เมียเนื้อหวาน

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 :: หวนคืนสู่รังรัก [30%]

ฟ้าเปลี่ยนไปหลายสี เข็มนาทีของนาฬิกาหมุนผ่านจุดเดิมไม่รู้ว่ากี่รอบแล้ว ลลนาใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยจนผ่านไปสี่ปี เธอจบการศึกษาตามเกณฑ์ วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะได้เป็นนักศึกษา หลังจัดการเอกสารต่างๆ ที่มหาวิทยาลัยเสร็จ เพื่อนคนอื่นพากันไปฉลอง ส่วนเธอเตรียมตัวกลับไร่ล้อมตะวัน

สี่ปีที่ผ่านมาเกิดการเปลี่ยนแปลงกับชีวิตหลายอย่าง สิ่งที่ดีก็ดีจนน่าใจหาย สิ่งที่ร้ายก็ทำเอาหัวใจแทบหยุดเต้น เธอเสียแม่ไปเมื่อปีที่แล้วด้วยโรคมะเร็ง โดยที่รู้เพียงว่าช่วงที่ผ่านมาแม่ไม่สบาย แต่ไม่เคยรู้ว่าเป็นโรคร้าย แม่ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเธอ พอได้รู้ก็ตอนที่กลับไปดูใจ คำพูดของแม่ลูกก็ยังคงเหมือนเดิมจนวาระสุดท้าย แต่มีสิ่งหนึ่งที่ต่างจากทุกครั้งนั่นก็คือรอยยิ้มของแม่ ทว่าลลนาก็ไม่รู้คำตอบว่ารอยยิ้มนั้นมีให้เธอเพราะเหตุผลใด

เพราะอยากให้เธอเห็นเป็นครั้งสุดท้ายหรือดีใจที่ต่อจากนี้จะไม่มีเธอเป็นภาระอีกแล้ว

ลลนาเคยพบเจอการสูญเสียมาแล้วนับไม่ถ้วน พ่อทิ้ง ตุ๊กตาตัวแรกที่อุตส่าห์เก็บของเก่าขายซื้อมาไม่ทันไรก็หาย หนังสือเล่มโปรดโดนแม่โยนเข้ากองไฟหลังบ้านเพราะเห็นเธอบ้าอ่านจนไม่กินข้าว เงินที่เก็บไว้ไปโรงเรียนถูกแม่เอาไปซื้อนมให้น้องน้อย ทุกครั้งที่ ‘ของ’ ที่เคยเป็นของเธอไม่ได้อยู่แล้ว ล้วนแล้วแต่มีความเสียใจเกิดขึ้นทุกครั้ง เธอร้องไห้ไปไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้ว แต่ก็ไม่เคยรู้สึกหมดอาลัยตายอยากเท่ากับตอนที่ผู้หญิงที่ไม่รักเธอจากไปเลย

ตั้งแต่จำความได้ แม่พูดทุกอย่างยกเว้นพูดว่ารักเธอ สิ่งเดียวที่ปรารถนาจะได้ยินก็ไม่มีโอกาสอีกต่อไปแล้ว ตอนแม่จากไปแรกๆ โลกมันเคว้งเป็นอย่างไรเธอได้ลิ้มรส กินข้าวไม่ได้เป็นอย่างไรเธอได้พบเจอ ความทุกข์ไม่มีแขนไม่มีขาแต่กลับกอดรัดไว้แน่น ตอนนั้นเธอพร้อมทิ้งทุกอย่างเพราะคนที่อยากปาความสำเร็จใส่ด้วยความสะใจไม่อยู่ให้ทำอย่างนั้นอีกแล้ว

เธออยากเรียนก็เพราะแม่

เธออยากมีอนาคตดีๆ ก็เพราะแม่

ทุกอย่างไม่ใช่เพื่อตัวเองเลย เธอทำเพราะผู้หญิงคนนั้น...เพราะผู้หญิงที่จะดีจะร้ายแค่ไหนเธอก็ยังเรียกติดปากว่า ‘แม่’

เสร็จงานศพแม่เธอก็กลับมหาวิทยาลัยแต่ไม่ไปเรียนเกือบสองอาทิตย์ ไม่รู้ว่าไปเผลอกรอกเบอร์โทรศัพท์ของไร่ล้อมตะวันไว้ในข้อมูลส่วนตัวของมหาวิทยาลัยตั้งแต่เมื่อไร แต่อาจารย์ติดต่อไปหาคนที่ไร่ล้อมตะวัน วันต่อมาเพ็ญจันทร์ขึ้นมาหาถึงหอพัก มาเกลี่ยกล่อมและเตือนสติให้เธอคิดได้

ว่ากันตามตรงคนที่เห็นแก่ตัวแบบเธอ เมื่อเรียนจบมีใบเบิกทางในการทำให้ชีวิตตัวเองดีกว่าที่เป็นได้แล้ว สามารถไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่กาญจนบุรี เพราะอย่างไรที่นั่นก็ไม่มีแม่แล้ว แต่เธอซาบซึ้งกับบุญคุณของคนไร่ล้อมตะวันโดยเฉพาะเพ็ญจันทร์ ท่านไม่รังเกียจวีรกรรมที่เธอทำไว้ให้เสื่อมเสีย แต่กลับดีด้วยจนเธอละอาย ลลนาจึงตั้งปณิธานที่จะทำความดีให้ชีวิตตัวเองสักครั้ง

หนึ่ง...กลับไปตอบแทนบุญคุณของเพ็ญจันทร์

สอง...หาเงินมาคืนพริษฐ์ แม้ความจริงพอขึ้นปีสองเธอจะหางานทำมีเงินใช้เองแล้ว และเงินที่เขาโอนเข้าบัญชีให้เป็นทุนการศึกษาจะไม่ได้หยิบมาใช้ แต่เธอก็ต้องหาในส่วนของสินสอดห้าแสนมาคืนเขา

สาม...ข้อสุดท้าย เธอจะกลับไปหย่าให้เขาพร้อมทั้งทำงานให้ชายหนุ่มสี่ปีตามระยะเวลาที่ลากเอาชีวิตของเขาตกนรกมาสี่ปีเช่นกัน

เธอไม่หวังว่าสองแม่ลูกโดยเฉพาะคนลูกจะมองตนดีขึ้น แต่เธอทำเพราะความสบายใจของตัวเอง ก็อย่างที่เขาว่ากันไว้ว่า บุญคุณต้องทดแทน หนี้แค้นต้องชำระ 

บุญคุณมีและเธอต้องทดแทนอยู่แล้ว ส่วนหนี้แค้นก็รู้สึกเหมือนจะมีเพราะทำกับพริษฐ์ไว้ใช่ย่อย แต่ไม่รู้ว่าระหว่างหนี้สินกับหนี้แค้น หนี้ไหนมันจะมากกว่ากัน

แต่เอาเถอะ จะบุญคุณ จะหนี้สินหรือหนี้แค้น เธอก็จะชดใช้มันทุกอย่าง เผื่อว่าบาปกรรมที่ทำไว้จะลดลงบ้าง นิดหนึ่งก็ยังดี เปอร์เซ็นต์เดียวเธอก็พอยิ้มออกแล้ว

เสียงรถที่ดังกระหึ่มมาใกล้ๆ ทำให้หญิงสาวละความสนใจไปหา เธอรู้แต่ว่าวันนี้จะมีคนที่ไร่มารับให้เก็บของรอ ข้าวของของเธอไม่เยอะอยู่แล้วจึงมีไม่กี่อย่างและขนลงมารอหน้าหออย่างเรียบร้อย ลลนาชะเง้อคอมองเผื่อว่าคันนี้จะเป็นรถของไร่ล้อมตะวัน และก็จริงดังคิด พอคนขับรถลงมาเธอก็รู้ว่าใช่

เธอเคยเจอผู้ชายคนนี้อยู่กับพริษฐ์ น่าจะเป็นลูกน้องของเขา

e-book จิ้มซื้อได้ที่ปกค่า

ราคาเพียง 99 บาท