรอยยิ้มขึ้น เธอหันหน้าไปทางขวามือของตน พูดขึ้นว่า “คุณนายหิวแล้วแน่ๆ...” ทว่าคำพูดก็ชะงักไว้เท่านั้นเมื่อพบว่าคนตรงหน้าไม่ใช่เพ็ญจันทร์

วินาทีที่ได้สบตากับชายหนุ่ม ลลนาเหวอไปเล็กน้อย เธอไม่คิดว่าคนที่เดินเข้ามาครั้งนี้จะเป็นพริษฐ์ พอได้เผชิญหน้ากันอย่างไม่ทันตั้งตัว หญิงสาวก็รู้สึกว่าสมองของตัวเองหยุดทำงานไปชั่วขณะ กว่าจะมีสติอีกครั้งก็เมื่อเขาขยับตัวไปหาตู้เย็น

e-book จิ้มซื้อได้ที่ปกค่า

ราคาเพียง 99 บาท