เมื่อร้ายบรรจบรัก

ลำดับตอนที่ #1 : เขยขวัญคนดี

‘รพัฒน์ อรุณเศรษฐา’ ชายผู้เป็นหนึ่งเหนือใครในศักราชนี้

คำพูดนี้ไม่มีประโยคไหนที่เกินจริงเลยสักนิด ไม่พูดถึงหน้าตาที่แสนหล่อเหลา แค่วัดเรื่องความสามารถ เขาก็ทิ้งห่างคนอื่นๆ แบบไม่เห็นเศษฝุ่น

เขาเคยไม่เป็นโล้เป็นพาย โดนสบประมาท ไม่เป็นที่ยอมรับของเหล่าคนงานในไร่ ทว่าในปัจจุบันแม้กระทั่งลูกจ้างที่ร้านอาหารของแม่ยายก็ยังเคารพ-ก้มหัวให้กับเขา

เขาเคยเลวบรรลัยจนเป็นที่กล่าวขานไปสามอำเภอ ทว่าในปัจจุบันเขาเป็นคนดีของเมียจนชื่อเสียงลือเลื่องกระจายทั้งจังหวัด

เขาเคยโดนพ่อตาหมายหัว เป็นที่ชังของแม่ยาย ทว่าในปัจจุบันกลับกลายเป็นเขยขวัญเพียงคนเดียวของบ้านพิทวัชร

ไม่ว่าเรื่องไหน เหตุการณ์อะไร เขาจัดการและพลิกฟื้นมันได้ดังใจปรารถนา ทำได้…แบบที่ไม่มีใครสามารถ…

“พี่รบ”

เสียงเรียกนั้นทำให้ร่างสูงใหญ่ที่ยืนมองตัวเองในกระจกได้สติ

มิลันตีเพ่งมองเจ้าของเรือนกายเกือบเปลือยด้วยความฉงน รพัฒน์เพิ่งกลับมาจากไร่ เขาขึ้นห้องมาอาบน้ำ แต่กลับทำธุระส่วนตัวนานผิดปกติ หวั่นใจว่าเขาจะเกิดเรื่องขึ้นเธอจึงทิ้งงานครัวแล้วขึ้นมาตาม ทว่าก็ไม่มีอะไรอย่างที่คิดไว้ ผู้เป็นสามีไม่ได้ไม่สบายหรือนอนซมอยู่บนเตียง เขาอาบน้ำเสร็จพักใหญ่แล้ว หากแต่ไม่แต่งตัวเช็ดผม ดันยืนมองกระจกแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้ตัวเอง

นาทีต่อมา รอยย่นที่หว่างคิ้วของคุณแม่ยังสาวก็ค่อยๆ หาย เมื่อเส้นโค้งตามมุมต่างๆ บนใบหน้าคมคายชัดเจนกว่าเมื่อครู่จนสังเกตได้ ริมฝีปากที่เผยฟันหน้าเรียงครบเกือบหมด กับแววตาที่อัดล้นไปด้วยความสุข ก็กะเทาะความสงสัยที่เธอมีออกจนหมด

รพัฒน์ไม่ได้ยืนคิดอะไร แต่เขาแค่กำลัง ‘สรรเสริญ’ ตัวเอง

วางเดิมพันด้วยนามสกุลอรุณเศรษฐาที่เธอใช้มาเกินสิบปี ว่าสิ่งที่เธอบอกไปนั้นคือเรื่องจริงไม่มีการเติมแต่ง

ร่างแน่งน้อยถอนหายใจทีหนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับทางเดิมโดยไม่พูดอะไรอีก ทว่ายกเท้าได้เพียงสองก้าว ก็มีอันต้องสะดุ้งเพราะถูกรวบตัวไว้ด้วยแขนกำยำ

เธอไม่ได้ตกใจที่โดนกอด รู้อยู่แล้วว่าใครที่กอด แต่ตกใจเพราะไม่คิดว่ารพัฒน์ที่อยู่มุมห้องอีกด้าน จะมาถึงตัวเธอได้เร็วขนาดนี้

คุณพ่อลูกสามซุกศีรษะหมาดชื้นเข้ากับข้างซอกคอของภรรยา ส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อแม่ทูนหัวชักเสียงในลำคอเหมือนจะดุ “เรียกแล้วทำไมไม่พูด”

สามีภรรยามองตากันก็เข้าใจ เขารู้ว่ามิลันตีเป็นคนแบบไหน พอๆ กับที่เธอเจนจัดในนิสัยใจคอของเขา คงเห็นเขาหายมานานก็เลยขึ้นมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอเห็นว่าเขากำลังทำอะไรอยู่จึงหมดคำถามและจะกลับลงไปข้างล่าง

ร่างสูงใหญ่กระชับอ้อมกอด กดริมฝีปากกับสันกรามเล็ก “เขยขวัญยายภาไม่น่าชื่นชมตรงไหน” คำพูดนั้นเหมือนถาม แต่เสียงเข้มก็ดังต่ออีกว่า “ไม่มี”

มิลันตีบ่นว่า “เย็น” ในช่วงที่อีกฝ่ายพูด ผมของเขาที่ถูคอกับหน้าอยู่ทำให้เธอรู้สึกขนลุกเล็กน้อย พอเช็ดรอยชื้นออกได้ บทสนทนาที่ดังออกจากริมฝีปากนุ่มจึงเป็นเรื่องเดียวกัน “เขยแสบละมั้งคะ เขยขวัญน่าจะเป็นอีกคน”

รพัฒน์กดยิ้ม พอมุมปากเขาเป็นเส้นตรง แววตาก็ดูเยียบเย็นอันตราย ชายหนุ่มจับร่างแน่งน้อยให้หันมาเผชิญหน้ากันตรงๆ ชั่ววินาทีนั้นเขาก็อาศัยความเร็วดันเธอติดกับผนังห้อง “ชมแฟนเก่าให้ผัวฟัง กล้าไม่เบาเลยนะคุณนาย”

 คุณแม่ลูกสามหวีดร้องในลำคอ ทว่านอกจากอุทานขึ้นมาคำเดียวนั้น เธอก็ไม่มีปฏิกิริยาตกใจใดๆ อีก แม้ใบหน้าของสามีจะถมึงทึง สองตาก็ดูอึมครึมชวนครั่นคร้าม

เสือร้ายในวันวานกับคุณนายวังน้ำเขียวจ้องตากัน แล้วก็เป็นฝ่ายหลังที่ขยับตัวก่อน เธอไม่ได้ผลักร่างสูงใหญ่ออกห่างหรือหาทางหนี แต่ยกมือขึ้นดึงแก้มเขาอย่างที่เคยทำกับลูก 

ความเคร่งขรึมของรพัฒน์หายไปไม่เหลือเค้า เขาสูดปากร้องว่าเจ็บๆ ติดกันหลายคำ พอแรงที่ปลายนิ้วเรียวผ่อนลง เขาก็ดึงหน้าออก ทำเหมือนจะผละหนี ทว่าแท้จริงกำลังตั้งหลัก จากนั้นก็เอาคืนคนตัวเล็กด้วยจูบ

ผ้าหลุดแน่ๆ ผ้าหลุดแน่ๆ