เมีย (ไม่) บำเรอ

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 :: กระต่ายน้อยริมีปีก (จบ)

เขาไม่ติดใจเรื่องจำนวนเงิน จะเสียไปเท่าไรก็ช่าง อย่างไรมันก็มาจากความเต็มใจอยู่แล้ว แต่ที่ทำเขาของขึ้นก็คือ เธอไปเอามันมาจากไหน จะว่าเงินเก็บก็ไม่ใช่ เพราะเธอยังเรียนไม่จบ ยิ่งขอจากทางบ้านยิ่งไม่ใช่ใหญ่ เพราะบ้านของฟาริดาไม่ได้มีฐานะนัก ที่สำคัญแม่ของเธอคงไม่ให้เงินลูกก้อนใหญ่เพื่อมาทำเรื่องแบบนี้หรอก

เมื่อเรื่องที่ค้างคาใจอวลอยู่เต็มอก จิณณ์ก็ถามเสียงเข้ม “เธอไปเอาเงินนั่นมาจากไหน”

หญิงสาวเม้มปาก เบือนหน้าหนีไม่ตอบคำถาม

เขาตะปบปลายคางเล็กไว้ ใช้นิ้วบีบด้วยความโมโห

เธอเจ็บจนประท้วงออกมา แต่คำประท้วงกลับไม่นำพา เพราะชายหนุ่มยังไม่ยอมปล่อยมือ

“เฮียถาม”

ตากลมโตขยับซ้ายขวา คล้ายจะไม่ตอบ ทว่าสุดท้ายก็ตอบ “เตให้ยืม”

ขมับของจิณณ์เต้นตุบกับชื่อบุคคลที่สาม ไม่ต้องบอกไปมากกว่านั้น เขาก็รู้ว่านั่นมันชื่อผู้ชาย หัวใจที่มีไฟกองใหญ่สุมอยู่ร้อนลวกขึ้นอีกระดับ แรงที่ปลายนิ้วจึงยิ่งมากขึ้น

“อื้อ!”

“ร้ายไม่เบา ลักลอบมีชู้”

ฟาริดาถลึงตาใส่ พูดเสียงอู้อี้ “เตไม่ใช่ชู้”

“แล้วจะให้เรียกว่าอะไร ผัวคนที่สองเหรอ”

“เฮียจิณณ์!”

“ไม่มีใครกล้าให้คนรู้จักยืมเงินสามแสนห้าหมื่นหรอกนะ” นั่นเป็นจำนวนเงินที่เธอหอบมาคืนเขา ซึ่งแม่บอกกับเขามาอีกที “เบื่อจะมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหมถึงรนหาที่ตายแบบนี้”

“อยู่กับเฮียมันก็ไม่ต่างกันหรอก”

“เมื่อก่อนไม่เห็นพูดแบบนี้…”

“ก็ตอนนี้ฟองตาสว่างแล้ว”

จิณณ์แสยะริมฝีปาก ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ปลายนิ้วที่บีบคางเล็กเปลี่ยนมาเป็นลูบไปตามกรอบหน้าของอีกฝ่าย “รักมันหลงมันแล้วงั้นสิ”

“…”

“แต่ต่อให้รักมันยังไง เธอก็เป็นของเฮียอยู่ดี”

ฟาริดากรี๊ดลั่นเมื่อร่างกายลอยขึ้นจากพื้น ร่างสูงใหญ่ตวัดเธอแนบอก จากนั้นก็เดินดุ่มๆ กลับไปที่ห้องนอน เธอดีดดิ้นและโวยวายด้วยรู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรกับตน

แม้จะเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันมาแล้ว ทว่าเพราะเธอเลิกกับเขาแล้ว ดังนั้นเรื่องนี้ไม่สมควรที่จะเกิดขึ้นอย่างยิ่ง และเธอจะปล่อยให้มันเกิดขึ้นไม่ได้เป็นอันขาด

หญิงสาวขืนตัวหนีในทันทีที่ถูกวางลงบนเตียง แต่จิณณ์ก็ไม่ปล่อยให้เธอทำสำเร็จ เขาโถมตัวเข้ามาทาบทับ ก่อนจะจับเธอพลิกให้หันกลับไปเผชิญหน้ากัน ร่างกายของเขาสูงใหญ่ เนื้อตัวก็อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นตึง เธอชอบจับเล่นลูบเล่น ทว่าเวลานี้เธอกลับผลักไสมันออกห่าง เพราะมันกำลังทำให้เธอเจ็บและหายใจไม่ออก

“อย่ามาทำแบบนี้นะเฮียจิณณ์ ลุกออกไป”

เขากดน้ำหนักตัวลงอีก จนคนใต้ร่างที่กำลังแว้ดใส่ต้องเปลี่ยนมาเป็นสูดปากแทน

จิณณ์ประคองใบหน้าเล็กไว้ด้วยมือเดียว ปลายนิ้วทั้งสี่แนบกับแก้มนวล ส่วนปลายนิ้วหัวแม่มือคลึงอยู่บนริมฝีปากอิ่ม หยอกเย้าปั่นป่วนหัวใจของสาวน้อยให้ระส่ำระส่าย

ฟาริดาขนลุกเกรียวทั้งตัว ลมหายใจเริ่มจะติดขัด มันบ้าชะมัดที่ร่างกายเธอมีปฏิกิริยาตอบรับเขาอย่างไม่เชื่อฟัง

“เธอกับมันไปถึงไหนกันแล้ว”

“ฟองบอกให้ลุกออกไปจากตัวฟอง”

“ไม่ตอบก็ได้” ใบหน้าคมคายพยักช้าๆ นิ้วหัวแม่มือที่คลึงอยู่บนกลีบปากอิ่มสอดเข้าไปในโพรงปากอุ่น ไล้ฟันขาวสะอาดที่เรียงกันเป็นระเบียบเบาๆ ก่อนจะแทรกลึกเข้าไปอีกกระทั่งเจอกับลิ้นนุ่ม “เฮียหาคำตอบเองได้”

ซื้อ e-book จิ้มที่ชื่อเรื่องค่า