เมื่อร้ายบรรจบรัก

ลำดับตอนที่ #2 : หิวเหมือนกัน HOT

แต่เดิมแผ่นหลังของมิลันตีก็แนบติดผนังอยู่แล้ว ยิ่งพอถูกจู่โจมด้วยจุมพิตจริงจัง ตั้งแต่หลังศีรษะลงไปถึงส้นเท้าก็ไม่มีตรงไหนที่เกิดช่องว่างให้ลมลอดผ่าน เธอปล่อยให้อีกฝ่ายใช้ปลายลิ้นและลมหายใจพัวพันเย้าหยอก นานไปกลับเริ่มจะไม่ใช่อย่างที่คิดไว้ คราวแรกนึกว่ารพัฒน์แกล้งเธอกลับที่เธอรู้ทัน ทว่าอารมณ์ที่เขาแสดงออกให้รับรู้ ณ นาทีนี้นั้นไม่ใช่

ปลายลิ้นสากที่ถอยห่างโพรงปากเธอกำลังลิ้มเลียกลีบปากของเธอ ฝ่ามือใหญ่ที่เคยทาบอยู่บนบั้นเอวกำลังเคล้นคลึงทรวงอก ไม่รู้เขาเกี่ยวขอบเสื้อชั้นในเธอลงตอนไหน แต่ยอดอกกลับถูกท้องนิ้วหยาบกร้านปัดผ่านแผ่วเบา จุดสัมผัสนั้นไวต่อความรู้สึก ท้องไส้เธอปั่นป่วนขึ้นมาอย่างหนัก

หญิงสาวหอบครางแข้งขาสั่น พึมพำด้วยเสียงสั่นๆ ด้วยหวังว่าสถานการณ์ร้อนระอุจะดีขึ้น “พี่ก็รู้… แม่รักพี่จะตาย”

กับคำพูดของเธอเมื่อหลายนาทีก่อนที่ว่า ‘เขยขวัญน่าจะเป็นอีกคน’ไม่มีผลต่อความรู้สึกของรพัฒน์ จะเป็นรพัฒน์สนิทกับนฤเศรษฐ์ที่สุด หรือนฤเศรษฐ์สนิทกับรพัฒน์ที่สุด ต่างก็มีความหมายเดียวกัน พวกเขาคบหากันมาเป็นสิบปีแล้ว รอยกระทบกระทั่งถูกกลบฝังด้วยคำว่ามิตรแท้ ดังนั้นต่อให้เธอคิดหาคำมาเยินยอว่าเขาเหนือกว่านฤเศรษฐ์ร้อยเท่าพันเท่า มันก็ไม่เข้าหูของเขาแน่นอน

เรื่องที่จะหันเหความสนใจของเขาได้ในตอนนี้ก็มีแค่เรื่องแม่ เป็นที่รู้กันว่าเจ๊ภาและเขยเล็กเป็นดั่งขมิ้นกับปูน แม้จะเข้าใจและให้อภัยกับความผิดพลาดในอดีตที่แต่ละฝ่ายได้ทำลงไปแล้ว แต่ด้วยนิสัยใจคอของทั้งสอง ก็ไม่มีใครปากหวานเอาใจกัน ทว่าก็เป็นเพียงการเขม่นเล็กๆ น้อยๆ ลับหลังแม่ชมรพัฒน์จนนับครั้งไม่ได้ เวลาเธอกลับปากช่อง แม่ก็มักจะฝากของมาให้เขาเสมอ ส่วนตัวเขาก็มักจะมีของขวัญให้แม่ทุกเทศกาล เลือกพิถีพิถันยิ่งกว่าของของตัวเอง

เป็นพวกรักแต่ปากแข็งด้วยกันทั้งคู่

“วันก่อนก็ยังถามมิอยู่เลยว่าเสาร์นี้พี่ว่างไหม อยากให้พาไปอุดร”

ทว่าเหมือนครั้งนี้เธอจะคาดการณ์ผิด บอกเขาไปประโยคล่าสุดได้เกือบนาที ทว่ารพัฒน์กลับไม่ตอบโต้กลับแม้แต่ครึ่งคำ เขายังตั้งหน้าตั้งตาปลุกเร้าร่างกายเธอ 

มิลันตีเม้มปากกับฝ่ามือที่ป้วนเปี้ยนอยู่แถวต้นขา กระนั้นเสียงครางก็ยังเล็ดลอดออกมาเบาๆ เพราะฝ่ามือใหญ่ลูบล้วงสูงขึ้น 

อารมณ์รัญจวนเริ่มต้นกลืนกินสติสัมปชัญญะของเธอแล้ว

ร่างแน่งน้อยเกร็งสั่น สะดุดลมหายใจไปวูบหนึ่งเมื่อกางเกงขาสั้นหลุดออกจากเอว ยึดข้อมือของสามีไว้ก่อนเขาจะแตะต้องอาภรณ์ชิ้นล่างของตนเข้าอีก “วันนี้มิหิวข้าวมากเลยค่ะ”

รพัฒน์ชะงักไปเล็กน้อย หยุดโลมไล้ซอกคอระหงแล้วดึงใบหน้าออกมาสบตากับคนตัวเล็ก ฝ่ายนี้เห็นว่าสามารถเบรกเขาได้ชั่วคราวก็ใจชื้น “มัวแต่ช่วยน้ามนต์ผสมดิน ตอนเที่ยงไม่ได้กินอะไรเลย พอกลับมาถึงบ้านอยากกินนั่นกินนี่ไปหมด ทำกับข้าวไว้ตั้งห้าหกอย่าง”

ตุลาเป็นช่วงปิดเทอม ครูมิจึงพอมีเวลาว่างบ้าง วันไหนที่ไม่ต้องไปทำงานเอกสารที่โรงเรียน เธอก็มักจะเข้าไปทำนั่นทำนี่ในไร่ตามประสาคนอยู่นิ่งไม่เป็น

คำพูดที่เพิ่งดังเข้าหูนั้น ฟังอย่างไรก็น่าสงสารเห็นใจ แต่รพัฒน์กลับไม่แสดงอาการที่มันสอดคล้องกันออกมา เขามองแม่ของลูก ค่อยๆ อมยิ้มทีละนิด

เป็นรอยยิ้มที่เกิดเพื่อทำลายความมั่นใจของมิลันตี

หญิงสาวใจกระสับกระส่าย หากก็ไม่ทำให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าตนรู้สึกอย่างไร “เนี่ย มิก็ขึ้นมาตามพี่ลงไปกินข้าว”

“วันนี้มีพี่ปูกับชบาที่ผสมดินอยู่กับเราและพี่มนต์”

อยู่ๆ เขาก็พูดขึ้นมาแบบนั้น เธอถึงกับเลิกคิ้วมองด้วยความประหลาดใจ “คะ? ใช่…”

“ชบาชอบกินขนม พกใส่กระเป๋าไปทำงานวันละหลายห่อมาก ที่พี่รู้เพราะพี่เคยขอซื้อต่อ”

ริมฝีปากนุ่มบนล่างขยับชิดติดกัน

“วันนี้ชบาก็ต้องหอบขนมไปกินด้วยหลายห่อเหมือนทุกวัน”

“…”

“พี่มนต์เองก็ไม่เคยลืมหิ้วปิ่นโตเข้าไร่”

“…”

“สองคนนี้ ใครกันนะที่กล้าตระหนี่กับนายหญิงไร่อรุณเศรษฐา”

ลูกตากลมที่กะพริบอยู่ นาทีนี้ยิ่งกะพริบถี่ขึ้น

“พี่ควรลงโทษใคร”

มิลันตีคิดว่าหลบตาไว้ก็คงใช้ได้ ทว่ากลับถูกจดจ้องจนความกดดันเพิ่มขึ้น ศักยภาพการควบคุมอารมณ์ลดน้อยถอยลง เมื่อถูกเรียก “มิ” ด้วยน้ำเสียงเย็นๆ ทุกอย่างที่เก็บกลั้นก็พังครืน 

“มิโกหก”

รพัฒน์หัวเราะเสียงใส หอมคนตัวเล็กไปฟอดใหญ่ เขาไม่ผละออกแต่คลอเคลียอยู่ข้างแก้มสีเรื่อ “ทำไมพี่จะไม่รู้ว่าเป็นแบบนั้น ยิ่งพี่มนต์ยิ่งไม่มีทางให้เราอดข้าวอดน้ำ”

“แต่มิหิวข้าวจริงๆ นะ”

“พี่ก็หิวมิจริงๆ เหมือนกัน”

หญิงสาวตัวชาวาบ ก้อนเนื้อในอกคันยุบยิบจนอยากยกกำปั้นขึ้นทุบสักทีสองที “หลอกให้มิขึ้นมาหานี่…”

“เห็นเรากวนแล้วมีอารมณ์”

“ประหลาด” ถลึงตาใส่คนหน้าหนา “กลางวันแท้ๆ”

“หลายปีก่อน ใครนะที่จับพี่เรียนสุขศึกษาตอนกลางวัน”

“พี่รบ!”

ชายหนุ่มตวัดร่างแน่งน้อยไว้แล้วใช้อีกมือดันประตูห้องปิด เขาจับเธอหมุนตามการเคลื่อนไหวของตัวเอง มิลันตียันแผ่นอกแข็งแรงไว้ จังหวะที่ถูกสั่งให้หงายนอนบนเตียง เธอก็เห็นบางอย่างลอยผ่านสายตาไปอย่างรวดเร็ว

ผ้าเช็ดตัวของรพัฒน์

จริงแท้ยิ่งกว่าเห็นกับตา เพราะการเสียดสีที่ต้นขาตอนนี้ยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าเขาอยู่ในชุดวันเกิด

“คุณนาย แอบแซ่บ”

เธอไม่แน่ใจว่าเขาหมายความว่าอย่างไร แต่ในนาทีเดียวกับที่นึกสงสัย เสียงเข้มก็ลอยมาว่า “สามสิบแล้วโคตรแจ๋ว”

“ขอบคุณค่ะ แต่ไม่เหลิงให้หรอกนะคะ”

คุณพ่อลูกสามกระตุกยิ้ม ขยี้แก้มนวลพลางเอ่ยเหมือนเสียดายอย่างสุดซึ้ง “แย่จัง” เขาถูไถต่ออีกพักหนึ่งถึงพูดว่า “งั้นเมตตาพ่อรบหน่อยได้ไหม”

คำว่าพ่อรบทำให้น้ำเสียงของหญิงสาวอ่อนลงจากเดิมมาก แต่คำพูดที่ดังออกมาก็ยังไม่ค่อยน่าฟัง “หมีไปเล่นแถวไหนนะ”

รพัฒน์ทำเสียงในลำคอเมื่อภรรยาเอาลูกสาวคนเล็กมาแหย่ “ไม่ค่ำไม่กลับหรอก”

หมีหรือน้องลี่เป็นลูกสาวคนเล็กของเขากับเธอ นิสัยค่อนข้างได้เขาไปเยอะพอสมควร แสบสนั่นวังน้ำเขียวมาตั้งแต่พูดยังไม่เป็น ดีที่โตเข้าโรงเรียนแล้วเขาถึงไม่มีใครมาเป็นไม้เบื่อไม้เมา เพราะแกสามารถอยู่กับคนอื่นๆ ที่ไม่ใช่พ่อแม่ได้นานมากขึ้น วันนี้ก็ได้กนกมารับเลี้ยงยัยตัวแสบให้

“เจ้าริกับเจ้ามิลก็อยู่ถนนกลางไร่กัน” เขาหมายถึงลูกชายคนโตกับลูกชายสี่ขา ริมักจะพาลูกน้องไปวิ่งทุกเย็น “ไม่มีใครอยู่บ้านนอกจากพ่อรบกับแม่มิ”

“…”

“แบบนี้เมตตาได้หรือยังครับ”

“ไม่ได้…ได้ไหม”

“เหมือนจะไม่ได้”

มิลันตีทอดถอนใจเบาๆ ไม่รู้เพราะเขาหรือเพราะตัวเองกันแน่ เธอถึงทัดทานคำขอนั้นไม่ได้

เห็นปฏิกิริยาของภรรยาเต็มสองตา รพัฒน์ก็ไม่นิ่งรอเพราะได้คำตอบแล้ว เขาเอียงใบหน้าก่อนก้มลงแนบริมฝีปากบนความนุ่มนิ่ม ขบกัดกลีบปากสีสดให้เธอเผยอเปิดรับ หลังสอดปลายลิ้นกวาดไล้รัดรึงลิ้นนุ่มได้สำเร็จ ฝ่ามือที่แตะอยู่ข้างต้นแขนเนียนก็เคลื่อนไหว 

NC CUT+

ลี่! กลับมาช่วยแม่หน่อย พ่อราดน้ำมันใส่ไฟไม่หยุดเลย!

เลิฟซีนอ่านได้ที่ไหนนะ อิ้อิ้

อะไรนะ รี้ดๆ อะ